Berenika97

@A.Between To piękny wiersz. Nie uciekasz przed własnymi pytaniami. Może bliskość to właśnie cisza, gdzie melodia nie jest potrzebna, Wiem, że lęk przed brakiem gwarancji to też rodzaj dotknięcia, próba zrozumienia, czy w tym co kruche, jest miejsce na trwanie.

@infelia Nie znam tego filmu, ale to ostra kara - ciemny loch? Tekst fajny. :)))

@Omagamoga Jeżeli tak to rozumiesz, to trudno. Bo jeżeli Ci napiszę, że należysz do tej mniejszości, która tworzy na tym portalu - to pewnie się nie zgodzisz. Ale zapewniam Cię, że zbiór jednoelementowy jest już zbiorem. :))) @UtratabezStraty Bardzo dziękuję! :)

@Natuskaa Serdecznie dziękuję! :)

@tetu Dziękuję serdecznie! Tak pięknie to ujmujesz, że aż się rumienię. Choć nie jestem pewna, czy "udźwignęłam" - czasem czuję, że ledwo doczłapałam z tym bagażem do mety. Ale Twoje słowa dodają sił. Dziękuję, że tak uważnie czytasz i pięknie komentujesz. :)) @UtratabezStraty Bo to nie raport! Nie jestem pracownicą GUS-ui, ani służb skarbowo-celnych, ani specjalnych, nikogo nie inwigiluję, żeby pisać pełne raporty. :))) Pozdrawiam. @huzarc@Simon Tracy Bardzo dziękuję! :) Pozdrawiam. @Migrena Serdecznie dziękuję! Czytałam dziś Twój przepiękny, emocjonalny wiersz o miłości. Zachwycił mnie - tyle nieokiełznanych emocji. Gratuluję!

@Marek.zak1Bardzo dziękuję! Całkowicie się z Tobą zgadzam, ja raczej obserwuję zachowania ludzi, ich relacje z innymi, albo relacje z dziećmi. :))) Pozdrawiam. @MIROSŁAW C. Bardzo dziękuję! Ale nie wiem, czy ten cytat jest aż tak bardzo adekwatny. Pozdrawiam. @Annna2 Bardzo dziękuję! Wśród ludzi zawsze można usłyszeć o trapiących ich problemach. Pozdrawiam. @andrew Bardzo dziękuję! Piekny komentarz, właśnie tak jest. Pozdrawiam.

@Simon Tracy Bestia, która jest lojalna tylko wobec Śmierci i nie uznaje żadnych innych porządków - to wykracza poza typowe fantasy. Podziwiam Twoją wyobrażnię!

@bazyl_prost Wydaje mi się, że Twoja autokorekta połączyła się z generatorem losowych myśli.

Drobne napięcia krążące pod skórą miasta. Lęk o jutro, o sens, o to, czy telefon zadzwoni. Znów ta niemodna troska – taka sprzed lat – o bycie potrzebnym, lub chociaż zauważonym. Znajome, nieco wyświechtane poczucie winy wobec braku talentu i pretensje zawieszone w powietrzu. Drobne triumfy, których nikt nie liczy. Bieg w miejscu, bieg do celu. Oceny wydawane szeptem. Starannie upudrowana samotność, a obok – dwie małe życzliwości. Tyle zebrałam, stojąc w kolejce do kasy.

@Tectosmith Moim zdaniem jesteśmy na dwóch różnych i równoległych płaszczyznach percepcji. Pozdrawiam. @bazyl_prostChyba to bardzo głęboka myśl, tak ją ukryłeś, że nie mogę znaleźć i połączyć z moją. Pozdrawiam @ChristineBardzo dziękuję! No to jesteśmy wspólnie w tych mniejszościach. :))) Pozdrawiam. @Rafael Marius Bardzo dziękuję! To tak samo jak ja, nawet wiem do której należymy wspólnie :))) Pozdrawiam.

@Łukasz Wiesław JasińskiBardzo dziękuję! Serdecznie pozdrawiam.

@NatuskaaRozumiem już! :))) Wtedy to byłoby naprawdę straszne. Pozdrawiam :))) @tetu Ogromnie dziękuję za te słowa! To jeden z tych komentarzy, które sprawiają, że czuję, że pisanie ma sens. Cieszę się, że wychwytałaś te wszystkie warstwy - i te zamierzone, i te, które może same się wymknęły. Twoje odczytanie wątku czarnej materii to piękny prezent dla mnie. Bardzo dziękuję za tę uważną lekturę i za to, że się podzieliłaś swoimi spostrzeżeniami! :)))

@andrew Życie jak komputer, czasem zawiesza się na chwilę, ale reset daje nową szansę, odświeżenie w codziennej nowinie. Uczucia jak programy – trzeba je czasem zaktualizować, niezależność to system operacyjny, który każdy musi sam skonfigurować.

@Tectosmith Możesz nie czuć się częścią żadnego "my", ale obiektywnie jesteś częścią wielu zbiorowości - czy tego chcesz, czy nie. Jesteś częścią społeczeństwa, które dzieli z Tobą język, którym teraz piszesz. Jesteś częścią gatunku ludzkiego. Jesteś częścią ekosystemu tego kontynentu. Mieszkasz w kraju, którego prawo Cię obowiązuje, bez względu na to, czy czujesz się jego częścią. Subiektywne odczucie nie zmienia obiektywnego stanu rzeczy. Więc owszem - Twoja perspektywa jest indywidualna i masz prawo unikać uogólnień. Ale to, że nie czujesz się częścią jakiejś (czy wszystkich) wspólnoty, nie zmienia faktu, że w wielu wymiarach obiektywnie w niej jesteś.

