Ranking

wybacz że czasem modlę się wierszem choć słowa za małe więc wersy ulotne a puenta nie zawsze przyklęknie

założę zwiewną sukienkę rozbujana na wierzbowej gałęzi wyląduję w twoich ramionach podniesiesz mnie jak w ostatnim tańcu Johny uniósł Baby dotknę chmur i zsunę po twardym ciele stanę na palcach by ustami dosięgnąć uśmiechu codziennie go pić jak ulubioną kawę z ekspresu nawet red bull nie doda takich skrzydeł chcę zaczynać każdy dzień od piruetu w rytmie mambo zrywać godziny jak liście minuty bez ciebie - długie zimowe noce zatańcz ze mną biodrami wschód słońca rozkołyszę złap mocno pająki zagrają piosenkę z "Dirty Dancing" pszczoły radośnie zawirują wokół kwiatów a nocą zmysłową rumbą wygnieciemy pościel pająki zawstydzone uciekną pod łóżko

w fantazjach swoich wciąż cię przyciągam i wciąż cię odpycham o śmierciach wielkich - rozmyślam skupiona... o naszym losie i o wierszykach

Koci, koci, koci łapci dzisiaj mamy co - dzień babci. Poszła babcia na zakupy jakieś ciasto trzeba upiec, kupić colę, czekolady, wnuczki przyjdą nie ma rady. Pół dnia stała przy piecyku jest drożdżowe i serniczek. Gdy usiadła zmordowana, zaskrzypiała ciężko brama. Rozwrzeszczana horda wpadła, babcia w fotel się zapadła. Dają kwiaty i buziaki, znalazł się prezencik jakiś. Zwinne córki wraz z synową zastawiły stół wzorowo. Już przy stole siedzą wszyscy, słychać „sto lat” oczywiście. Butle w biegu są otwarte, czekolady w mig zeżarte, wyżłopana szybko cola, jeszcze ciasta są na stole, te dla wnusiów są na wynos, troszkę babci zrzedła mina. Nie zdążyła nic spróbować zaś rodzinka już gotowa: są całusy pożegnania a przed babcią jest sprzątnie. Lecz w wtuliła się kanapę ze zmęczenia sobie chrapie. Rankiem zmywa i się kiwa wciąż powtarza, że szczęśliwa.

na dzień babci od kiedy pamiętam od kiedy byłam mała babcią nigdy być nie chciałam... bo i żeby mieć wnuki no a wcześniej dzieci potrzebny jest udział tzw. osób trzecich... ale ludziom wedle potrzeb jest przecież 21 wiek! ale naturalne metody wolę by potomstwo nie miało tych takich bruzd na czole...

umierali z głodu i wycieńczenia dziś z ciepłych domów wychodzą na most zmarszczki rozluźniały nad fajerkami przy robieniu zasmażki kwaśnym jabłkiem z sadu przepuszczam zimny prąd galwaniczny przez skórę w upiornym świetle jarzeniówki ledowej dłonie gubią zdolność chwytania nie gniazdują pary

My A teraz chciałbym o nas trochę opowiedzieć; Uwaga, będę szczery. Zmyślać nie zamierzam, Tym bardziej, że nie o to chodzi tutaj przecież, I żeby wyobraźni z życiem nie pomieszać, Spróbuję ją powstrzymać. Tak na marginesie, Mam prośbę. Jakiś hałas wyjść stąd nie zamierza. Słyszycie? Nie cierpimy zakłócania ciszy; Pozbierać przez to myśli nie da się w ogóle, Emocje przemawiają… Ktoś bez przerwy krzyczy? Cichutko. Przecież umysł zaraz eksploduje; Trzymajcie się, neurony. To nie lada wyczyn... Raptownie dźwięk za dźwiękiem wbija się i kłuje... Ucichło? Och, nareszcie, mogę mówić, przy czym, Mój umysł za tę ciszę wkrótce podziękuje. Działamy, mniej lub bardziej, zawsze rutynowo, I poprzez ciągłe zmiany łatwo nas rozproszyć. Staramy się maskować, być jak wy, wiadomo... O ludzie! Jakże często mamy przez to dosyć. Ratować chcą się mózgi, żeby znów być sobą, Dlatego, gdy na meltdown prawie się zanosi, Efekty bodźcowania na wierzch z nas wychodzą, Rujnując posklejany tu i tam neurotyp. ---

