Pod łąką nieba

[Bronisław Jaśmin]

Pod łąką nieba co nas zakrywa,
Jest przestrzeń która w człowieku zmarła,
I taka smutna lecz też szczęśliwa,
Że w smutku widzi swe powołanie.

Z mgły która czyta ciała otchłannie,
Z mgły co oziębia wspólne imiona
Świat dalej patrzy na jadłodajnie
I dzisiaj słyszy: jest"koniec świata".

A my w podziemiach będziemy zawsze,
W podziemiach nieba coś pozostanie,
Co będzie mówić, a świeca gaśnie,
Że my byliśmy aby pozostać.

Bo pozostaną po nas zegary,
Złote kreacje oraz rubiny,
A pozostaną bo odmierzały
Wskazówki czasu ich stały żywot.

Także w dziedzictwo kres dnia uderzy,
Sapanie psów słychać z ulicy.
A jak na razie nikt z nas nie wierzy,
Iż przyjdzie moment że się stracimy.