Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Deszcz, który już nie spłynie. To gwiazdy. Jak krople
Na cienkich wiszą sznurkach, u ręki kuglarza
To noc jest w jego cieniu, i dała się opleść
nieprzemijalnym dźwiękiem, odgłosem spadania.

Przejrzyste żyłki, światło, raz w górę, raz na dół
I z każdą nocą czujesz, że bardziej się skraplasz
ktoś musi przecież upaść, i oddać się za dług
przez gwiazdy zaciągnięty, tą sztuczką, za aplauz

gawiedzi niewidzialnej. Nie znosi nikt próżni
więc czujesz że się stałeś, tym deszczem, którego
na skórze nikt nie czuje, choć wkoło wciąż dudni.

I lekko się unosisz, duch zerwać się pragnie
Nad całą farsę, kłamstwo, coś znaleźć innego –
lecz wie, że trwać tu będzie, choć wzniósłby się dalej

bo tu związany czeka, zaklęty w zmartwychwstanie

Opublikowano

Deszcz, który już nie spłynie. To gwiazdy. Jak krople
Na cienkich wiszą sznurkach, u ręki kuglarza

- te wersy urzekają, plastycznie, nawet nie czytać, ale patrzeć...

potem gdzieniegdzie mierzi mnie nieprzemijalny aplauz zaklęty w zmartwychwstanie...
ale w gruncie rzeczy i tak czytając się skraplam, pozdrawiam

Opublikowano

A ja mysle sobie tak, i z gory przepraszam, to jest wiersz bardzo sprawny jezykowo, och, jak poetycznie tu jest, ale gdyby sie konsekwentnie zastanowic nad znaczeniem tej metaforyki, wychodzi troche belkotliwie, dla mnie przynajmniej, za co jeszcze raz przepraszam.

deszcz, ktory nie spadnie nie jest deszczem

aplauz gawiedzi--jakze to pompatyczne

itd, itp., choc byc moze jest to wiersz o pokazie sztucznych ogni, kto wie.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Sześćdziesięciokartkowe trzy zeszyty, dwa w kratkę. Dwa. Szesnastokratkowe, zeszyte tu na linii okna dla twoich oczu, bo dla oczu jest limit. Jeśli piszesz, to proszę, nigdy tak drobnym maczkiem. W linie grube, czy cienkie… Dwu czy trójkolorowe? Czy w te linie się zmieści nie krzyczący też człowiek? Potem wprzód i do tyłu, zawijas jak się patrzy. Gruba z chudą pobiegnie. Aż margines się dowie.           "Świat tych zabiera, którzy na to nie zasłużyli".* Jak rude włosy miała jarzębinowy uśmiech i w środku ciepła cała. Tak szybko zeszłaś usnąć.   Dzieciom kasztany - serca, długi spacer pod górę. Niosą uśpionej mamie, w miękkich koralach - szkołę, w tornistrach jeszcze bułkę  jarzębinowej dróżce.  
    • @Rafael Marius Ha, wszyscy mają :) I te interesy są ważne, od zawsze tak uważam :) 
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Ano właśnie, a osoby niepełnosprawne mają swoje partykularne interesy.
    • Wstając rano z łóżka, zakłopotany, Nie wiesz, jak spodnie założyć, Ni koszulę, na którą stronę ubrać. Załzawionym okiem o pomoc prosisz.   Na śniadanie w talerz patrzysz ślepo, Z wysiłkiem drgającymi dłońmi Ledwo kubek herbaty unosisz, A na tym kubku napis: „Najlepszy tata”   Nie odpowiadasz na ciepłe słowa, Zapominasz naszych imion i twarzy. Czasem obcy ci się zdajemy – rykniesz I pięściami pogrozisz wrogom zmyślonym.   Z ust twoich już nie płyną mądre porady. Gdzie ten dowcip, gdzie ta werwa? Rześki byłeś, pełen życia – na barana nas nosiłeś. Jacht w stodole budowałeś dalekomorski,   Z myślą o wyprawie dookoła świata. W okno patrzysz zadumany, zlękniony, Nie znajdujesz tam nic ze znanego życia. Okolica nie do poznania – stanęło wszystko na głowie.   Gdzie furmanki, trzaski batem, rżenie koni? I koguta pianie o poranku? kwik i muczenie? Już wiem, co mogę zrobić dla ciebie. W wierszach przywrócę ci moc, smak i węch.   Wstaniesz o własnych siłach, klapniesz po udach, Przeciągniesz się, aż w kościach łupnie, Konia osiodłasz i galopem ruszysz Na polowanie swoich marzeń ulotnych...   Lampkę zapalam, Ojcze, głowę pochylam, Kwiaty składam pod napisem rytym w granicie: „Zawsze w naszej pamięci” Życzyłem Ci wiele lat w zdrowiu i szczęściu.   Jak tu wydobyć z siebie pożegnania słowo? Smutek gardło ściska, kamienieję. Dech ledwie łapiąc, szepczę do Twojego ucha: To ja, tato... wybacz mi, zawiodłem.  
    • znakomity pomysł   otwieram oczy jakbym widział chociaż są one niewidzialne mnóstwo nade mną krąży chyba a czasem któryś  mnie dopadnie   zwłaszcza gdy czytam inne wiersze to jakiś z góry w łeb mnie wali jak komentując ten niniejszy sam nie wiem kiedy się odpalił :))
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...