Ranking

Nowa kreacja Spomiędzy cierni i korzeni Wyjść – siąść w cienistym skrawku ziemi, Stłumić zapały i ochoty I zetrzeć z czoła krople potu. Zaleczyć, skończyć, udobruchać, Truchty zrozumieć karalucha, Wywieźć na złom odwieczne harce, Wyrzec – to chyba już wystarczy. Wyciosać świat w dni razem siedem, Taki jak chciałby mieć niejeden, Ulepić z gliny nowe ciało – Ach gdyby tak się dało. Marek Thomanek Grudzień 2024

wiesz, przed zaklęciem chyba trzeba pomieszać kilka czarnych rzeczy, z nich najważniejsza to charakter posiadam taki, sza, sekrecik następnie fisia, znaczy kota, takiego jakie mają ale, to nie jest wszystko, dom na nóżce kurzym pazurem, piszmy dalej i jeszcze północ jak atrament, bo o tej wstają duchy wieszcze, * no i się stało, pozmieniałam skryte uczucia - w głupie wiersze

nie boimy się nagich słów skóry drżącej od ziarna prawdy odsuwamy zsiniały chłód i mrużymy oczy do szczęścia karmin płynie w wilgoci ust nie puszczamy splecionych dłoni moje serce bije jak dzwon /kiedy szeptem zbliżasz się do mnie.../

I jestem jak dzień zniszczony przez ciemność; I niebo pochmurne w noc w gwiazdy pełną; I wiersz romantyczny, w którym umarła namiętność; I człowiek zmarszczony, tracący nadzieję zupełną. Przez cztery dni momenty z Tobą spędzone; Jak mam zapomnieć w nocy uczucia zrodzone? Każdy oddech do mnie wraca i dusi, Teraz co dzień mnie śmierć kusi. Mówią niektórzy, że mężczyzna partnerów nie zapomina, Więc do końca życia będę Ciebie wspominał? Czuję się ciągle jakbyś Ty już o mnie zapomniał, Serce moje pęka, jak źle palona glina. Ty mnie pierwszy chciałeś, do domu zaprosiłeś, Przepraszam, że nie potrafiłem mówić, kiedy prosiłeś. Coś we mnie z Tobą jakby umierało, Teraz uczucie pustki ze mną pozostało.

lubię gdy szukasz mnie przez sen wpółświadomie błądzi czułość w opuszkach tyle słów śpij niech trwa nasz senny dialog

nie dostrzegam radości ale twój uśmiech mówiłeś że nim mierzy się dorosłość czas wznosi mury okna i drzwi wykuwam nocą deszczowy luty zawsze będzie początkiem miłości bez ciebie

Miałem sen, że szedłem wolno nad brzegiem morza, Gdy spokojne, sztormu nie ogarniał go pożar, Przede mną szła w dali dziewczyna jak fala – Tak się jej ruch z masą wód harmonią zespalał… Włos niby piana powiewał głaskany wiatrem Barwy jej szarfy jak z niebios zdarte… A jakoś zrobiło mi się samotno, Więc gnam pogadać wpadłem na myśl psotną. Jużem tuż, odwróci się ku mnie może – Nadzieja – trwoga – zamiast twarzy morze! Powiadają że: „Sen mara, Bóg wiara!” – Za ciekawość bratnich natur sen-kara? Program „Imagine”, pod moje dyktando „Oblicze morza”, 1.

wyżej niż kondory pora zniżyć lot mięso kraba jak balsam łączący niebo z ziemią zbytnia nadzieja jest słaba opieka nie może być nadmierna desperacja rujnuje zwykłe życie

Nadzieja to słowo Zapomniane przez Boga A miłość to oddech Piekielny na jej nagim ciele Gdzie prawda umarła Już bardzo dawno Chłostana przez kilku katów Na miliony sposobów

@Jacek_Suchowicz @Bożena De-Tre Odplamiacz działa tylko wtedy, Kiedy w żałości będziesz szczery. Gdy popraw chęci są niehoże, Nic konfesjonał nie pomoże.

