Ranking

Wyznanie szczere jestem hejterem wierzcie mi, że mam od rana sam fun nic tak nie bawi jak przykrość sprawić temu co znany i podziwiany ma kasę, sławę, a ja zabawę jak go opluję wtedy się czuję bosko wspaniale szczęśliwy trwale. Nie ma niczego równie fajnego jak dopierdolić i że to boli.

Pewien dziennikarz młody pisał o celebrytkach reportaż. Zagadnął jedną z nich: – Z czego jesteś znana? Ta rzekła mu z dumą: – Byłam żoną aktora, teraz jestem rozwiedziona. Opowiadam o kiecce, co ma „Diora” na metce. Jestem znana z „lajfu” swego i… elitarnego ego. – A wiesz – pyta publicysta – kim był Seneka? – Seneka? Nie znam człowieka! – Twierdził, że wprawdzie lansu prawo nie zakazuje, lecz u mądrych ludzi wstyd głupotę hamuje.

przenikanie oddala lęk ciągłe pomiędzy unosi pragnę świadomie zmienione stany na wszystko powidok ciebie na poduszkę odczucie ciepła delikatnej skóry w nieskończoność posmak niekończącego się pocałunku

Opoziam kedajś o dangach brzozowych, jek puchnie las i zierzby jamrowate. Tlo pienie noma. Mus nolyżć pogodka i spsik z ziolna. Jewor łuklanknie łustynuje księżic. Poprzezijam eszcze sztrófy nad łónkami, zahykluje potam farbami śrebra Brok łoblyc gałajziami, łóklodo sia kele uwrocie. Kieni só zonenblumy, nie ziam. Leduje, nie leduje- jek zapytom? Lnu uż nie ma, niebo cołkam jenaksze. Bure, tintawe, jekby modrygo zaboczuło. Dycjamber jesieniam uż siułka roztrzójsa. Opowiem kiedyś o tęczach brzozowych, o pachnącym lesie i wierzbach płaczących Nasz śpiew uspokoi księżyc. Jak znaleźć słowa, w snach co się wełnią? Łąkom strofy poprzewijam, zaceruję srebra. Przygniecione gałęzie układają się przy ugorze. Nie zapytam słoneczników, płatków nie wyrwę. Lubi, nie lubi? Nie wiem, nie powiem. Niwa bezkresna lnem już nie jest wyszyta. Atramentowe niebo błękitu też nie pamięta. Grudzień jesienią za chwilę potrząśnie. Zapomnienia czas.

sierpień dogasa jeszcze drżącą ręką maluje pejzaże za chwilę wymaże wszystko łzawy deszcz jesieni się w głowie i mgli na samą myśl o zimnie cierpkim jak ostatni dreszcz a przecież to nieuniknione trzeba będzie iść choć jeszcze na drugą sronę zamknięte drzwi tu wokół sierpniowe zachwyty i szczyty niezdobyte kłaniają się nisko by na nie wejść a jednak przyjdzie jak złodziej ten dzień nie bój się tam czekają ci, co byli jak my zakorzenieni w doczesności zdawało się skały a ulecieli jak dym jeszcze sie sierpień popisuje przecież nie czuje się aż tak źle choć coraz krótszy dla niego dzień wszystkiego pełno lecz gdzie nie spojrzę, tam puste miejsca, w których nie ma już mnie... https://youtu.be/CAllZIx3fUo?si=MJmxadNcKw6D6m19

nie pędź tak człowieku - zwolnij potem usiądź na przydrożnym kamieniu by móc zobaczyć coś co przesłania codzienna gonitwa spójrz - opodal w zaroślach ptak buduje swoje gniazdko a obok kwiat swą barwą upiększa zieleń pomyśl czyż nie jest to piękne nie pędź tak człowieku - wyhamuj nie pozwól by ta szalona gonitwa kaleczyła swą prędkością obrazy w których nie ma miejsca na nudę

pomarszczone chmury wślizgują się natarczywie między promienie słońca płótno kołdry pachnie jeszcze snem za oknem plaża pusta bez brzegu bez zasięgu w szczelnie owiniętym wierszu sierpień nie da się odkaszlnąć pragnę czegokolwiek

