Ranking

polepimy zmysłownie mnie i mnie za chwilę. posklejamy na szybko, jak byle, na ślinę bittersweetaśne języki, rozsmakowane. wmieszamy w spojrzenia masełkiem rozmaślane rymy nazbyt dokładne, że aż w uszach trzeszczą. i wtedy też runiemy bezsensownie wrzesząc.

płynie przestworem metafor jasna gwiazda pomiędzy gałązkami dzikiej róży i dalej z procesją prześwitów wśród rumianków tam gdzie delikatne kolorowe tkaniny martwych przedmiotów z pędzla malarza skrapla w puentę wieczoru

w różowym kwadracie życia obijam się godzinami o kanty w rozprutym kole obłędu rozmyślam nad sobą najwięcej dwa razy

kochani ekolodzy las odrośnie - na nowo młody ale rozbity posąg Dawida nie zmartwychwstanie przez was rozbity w proch ludzka cierpliwość zmieni się w kamienne serce i przez zaciśnięte pięści zacznie bić - was

cóż warte takie serce Bogu nie oddane co może zrobić wiecej niż uczynić ranę choćby dobre być chciało bez fundamentu Boga czyni wszystko na opak i na korzyść wroga głupie serca bezbożne choć wybrać inaczej mogą idą z klapkami na oczach do piekła prostą drogą

To w sumie pierwsza noc, kiedy nie śniły mi się planety i nie odtańczyłam walca W opustoszałej Anatevce ... Miłości! Głód! We wszystkich cukierniach - zakalce. Nie śmiem cię prosić znowu o ogień Mścisz się: "nie kocham literatury." I piszesz same komedie W tragediach spisujesz na straty ''co dzień'' Cóż - każdy cierpi Jaki to dzień dziś? Trudny czy targowy? Nie chcesz spaceru? - wybiegnij po rozum. Do głowy. Nie do mojej. Zajęta. W łóżku z Gruzinem, mową w Kilonii, sercem w Mombasie, głową w kosmosie ... Igra ... Na basie. Całuję kukułki w starych zegarach, nie chcę poznawać wejścia do matni, chcę na balkonach, gdzieś w Anatevie, samotność wieść skromnie, ale - dostatnio ...

noszę zawsze przy sobie i piekło tkwi mocno we mnie na wierzch wypływa raz jedno raz drugie póki jedno ś ć nie zwycięży

Mikołaj z gdańskiej dzielnicy Stogi, był u barbera, wziął włos z podłogi, swojego wroga zabił i ten włos tam zostawił. DNA wykryje, kto to zrobił. Ludzie kłamią, DNA nigdy

Płacz nad rozlanym mlekiem z łatwością można ukryć przechylając kolejny kieliszek. Byle do świtu lub zmierzchu, z perspektywy fotela obojętne. Panie nie jestem godzien, ale skoro już jesteś, usiądź. W końcu świat umiera na moich oczach, chociaż bardziej pod powiekami. Pieką od ciągłego puszczania oka do szczupełej panienki z kosą. Ostateczne rozwiązanie jest mi coraz bliższe, więc drogi gościu dajmy spokój dyskusją. I bez toastów, są tak samo śmieszne jak epitafia. To co najważniejsze jest jak zwykle na wyciągnięcie ręki, jednak za daleko o kilka milczeń.

wczoraj … cudowne zniknęło jak piękna zorza budząca zachyt spoglądam na nie widzę z nim różne dziś wiele obiecywało a… nie wiem czy warto je wypatrywać płynące swobodnie obrazy mienią się karminowo róż zdobi brzegi bawią się myślami czas układać nową rzeczywistość podpowiada rozum cóż on wie o … zachodzie słońca 9.2025 andrew Sobota , już weekend

zielony kraj koników polnych po krawędź świata lawiną traw posypany, spokojem snów tkany widać, jak po alejkach nieba skrzypią wywrotki małych marzeń śpij, a ja zapalę latarnie, by przez noc ożywić drogę, by zgasić trwogę

* * * szelest po drzewach przemykają wiewiórki pora zapasów * * * pod dłonią myszka znowu puchną tabele głowa zasypia wrzesień, 2025

jestem tak rozkosznie lekka, lżejsza od powietrza, którym oddycham, przychyliłeś mi wczoraj nieba, dziś bez skrzydeł się wznoszę uciekam, uciekam od ciebie