najlepszy dano nam odplamiacz usuwa wszystkie plamy z grzechów to jest sakrament - rzecz ci znana domestos duszy - nie zaprzeczysz :))

@Poezja to życie Wiesz, kiedyś dostałam takie mądre słowa: "Na strychu od wieków płonęły trzy świece. Pierwszą świecą była miłość, powiedziała „Tyle jest bólu na świecie, tyle niesprawiedliwości, ludzie są dla siebie źli, ranią się na wzajem, po co ja wam jestem…” Po tych słowach zgasła. Drugą świecą była wiara, powiedziała „Miłość umarła, świat jest okrutny, ludzie są zagubieni, bez celów, też jestem niepotrzebna…” I zgasła. W tym momencie na strych weszło malutkie dziecko. Zobaczyło, co się dzieje i wykrzyknęło przerażone: „Co wy robicie?! Nie gaśnijcie, ja się boję ciemności!” Wtedy odezwała się trzecia świeca, głos miała ciepły, spokojny: „Nie martw się kochanie, dopóki ja płonę, możemy zapalić pozostałe świece, ja jestem NADZIEJA”.

Nadzieja to słowo stworzone przez Boga a miłość owocem: nadziei człowieka a prawda dobroć zawsze nieść gotowa nikt jej nie zabije pozostanie wielka

Organoleptycznie odczuwalny, bardzo mocny. Ale końcówkę czytam jednak optymistycznie. Przypadek zmielonego daje jednak nadzieję, że wysiłek, ciężka praca i dobre, szlachetne intencje powodują, że Bóg/los/Wszechświat czy jakaś inna Wyższa Instancja nie zostawia takiej osoby samej sobie i pomimo trudności i traum przychodzi ratunek i szansa na normalne życie... Tak to widzę, swoimi oczami, na tę chwilę :) Pozdrawiam serdecznie :) Deo

Pięknie, klimatycznie, głęboko :) Lubię taką zmysłową nastrojowość :) Pozdrawiam z podobaniem :))))) Deo P.S. Jeszcze ta muzyczka bajeczna, mmmm.... :)))

