Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

krople deszczu

anton
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

anton

anton

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

trwonię godziny czekając na niemożliwą
w półmroku krople deszczu na szybach
wyglądają jak spadające gwiazdy
przyjrzyj się dokładnie
tego nie można nazwać inaczej
a jeśli można zrób to ze mną

bez ciebie potrafię tylko
budować stosy

bestia be

bestia be

Opublikowano
Opublikowano

"bez ciebie potrafię tylko
budować stosy zabazgranych kartek"-tylko tyle
pozdrawiam


ten wiersz juz był w Z , Pan myśli, że ma Pan tutaj idiotów , dziś edytowany wiersz zostawił , tylko jeden wers z tamtego

wstyd ten sam wiersz, bo wers został


w półmroku

już nie wróci(...)

Ostatnio edytowany przez anton (Dzisiaj 13:09:45)




Dnia: 2010-02-11 14:15:52, napisał(a): anton
Komentarzy: 78

MARIUSZ RAKOSKI

MARIUSZ RAKOSKI

Opublikowano
Opublikowano

Nie przypominam sobie tego wiersza na tym forum - dowód na to, że nie zatrzymał

na dłużej, ale to, co widzę tutaj jest dla mnie całkiem przyzwoite. Udana próba

indentyfikacji z czymś, co nazywamy 'spadającymi gwaizdami', które zostały zestawione,

a właściwie zrównane z kroplami deszczu spływającymi po szybie. No podoba się,

kompozycyjnie trudno o jednoznaczną interpretację: bo autor chce poczuć, domyślam

się czego.

Spokojnie, melancholijnie, nastrojowo,

Pozdro,
:::)

bestia be

bestia be

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



To wejdz do Z i zobacz , co zostało z wiersza i co jest teraz , czy jeden wers zasługuje na Z i poczytaj komentarze



w półmroku

już nie wróci(...)

Ostatnio edytowany przez anton (Dzisiaj 13:09:45)




Dnia: 2010-02-11 14:15:52, napisał(a): anton
Komentarzy: 78


ciekawy kawałek został w Z to są jawne kpiny i ten wyrywek przeszedł przez krytykę działu Z godne nasladowania
Jimmy_Jordan

Jimmy_Jordan

Opublikowano
Opublikowano

żeby wiersz myślał autor musi mu myśl wymyślić, dlaczego czytając ten wiersz mam wrażenie, że wszystko co chcesz w nim powiedzieć to rozgotowane kluski, ani to złapać, ani się tym pożywić. Same jakieś zarysy nie wiadomo co i najważniejsze, nie wiadomo, po co.
zdrówko,
Jimmy

emil_grabicz

emil_grabicz

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Nie znam historii a czasu niewiele na poszukiwania. Anton podpadnięty widzę, a szeroka fala protestów utwierdza tylko w racjach i oskarżeniach. Wiersz nie jest taki najgorszy. Nie chciałbym oceniać przez pryzmat niechęci, ale u mnie najpierw liczy się człowiek, a potem dopiero to, co napisał.
Anton-ow - Filipiny, Kinszasa, Tupolew - Smleńsk - nie kojarzą mi się dobrze, bo obwieszczają katastrofy. Czuję spaleniznę, pogorzelisko i ciągnącą się łunę... niedomówień.
Chyba kogoś trzeba wywieźć na taczkach. Czy mogą być czerwone? Te można znaleźć w każdym ogrodzie. Pozdrawiam, ale jakoś tak anemicznie. Duży pająk mógłby mnie teraz za obraz wciągnąć... hahaha :)
emil_grabicz

emil_grabicz

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Jadwigo, czyli to wszystko prawda?! Mamy teraz na portalu Dr. Jekyll'a and Mr. Hyde'a... hahaha
a to Ci dopiero Nowina. Prawie Konopka.
Cóż, na "P" nie wypadało wystąpić pod głównym nickiem, bo "Z" odstaje wyraźnie poziomem od
kreatywnego undergroundu P-etki.
Ho, ho, teraz dopiero pojeździ się na czerwonych taczkach. Wiosna, a na działkach w ogrodzie nic się nie dzieje. Rosówki zaniepokojone już plądrują ubitą zimnem ziemię.
Jeżeli oczywiście to wszystko się potwierdzi, to ładny pasztet zgotowały poezji współczesnej jej własne bojówki. Ale to nawet nie jest VI kolumna!
Agent Anton! Uwaga, nadchodzi. Ale heca! A może i nie heca. Może to "much ado, about nothing? A poezja współczesna przewraca się we własnej katakumbie i prosi o łaskę.
Poczekamy, zobaczymy. Minus za Krzywo - przysięstwo, wiersz ocenię, jak się sprawa wyjaśni do końca. An - kein - ton. :)
Andrzej Ludwiczak

Andrzej Ludwiczak

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Ja nie tylko jestem antonem ale również Krzywakiem i Jadwigą Graczyk. Dzięki temu jest równocześnie śmiesznie, mądrze i tragicznie :)

