Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Tak to już jest...
Tak już jest na tym świecie,
że mężczyzna podoba się kobiecie,
że wart jest więcej niż zwierze człowiek,
( a liść zielony na jesień więdnie i z wiatrem spada, czy też leci, gdzieś upada).
Tak to już jest...
Mężczyzna podoba się kobiecie,
kobiecie podoba się mężczyzna,
choć on sam może nie wie, może oszuka się
( w rozpaczy, samotny, zgnije albo się zabije),
szedłszyby w lecie przez park, spodobałby się kobiecie.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


to nie przemawia na niekorzyść. życie składa sie z takich "pierdół". temat jak każdy inny.

Nie. Jest różnica między drobiazgiem, detalem, szczegółem, małym formatem a paplaniem co ślina na język przyniesie...
W ogóle mnie nie interesuje, co się komu podoba i co uważa za " temat - to twoja żaba...
Smacznego.

P.S.
Podobanie się kobiecie nie jest błahostką ale z tego co widzę, jest bardzo łatwe... ; )
Opublikowano

nie gdyż liryka ma swoje prawa, Ty piszesz o normalnych naturalnych zjawiskach, więc niczego nie odkrywasz, jak ,,na tym świecie", kobieta i mężczyzna , jesień liście itp nic w tym wierszu nie ma żadnego motta przesłania itp tylko ,,banialuki"

Tak to już jest...
Tak już jest na tym świecie,
że mężczyzna podoba się kobiecie,
że wart jest więcej niż zwierze człowiek,
( a liść zielony na jesień więdnie i z wiatrem spada, czy też leci, gdzieś upada).
Tak to już jest...
Mężczyzna podoba się kobiecie,
kobiecie podoba się mężczyzna,
choć on sam może nie wie, może oszuka się
( w rozpaczy, samotny, zgnije albo się zabije),
szedłszyby w lecie przez park, spodobałby się kobiecie.


pozdrawiam

be

Opublikowano

Dziękuje za komentarze.
Prepraszam za te "szyby" to słowotwórstwo od " gdyby szedłszy" ,sens jest zrozumiały to chyba dozwolone, bo nie "brzmi" napewno.
W wierszu "widze" coś takiego: życie (świat) rządzi się prawami ( "Mężczyzna podoba się kobiecie" i motyw z liściem) dotyczą one wszystkich, tych co o tym nie wiedzą ( jak facet w wierszu "choć on sam może nie wie, może oszuka się
( w rozpaczy, samotny, zgnije albo się zabije)," ), tych co nie chcą wiedzieć czy pogodzić się z tym ( a więc bunt) albo myślą ,że ich to nie tyczy ( albo zapomnieli o tym). Pogodzenie się z tym, pewnien rozejm i symbioza.
Czy nie ma tego w wierszu?
Czy to właśnie te "pierdoły"?
Czy można to nazwać mottem?
Czy za bardzo generalizuje ten temat.

H.Lecter- "Podobanie się kobiecie nie jest błahostką ale z tego co widzę, jest bardzo łatwe... ; )"
- tu bardziej samiec samicy czy odwrotnie, no tak porostu jest .

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


nie bądź taki hop do przodu.




jak na debiutanta jest w sam raz. powiedzmy, że na początek popracuj trochę więcej w warsztacie i wklejaj teksty do działu dla początkujących, chyba, że faktycznie uważasz, że piszesz przyzwoicie. ja tak nie uważam;) (jeszcze nie).

nos do góry.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



" tu bardziej samiec samicy czy odwrotnie, no tak porostu jest "

maoopa - może się zdecydujesz : " bardziej " czy " odwrotnie" ? ; )
Tak, to są właśnie te pierdoły...
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


nie bądź taki hop do przodu.




jak na debiutanta jest w sam raz. powiedzmy, że na początek popracuj trochę więcej w warsztacie i wklejaj teksty do działu dla początkujących, chyba, że faktycznie uważasz, że piszesz przyzwoicie. ja tak nie uważam;) (jeszcze nie).

nos do góry.

" życie składa sie z takich "pierdół" (hopania do przodu ). temat jak każdy inny " ; ))
Opublikowano

Jeszcze raz dziękuję za szczere komentarze.

" tu bardziej samiec samicy czy odwrotnie, no tak porostu jest "
H.Lecter-
"maoopa - może się zdecydujesz : " bardziej " czy " odwrotnie" ? ; )
Tak, to są właśnie te pierdoły..."

samiec samicy -> odwrotnie -> samica samcu
kto tu z siebie robi dziecko? Nie wiem może ty zawsze byłeś w tym dobry, może gdybym miał nick Vader czy Rambo miałbyś mnie za swojego ;]

Tak to jest proste, jest banalne ale bynajmniej nie dotyczy "pierdół" to od człowieka zależy ( jego doświadczeń, osobowości ) ile albo co w nim (wierszu) zobaczy. No bo czy wiersz ma być jednoznaczny, wprost dawać nam gotowe wnioski i rozwiązania albo opowiadać gotowe historyjki choćby nie wiem jak ciekawe? Co o tym myślicie? Dla mnie wiersz to sposób na przekazanie emocji dotyczacych pewnych zdarzeń miejsc, sytuacji itd.
Może zaduma i refleksja którą niesie ten wiersz nie jest mu na korzyść , może na "wesołą nutę" ( część od pasa w górę :) ) wiersz bardziej by się podobał.

Opublikowano

gdyby przeczytafszyby a potem się zaprezentafszyby np. w warsztacie to nie wyszedłszy by na franta -
tekst nieporadny, wtórny językowo, nudny;
nie widać oznak geniuszu - no jeszcze nie -
ale geniusz bez pracy nad sobą i bez wysiłku zawsze pozostanie tylko geniuszem w potencji -
kiepściutko -

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


musiałeś fest zarobić, bo jesteś kompletnie zbity z tropu.