- Ach, te moje obawy! - pomyślałam kolejny raz w tym tygodniu. Z myśli na myśl coraz bardziej zła na siebie, że przestałam telefonować i esemesować do Jerzego. Trochę aspodziewanie dla samej siebie, a bardziej spodziewanie właśnie. Czekając, kiedy wspomniane staną się na tyle silne, że powstrzymają mnie od kontaktowania się z nim. Obawy, pozostałe po traumie poprzedniego związku. Myślałam, że z czasem mnie opuszczą. Że z biegiem miesięcy odejdą same. Że po prostu znikną - jak cień. Myliłam się... Przez kilka dni po naszym ostatnim spotkaniu wszystko było dobrze. Bez najmniejszych rozterek sięgałam po telefon o najróżniejszych porach dnia, aby doń napisać albo zadzwonić. A jeśli nie, to chociaż wysłać ikonkę uśmiechu czy serduszko jako znak, że jestem i pamiętam. Lub zasygnalizować je właśnie krótkim połączeniem - przerwanym, zanim zdążył odebrać. Do czasu... Lęki narastały apostrzeżenie. Stawały się coraz bardziej intensywne i mroczne, jak nakładające się na siebie cienie. I kryły się gdzieś wewnątrz mnie, poczatkowo zupełnie niewidoczne ani całkiem wyczuwalne. Do tamtej nocy, kiedy kładąc się spać, wyobraziłam sobie, że jest tuż obok. Że kładę się przy nim spokojna i pełna ufności, a on przygarnia mnie do siebie i przytula. Rozczesuje delikatnie moje włosy... odgarnia je z szyi... całuje kark. Zasypiam uśmiechnięta, czując się absolutnie spokojna i absolutnie bezpieczna. A potem... Potem ten sen. Koszmar. Budzę się i zdaję sobie sprawę, że leżę na ziemi. Mam na sobie coś, co w dotyku jest chłodne i śliskie; dobrze, że chociaż to! Pomimo, że nie chroni przed zimnem, bo czuję, że drżę. Wokół mnie jest ciemno. Nieprzenikniony mrok. Taki, że dosłownie widać... nic. Zrywam się, przerażona. Moją pierwszą myślą jest go zawołać, skoro tuż po przebudzeniu nie poczułam go przy sobie. - Jerzy! - wołam. - Jerzy, gdzie jesteś?! Jego imię pierwszy raz wypowiadam jeszcze spokojnie. Drugi raz brzmi ono już strachem. Przerażeniem. Trzeci raz poczuciem bezsilności. Dojmującymi przed tym, co w moim chwilowym odczuciu jest nieogarnione. Przed tym, czego nie potrafię objąć ani umysłem, ani uczuciami. - Jeerzyy!! - mój krzyk jest krzykiem rozpaczy, pełnym bólu i gniewu. - Gdzie jesteś?!! Dlaczego to zrobiłeś?!! Dlaczego... Tknięta impulsem tak zimnym, jak żaden z dotychczas doświadczonych, odwracam się. Pod stopami czuję chłód wilgotnej ziemi i coś, co dotykiem identyfikuję jako gałązki. Jedna z nich kłuje mnie boleśnie w lewą stopę. - Au! - syczę, krzywiąc się z bólu. Awypowiedziany dźwięk zamiera mi na wargach, gdy mimo otaczającego mroku spostrzegam cień. Tak głęboki i tak ciemny, że przestrzeń wokół robi wrażenie półmrocznej. Mój strach wzrasta błyskawicznie, gdy konstatuję, że ów cień kończy się - albo właśnie zaczyna - przy moich stopach. Ale przecież nie jest mój! Ja tak nie wyglądam!! W panice odwracam się i zaczynam biec na oślep przed siebie. Nic widząc i nic słysząc oprócz strachu, który czuję na całym swoim ciele. Który czuję, jak skręca mnie w środku i jak przepełza tętnicami wraz ze zgęstniałą nagle wskutek paniki krwią. - Jerzyy!! - wykrzykuję w biegu jego imię. - Ratunku!!! W tej chwili wpadam na coś szorstkiego i twardego. Do tego stopnia, że odbijam się od tego czegoś i ląduję na ziemi, potrójnie oszołomiona: zaistniałą sytuacją, zderzeniem i upadkiem. W ostatniej chwili, czując że świadomość zaczyna mnie opuszczać, odnoszę wrażenie, iż ów cień - wciąż jakby wyrastając z moich stóp - unosi się, prostuje i zaczyna powoli rosnąć, wypełniając pole widzenia. Jest już tak wyraźny - a może tak duży lub tak blisko - że dostrzegam rysy twarzy. To... Nie, to nie możesz być ty!! - usta same układają mi się do krzyku, pełnego przerażenia. Zamykam oczy i... W tej chwili budzę się. Rozdygotana i pełna strachu, jak... Jak wtedy. - Nie!!! - postanawiam sobie najbardziej zdecydowanie, jak tylko potrafię. - To się nie może powtórzyć!!! Voorhout, 25. Lutego 2025

gdy człowiek dno poczuje wzrokiem szuka nieba bo na dnie same łajno na niebie marzenia gdy człowiek upadnie próbuje się podnieść męczy się kombinuje ale nie daje rady taki człowiek to same łzy żadnej z niego pociechy ale w tedy znajdziesz się ty zrozumiesz go podasz dłoń bo jesteś człowiekiem nie boisz się gęstej mgły pomożesz zrozumieć mu świat który zgubił

kochaj samosiejki, polne kwiaty nad bukiety nawet te z kwiaciarni, która chce się zwać atelier kochaj dziki chaber ponad denny ziew kamelii pijane swą młodością będą kwitły w poniżeniu pokochać je to czar, zerwać to odpowiedzialność niezadbane, wiotkie zwiędną tobie w samym ręku skarane za swą miłość zmętnią wodę w wazoniku wyblakły błękit z płatków będzie krążyć ci po żyłach a chabrów w polskich łąkach nadal będziesz mieć bez liku lecz wyblakły błękit z płatków będzie krążyć ci po żyłach...