Czy będziesz jeszcze kiedyś wspominać o naszej wspólnej zabawie w podchody — które odnajdzie większą odwagę, które podejdzie do drugiej osoby? Tak bardzo grzeczni, tak bardzo młodzi, tak nieśmiali, jak słońce za chmurką, z nadzieją ciągłą, że wyjdzie ponownie, i znowu oślepi, i znów oczy mrugną. Czasami niebo chmurzyło się wieczność, a gwiazda, co świecić mi miała za oknem, zamiast znów wyjrzeć, zmierzała w ciemność, oślepiać innych swym blaskiem przelotnym. Lecz jak daleko by nie uciekła, dnia kolejnego znów mnie witała, a będąc w jej blasku, czułem z nią jedność — była czymś więcej niż wodór i skała.

*** Pewna poetka z miasteczka Połom, miała niestety przygodę nową, gdy autem jechała i strofy składała, to wciąż na rondzie jeździła wkoło. *** Pewien poeta z wioski Świtani, nie mógł się pozbyć niegroźnej manii, wciąż obrabiał słowo, pisząc to i owo, bo nie był dobrze zdiagnozowany

I. Teoria ciszy milczenie nie boli to tylko brak dźwięku ciało uczy się go szybciej niż serce najpierw zanika puls w palcach potem wzrok traci głębię a na końcu człowiek przestaje pytać mówią — to dojrzałość choć bardziej przypomina oswajanie pustki II. Notatka z oddalenia znowu jestem tu w miejscu które nie zna mojego imienia ale pamięta ciężar kroków stawiam je ostrożnie jakby ktoś inny miał zapłacić za każdy błąd przechodzę przez dzień jak przez wydrążoną gałąź pusta — ale wciąż trzyma się drzewa III. Przysięga nie przysięgam nie dlatego że nie kocham ale dlatego że wiem co dzieje się z przysięgami kiedy zapada noc a serce chce spać w innym miejscu

Bystra Franka, mieszkanka Niecieczy podejrzewa, że coś jest na rzeczy. Gdy pochyla doktor się z pasją i obraca zręcznie co raz ją, to podziwia ją tylko, czy leczy?

Inspiracją list przeczytany w necie. Rozczarowałaś mnie moja żono i zbędne rozkoszy twoje łono. Pracę rzuciłaś, i bliżej już do grudnia. Jamajka, Bali, spanie do południa. Drinki z parasolką Las Palmas w szczycie, bez tego - jakież nudne jest życie! Rozwodzę się z tobą żono, żegnam rękawicę. Małżeństwa nie utrzymujesz, ognisko w rozsypce. Opuszczam cię - twoja kuzynka różą w zenicie. Z nią podeptam wysoką maciejkę, jak lew zaryczę, a dreszcze- jeszcze, jeszcze! Zdobędę góry raz po raz i wtóry, a potem pagórki słone zagrają świerszczem. Rozczarowałaś mnie moja żono jak zimne deszcze. Drogi mężu! Kuzynka z chłopa zrobiła się kobietą. W Lotto miliony wygrałam, to najmilszą podnietą. Na Kanarach widnokrąg gorzeje egretą. Świty się ścielą, i nigdy nie bledną. Ty mężu? Wszystko mi jedno.

