Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Joanno, Asiu,
miło mi, że zapamiętałaś moje opowiadanie,
jeżeli przyjdzie Ci kiedykolwiek ochota żeby jeszcze coś przeczytać
to chętnie podam adres z moimi zapiskami,
dziękuje i pozdrawiam,
jacek.

  • Odpowiedzi 41
  • Dodano
  • Ostatniej odpowiedzi

Top użytkownicy w tym temacie

Top użytkownicy w tym temacie

Opublikowano

Judytko,
moc w słabości się doskonali?
no może,
ale zgodnie z prawem Murphyego,
wszystko to co w życiu jest dla człowieka /dla mnie też/
miłe, dobre i przyjemne jest również nielegalne,
niemoralne lub powoduje choroby,
do mnie odnosi się to co niemoralne,
i właśnie doświadczam smaku niemoralnej porażki!

może zresztą coś pokręciłem,
miło mi było Judytko,
i dziękuje, że byłaś, jesteś, będziesz,
jacek.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Tak! właśnie tak!
nie może..na pewno!
niemoralne..smak- gorzki,
a doświadczenia szanuję Twe,
nie ma miłości bez krzyża,
J. i tyle o ile..może..., myk
" pamiętam że matka tak dumnie mówiła
mężczyzna nie płacze i łez które płyną
zatrzymać nie mogę w ostatniej drodze"
to tak z piosenki tej co w radio..
p.s.nie wiem czy zdołam przyjść

muszę iść na Oddech
na oddech jedyny
wpuszczane tchnienia
są czasem nie do odgadnienia
Opublikowano

egzegeto,
miły mi Czytelniku,
ten wiersz jest "dedykowany" śmierci,
właśnie JEJ,
pośrednio, bo ona KOGOŚ zabrała,
gdybym ją pominął to drzwi do wielorakich interpretacji
byłyby szeroko otwarte,
śmierć w pierwszym wierszu ma wymiar drogowskazu interpretacyjnego,
pewnie masz rację, że byłoby ciekawiej bo wielorakość zawsze sprzyja barwności,
ale biorę sobie Twoje Czytelniku uwagi do serca
i będę o nich pamiętał,
bardzo dziękuje,
pozdrawiam,
jacek.

Opublikowano

Jolu,
dlaczego tak bezpośrednio: 6 kilo?
"no nie panie władzo, nie 6 kilo,
7 i pół jeżeli pan pozwoli",
dziękuje za podobanie,
pozdrawiam cieplutko,
aktualnie 106 kilo!
ale w sumie - jacek

Opublikowano

Jolu,
a ja Ciebie pozdrawiam uśmiechami ciepłymi,
i cholernie mi miło, że taka fantastyczna jak Ty dziewczyna
pisze serdeczności do takiego jak ja brzydala,
dziękuje Jolu,
jacek.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Jacku dlaczego do 'brzydala'?
Nie myślę żeby ten facet miał złe serducho :))
Ja nie oceniam po wyglądzie, po ciuchach czy portfelu, ważne co w środku!

Serdecznie i ciepło - Jola

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Berenika97 wiersz jest absolutnie przepiękny i jednocześnie tak głęboko poruszający !   to, w jaki sposób potrafiłaś ubrać w słowa ból, samotność i dojrzewanie w chłodzie, jest mistrzowskie.   obrazy, których używasz, są niezapomniane.   wyrażenie "sny wędrowały boso po zimnej podłodze" trafiło prosto w serce - to jest czysta poezja !   podziwiam Cię za wspaniałą puentę: "Nauczyłaś się wszystkiego od końca".   to zdanie zamyka cały wiersz w sposób perfekcyjny, pozostawiając czytelnika w zadumie.       Nika. pięknie napisane.      
    • @Berenika97 Ten wiersz to połączenie minimalizmu, psychologii i delikatnej metaforyki. Bez ckliwości ale z wielkim ładunkiem empatii  dotyka rzeczy bolesnych, ale nie popada w tani sentymentalizm, przedstawiając obraz traumy i emocjonalnego deficytu.
    • @Migrena Ten wiersz jest jak precyzyjny sejsmograf. Nie rejestruje tylko drżenia ziemi, ale drżenie samego Bytu – to pierwsze "pęknięcie w nieskończoności", z którego narodziła się świadomość. Uchwyciłeś w słowach coś, co zwykle skrywa się w milczeniu - ten fundamentalny paradoks człowieka. Jesteśmy "niedorobionymi aniołami", "boskim szkicem", który nosi w sobie "odcisk palca Stwórcy", a jednocześnie "buntem dziecka, które zgubiło drogę do domu" i wciąż ściska w kieszeni klucz, nie pamiętając drzwi. To tekst, w którym się jest – w tej przestrzeni "między światłem a ciemnością", gdzie Bóg milczy "z miłości większej od odpowiedzi", dając nam przestrzeń do budzenia się. Twoje słowa ważą. Mają w sobie gęstość "gliny, która pamięta palce" i lekkość "oddechu, który nie pamięta początku". Nie potrafię inaczej skomentować, tylko iść śladami po Twojej wizji.  To jest tekst o wielkiej odwadze i jeszcze większej precyzji. Świetny! Przepiękny klip   Dlatego właśnie gdybyś nie istniała, Spróbowałbym wymyślić miłość. Tak jak malarz, który własną dłonią Kreśli barwy dnia, I nad swym dziełem nie może wyjść z zachwytu. Tekst pochodzi z

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Może dlatego Bóg, po stworzeniu mężczyzny, uznał, że stać Go na więcej. I wtedy stworzył kobietę. :)
    • czy czytając wiersz wypada płakać  a jeśli  tak to jak  te chwilę nazwać   przeżyciem czy burzą a może to kara  za to że poeta  nie płakał   bo bał się że jego  łzy sens stłumią  rozmażą a to  może zaboleć   czy czytając wiersz wypada łzy ronić czy może lepiej zaklaskać
    • Nie można cię winić, że nie umiesz śnić, gdy w twoim domu gasło światło i nikt nie mówił "kochanie, śpij". Twoje sny wędrowały boso po zimnej podłodze, uczyły się same, czym jest miłość, a czym zaufanie. Zostawiałaś gorzkie ślady na poduszce. Poranek zmywał je – wstydził się czułości. Nie miałaś stołu, pachnącego rozmową, ani filiżanki, co znała dotyk ciepłej dłoni. Nauczyłaś się wszystkiego od końca: modlitwy bez "amen", tęsknoty bez "wróć", siebie bez "kocham".
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...