czemu od razu masz pyskować porozmawiajmy przeuroczo każde z nas w swoją stronę zmierza ma swoje zdanie - idzie o to pisanie rymem - szczebiotanie więc szczebiotajmy jak najdłużej szczebioczmy za dnia oraz w ranek a wieczór niechaj wierszom służy bo przecież w wierszach zawsze o czymś zawarte myśli i problemy słuchajmy innych w strofach prostych przecież duchowo się wspieramy :)))

@Manek Czyli co mamy w kącie siedzieć-:)…czy „ blokować „ bieg w nas”?…. Karaluchy nie dziękują-:)…a ja za zatrzymanie się od ♥️ dziękuję.Pozdrawiam

bardzo ładny :)) po co ci nowe ciało z gliny materia jak czas wciąż przemija tam ponoć cudnie i przepięknie nikt nie chce wracać - wszystko sprzyja :)

właściwie powinna nazywać się Unią Charytatywną wciąż rozdają NIEWIDOCZNE miliardy płyną szeroką rzeką gdzie nikt nie wie pewnie do drugiego wymiaru pieniędzy nie ma i nie będzie to hasło przewodnie tyle darów a król nagi guru i zwolennicy składają hołdy wirtualnym ofiarom i co dziwniejsze społeczeństwa bogate nie są przeciwne temu rozdawalnictwu podobno nic darmo ciekawe jaka jest cena tej pseudo hoiności i kto zapłaci 2.2025 andrew

to spostrzeżenie bardzo trafne że czas buduje wśród nas mury my drzwi i okna wykuwamy by samotności już nie ulec pozdrawiam

już z lat dwadzieścia chyba czytam te subtelności w twoich wierszach czy kiedykolwiek wyszła kicha dla mnie ty zawsze byłaś pierwsza to że się uwielbiam z tobą droczyć wyłącznie słowem rymowanym i wrzasnąć już kompleksów dosyć długopis to jest twój kochanek więc dbaj o niego wyczyść z kurzu wymieniaj wkłady kiedy trzeba i puść na kartkę daj mu luzik a same wiersze spłyną z nieba

~~ pod skalną ścianą kolorowe krokusy - skromny płat śniegu ~~

Wyrosły dzwonki białe lekkie zroszone Wiosna zagrała

@Rafael Marius W zamyśle tak, ale wbrew pozorom ten tekst całkiem nieźle mi się zbiegł z tezami najnowszego filmu pt. Brutalist. Ale to może już taka autorska zbieżnościowa nadinterpretacja jest...

@Jacek_Suchowicz jaki pożytek mają z kota zwyczajni dookoła ludzie jeżeli kotek ciągle miałczy zapewne kocur zwie się czubek no ile można gdzie stopery bo już wytrzymać nikt nie może nie dość że głupia i on głupi ma ktoś receptę dla tych stworzeń :)

Witaj Moniko - zgadza się miłość to potęga bez niej smutny byłby świat - Pzdr.serdecznie. @Rafael Marius - @Andrzej P. Zajączkowski - dziękuje -

od razu widać że masz kota i chyba zowie on się Fiś zielone oczy ma na pokaz a tuli się jak nigdy nikt jest bardzo dumny gdy napiszesz jakiś komentarz albo wiersz w tedy nie patrzy w swoją michę lecz oczy twoje patrzeć chce gdy mruczy głośno się ociera pręży swój ogon oraz grzbiet jest niczym wena twoja teraz i mówi pióro w garść już weź :)))

@Jacek_Suchowicz w odpowiedzi bo ja chcę pisać jak najęta jak nawiedzona dam się ponieść by kilkanaście tekstów było wyłącznie moich na tej stronie będę oblepiać nimi słupy i popisywać się na płotach nigdy do głowy mi nie przydzie czy ktoś pomyśli że mam kota :P