mam szósty zmysł i siedem par oczu czasem podwójnie pracowite ręce nogi jak sarna dwie niby cztery i czasem żadnego języka w gębie świat mnie już dawno zagryzł zaszczekał z nim się układać mi nie po drodze czasem zmysł szósty ciąży jak kamień może dlatego od zmysłów odchodzę wszystko wiruje, wariuje wszystko ziemia się kręci ja stąpam prosto mówią że jestem zimna jak skała a przecież jestem kwitnącą wiosną nikt mnie nie widzi bo zwykle nie chcę być więcej niźli czystym powietrzem bujam się z sobą nocą i z rana na szóstym zmyśle niepokonana a może zmyślam niech ktoś mi powie jam czarownica czy dobra wróżka znów pewnym krokiem wchodzę do jutra by za chwil kilka wiać na paluszkach zwiewam wszak jestem czystym powietrzem zmącić nie zdoła mnie świat wpół zgnity i szóstym zmysłem ścielę i kładę pod własne nogi snów aksamity

Dietetyk z praktyką w Baden-Baden dla „puszystych”, na tuszę, ma radę, nie zaleca głodówki, lecz picie aroniówki, piją chętnie, ale efekt żaden.

od kiedy odeszła ta miła pani z cukierni ciastka smakują inaczej zaczęłaś wysyłać polecone bo wiesz że listonosz przychodzi za późno nie rozumiem dlaczego ostatnie wiadomości kończą się uśmiechem ze wszystkich listów zapamiętam tylko jeden w butelce

niedbale skreślony kalendarz rok nowy znów każe mi dodać do lat co wiodą na cmentarz diabłu swą duszę darować znów rok dodam do roku dziś już nie bedzie gorzej list poślę w miłosnym amoku doczekam się łaski bożej rok przez rok mija drzwiami domu naszego trzasnę zatańczę aż padnę wśród gwiazd przed świtem nim sama zgasnę rok w rok z Bogiem się spieram jeszcze żyje czy umieram mieszkanie już inne - nie nasze tylko dzieci dziś płaczą jak dawniej kolejny rok przeżyć zapić zapomnieć nie patrzeć znów w puste mieszkanie dzieci podczas spaceru upomnieć list wysłać na pożegnanie kreskę postawić kolejną wypada rok jeden dodać do przodu wstać przeżyć iść spać powrócić bez Ciebie do domu

Noce pełne miłości, wbrew smutkom niechcianym, zawsze niedokończone zapadają w pamięć. Stają się legendą w nurcie zwykłych zdarzeń; rozdartym wspomnieniem snem spełnionych marzeń. Inspiracją wierszy, westchnieniem ukrytym, różową tęsknotą w monotonnym życiu

pokazałaś mi kamienie które wiedzą dlaczego nie wszystkie noce się kończą gdy odchodzi ostatni latarnik to nic że dzień noszę w kieszeni i nie zdejmuję czapki z daszkiem przy otwartym oknie kiedyś będzie zimno

złoty wiek w Ameryce w kopalniach renesans

* * * w szczelinie młode ponad drzewami jerzyk bezkresny lotnik * * * rozgałęzienia przy datach pokrewieństwo dziadek zaginął styczeń, 2025

O brzasku w Brzesku wstaje Agnieszka. Agnieszka w Brzesku od dawna mieszka, lecz problem Agnieszki jest całkiem nie brzeski, więc duma o nim, kiedy się zmierzcha.

pomarańczowodziobe ponad perłowo- srebrnym przez nieba chłód w połowę do zanurzenia w ciszy stadem przez tamy wąskie stalą wzmocnione ramię zda się że lecą w bezkres w trzepot słów przenosimy - chyba pływają w powietrzu

Czego chcesz od życia? Czy tylko miłosnych uniesień I nieskończonej zabawy? Czy świętego spokoju Od codziennych spraw i trosk?

Dawne to już czasy, mieszkałem wówczas na Grochowie, niedaleko placu Szembeka. Pamiętam jak szyby były ozdobione lodowatymi kwiatami, ( Dziadek mróz na szybach) . Pozdrawiam!

