Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

poezja nie pachnie już chlebem
na łące kwitną bezbarwne kwiaty
twarz Euterpe nie jest radosna
codziennie wnętrze pożera troska

już dawno pordzewiałe struny liry
od niechcenia rzępolą smętną pieśń
na bruku leży zapomniana książka
wiatr na strzępy tnie liryczny sens

przy kominku niespełniona pisarka
myśli nie pisze lecz gryzie ołówek
spogląda na tlące się polana i skry
czarne chryzantemy widzi przez łzy

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Witaj Aniu Twoją rozchmurzę przyjacielskim usciskiem, jednak w tych czasach smutna jest Euterpe i Apollo jej nawet nie może rozweselić

dziekuję za komentarz i wizytę

szacuneczek

be
Opublikowano

o jak bardzo słychać w Twoim wierszu Bestio żałosne zawodzenie aulosa Radosnej, ale już nieradosnej...
jednak jeśli autorka gryzie ołówek i myśli, to coś nim wyskrobie
wiesz Bestio, ja często czuję niemoc twórczą i myślę, że już się "wyeksploatowałam" a jednak coś tam jeszcze się skrada do sejfu..
.
poezja nam jeszcze zapachnie
chlebem, winem, sianem
w głowie zaszumi, zaszeleści
przy dźwiękach aulosa
najpiękniejsze pieśni

ślę ciepełko
Grażyna

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Witaj Grażynko nie TY musisz pisać , a niemoc to pewnie u każdego poety występuje Piszesz slicznie i co w Twoich wierszach jest ciekawego to , że zawieraja przesłanie dla czytelnika, kiedyś zapewne Czas to odkryje.
Dzięki za wizytę i miły komentarz, czyli ta riposta do wiersza jest wspaniała

be -- aha już pisałem w Z dałas mi jako pierwsza osoba plus w tym dziale wiesz dzięki sliczne za okazanie serca ale sorki nie zasługuję na taki zaszczyt i nie lubię tej Z wstawiam wiersze nie dla + ale chcę poznać tylko znajomość wiedzy krytyków


szacuneczek , a za znajomość krytyki buźka, gdyż w niej najpierw bierze się tytuł pod rozwagę, a potem motto, gatunek itd


be
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Witaj Magdaleno no bestii na pewno nic nie grozi, rozbawiłaś mnie aż uśmiecham się do siebie i myślę teraz , czy ja już głupi jestem
Buziak i dziękuję za prezent w postaci humorku

podziękowanie za wizytę i odwiedziny

szacuneczek

be
Opublikowano

I masz człowieku racje :) Zgadzam się z tobą w 100% :) wiersz świetny, zarypisty i wogole poprawił mi chumor :) Świetny z ciebie poeta większość może ci tylko buty czyścić.
Ja też :)
Powodzenia oby wiecej takich wierszy. A tym wierszem rozweseliłes Eturepe! :D
To nie jakas infomia :D:D

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



ho ho Andrejch dziekuję za miły komentarz, wiesz wielu jest tutaj poetów świetnych pisarek, które zawsze mi pomagają i dzięki którym jestem i chwała im za to. One mnie wspierały, rady dawały i kształtowały moją poezję. Nie będe pisał ich nicków, gdyż one wiedzą do kogo kieruję te słowa i uznanie. Jestem skromnym człowiekiem i zawsze podchodzę z dystansem do słowa PISARZ, gdyż tak naprawdę nikt nie wie , czy zasługuje na takie miano. Nie można wrzucać wszystkich do tego samego worka, gdyż zawsze jest ktoś lepszy. Od czyszczenia butów zaczynał swoją sławę Rockefeller jednak wiesz nie jestem za tym aby tak było, lubię być jednak równy lub poniżej , gdyż samouwielbienie i widzenie tylko swojego ja nie prowadzi w stronę dobra napiszę tak dla zrozumienia

dopchał się do koryta
i ludzi do błota spycha

Ta fraszka to nie moja dewiza, myślę, że wszystko wyjaśnione, więc

szacuneczek i dzięki za wizytę w skromnych progach

bestia
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Krzysztofie ano wiersz smutny, to tyczy sie obecnej epoki, gdyż z wyjątkami nikt już nie czyta książek, które zostały wyparte przez komputer dot. to także liryki
Za ,,ładnie" dziękuję , jak również za odwiedziny i komentarz

szacuneczek

be
Opublikowano
przy kominku niespełniona pisarka
myśli nie pisze lecz gryzie ołówek
spogląda na tlące się polana i skry
czarne chryzantemy widzi przez łzy


ot tak misie na Twoje smutasowe
:))
przy kominku rozmarzona poetka
łez wątek układa w jesieni bukiet
spogląda sercem na tlące polana
wierszem zamienia na pożar uciech

