Otchłań

[koral73]

Jak morza...Głębia bezdennej rozpaczy,
Kipiel otchłani istot odrzuconych...
Ryb monstrualnych niby ludzkiej twarzy
Dla blichtru świata w jej bezdno strąconych...

Bezimienne, do powierzchni prące,
Miotane furią wśród zdradzieckich pnączy,
Bezwładne, stęsknione za słońcem
I nieświadomie z rajskiej wyspy drwiące...

Z bezsiły podłej myśl już tylko bieży
Ponad ocean cmentarzyska bliski...
Cierpienie wieńczy sekretne przymierze
Węża morskiego i ryb z okiem szklistym...

Zimnych pierścieni kształt obły, pasywny
Lubieżnym suwem przypomina światu
Urąg istnienia w otchłani zastygłych,
Przepastnej świata kloace pariasów...

Kłąb zły, leniwy i wyrachowany,
Ogromem cząstki masa już złowroga...
Powiernik krzyków w otchłani wstrzymanych,
Zmarszczka cierpienia na obliczu Boga...

[Judyt]

hmm..ale Bóg martw się tymi dużymi szklistymi rybami?
przeczytałam z ciekawości, J. serdecznie

[koral73]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Witaj;)
Wiesz, patrząc w oczy człowieka w depresji widziałem oczy martwej ryby.
Bóg po to stworzył nas żeby nie martwic się "rybami".
Odpisuję serdecznie z przyzwoitości.
Naprawdę serdecznie;)

[Judyt]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Witaj;)
Wiesz, patrząc w oczy człowieka w depresji widziałem oczy martwej ryby.
Bóg po to stworzył nas żeby nie martwic się "rybami".
Odpisuję serdecznie z przyzwoitości.
Naprawdę serdecznie;)
Tak, bo gdy człowiek nie jest zakorzeniony nieustannie
w Wyższej Sile, to pojawia się zniewolenie i smutek
w postaci jaką widziałeś w oczach. Wiem, co mówię.
Czasem jednak się martwi, ale daje człowiekowi
niezgłębione Milosierdzie, by z niego " korzystał"
A Ja szczere z serca serdeczności płynące..J.