Znajdź zawartość

kto nie lubi słów wulgarnych niech nie czyta

Natłok ale myślisz podczas tego poranka jednego w kolejce, znajdę coś innego, rutyna jest dobra, spokój marzeniem. nie Natłok obrazów, migające przestrzenie uderzają w zwiększone źrenice, dzwięków, te krzyki wibrują, pasmo włosów wędruje za ucho, lepiej słyszę babciu, bo muszę. bólu, plecy zmęczone schylają się pod spojrzeniem z lotu ptaka, ono widzi, że los już zatwierdzony w urzędzie, papiery podpisano Natłok przesuwam obrazki, tańczę wśród płatków róż rozsypanych, dzwonek do drzwi, życie, potwierdzenie odbioru podpisano przesyłka priorytetowa do pani, telefony i słowa i szumy i wzdychanie, zadowolone czy nie, nie mam czasu, przyszły dzisiejsze moje zadania Natłok

Każdy z nas bierze udział w korowodzie, Makabryczny taniec od wieków jest w modzie, W tym zamkniętym kręgu nie zaznasz litości, Wszystko cię zabije, zniszczy i zezłości. Wciąż nowe rymy, kroki i łamańce, Potworne katusze sprawiają te tańce. Dotrzymać kroku tak bardzo chcemy, Ale ze zmęczenia rady nie dajemy. Żaden przewodnik nie da nam litości, Prowadzi każdego na skraj możliwości. Opadasz z sił, wytrzymałość dobiega krańca A oni wciąż będą gonić nas do tego tańca. Nawet skromne myśli krążące po głowie, mówiące, że jesteś już w tańca połowie, wiedzą doskonale, że wolności szukasz Lecz zamkniętego kręgu nigdy nie oszukasz! Bo każdy z nas bierze udział w korowodzie, Makabryczny taniec od wieków jest w modzie, W tym zamkniętym kręgu nie zaznasz litości, Wszystko cię zabije, zniszczy i zezłości…

Myśli i ruchy Dolina śmierci Leży w długich cieniach Przestrzeni między górami Sinoniebieskimi …Cicho spokojnie – Tam jest już dawno - po wojnie … ob. aut. - M.Powałka pt. " Drapacze chmur"

graphics CC0 [krótki zabawny tekst pod herbatniki] ach ta – Ariva Ice Tea herbatka – knajpka – mastif piliśmy ją zmrożoną w cafe: „Czochrane Łono” wśród tapet łososiowych z domieszką bladych różów stał stolik zakręcony jak lśniący złotem puzon ty byłaś ma Ilona na plażach czułych lata i tylko ta herbata kusiła – zamrożona mówiłaś na mnie gapa splecione drżały dłonie a w głowie wiersze Staffa i rymów dwa wagony ciut lepka ale piękna zatuszowane rzęsy tam w knajpce była wnęka markiza – z moich wierszy pies czuwał przy stoliku drapałaś go za uchem telefon zagrał nutkę pod skórą psiego chipu a ty się uśmiechałaś wołałaś: więcej wina! cedziłaś: ta herbata to chyba – jakaś kpina? —

Patrzyłam za tobą… / ty / - nie zdążyłeś odczytać któregoś z listów / ja / nie zdążyłam już minionego czasu powstrzymać odszedłeś nagle wyrywając mi serce - / ty / / ja /bez przyszłości idę nocy ciszą martwa / razem / nadsłuchując echa lśnienia łez spadlających …. wprost na twoje otwarte dłonie /sama…zawsze… sama…/ … ob. aut. - Dawida Kamińskiego -

W bezsile zamknięta Duszą na dłoniach odruchami przegranych uczuć emocji wahadłem drżę. graf. aut. Artur Groszkowski

Królestwo organiczne snów Liść martwy tkwi rozszczepiona jawą ciszy płatkami.