Bestyjko, rzewnie ostatnio piszesz, ale ładnie
:))))
serdecznie pozdrawiam -
Krysia
Opublikowano

smutne
piękne
prawdziwe
jak tu pisać szczere myśli
za nie grozi gilotynka ;)
Pisz Bestyjko, wszystkie czytam!!!
Są takie wzruszające, na krytykę patrz z przymrużeniem a, koryto duże starczy jadła dla wszystkich :)))
Serdeczności i

Opublikowano

Witaj Jolu nie zważam na krytykę , ale dobre rady są mi pomocne, gdyż nie ma ideałów, każdy robi błędy za czytanie bardzo dziekuję , jak odwiedziny i miłe słowa

szacuneczek i pogodnej niedzieli na ustach:):):)

be

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Natuskaa

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Buch!    Rach!   Ciach!   Maszyna  Czy strach?   I życie ukryte  Za zasłoną świadomości    Bo czas nie ma  Dla nikogo litości    Gdy pędzi za nieznanym 
    • MRÓWKI część trzecia Zacząłem się zastanawiać nad marnością ludzkiego ciała, ale szybko tego zaniechałem, myśli przekierowałem na inny tor tak adekwatny w mojej obecnej sytuacji. Podświadomie żałowałem, że rozbiłem namiot w tak niebezpiecznym miejscu, lecz teraz było już za późno na skorygowanie tej pozycji.  Mrówki coraz natarczywiej atakowały. W pewnej chwili zobaczyłem, że przez dolną część namiotu w lewym rogu wchodzą masy mrówek jak czująca krew krwiożercza banda małych wampirów.  Zdarzyły przegryźć mocne namiotowe płótno w 10 minut, to co dopiero ze mną będzie, wystarczy im 5 minut aby dokończyć krwiożerczego dzieła. Wtuliłem się w ten jeszcze cały róg namiotu i zdrętwiały ze strachu czekałem na tą straszną powolną śmierć.  Pierwsze mrówki już zaczęły mnie gryźć, opędzałem się jak mogłem najlepiej i wyłem z bólu. Było ich coraz więcej, wnętrze  namiotu zrobiło się czerwone jak zachodzące słońce od ich małych szkarłatnych ciałek. Nagle usłyszałem tuż nad namiotem, ale może się tylko przesłyszałem, warkot silnika, chyba śmigłowca. Wybiegłem z namiotu resztkami sił, cały pogryziony i zobaczyłem drabinkę, która piloci helikoptera zrzucili mi na ratunek. Był to patrol powietrzny strzegący lasów przed pożarami, etc. Chwyciłem się kurczowo drabinki jak tonący brzytwy, to była ostatnia szansa na wybawienie od tych małych potworków. NIe miałem już siły, aby wspiąć się wyżej. Tracąc z bólu przytomność czułem jeszcze, że jestem wciągany do śmigłowca przez pilotów. Tracąc resztki przytomności, usłyszałem jeszcze jak pilot meldował do bazy, że zauważyli na leśnej polanie masę czerwonych mrówek oblegających mały, jednoosobowy zielony namiot i właśnie uratowali turystę pół przytomnego i pogryzionego przez mrówki i zmierzają szybko jak tylko możliwe do najbliższego szpitala. Koniec   P.S. Odpowiadanko napisałem w Grudniu 1976 roku. Kontynuując mrówkowe przygody, następnym razem będzie to trochę inną historyjka zatytułowana: Bitwa Mrówek.
    • Ma Dag: odmawiam, a i wam Doga dam.        
    • Samo zło łzo mas.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...