* * * świty już mgielne liście kłócą się z wiatrem chcą jeszcze szumieć * * * chłód puka w komin przed drzwiami parasole mokną chodniki sierpień, 2025

lubię mówić i nie cierpię własnego głosu kocham pisać i nie cierpię własnego pióra kocham mówić tak: "Kocham", skrzydła albatrosa podcinam jak straszna cenzura do "głosu" chcieć rymu szukać bez patosu do wersów akordy bez septym i kwint pisać wiersze białe jak nieobrobiony marmur nie sztubacko złote jak klimt sprzedaję błahe namiętności, słodycze zerwanych owoców intymności, furda! krajam się i sprzedaję na części jak najpospolitsza [...] dojść prostoty słowa takiego jak "rozkosz" nie rzucać się tylko w jego cierpkim miąższu od imponderabilii, epitetów, od rozmów zachęcam was wszystkich do postu

tylko walizka terkocze mi znajomo w tym obcym mieście szczerbatymi frontami kpią nawet kamienice

Mówisz, że to nie ma sensu, że świat obraca się na drugą stronę, że rozsypaliśmy horyzont w zdarzenia, nieokreślone punkty drżące w napięciu. Tu podłoga jest sufitem, sufit podłogą, kierunki tracą znaczenie i zapętlają. Wskazówki zegara zszywają się w mapę pokoju, który oddycha przez pęknięcia. Wychodzą z nich nieprzespane noce, mój cień liże ścianę - wbite w tynk niepotrzebne słowa. Myślałem, że zatrzymałem je językiem, przyklejonym do podniebienia. Powiedziałaś, że to nie ma sensu, że świat obrócił się już na drugą stronę, kierunki straciły znaczenie, podłoga stała się sufitem, sufit podłogą. Że rozsypaliśmy horyzont w zdarzenia, pełzające po mapie pokoju, który przestał oddychać…

,,Ja Jestem Drogą, Prawdą I Życiem,, J 14,6 gdziekolwiek idziemy wybieramy drogę GPS pomaga nie zgubimy się w zdrowiu i szybko dotrzemy do celu potrafi jednak i ... wywieźć w pole trzeba ufać z rozwagą słowo Boże nie wyprowadzi na manowce możemy ufać bez granic z Nim wstaje dla nas słońce 8.2025 andrew Niedziela, dzień Pański Pielgrzymka Myśliborska Ok.200 osób. Najwięcej młodzieży, potem starszych. Średnie pokolenie mało, pilnują chleba powszedniego . Ktoś musi. Chyba takie proporcje były zawsze.

Rusz się, wynieś śmieci, ty niedojdo! Muchy tu latają – jak cię pacnę, ty fujaro! Maminsynku i poeto podwórkowy, Z kranu cieknie, nic nie zrobisz? Wiersz napiszesz o ulotności życia? Dywan wytrzep, bo sąsiedzi krzywo patrzą. A firany kiedy prałeś? mów, bo mamie się poskarżę! Bałagan wszędzie, mchem zarosło. Tarantula w kącie zwisa, zje mnie, twoja sprawka! Grzyb w łazience to hodowla jest pieczarek? Gdzie uciekasz? wokół stołu mam cię gonić? Do mnie! klękaj, łkaj o przebaczenie! Co masz na swą obronę? róże? dawno zwiędły. Suknię mi kupiłeś? całkiem, całkiem, lecz na wagę. Pierścień? masz go w diabły, tombakowy! Zgadnij, gdzie od dzisiaj będziesz kimać... Pościelę ci z Wisłocką i Szymborską. Czesławę Miłoszową ci dorzucę, zdrajco – literacie! Oj, dam ja ci popalić, dam ci steki wierszy! A Norwid cię uwiodła? to szantrapa! Ze Słowacką pewnie tylko motyle łapałeś, zbereźniku! Aż ucho więdnie i usycha, rymem szyję ucisnę. Strofą walnę jak drzwiczkami od kredensu! Co tak stoisz osłupiały? żartowałam, ty pacanie! Chodź, głuptasie, mamcia zeszyt mi przysłała. Gęsie pióro i kałamarz, kredki, temperówkę. Pokaż mi alfabet, jak to się wywija, „A” na początek... I bach! dzwonek w uszach, krzesła szur-szur. To nie małżonka wali, dudni i jazgoce. To matura, ty bęcwale, właśnie egzamin zdajesz! Nauczyciel ryczy: „kartki oddajcie! koniec czasu!” „Człowiecza dola” temat widnieje na tablicy zadany...

