Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zapewne w innym miejscu, ten wiersz znowu mógłby, a właściwie może jeszcze wywołać burzę (zawsze tam /dla/czegoś), ale już pewnie komuś i amunicja się wyczerpała, i ile też można szukać dziury w całym. Bo, co do wiersza…, to przecież jest wiersz na tyle dobry, jakich wcale tak dużo nie znajdzie na forach. No, owszem, znajdzie w tym wierszu te same akcenty, co w głośniej już „bombie”, ale przecież to jest wiersz o tym samym, z tymi samymi bohaterami wiersza. I nawet uważam, że ten cykl wierszy (bo autorka pewno ma więcej tych wierszy) jest i będzie cennym dorobkiem w twórczości autorki (bez względu na to, co kto sobie myśli). To jest naprawdę bardzo wymowny i sprawny (warsztatowo-literacko) wiersz, nawet jeżeli to czy owo może razić i pewno razi. Tylko że dochodzi problem tego, że natura ludzka czytelnika jest taka, że jeśli się zna więcej danych o bohaterach, o tajemnicach wiersza (po prostu szczegółów), to się zaraz wybrzydza vel szuka dziury w całym vel ma pretekst do pozwolenia sobie na więcej niż przeciętnie vel codziennie człowiek może sobie pozwolić i pozwala (oczywiście, że są nieujarzmione wyjątki, którym w ogóle mało co się podoba, byleby więc ci, do końca byli wierni sobie vel swoim literackim upodobaniom). No i pewno znowu mi się dostanie opier…, że to jest miejsce na komentowanie wierszy, a nie komentatorów; ale komentarze komentatorów, to chyba wolno komentować, przynajmniej co do natury rzeczy. Pozdrawiam

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Bardzo dziękuję za pozdrowienia w imieniu swoim i Stefana (On nie wiem czy tu trafi, jest ostatnio zapracowany) chyba się na mnie nie obrazi o te pozdrówka :)

A uczucia w maju zawsze w pełni barw :)) kaczeńce wymyślił Stefan - wiersz jest inspiracją opartą na Stefana świetnym wierszu "joli" - polecam do przeczytania (na Zetce).

Serdecznie - Jola.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Magduś moja przecież maj, no wiesz :)))
a buziak mniam i wzajemnie.
tak jestem zakochana w poezji, szczególnie tej romantycznej!!!

Magda dzięki za koma - ostatnio nie potrafię składać komentarzy, gdzieś gubię sens słów :(

Serdecznie romantycznie i buziakowo - Jola.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


WiJa chyba będzie burza, dałam wiersz na zetkę, lubię kontrowersyjne komentarze, staram się je rozumieć, cóż gdyby wszyscy byli zachwyceni, to byłoby nudno, stałabym się pewnie egoistką, a tak czasem rośnie adrenalina.
Kojarzenie podmiotu lirycznego z autorem - hm mm najpierw trzeba poznać w realu autora by móc coś konkretnie prawego powiedzieć, znać prawdziwe szczegóły, no ale autor wierszy jak aktor często jest utożsamiany...
Seria wierszy pisze się na bieżąco, jest tego ciut i mój dorobek i bez względu na opinie czytelników jest dla mnie cenny...

Dziękuję Tobie za miły komentarz.
Serdecznie pozdrawiam - Jola.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • MRÓWKI część trzecia Zacząłem się zastanawiać nad marnością ludzkiego ciała, ale szybko tego zaniechałem, myśli przekierowałem na inny tor tak adekwatny w mojej obecnej sytuacji. Podświadomie żałowałem, że rozbiłem namiot w tak niebezpiecznym miejscu, lecz teraz było już za późno na skorygowanie tej pozycji.  Mrówki coraz natarczywiej atakowały. W pewnej chwili zobaczyłem, że przez dolną część namiotu w lewym rogu wchodzą masy mrówek jak czująca krew krwiożercza banda małych wampirów.  Zdarzyły przegryźć mocne namiotowe płótno w 10 minut, to co dopiero ze mną będzie, wystarczy im 5 minut aby dokończyć krwiożerczego dzieła. Wtuliłem się w ten jeszcze cały róg namiotu i zdrętwiały ze strachu czekałem na tą straszną powolną śmierć.  Pierwsze mrówki już zaczęły mnie gryźć, opędzałem się jak mogłem najlepiej i wyłem z bólu. Było ich coraz więcej, wnętrze  namiotu zrobiło się czerwone jak zachodzące słońce od ich małych szkarłatnych ciałek. Nagle usłyszałem tuż nad namiotem, ale może się tylko przesłyszałem, warkot silnika, chyba śmigłowca. Wybiegłem z namiotu resztkami sił, cały pogryziony i zobaczyłem drabinkę, która piloci helikoptera zrzucili mi na ratunek. Był to patrol powietrzny strzegący lasów przed pożarami, etc. Chwyciłem się kurczowo drabinki jak tonący brzytwy, to była ostatnia szansa na wybawienie od tych małych potworków. NIe miałem już siły, aby wspiąć się wyżej. Tracąc z bólu przytomność czułem jeszcze, że jestem wciągany do śmigłowca przez pilotów. Tracąc resztki przytomności, usłyszałem jeszcze jak pilot meldował do bazy, że zauważyli na leśnej polanie masę czerwonych mrówek oblegających mały, jednoosobowy zielony namiot i właśnie uratowali turystę pół przytomnego i pogryzionego przez mrówki i zmierzają szybko jak tylko możliwe do najbliższego szpitala. Koniec   P.S. Odpowiadanko napisałem w Grudniu 1976 roku. Kontynuując mrówkowe przygody, następnym razem będzie to trochę inną historyjka zatytułowana: Bitwa Mrówek.
    • Ma Dag: odmawiam, a i wam Doga dam.        
    • Samo zło łzo mas.    
    • Na to mam ton.    
    • A pata dawno wymiotłam: imał to i my - won, wada ta - pa.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...