Rozmarzona jesień Sunie powoli, lecz własnym rytmem, popieści słońcem, burzą rozbłyśnie. Zmierzchom zostawia markotne chwile, głowić się nie chce, zbyt wiele tychże... postanowiła - nie myśleć wcale, wszak szereg zdarzeń i tak już w planach. A gdyby - cudem - wszystkie poplątać, czy na supełkach (s)pokój zostanie... Wie - to utopia - pomarzyć może, lasy już stroi rdzami jesieni, w letargu zwierzę nieokiełznane, które podobno tęskni za domem. wrzesień, 2025

Śpisz,twoja twarz pełna spokoju. Rysy twojej twarzy..... To życie,mapa pełna szlakòw. Każda zmarszczka,kaźda rysa To dzień,miesiąc,może rok Radości ,smutkòw.....życia Słońce tworzy cienie na twych rysach Nie jesteś stara Jesteś cudownie dojrzała Uwielbiam Cię bo razem szliśmy Po bezdrożach,po eufori, po przystankach . I dzieci przywieźliśmy z urlopu Choć nikt na nie nie czekał. I ciągle odmawiamy pacierz codziennnści Ty i Ja.

w taki dzień się nie umiera tyle jeszcze jest przed nami zobacz słońce pięknie świeci żegna lato promieniami mnóstwo przecież marzeń miałeś gdzieś wyjechać coś zobaczyć do swej żonki się przytulić i raz jeszcze cnotę stracić a tu dupa-dupa blada ktoś cię woła tam gdzieś z góry dawaj Bogdan - dawaj do nas pojedziemy na Mazury będziesz ryby sobie łowił przecież lubisz tak się byczyć ryb jest u nas pod dostatkiem trzeba tylko sieć zarzucić 20.09.25.

Szuria i furia. Obie z jesieni. Szur, a ja w liściach z nosem przy ziemi wśród bezkręgowców lub protoplastów wszystkich dla których, miły w dłoń kasztan. Furia na skrzydłach chce stąd odlecieć. Smardz albo pociec może nie przeciec. Z bibuły na niej falują tony. Czyjeś tam krzywdy i wiatr w miliony. Jesienią znowu tyle się wniesie: ziemia na butach, chrząszcze kołnierzem. Słońce się chyli już przed wieczorem. Furia zje z szurią jak mysz pod stołem. * Im Eumenides patrzy życzliwie. Zmówi się z nimi, obie wyżywi. Z igliwiem starszej wyrzut sumienia — da młodej pogryźć szczyptę kamienia. Aż im się zerwie cyklon ważności. Odejdą zimą w poślizg i pościg. (Może się z czasem znajdą w salonie, chyba że zgodzi je Tyzyfone). inspiracje: https://obserwatoriumjezykowe.uw.edu.pl/felietony/szuria-szuryzm-i-spolka/

Ciotka zamknęła się w domu i już nikogo nie wpuszcza. Zdjęła ze ścian wszystkie lustra. Siostrzenica prosi -"Otwórz!" "Przyjdź jutro!" - ciotuchna woła - "Dziś święto ma antropofobia! "

Pańcia nic nie rozumie, ja muszę na dworek. Proszę, wciąż błagam, nad uchem jej skomle. Gdy chwila mnie zwiedzie, nadzieja ogromna. Gdy widzę, że w stronę mą wreszcie spogląda. Chcę siusiu Pańciu, ale sam się boje . Chcę żebyś smycz wzięła, kupkę szybciutko zrobię. Chcę teren oznaczyć, by obcy wiedzieli. Że tutaj Cezary, Panem na dzielni. Wszędzie sieję postrach, każdy ucieka pędem. Ostatnio ciocie Pańci, pogoniłem z uśmieszkiem. Zęby jej pokazałem, głośno z grozą szczekałem. Broniąc naszej posesji, litości nie miałem. Raz obcy dziwny człowiek, z nienadzka podjechał . Usiadłem na schodek, nie wiedział co go czeka. Nagle się pokazał, w rękach niósł stary worek. Gdy tylko mnie zobaczył, ze strachu popuścił w spodnie . Jestem dobry piesio, Pańcia powtarza ciągle. Kocham moją Pańcię, zawsze stanę w obronie .