Jak to mawiają, znani z tego, że są znani :) Wielkim człowiekiem jest ten, kto używa glinianych naczyń tak, jakby były srebrne; ale równie wielkim jest ten, kto używa srebra tak, jakby było gliniane. - Seneka

niestety Marku, ale ja takim ludziom współczuję bo jak mogą cieszyć kogoś czyjeś łzy albo smutek z powodu jego nikczemnego postępowania

Smutne ale prawdziwe...pozdrawiam:)

zgubić łatwo znaleźć to fart a co jest pośrodku ?

I. kukły za szybą stragan skulony obok wiersz za złotówkę kolekcja wiosna-lato i pierwsze płatki śniegu II. mijam znów stragan zakładka z chusteczki w tomie haiku kolekcja jesień-zima topnieją brudne zaspy

tego roku w przysiołku zima była sroga pod butami szeleścił szron na polach gdzieniegdzie wystawały skiby zamarzniętej bryły kruki niespokojnie krążyły nad lasem czarnymi skrzydłami omiatając rozbudzone niebo sarny skryły się między rozłożystymi gałęziami świerku białe czapy szczelnie zakrywały delikatne igliwie Olga z łatwością zsunęła walonki czarne lepkie od brudu jeszcze latem uprosiła o kawałek filcu którym wyścielała środek przepastnego buta niegdyś jędrne uda dziś poorane zgrabiałymi palcami niejakiego Żeni czy Miszy kto by spamiętał intymność wokół nicość jak wykrawana cząstka ze świata mówią wejdź w siebie głębiej rozpoznaj wroga nazwij

Zatrzymaj teraz przewijanie, Kliknij w moje powiadomienie, Wyślij mi link do prawdy o sobie, Tam gdzie nie ma hejtu i spamu. Bądź zawsze dostępny, Bo czułość nie znika, lecz krąży jak światło w zapętlonej sieci. Zapisz mnie w pamięci, Pozostać chcę w chmurze. Wtedy cała reszta Przestaje się liczyć. Miłość - To nasze połączenie. Miłość - To nasze przekierowanie. do ... prawdziwego życia

Dotknij mnie batystem twarzy ... Dzisiejsze chmury - jak kąpiel w pianie. I daj mi wiśnię. Kwitnącą. Na torcie. Ubierz w spełnienie. Kochaj! Na zawołanie. A tu tymczasem ... szpaler warzyw I miejski targ - pachnący lipą Żyję ... Nienzośnie - i przed i po ... wielkim przyjęciu z fajerwerkami, gdzie Bóg był starcem, ziemia - Lolitą Ech, tańczmy tanga, rzeźbmy pastwiska - radością ciała i oddechu Cieszmy się tym, że mamy wszystko ... z domieszką mordu i ... Bez grzechu.

HODL istnienie Stwórcy bańka spekulacyjna rosnąca z wiekiem jedni trzymają mocno inni z zyskiem sprzedali

pierwsza myśl pomysł uśmiech łzy pierwsza miłość zdrada wiara w coś pierwszy zarobiony grosz kłoda rzucona pod nogi przez los pierwszy pogrzeb oraz prawdy mówienie na ulicy kto by tam pamiętał - lat minionych to gra nie potrzebna dziś teraźniejszość trwa

jeszcze się nie pochowali w ziemi w niebie krążą między światami czasem gdzieś przycupną i słodko śnią o lataniu

Tok zdarzeń Czas Po raz pierwszy Przebudził się Rano Nie wiedział Ile razy Do wieczora Zabłyśnie przemianą Marek Thomanek 23.08.2025