Twoja muzyka jest teraz we mnie, dotyka najwrażliwszych strun serca. A moje czułe serce gołębie, wzruszeniem jej obecność potwierdza. Dotykaj głębi też mojej duszy, abym poczuła, że znów warto żyć. Niech miłość w nas pragnienia obudzi, w oczach radosny blask będzie się skrzyć. Powrócą pełne szczęścia poranki, gdy dotykiem do życia budziłeś. Byłam dla ciebie wzorem kochanki, to przy mnie dopiero rozkwitałeś. Zmysłowe tango dobiegło końca, potem trwał walc wspólnej zażyłości. Pragnęliśmy znów nowego bodźca, by powróciła melodia miłości.

Witam serdecznie! Dziś miałam bardzo dziwny poranek:) Przyleciała do mnie Pani Muza, dała mi mocno po głowie i poleciała sobie:) I napisałam dziś swój pierwszy wiersz PO POLSKU!? Jestem z Ukrainy i mieszkam w Polsce prawie 3 lata, ale cały czas się staram uczyć się polskiego;) Dziękuję za krytykę!

Mów kocham kiedy tak czujesz przepraszaj gdy na to pora dziękuj kiedy na to czas chwal jak ktoś zasługuje... Nie zwlekaj z dobrym słowem możesz przegapić moment gdy ktoś na ciebie czeka... Dobre słowa i myśli są jak słońce niekiedy giną za ciemnymi chmurami zdarzeń Poniewczasie gonimy wiatr

Czuję się zarazem wszystkim i niczym. Chłonę życie, będąc przez nie pochłaniana. Czuję, póki czuję jestem człowiekiem, czuję dla siebie dla ludzi dla życia, przez dane mi czucie żyję. Kto dał mi ten dar? Czy ono dawcom same w sobie i celem życia mego? Czuję mą duszę tak wyraźnie jak pragnienia fizyczne. Myślę. Lecz czym myśl ta bez czucia? Czy nie mądrzejszy zwierz myśl też potrafi wykształcić, zrozumieć, zanalizować, przystosować do niej? Więc czym byłby człowiek bez czucia, psem? motylem? fraszką? Szukać uczuć pięknych, wyższych, szlachetnych. Czasem błądzić w uczuciach trudnych.

"Amputacja" Odcięto mi. Mój własny kawałek duszy. Miał zostać uzdrowiony. Został jednak amputowany. Czuję jego brak. Pustka w uczuć układance. Gdzie on zniknął? Chce go odzyskać! Niemo krzyczę w głos. Nie chciałem amputacji. Dlaczego to zrobiono? Kto o tym zdecydował? Szukam go. Ale nie potrafię znaleźć. We mnie go nie ma. Więc gdzie podział...?

Powiedz mi jak to jest zabłądzić wyszepcz jak to jest żyć w strachu konać z tęsknoty opowiadaj historię szczerą o mnie o tobie posłuchaj gwiazd wiatru może ci zaśpiewa

Za deskami teatru ekranem telewizora wszystko takie samo to już było chowasz się pomiędzy szczelinami nie wyróżniasz się nie masz czarującego głosu fałszywego szeptu znikasz w tłumie gubiąc rozum logiczne wytłumaczenia czemu jesteś samotny? wychodzisz z cienia skrzydła utulają potrzebujesz zrozumienia płynącego z ludzkiego serca

Ludzie wykorzystują. Ludzie za plecami nieprawdę mówią. Ludzie traktują jak psa. Wszystko się zmienia. Wszystko prawdę przekręca. Wszystko truje. Wszystko sprawia, że gorzkie myśli czar wskrzesza. Wszystkie spojrzenia. Wszystkie błędy. Wszystkie zdarzenia. Są nie do odkręcenia. Nie ma hamulca, który skuje lodem w kajdany