Eee tam dziewuszka, zdaje Ci się. Chciałem dodać temu nieoradnemu wierszykowi trochę pikanterii. Ale może sam napiszę wierszyk konkurencyjny. Zaczynający się od słów by spodobać się kobiecie trzeba... itd.
Opublikowano

Tak to już jest na tym świecie
Że się trza znać na minecie

Bo podoba się kobiecie
Gdy muszelkę jej liżecie
(a zielone majteczki lądują w rogu pokoju, gdy ona na łóżko opada)

Tak to już jest na tym świecie
Że człowiek też jest zwierzęciem

I choć oni o tym nie wiedzą
To się dowiedzą,
Jak się nie oszukają
I nażądy płciowe im nie poodpadają
Albo nie zgniją
Po tym jak się zabiją

Szedłszy przez park i spodobawszy się kobiecie, która patrzywszy ci śmiało w oczy albo skromnie spuszczawszy wzrok, a ty zamiast podejść i zagadać idziesz do chaty i piszesz głupi* wiersz. Zostawiwszy za sobą wszystkie nie posmakowane owoce morza.


*(Utwór napisany w środku nocy po mocnym przedawkowaniu rozmaitych trunków. Nie ma na celu wyśmianie autora oryginału, ani zgorszenia potencialnych czytelników.
Ale niezaprzeczanie jest moją szyderczą wizją oryginału).

Zdrófko potencialni poeci bez potencji, twórczej czy bądź tam jakiej.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • dobrze że nic nie mówisz w chłodne dni nie marszczysz brwi mogę wtedy czytać własnymi słowami chociaż nie umiem przeglądać  się we mgle dobrze że nie zabierasz dłoni nieopisanych chwil w których zastygaliśmy   tak jest dobrze zanim zamkniemy usta powieki po wieki    
    • Mam stół. Mam plan. Połóżmy na nim co boli i co nie. Pogrupujmy to. Dowiedzmy się, pomyślmy za co możemy podziękować. Spójrzmy co ma dla nas wartość.   Mam stół. Mam plan. Siebie sobie dajmy.   Zadbajmy by drugie widziało słońce, by jeśli nocą to ładny księżyc. Zadbajmy o ręce pełne dobrych chwil, pełne niematerialnego bogactwa.   Mam stół. Mam plan. Mamy siebie. Dłoń w dłoń. Życie stoi otworem. Los też. Pokażmy że jesteśmy w stanie dać radę.
    • @huzarc Dzięki za pochylenie się nad tekstem.
    • On Aromat parzonej kawy uderzył mnie pierwszy, zaraz potem jej głos. Usiadła naprzeciwko, stawiając dwa kubki. Ta sama twarz od wielu lat, te same, znajome do bólu, gesty. Tylko ja już nic nie czuję. Mówi nieustannie, a jej głos dociera do mnie jak przez szybę. Słyszę dźwięk, lecz nie czuję ciepła jak dawniej. Słowa docierają, ale mnie nie dotykają. Jak deszcz za oknem. Wiem, że pada, ale nie jestem mokry. Mówi szybko, nerwowo, jakby chciała nadrobić wszystkie lata ciszy. Patrzy na mnie z taką żałością, z resztką nadziei, że coś jeszcze da się zmienić. Jakby miłość czekała tuż za drzwiami, które wystarczy otworzyć. Ale już wiem, że za tymi drzwiami jest tylko pustka. Nie ma tam już nas, nie ma nawet tego mnie, którego pamięta. Jej dłoń leży na stole, czeka na dotyk. A głos drży jakby prosiła o łaskę, której nie umiem dać. Każde słowo opada ciężko w gęstniejącą ciszę, a ja milczę niewzruszony z zamkniętym sercem. Wiem jednak, że muszę się odezwać. Muszę, bo wciąż tu jestem, chociaż już za murem, który sam - cegła po cegle - stawiałem. W końcu mówię, że to, co było między nami umarło. Cicho, jak ogień, któremu zabrakło tlenu. Czuję, że każde wypowiadane przeze mnie, słowo wbija się w nią niczym nóż. Znów milknę, piję zimną już kawę i udaję, że jestem gościem w domu, który właśnie przestał być moim domem. Czekam, aż ona to zrozumie.   Ona   Niedziela. Jesteśmy razem. Robię dla nas kawę, z nadzieją, że wreszcie porozmawiamy. Siedzimy przy stole, tak blisko, a jednak dalej niż kiedykolwiek. Zaczynam mówić. Mówię szybko, bo panicznie boję się ciszy, która kruszy nas od środka. On jednak uparcie patrzy w bok, jakby to wszystko go nie dotyczyło. Milczy, jakby słowa kosztowały go fortunę. Jego palce nerwowo zaciskają się wokół filiżanki, już od dawna nie szukają mojej dłoni. Wreszcie się odzywa. Z litości. Czuję to. Rzuca krótkie, oszczędne zdania, a każde z nich jest jak kamień - ciężkie, zimne i obce. Tonę w tym milczeniu, które rośnie między nami jak lodowa ściana. Chcę krzyczeć, że jeszcze czuję, że serce mi pęka, że wciąż tu jestem. A on oznajmia: "Wszystko będzie dobrze." I to jest najgorsze. Bo "dobrze" to nie "kocham". To tylko cichy wyrok podany z pustym uśmiechem. A więc to tak się kończy? W jego oczach nie ma już nic. W tej ciszy umarła miłość. A ja wciąż go kocham.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...