@bazyl_prost Nie jestem tego pewna! :)))

@tetu To piękny i bardzo osobisty wiersz. Tekst ma w sobie ogromną siłę - w tym jak bezkompromisowo nazywasz rzeczy, które zazwyczaj ludzie omijają lub opakowują w eufemizmy. Ta "tandetna miłość", "udawany śmiech", "czerwone błoto" - to obrazy, które wyraźnie pokazują rozdźwięk między fasadą związku a jego bolesną rzeczywistością. Szczególnie mocno wybrzmiewa motyw mleka - pojawia się wielokrotnie, zmienia konteksty, jakby symbolizował coś, co miało odżywiać, a stało się toksyczne. To bardzo trafna metafora dla relacji, która powinna dawać życie, a dusi. Końcowe wersy mają w sobie desperacką nadzieję - "pułapkę można rozpakować raz" - to jak przyznanie, że wyjście jest możliwe, choć bolesne.

@Simon Tracy Zgadzam się, że to trudny wiersz. Stworzyłeś apokaliptyczną wizję, w której skromność okazuje się maską dla czegoś mroczniejszego. Ta "bestia" uwięziona w klatce słów to fascynujący symbol - może reprezentuje tłumioną prawdę o ludzkiej naturze, może niszczycielską moc samej poezji, a może coś jeszcze głębszego. Najbardziej uderza mnie odwaga tej wizji, bo nie wahasz się tworzyć obrazy brutalne i bluźniercze. Ten przewrócony porządek świata - gdzie zło triumfuje, a dobro cierpi - brzmi jak herezja albo metafora o stanie współczesności. Kim lub czym naprawdę jest ta bestia dla Ciebie? Bo czuję, że w tym obrazie kryje się klucz do całego tekstu - może prawda zbyt straszna by ją oswoić, a może sama twórcza moc, która wymyka się kontroli?

@Konrad Koper@Konrad Koper Bardzo dziękuję! Pozdrawiam. :) @Marek.zak1 Bardzo dziękuję za komentarz. :))) @Leszczym Bardzo dziękuję! Nadawanie tytułów - to moja pięta Achillesowa. :) @Amber Bardzo dziękuję! :))) @Toyer Bardzo dziękuję! To chyba nieważne, że się miesza. Ważniejsza jest chyba świadomość tego. :))) @Tectosmith No cóż, uważam, że każdy. Czyli należysz po prostu do tej większości, która nie jest tego świadoma. Wszyscy posiadamy cechy, doświadczenia lub przynależności, które w jakimś kontekście czynią nas mniejszością - ale często koncentrujemy się tylko na tych aspektach naszej tożsamości, w których należymy do "mainstreamu". Nie dostrzegamy własnej "mniejszościowości", ponieważ patrzymy na siebie przez pryzmat dominujących cech lub żyjemy w bańkach społecznych, gdzie nasze cechy wydają się normą. Przykłady: Człowiek nie myśli, że należy do mniejszości, gdy jest: leworęczny (10% populacji), ma rzadką grupę krwi, nigdy nie założył rodziny (rosnąca, ale wciąż statystyczna mniejszość), ma chorobę autoimmunologiczną, nie ma konta na mediach społecznościowych, biegle włada trzema językami, jest weganinem, ma nietypowe hobby np. pisze wiersze, jest użytkownikiem portalu poetyckiego i.t.p Ale wcale nie musi o tym mysleć - i to bardzo dobrze. Wszyscy jesteśmy mozaiką cech - niektóre są "większościowe", inne "mniejszościowe" , a empatia powinna wynikać ze zrozumienia tej uniwersalnej różnorodności.

@Simon TracyMuszę tu wrócić. Zastanowić się na spokojnie.

@[email protected] dziękuję! :))

Każdy należy do jakiejś mniejszości, ale większość nie jest tego świadoma.

@infeliaBardzo dziękuję! :))

@Starzec Milczenie ma wartość estetyczną, symboliczną ("złoto"), ale mowa ma wartość praktyczną, intelektualną ("argument"). Jedno jest ozdobą, drugie – bronią. Ta lapidarność działa. Tekst zmusza do zatrzymania się, do przemyślenia. Jednocześnie jest na tyle otwarty, że każdy może znaleźć w nim własne znaczenie. Pozdrawiam

@Amber Twój wiersz ma w sobie coś niepokojąco pięknego - te renifery ze skrzydłami na chmurnym niebie to obraz, który zostaje w wyobraźni. Czuć w nim napięcie między oczekiwaniem (te wyciągnięte szyje, prezenty) a zagrożeniem (drapieżny rejon, drżenie z zimna). Czuję w tym wierszu świąteczny mit (renifery, prezenty) zderzone z surową rzeczywistością.

@huzarc Twój wiersz jest niepokojący, ma w sobie dwuznaczność - między etyką a estetyką. Nie oferuje piękna – oferuje prawdę o komplikacji patrzenia i pamiętania. Bardzo ciekawy!