Po nią sięgnąć Boję się, że znowu po nią sięgnę, że po prostu przegram. Nikt nawet nie spyta się jak się czuję. Ja chcę przecież tylko sięgnąć. Przeciąć swój delikatny nadgarstek. Patrzeć jak spokojnie spływa krew. Utonąć w niej bezpowrotnie. Nie mam już ochoty chwytać się już pomocy poręczy. Chcę po prostu utonąć. Właśnie to chcę zrobić. Po żyletkę sięgnąć. Kiedy ktoś podaje mi rękę, oddaje ją z niechęcią. Bo to tak bardzo kusi. Widok krwi kapiącej na podłogę. Nie potrafię wstać. Jestem delikatnym Płatkiem róży, który usycha. Wpadam w ogień. Nie czując bólu. Delikatna doń na moim ramieniu, unosi moją martwą duszę. Ta osoba zabiera mnie z rąk śmierci. Płacze w objęciach matki. Jej ramiona są tak troskliwe... Szlocham w jej szyję histerycznie. Zresztą nie wiem. Pragnę tylko wyjść z morza krwi. Na zawsze zostać w bezpiecznych ramionach.

Trudno jest mówić o stracie. Zamykamy się wtedy w komnacie z bólem serca. W radiu leci nasza ulubiona piosenka. To zaskakujące, Że w głowie nadal odtwarzam jej słowa. To wyrazy na zawsze straciły znaczenie. Nadszedł już koniec naszej przygody. To boli jak zabicie cząstki duszy. Tyle rozmów rozłąk i tęsknoty. Umieram psychicznie, Bo osobiście cię nie poznałam. Przed oczami skaczą mi zamówione wspomnienia. Tylko te dobre. Tych złych już nie pamiętam. Słońce w moim życiu dasz znaćmiewa. Mam prawo tęsknić i pamiętać. Nie potrafię wyleczyć się ze smutku. Czy to naprawdę jest aż tak trudne? Wyjść do ludzi i porozmawiać o tym co czujesz, Ale to niemożliwe, bo nikt tego nie zrozumie dopóki tego nie poczuje.

Spokojny wieczór, w pokoju słychać szum wentylatora ochładzającego pokój. Wypełnia go jeszcze dźwięk otwieranych drzwi i odgłosy z zewnątrz. Nic się nie dzieje. Leżysz i rozmyślasz nad tym co było i co jest. Nie wiesz co będzie. Teraźniejszość jest silna, ale nostalgia dopada cię znienacka. próbujesz uciec ale nieskutecznie. To ciebie dosięga i już nie ma odwrotu. Gładzi cię po policzku, delikatna i spokojna nić wspomnień. Powoli zaczyna cię oplatać. Nie rzucasz się, lecz gdy ogarniasz, że ledwo się ruszasz jest już za późno. Zaczyna cię ściskać. Nie wiesz co zrobić, boisz się. Nie wiesz co zrobić, zaczynasz płakać. Nie wiesz co zrobić, krzyczysz całym sercem, krzyczysz jak byś już nigdy nie wydał z siebie dźwięku. Starasz się opanować. Wyciszasz się. To działa. Po chwili znów możesz cieszyć się tym, że jesteś wolny. Ale padasz na kolana. Płaczesz w ciszy i boisz się. Czego się boisz? Znasz już przecież ból, wiesz co to znaczy. Znasz, ale boisz się że wróci.

Mam więcej siniaków Niż lat| To sprawka wad Ojciec kat Matka kat Zostało z życia mi Pasmo samych strat Nie chce znać brat A został Tylko brat Olali bliscy, tylko ty Byłeś bliski Wciąż znaczysz więcej Więcej- niż oni Wszyscy Gdyby ktoś żył Może by chciał Ze mną pogadać Ale nie żyje Została tylko Ściana Znudziła ściana mi się Więc patrzę w sufit Zostało myśleć O tym jakie to Głupie Że ktoś Tak bardzo odmienił Moje życie Tak że z dnia na dzień Znalazłam się Na szczycie Pisał że Przy nim Nie spadnie mi Korona I nie spadała Dopóki byłeś obok Może o innej Też będziesz pisał "O.N.A" Gdzie moja miłość ? Gdzie radość ? Gdzie korona ? Jesteś jak Przyłóż do rany Ale odjąłeś Między tym złem Ty byłeś taki... ...Dobry Szkoda Bo ja nie umiem Też taka być Nie wiem Kiedy zaczęłam Dla Ciebie Żyć Tak się zawiodłeś Że nic mi nie zostało Nic się nie liczy Gdy Ciebie jest mi mało