,,Czas wszystko odkryje, czas złym jest powiernikiem'' -Juliusz Słowacki Zamazane losy odczytują wróżki i jasnowidze bezsilni niczym ociemniali toną w ciemności nadworni klauni śpiewają i tańczą z radości toczy się gra w znanej tylko wybranym lidze Tłumy rozmodlonych znów czczą złote barany na miotłach latają obudzone czarownice stare szmaty jako flagi wynoszą na ulice o wodzu, który ma powrócić układają peany Wódkę znów piją na umór całymi szklankami stekiem bluźnierstw obrzucając szkaradnie łapać złodzieja krzyczy dzisiaj ten co kradnie tramwaj dziejów wraca wraz z przystankami Głowy podnoszą co wczoraj byli jeszcze mali wszędzie nienawiści i kłamstw kanonady jak padlinę na strzępy rozrywają prawdy od klakierów brawa dostają bo tacy wspaniali Wulgarne obrazy malują i rozbijają witraże bezsensowne strofy piszą sami antypoeci niczego nie rozumieją bezradni jak dzieci *** ,,czas wszystko odkryje’’ jeszcze twarz pokaże

Odeszła, zanim przyszła. Zeszła z mojego istnienia jak światło gasnące za horyzontem, jak oddech, który znika z powietrza. Nie zostawiła blizn - tylko ciszę, której nie można dotknąć. Byliśmy snem, który się nie zaczął, a jednak obudziłem się z jej śladem na policzku. Byliśmy krwią, w której nie zamieszkało żadne serce, a jednak moja nabrała koloru jej subtelności. Całowaliśmy się w języku, którego nikt nie znał. Teraz gryzę litery rozsypane na portalu, kwaśne, jakby alfabet umarł w moich ustach i wziął ze sobą wszystkie możliwe „przepraszam”. Paragon za nadzieję leżał obok - wyglądał jak wspomnienie. Rozstaliśmy się bez słowa. Jakby ktoś przeciął powietrze żyletką i kazał nam iść w przeciwnych kierunkach we wnętrzu tej samej minuty. Milczenie - ostatnie zdanie. Zostały po niej okruchy, z których nie da się złożyć chleba: ciemne pęknięcia w świetle poranka, guziki z koszuli, której nigdy nie miała, zapach, który pachnie jak zbyt późne pytanie - „czy to coś znaczyło?” – wypowiedziane w próżnię. I włos - kasztanowy, zatrzymany w futrynie światła, jakby cień jej nieobecności miał kolor. I niebieski odblask jej oczu w lustrze, który nie był moim spojrzeniem, ale patrzył na mnie z wyrzutem. I cytryna w lodówce - przecięta, sucha, uśmiechnięta krzywo jak stary żart, którego nikt już nie opowiada, ale wszyscy pamiętają śmiech, bo echo bywa głośniejsze niż głos. Kiedyś wydawało mi się, że w jej głosie słyszę „do zobaczenia”, ale echo powtarzało tylko: „nigdy, nigdy, nigdy”. Czuję się jak jezioro, w które wrzucono skałę - a żadna fala nie powstała. Jak skóra, która pamięta dotyk, choć nie było dłoni. Jak Persefona, która nie wróciła na wiosnę - a ziemia zamilkła na zawsze. A ja - z ziarnem granatu rozgniatanym językiem w ustach pełnych żalu. Zegar tyka, ale wskazówki stoją. Czas oddycha – nie rusza się z miejsca. Chwile gonią się nawzajem, a ja - w tym wszystkim – znowu umieram w rozpaczy. Chodzę po pokoju jak niedokończona modlitwa. Moje mysli - jak koty bez właściciela: gryzą, drapią, miauczą w rytmie rozpaczy. Kładę się na podłodze jak porzucona metafora. Ściany są zrobione z jej spojrzenia, a sufity - z tego, czego nie powiedziała. Kochaliśmy się przez skórę duszy, a teraz moja dusza ma wysypkę z małych, czerwonych „gdyby”. I wtedy pękła szklanka. Nie spadła. Po prostu pękła na stole - jakby nie wytrzymała tego wszystkiego za mnie. Zostało mi echo jej oddechu, rozsypane w głowie jak tabletki LSD w kieszeni po końcu świata. A niebo? Cholerne niebo - ciąży nade mną jak zasłona bez gwiazd, zimna, ciężka, nieprzenikniona. Cisza rozdziera czas na strzępy. Migotanie bez światła. I nikt nie odpowiada.

sierpień pozbierał kłosy z pola i sad zrumienił o świcie teraz przygląda się obłokom już wie jak smakować życie

@Marek.zak1 Dla mnie to świetny mini-portret psychologiczny hejtera - śmieszny i straszny jednocześnie. Z jednej strony rytm i rym bawią, z drugiej - przeraża, jak prosto można oddać mechanizm krzywdzenia dla rozrywki.

