Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

wiedzieć czy gdzie i kiedy
skrywając gdyby gdzieś coś
z wdziękiem
darować co zadrą tkwi

w odpowiednim momencie
stawić czoło
z twarzą (suchą) wyjść
wyczuć pismo nosem

gdy nie wszystko przepadło
żyć
bo wyczucie
to cholernie długi proces


==============================================

Wklejam drugą wersję wiersza, ciekawa Waszych opinii:
(który tytuł?)
==============================================


to długi proces
cała sztuka


wiedzieć czy gdzie i kiedy
skrywając gdyby gdzieś coś
z wdziękiem

darować co zadrą tkwi
wyczuć pismo nosem
gdy nie wszystko przepadło
- żyć

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



wyczuć pismo nosem
bo wyczucie to cholernie długi proces

gdy nie wszystko przepadło
- żyć
Kłaniają się nasze przywary. Napisane tak, że ach............
Dziękuję za czytanie i opinię o wierszu, przemyślę propozycję,
choć wtedy puenta całkowicie zmieni sens, no i ten rym tak blisko,
raczej w takim układzie nie do przyjęcia.
Serdecznie pozdrawiam
- baba
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Wiesz co Kuba, chwyciłam w czym rzecz, o czym piszesz. Wiersz krótki,
jednak trochę przegadany, teraz zaczynam coś dostrzegać, na pewno
pomyślę o tym, co napisałeś!
Duże dzięki, pozdrawiam
- baba
Opublikowano

Podążam za wierszem z W. Nie będę się powtarzać, po prostu dobry i już, ale dopiero teraz zwróciłam uwagę na to, co pisze kuba. Rzeczywiście bez dopowiedzeń byłoby jeszcze lepiej, bo ciekawiej, choć prawdę mówiąc, Twoje przegadania osobiście b. lubię :)
Serdecznie i ciepło -
Krysia

Opublikowano

Nie umiem doradzić, bo właściwie w tej wersji wszystko mi się podoba. No, może trochę wersyfikację bym zmienił (ale to najmniej ważne) i 'chlustanie" - nie za bardzo mi się podoba, ale całość dobra.
Pozdrawiam.

wiedzieć co gdzie i kiedy
skrywając gdyby gdzieś coś
z wdziękiem

darować co zadrą tkwi

w odpowiednim momencie
stawić czoło
z (suchą) twarzą wyjść
wyczuć pismo nosem

gdy nie wszystko przepadło

żyć
bo wyczucie
to cholernie długi proces

Opublikowano

. cała sztuka

wiedzieć co gdzie i kiedy
skrywając gdyby gdzieś coś
z wdziękiem

darować co zadrą tkwi

w odpowiednim momencie
stawić czoło
wyczuć pismo nosem

gdy nie wszystko przepadło

żyć
bo wyczucie
to cholernie długi proces

Babo, tytuł dla mnie trafiony... jestem za pierwszą wersją, ale bez fragmentu z twarzą...
ale wiersz Twój... Podoba mi się.
Pozdrawiam... :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Alicja_Wysocka   Twój wiersz Alu to mistrzostwo w przejściu od rozpaczy do świadomej akceptacji.    bardzo mocno rozumiem to odnalezienie cudu nie w błysku, a w ciszy i odwadze serca.    zachwyciłaś mnie !!!       ps. pozdrowienia dla Bereniki :)      
    • Pamięci bohatera wielu moich wierszy -wagabundy, złodzieja, szelmy, franta, alfonsa a przede wszystkim wielkiego poety -Francois'a Villon.   Wiersz nawiązuję do mojej ballady łotrzykowskiej "Boże szelmów... pobłogosław króla", która dziś dodam z zakładce prozy.   Czas na szelmowskie, tragizmu pełne wesele. Bo czyż może coś innego wywołać takie poruszenie u gminu, brudnych zaścianków, zamtuzów i zaułków stolicy. Tyle usmiechu, radości i wzniosłej atmosfery wyczekiwania na wielki finał, niż największa w kraju szubienica na placu Grêve w centrum Paryża. Szelmów, frantów, złodziei i morderców, rozstajne ze światem widzialnym miejsce. Sławne nawet bardziej niż poźniejsza, żelazna ku niebu skierowana wieża. Kacie Macieju, Ty skazanym pokuty nie dokładaj w dniu ich ostatecznego sądu. Znaj miłosierdzie pętli i stryczka. Boże litościwy, Ty zgaś im żywota bez zbędnego cierpienia. Gładko jak światła świec, jak ogniska lamp. Śmierci, Ty ich pochwyć łagodnie jako biały gołąb. A nie szarp ich dusz potępionych, wściekłe dziobem i pazurami. Jak demoniczny sęp.   Lećcie kamraci ku wrotom niebieskim. Na boskich owieczek, zielone pastwisko. Ja czekam tu w lochu. Na kolejne wesele szubienicy. Rychtujcie! A żγwο! Stryczek z pętelką na mej drewnianej pani. Kacie, dostąpisz zaszczytu by wieszać mordercę i poetę. Ach! Będzie to dzień niezapomniany. Prawdziwie przednie widowisko.
    • - O i Lem? - Amatorów wór, o tam Amelio.
    • @Annna2   to zachwycająca kantata do natury, która hipnotyzuje plastycznością obrazów, od "ptasiego witrażu" po "białe pieluchy" chmur.    w mistrzowskich metaforach, odkrywasz subtelnie, że największą otuchę i zarazem największą tajemnicę kryje się w harmonii świata, który nie musi rozumieć, by pięknie istnieć.   pięknie Aniu ten wiersz napisałaś !!!    
    • @Berenika97     Wspaniały, Mądry Wiersz !!!    Twoja wrażliwość i umiejętność przekładania trudnych emocji na poetycki obraz są absolutnie niezwykłe.   to jest głęboko poruszający i mądry tekst, który zostaje z czytelnikiem na długo.     urzeka mnie zwłaszcza ta przemyślana konstrukcja, od chłodu stygnącego pokoju, poprzez gorzkie, niedojrzałe ziarna słów, aż po straszliwy obraz dławiącej kołdry.     jesteś niesamowicie odważna, stawiając tak szczerą diagnozę relacji z Absolutem.   dziękuję za ten przejmujący wiersz.    jesteś Nika bardzo utalentowana !!!   pozdrawiam :)    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...