Cudowny OwocPrzepyszny ten owoc o porywającej skórce.Soczysty, słodki, wypełniony miłością naturalną.Ja gustuję w miłości nienaturalnej.Delikatnej.Wolę lotne związki oddechów malinowych ust.On oddycha, gdy go smakuję.Wypuszcza swe soki.Nie przeszkadzają mi miąższu zęby.I silne łodygi oplatające moją szyję i biodra.Sam owoc mnie wciąga.Zaczyna pożerać.Próbuje połączyć mnie w siebie.Zakląć chcę, lecz pestka utknęła mi w krtani.Nie pozwala nabrać powietrza.Zaczynam nabierać kolorów słodkich i gorących.Jego dotyk oślepia mnie jak bluszcz na oku.Odkaszlnąłem.Strach oblatuje mnie po plecach.Jak wicher na polanie przed pobudką.Unosząc zasłony oczu, nadal widzę dorodny owoc.I tak razem upadliśmy.By utonąć w objęciach morfeusza.Tuż pod lipą i dębem połączonych ze sobą.

Urwiska pełne od tych Co najbardziej chcieli żyć Zmienią się mędrcy W głupców Po to żeby MIEĆ Nie BYĆ Samotni ludzie najbardziej Chcą mieć przyjaciół Najmniej zyskuje Ten kto najwięcej stracił Kiedy to pięść Siniaki pokłada na duszy I każdy myśli że Siłą czegoś nauczy Kiedy ze strachem Ciągle myli ktoś pokorę Nawet odważni czasem Kryją się pod stołem Tutaj gdzie ludzie Porównują się do zwierząt A wciąż gadają O życiu w zgodzie z naturą Przez jeden konflikt Cierpi tysiące ludzi Gdy świat się ugnie Komuś pod jedną liną Gdzie giną ludzie O których nikt usłyszy Gdzie ktoś sie śmieje Kiedy ktoś inny ryczy Nikt nie chce nikim być A każdy chce jak nikt Każdy każdemu narzuca Jak trzeba żyć Świat nietypowy Albo nietypowi my Przeciwko temu Działamy inaczej Najmniej Cię mam A najwięcej dla mnie znaczysz Ty jesteś jak wyjątek w literaturze Kochanie, wciąż Cię szukam po klawiaturze.

Gwiazdeczki w błękicie, Niebo? Czekanie, kochanie. Rzucają cienie, Oprawiają urokliwie ten błękit, Jak rzęsa na rajskim stawie. Migają światełka, Emocje? Takie malutkie, świetliki na tafli oceanu. Utonąć w tym pięknie, W Twoich uczuciach. Patrz na mnie tak już zawsze...

jestem tu żeby ruszyć zaraz albo nie być gdzie smutek nie jestem teraz żyję zamrożony do potem jutro ma przynieść ukojenie na sekundy odliczone nogdaun po i przed ciosem jestem gdziekolwiek tak naprawdę nigdzie mnie nie ma wpadam tylko na chwilę żeby wyjść zaraz omijam siebie łukiem wiecznie bezdomny wciąż czekam na lepszy czas znieczulenie czy minie niech wreszcie zaboli

Wiesz o mnie więcej niż sama wiem o sobie. Pamiętasz chwile, które zdążyłam obrócić w niepamięć. Nie wiem od jak dawna żyjesz w moim świecie i kiedy całym światem stałeś się dla mnie. Zaproś mnie proszę do swojego serca bym zrozumiała. Mów szeptem jeśli nie potrafisz wykrzyczeć miłości. Pragnę wiedzieć jaka jestem. Kim jestem? Za co mnie kochasz świecie mój?