@violetta Miłość nie ma wieku :) Dziękuję i pozdrawiam. @Berenika97 Czasami tak się zwracamy do ukochanych :) Dziękuję i pozdrawiam. @Marek.zak1 I bajki nie zawsze kończą się happy endem :) Dziękuję i pozdrawiam. @wierszyki Oj, Agata, Agata... :) W jakim wieku dzieci masz na myśli, mając na uwadze, że chodzi o Pierwszą Miłość? Elza z afrykańskiego buszu jest z 1966 roku, ani Ciebie, ani mnie nie było na świecie, ale książka jest nadal aktualna i wiek nie ma tu nic do rzeczy. Pozdrawiam i dziękuję. 🦁

Do pamiętnika wklejam - tylko zbite lustra. Siedem lat szczęścia? Poszło. W drobny mak.

Kwiatki miłosne : róże goździki maki… ważna jest wstążka

Znajdź tu tylko proszę piękno chwil zagubionych w tym przedziwnym namieszaniu w pomieszaniu z poplątaniem. Ja już wiem dlaczego mam odgórny zakaz bycia zdrowym psychicznie. I wiem skąd te liczne moje nałogi, które przecież tak lubię, bo bez nich nie przeżyłbym tutaj nawet pojedynczego miesiąca. Warszawa – Stegny, 20.09.2025r.

chłonę nadchodzącą jesień bo powakacyjne poranki już rzucają chłodne spojrzenia przeliczam czas według swojego wzoru tak by zachować jak najwięcej rumieńców przydadzą się na przyszłe dni które chowają w kieszeniach coraz bledsze momenty aż kraje się serce a mnie dotyka deszcz

Jesienny park zadziwia stare małżeństwo, Gdy liście spadają pod nogi, kładąc się w kobierzec. On podaje jej ramię, ona na nim się wspiera, I tylko szelest dębów i kasztanów im towarzyszy. Jego dłoń w jej dłoni – ciepły, znany kształt. Jej szal na wietrze lekko powiewa. On zauważa: „patrz, już prawie usechł Ten klon, cośmy sadzili…” – ona tylko wzdycha. Nie trzeba wielu słów po tylu latach. Milczenie ma swój rytm, pogodny, własny. Wspomnienia lecą z lekkością latawca, Jak krople deszczu słone, z oczu płynące. A słońce przez konary się sączy nadzieją, Ciepłem ostatnim, nim zmrok ziemi dotknie. Dzieli się uśmiechem z dziecięcego obrazka I powoli za nimi podąża – anielski stróż. Zimowy chłód już w powietrzu się unosi, Lecz oni idą, wolni od obaw i zmartwień. Bo gdy się kroki w jednym rytmie stawia, To i najkrótszy dzień nie jest tak smutny. I nie żal liści ginących bez szelestu, Ani tych lat, co poszły w niepamięć, Bo z tym, z kim się szło przez życia gąszcz, Jesień jest piękna, ta nasza, czarująca jesień. „Zanućmy, mamuśko, jak za dawnych lat, O płonącym ognisku i szumiących kniejach, O drużynowym, którego nie ma już wśród nas, Tym, co opowiadał starodawne dzieje”

Pewien poeta i bynajmniej nie tylko z nazwy i kształtu spodni (mimo różnych podejrzeń) postanowił tak dalece uchwycić piękno, że uchwycił je tak mocno, iż wcale nie mógł go oddać. No co za uchwyt, oj co za uchwyt nie budzący wcale nadzwyczajnego zachwytu. A ile w tym było codziennej nieco brzydkiej walki, toż poezja, prawdziwa poezja... Warszawa – Stegny, 19.09.2025r.

Drogi Mirosławie Przebyłeś szlakiem Górniczej godności − Wyróżnionych celów Zamilkły windy Z ludźmi i węglem − Tamtej wrażliwości Uczyłeś młodych Nad profesorskie zaszczyty Uniosłeś godność − Przyjacielski uścisk Dłoni Drzewa parku Twoich spacerów Trwają w żałobie − Szarością cieni Domek w Romanowie Oczekuje Twojej Obecności − Płomieni ogniska Ty wiedziałeś Że odejdziesz − Nie staniesz Przed sądem ostatecznym

kończy się lato słońce od rana grzeje plaże czekają

kiedy pada deszcz lubię iść ogarnia mnie Warszawa ulice ułożone pod wiatr czarne parasole wychodzą z żabki kiedy szlocha deszcz depczę kałuże na Poniatowskim zgniłe liście lepią się do butów po drugiej stronie Wisły kiedy na ścieżce półmroku pulsuje zielone poeci bazgrzą w podcieniach mokre wiersze przechodzą ulicą