Po takim komenatrzu, dodam jedno słowo.. plusik.

Skromne rysunki mają moc.

zjawisko przykre i bardzo znane to zawiść bezinteresowna on ma coś więcej ja marny karzeł więc mu dopieprzę co można i jeszcze kasę od nacji wezmę którym to Polska przeszkadza bo za to płacą euro niejednym a tutaj ma być bałagan pozdrawiam

@Klip Ujął mnie klimat, bo niby wszystko w poprawności, ale to obracanie ma takie też trochę inne znaczenie i to dodało bardzo:). Pozdrawiam

Witaj - dlaczego za młode - to tylko wiersz - dzięki za czytanie - Pzdr.usmiechem. Witaj - dzięki za miły komentarz - Pzdr. @Rafael Marius - @Berenika97 - @Leszczym - dziękuje -

@m1234 Że rozsypaliśmy horyzont w zdarzenia, pełzające po mapie pokoju, który przestał oddychać… To mną urzekło bardzo. Miłość bywa tęsknotą- i trudno bez niej oddychać.

@Berenika97Raczej idealistycznie :) Dziękuję i pozdrawiam:) @[email protected] jeśli zgubił, a potem znalazł, mądrością jawi się ambaras :) Dziękuję i pozdrawiam:)

istnienie Stwórcy to nie jest bańka stek spekulacji na sprzedaż bo jak stworzenie nawet uparte śmie twierdzić że stwórcy nie ma wystarczy tylko otworzyć oczy a wiarę na bok odrzucić i tylko patrzeć się zauroczyć dostrzeżesz Jego wśród ludzi ...

czesko-polska Góra równych sześćset metrów nie strzeże jej celnik lecz leśników ostrza gąsienice sprzętu żywiczny transparent wśród zwykłych lnic wdzięków i polan z dziurawcem od Tułu po rajskie dla krów wzgórza Golan nadziwcie się czasem im nie zadeptajcie tym tylko kto w drogę z Czantorii wciąż w dalsze obudzić się zdoła przez życie lśniąc razem Zdj.wlasne

Błąkam się wśród regałów, dłubiąc w nosie, „W poszukiwaniu straconego czasu” „Winnetou” do nogawki się uczepił: Weź mnie, czytelniku! – skamle, jęczy. A kysz! – potrząsam nogą, do wigwamu! „Nasza szkapa” kopytem w bok mnie dźgnęła. Za co? pilnym byłem uczniem, trójki miałem. „Quo vadis”, chamie obolały, zabłądziłeś? Chuchnął w ucho mi Heniek Sienkiewicz: Tu trylogię bierz na klatę! pisz wypracowanie O, kryminały – znajdę krwawą jatkę i posokę Łby ucięte, stosy trupów, cała półka zbrodni. Co tu wybrać? trwogą zieje i horrorem Tak! tu najbardziej wyświechtana jest okładka, Odciski tłuste po mordercy, kartki naderwane. Trop właściwy – „Zbrodnia i kara” – cudnie. W innym dziale „Szklane domy”… E, poradnik dla działkowca amatora. O, przepraszam, nie poznałem – „Pan Tadeusz”? Witaj, brachu, kopę lat! miód wypity? Nie widziałeś gdzieś tu Konopnickiej? Randkę mamy, co? przed „Zbójcami” nogę dała? „Szewcy”? – nie, dziękuję, buty jeszcze całe. „Klub Pickwicka” – zaproszenie na imprezę? Będzie „Tango”, głośne, huczne – no to w tany. „Kamienie na szaniec” spadły mi na stopę – rumor wielki. Ćśś!, kultury trochę – „Antygona” za ucho ciągnie. Pani w okularach wielkich jak koła od roweru „Encyklopedią powszechną” w łeb zdzieliła, Drze się, rwie perukę, wymachuje, pod sufit rzuca, Kopa w zadek daje, drzwiami jak nie trzaśnie: Nie wracaj tu! co za „Dziady”, „Zemsta” jakaś...