@Rafael Marius Myślę, iż to tym słynnym Narratorze z opowi.pl i tutaj też kiedyś był, jest on na moim profilu jako obserwujący pod nickiem - staszeko - brak jakiejkolwiek aktywności. Łukasz Jasiński

wybitny melanż robisz Alu czarny charakter z czarnym kotem i dom na nóżce pewno czarnej z kurzym pazurem może złotym dokładasz północ wraz inkaustem czy chcesz wywołać duchy wieszcze taki spirytus rozcieńczony utuli do snu - jutro wiersze :))))

czy wszystko z dębu czy może z sosny albo z jakiegoś innego drzewa jesteś tu żyjesz nawet wyrosłaś do pewnych pytań trzeba dojrzewać :))

@Alicja_Wysocka ładnie, pogodnie i bajkowo. Przyjemnie się czyta takie wiersze.

w tamte noce mnie zabierz które znamy na pamięć po omacku na ślepo jak nikt chociaż pierwsza tak mglista jakby w spadłych już liściach czyś naprawdę zapomniał woń lip to początek był lata jeszcze pełnia nie spała oddychając zachłannie wśród drzew i ja także bezsenna bo myślałam że w wierszach można tylko ulecieć gdzieś hen choć frunęłam przy tobie nawet w zmierzchach już z nowiem to jednego wciąż było tak żal że tej pięknej poezji jak z przestrzeni śródgwiezdnych nie pisałeś rankami ty sam

Ja też póki co nie zgłaszałem takich żądań nigdzie i nic nie usuwałem samodzielnie. Jak mówią "słowo się rzekło kobyłka u płotu" Tutaj na forum też można tego zażądać i administrator musi wszystko usunąć. Takie mamy prawo.

Niestety taka prawda.

@Wiesław J.K. ↔Dzięki:)↔Faktyczne. W skrócie chciałem. Przynajmniej, taki miałem zamiar. A tym krótkim dialogiem finalnym, to chciałem... nieco zamieszać, bo jak sądzę, można różnie rozumieć, w kontekście całości tekstu:)↔Pozdrawiam:)

nieważny kolor ścian sufitów a gdy się skupisz myśli zmienisz zaś mgłę rozgonisz ślady znikną przecież istniejesz w tej przestrzeni :)

śmiejmy się z życia i jebać dezyderatę!

@aff ↔Dzięki:)↔To faktycznie ściana działowa. Poprawiłem. Lecz lecz→zostaje:)↔Pozdrawiam:~) *** @Duch7millenium ↔Dzięki za udostępnienie mi, swojego punktu widzenia:)↔Pozdrawiam:) *** @violetta ↔Dzięki:)↔Ano fakt. Jest jak jest. Niewątpliwie! Aczkolwiek jak świat światem, nigdy idealnie nie było i nie będzie. Pozdrawiam:)

W ogródku pomiędzy marchewką i nacią, co kocha wręcz lato, bezgłośnie coś sunie dość lekko, cień długi i czarny o psia kość. Lecz z psiakiem go proszę nie mylić. Choć słuszny potrafi być w kłębie, nie wzgardzi nornicą, motylem, najbardziej uwielbia gołębie. Ta sjesta w zielonych rabatkach pozornie jest sielska i słodka. Dla słabych jest chwilą niełatwą. Niektóre przypadkiem śmierć spotka.

bo to Anna tylko umie stad się biorą chętni tłumnie talent wielki kulinarny cieniem kładzie się na panny kto skosztuje ten rozumie

Absztyfikanci tej Anny bezkarnie zwodzą panny niewinne ale gorliwe damy jeleni, cnotliwe kucharki od kaszy manny.

sprężysta pała dziewczyna piękna cała to policjantka

Zmętniałe oczy I rudoczerwona sierść- Martwy w sidłach lis

już niezielona na rozgrzanym chodniku zaschnięta żaba