@Jacek_Suchowicz oj kusi :) dziękuję Jacku :) @Claire myślę, a raczej mam nadzieję, że jest :) Dziękuję pięknie :) @Waldemar_Talar_Talar dziękuję bardzo, cieszę się, że trafiło do Ciebie :) @Berenika97 dziękuję Bereniko :) Myślę, że Ty mi większą tym komentarzem :) @Alicja_Wysocka tak, tak miało być :) dzięki piękne Ala :) @beta_b cieszę się, że to widzisz. Dziękuję pięknie :)

Wsadzili do mamra fryzjera z Miami. Zarzuty - współpraca z obcymi służbami. Podstępny mistrz brzytwy, pseudo Syn Rybitwy, nikomu nie mówił, że strzyże uszami.

pacierz kochanie tęcza babie lato zboża kwiat niebo pełne gwiazd to wszystko jest piękne mógłbym tak bez końca ale rady temu nie dam bo tak dużo tego więc tylko się uśmiecham

@Leszczym bardzo dziękuję 😊 Nie po znajomości ;) @Berenika97 dziękuję, trafne postrzeżenie:) Pozdrawiam serdecznie 🌞

@Ewelina Owszem Ewelina i Ty również trochę też :) @Rafael Marius Dzięki Rafał, cieszę się.

Niebo płacze Niebo umiera Piekło wita Piekło głodem przymiera A cierpienie...

Czas jest wrogiem wszystkich a najbardziej zakochanych rzadko pierwsza miłość jest ostatnią pamięć każdej niewidzialnie zapisana życie kroi na pół a śmierć na ćwierć uczucie umiera w męczarniach miłość to tragikomiczna farsa do której potrzeba dwojga ale śmiech pochodzi z Nieba była kiedyś przestrzeń jak nie kończąca się łąka kochałem byłem motylem i to by było na tyle

@Leszczym Ma to sens.

@Leszczym prowokujesz i polemizujesz odkąd pamiętam:)

Nad bajorem mgły dno stawu jest szarawe kumkają żaby

@Nata_Kruk próbowałem:) ale to detal. Dzięki za uwagę i spostrzegawczość:)

Oni wszystko widzą, lecz udają ślepych, ale dzięki temu żyje im się lepiej.

@Jacek_Suchowicz... w punkt. Niestety.

@Berenika97... gierka słowna bardzo trafna, szczególnie w zakończeniu... tzn. jest ono bardzo życiowe, smutnawe, jak to w życiu bywa. Pozdrawiam.

@Berenika97 Dziękuję Bereniko97 :) Mój autoautorski zarzut do niniejszego jest tylko taki, że ta myśl mogła już paść u kogoś. Wiesz że to może być, co ciężko sprawdzić notabene, kategoria wtórnej myśli. Ale to fakt, że jestem z niej nawet zadowolony :)

zachód słońca zaćmienie księżycowa pełnia niebo pełne gwiazd drzewa szumiące echo i mgła twarz uśmiechnięta kwitnący kwiat nadzieja która puka do drzwi miłe słówka ptasi poranny śpiew miłość która umie tulić to wszystko klamrą spięte jest cudowne piękne dlatego warto jest żyć być świadkiem tych chwil którymi częstuje świat

Stara jak świat rozterka między poczuciem obowiązku i namiętnością czy / i miłością. Z jednej strony Jadwiga, czy caryca Katarzyna. z drugiej Parys. W bajkach jest inaczej, to jest fajne. Pozdr.

@MIROSŁAW C. To piękny, choć mroczny wiersz, pełen silnych obrazów. Łączysz mityczne i literackie motywy z brutalną rzeczywistością. Podoba mi się porównanie "słońca ciemniejącego w czerwonej kałuży" z "pięknem porannej rosy". Poza tym ciekawa jest kolejność - od apokaliptycznej wizji w pierwszej strofie, przez literackie nawiązania do Hugo w drugiej, po filozoficzno-teologiczne rozważania w trzeciej. Szczególnie intrygujące jest zakończenie - ta gra z Trójcą Świętą jako "rozmienianiem" Boga to odważny obraz, jest w tym metafizyczna refleksja.

Jest tu bliskośc i wspólnota. My. Podoba mi się wiersz. Bb