@Rafael Marius Ogólnie nasza rozmowa sprowadza mnie generalnie do ogólnego wniosku, że ludziska to im starsi tym głupsi. Za dzieciaka późne dojrzewanie było problemem w tych sprawach, a teraz zupełnie na odwrót. Te wszystkie aspekty materialne i materialistyczne nie miały kiedyś żadnego znaczenia. A teraz to tylko piszą i na ogół kobiety które tego wymagają, że nie ma znaczenia i już sama ilość ich tekstów na ten temat świadczy, że jest zupełnie odwrotnie. Nikogo nie obchodziły gadki w stylu kto co robi, czym się zajmuje etc. Podobania były dużo romantyczniejsze i nie były skażone tymi wszechobecnymi traumami, uprzedzeniami, podziałami. Miłość była taka chemiczna, a nie uprzedzeniowa, pokomplikowana, niedomówiona, no różne takie. Ubrania nie miały znaczenia aż tak, nie było operacji plastycznych i upiększających. Wiem to banał w dużej mierze, ale serio tak jest :))

@Naram-sin wyjedź na Tahiti, będziesz miał wolne plaże:)

Dobre, a w temacie to W filmie "Zakochani w Rzymie" pytany celebryta, z czego jest znany, odpowiada, że z tego, że jest znany:). Pozdrawiam

@Annna2 Bardzo poetycki język, piękny obraz przyrody. Szczególnie podoba mi się sposób, w jaki łączysz konkretne obrazy z abstrakcyjnymi pojęciami - "łąkom strofy poprzewijam, zaceruję srebra" to bardzo oryginalne połączenie. Można to odczytać, że pisanie wierszy to rodzaj naprawiania, uzupełniania świata słowami. A "słowa, w snach co się wełnią" - super! Wiersz ma w sobie coś z jesiennej zadumy, ale też akceptacji przemijania. Niezwykle klimatyczny wiersz - przepiękny.

Deszcze niespokojne potargały sad. A my na tej wojnie ładnych parę lat ;)) No nie. Spokój to dopiero po :)) Uśmiech przesyłam :)

@Nata_Kruk tak Ania jest wyjątkowa. Poziom zainteresowań kobiet historią jest marginalny. Często jeżdżę po muzeach i zwykle są jakieś dyskusje czy prelekcje to ze względu na swoich partnerów kobiety uczestniczą w takich spotkaniach najgorsze są po wykładzie luźne dyskusje przy kawie i ciastku. Naprawdę trzeba mieć dużo silnej woli aby nie wybuchnąć śmiechem, gdy pani w moim wieku pyta się kiedy wybuchła II Wojna. Naprawdę trudno mi jest uwierzyć że można tego nie wiedzieć, a jednak można! choć muszę przyznać że znam cholernie inteligentne panie z muzeów, wtedy rozmowy są ucztą dla zmysłów . Lubię jak kobiety mają wiedzę a Ania często mnie w swoich wierszach zaskakuje tematyką no bo to trzeba wiedzieć. Zwykłe zajrzenie do książki nie wystarczy aby zbudować ciekawą narrację. Zwykle też punktowa wiedza nie wystarczy bo wątki są powiązane i żeby się wypowiedzieć często trzeba znać historie które z pozoru nie uczestniczą w danym zdarzeniu, a mają na niego wpływ. Ania to ma, ale to trzeba dużo czytać, aby to wiedzieć. Pytanie retoryczne: która kobieta lubi czytać ręka w górę! Czytałem kiedyś że jesteśmy w ogonie europy jeżeli chodzi o czytelnictwo bodajże jedna książka na rok?