O, mamy wielogłowego potwora w krainie poezji.org. :))))))))))A mówili, smoków nie ma.
emil_grabicz

emil_grabicz

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Może i nie ta sama, ale podobno razem piszecie wiersze. To przecież nie jest zabronione, tym bardziej, że od kiedy mu pomagasz, to jakby wiersze ciut lepsze pisał. Poezja się cieszy z takich udanych duetów. Ja zacznę też pisać w duecie z Jadwigą Graczyk. Mamy, jak słusznie zauważył Pan Krzywak, kancelarię Pisania Pism Procesowych i Wierszy Rymowanych.
Hm, można nawet nieźle zarobić, ale najczęściej po ryju... hahaha
Wierzę Ci Anton, jak Tomasz Jezusowi. Ament, ale zamęt, "paralus by to wszystko wzion", jak mówi mój dostawca węgla z węglobloku w Kielcach.
Pozdrawiam Cię mimo wszystko. :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • wierszyki
      nigdy nie byłam w Norwegii

      Przez wierszyki · Opublikowano

      Bardzo delikatnie wplotłaś poezję za pomocą zaledwie  kilku słów. Tak. To na pewno ta mgła znad fordów :) Pzdr

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

         
    • Berenika97
      Proktolog

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Migrena To jest znakomity, gęsty od metafor tekst, który bierze na warsztat jedno z najbardziej wstydliwych doświadczeń i zamienia je w epicką, surrealistyczną podróż w głąb "piekła". Niezwykle operujesz kontrastem. Z jednej strony czytam o naturalistycznych konkretach a z drugiej język kultury i religii. I ta świetna groteska - polip porównywany do dzieł Caravaggia i skarbu Tutanchamona. Można w ten sposób dystansować się od fizycznego bólu i wstydu. Rozbawił mnie lekarz - artysta , który jest przerażający dla pacjenta. Ale atmosfera jest jak z horroru zmieszanego z absurdem. No po prostu świetny. Uśmiałam się. Już wiem, komu go przeczytam. :))))   Ps. A wiesz, co powiedział polip? No cóż, czekałem, aż ktoś to wreszcie powie. „Caravaggio by się popłakał”. Wiedziałem, że ta cała skromność i ukrywanie się w kącie śluzówki kiedyś się opłaci. Kto by pomyślał, że te czerwone ściany i fatalne oświetlenie staną się moją prywatną Galerią Uffizi?    
    • A.Between
      Nieusłyszane prawdy

      Przez A.Between · Opublikowano

      Odpowiedz mi o szczerości, po tamtej stronie lustra. Powiedz mi o tym wszystkim, czego pragnę — nie słyszeć.   Rozsuń zasłonę odbić, gdzie milczenie pulsuje jak serce, a każdy cień mojej myśli zdradza więcej, niż ośmielam się przyznać.   Odsłoń to, co drzemie w połyskach szkła, w załamaniach światła pamiętającego błędy, i w linii ust, którą zbyt często uciszam, gdy pytania wracają jak niechciane echo.   Powiedz mi o prawdach, które śnią się jeszcze przed słowami, o lękach wierniejszych niż obietnice, o pragnieniach drgających — mimo woli.   I odpowiedz bez litości, choć słuchanie boli jak zimowy oddech: co zostaje ze mnie, gdy spadną maski, a jedynym świadkiem jest szkło, którego nie da się oszukać.
    • Radosław
      Twoje piękno

      Przez Radosław · Opublikowano

      @Rafael Marius Dziękuję bardzo.  Pozostaję z pozdrowieniem. 
    • Noxen
      Euforia

      Przez Noxen · Opublikowano

      Czujemy gdzieś tam, w środku nas, ten biały, oślepiający blask.   To euforia, która ogarnia nas jak ciernie oplatające się wokół gałęzi.   Ten ogień, który rozpala nasze spojrzenie, ta tęsknota.   Oh, euforio, euforio, ogarnij moje ciało sobą, chcę, abyś mnie pochłonęła, abyś rozpełniła moją twarz promieniem.   Czuję ją, gdy patrzę na obłędne widoki natury: na niebo rozgwieżdżone gwiazdami, na fale, na wschodzące słońce, które rozgrzewa naszą twarz. Doczekać się pocałunku od księżyca, który muśnie moją twarz swoją szaro-błękitną aurą.   Na wiatr, który śpiewa nam pieśni, na deszcz, który rozmywa nasze łzy boleści, na śnieg, który pruszy tak mocno, tworząc białe ścieżki prowadzące do raju.   Gdy widzę sarny biegnące po polanie, ich łagodność, lisy szubrujące w pszenicy, ptaki w baletowym locie po niebie, stado wilków, które dba o siebie —   każde małe stworzenie nadaje charakter jej matce, naturze.   To jest moja euforia.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...