Piszą o sobie, o fikcji, o wszystkim, Czarują ludzi fabułą czy rymem chwytkim, Zawiłe historie zawiłych postaci, Że w tym amoku się sens wytraci, By ludzie patrząc na to swymi oczyma, Szukali głębi tam gdzie jej nie ma.

pół-noc Chrystus patrzy przez Judasza nie to sąsiad o tej porze może to prorok Ilja z Podlasia ale czemu tutaj dzisiaj teraz panie co pan panie nad moim łóżkiem panie Budda idę patelnia na ogniu smażony strach ona w szlafroku krzyczy idę śnię zbutwiałe drewno mojego ciała walczy dawno nie byłem snem niebieski Budda wisi w obłokach dymu ryż dochodzi siadamy on mówi oświecenie jest nie-oświeceniem pijemy żar wypływa pajęczy kącik ust nabrzmiewa sąsiad zasypia wracam gdzie byłeś ujmuję jej dłoń jak księżyc srebrzą się jej oczy to był dom zjawa śniło ci się nie jest tam zasypiam Chrystus patrzy przez Judasza reptilianie Patryk Vega moja żona sen jest jawą obudzenie się jest śnieniem

Naprawdę świetne! Pozdrawiam.

Słyszę dźwięk trąb Jerycha, Widzę postacie z mgły wychodzące, Przypominające ludzi, Czuję metaliczny posmak w ustach, Próbuję złapać za rękę bliskiej osoby, Lecz taka nie istnieje, Trąby grają coraz głośniej, Wszystkie 7 trąb zagrało, Postacie zrodzone przez mgłę nadeszły, Metaliczny posmak stał się intensywniejszy, Znów próbuję złapać za rękę która mnie uwolni, Lecz taka nie istnieje...

nigdy nie więdnie prastary liść paproci odcisk na skale

@andreas też można tak to ująć...

Podoba się, takie zimowe.

@FaLcorN :)

@Nata_Kruk hehe ile razy ja juz szłem na dno w zbyt ciężkich skarpetkach ...dobrze że sąsiad mial.dobrze uszczelniony sufit to przynajmniej dno bylo nie muliste ... czasem w moich wierszach pozbywam się przez ciach... słówek i wtedy powstają wariacje które kończą,się pass pijactwem.

@Ewelina Słodkie podejście, a ja mam słabość.. do deserów

@FaLcorN ciekawe podejście:)

@FaLcorN I wszystko jasne dlaczego ludzie sięgają po narkotyki. Zdecydowanie zdrowiej jest się zakochać 🙂

@Wiesław J.K. Dziękuję za przychylną reakcję i chwilkę spędzoną z mym wierszem.

@andreas Cieszę się, że odwiedzasz moje wiersze. Dziękuję i pozdrawiam. ... a kto by nie chciał Jacku...? Dziękuję i pozdrawiam.

@lena2_ jakie znam wszystkie modlitwy to wiersze najczęściej gorsze - bywa że lepsze mało dają klepiącym do myślenia za to wiele do przemienienia...

@Ajar41 Baden-Baden to wysoko zawieszona poprzeczka, trudno utrzymać rytm. Moja nieśmiała próba. Wzięty dietetyk z Baden-Baden ma dla puszystych dobrą radę: "Porzućcie głodówki na rzecz aroniówki i ignorujcie zadu wadę". Pozdrawiam

@Laura Alszer tym da się zapełnić zimowe noce :) mocno erotyczne i... ładne (jak znam pająki, to samice by nie uciekły, i miały jeszcze coś do dodania :) )

na zielone mówią niebieskie a nawet czerwone nic dziwnego ich wielbiciele to daltoniści rozum wyjałowiny z własnego myślenia nie patrzą na życie przez dom bliskich które przeczą sloganowym obrazkom krzyczą że jest inaczej to nie ślepota to zaciemnienie tak się buduje silną Polskę warto... popukać się w głowę 1.2025 andrew

@violetta Ja również. Położyłem się w cieniu swoich wierszy lecz nie usnąłem, bowiem posucha przechodniów nie dała mi zasnąć, zmuszając mnie abym ukierunkował swoje chęci ku wierzbie; by spenetrować, nie jak to wiersz opisuje: głębie kobiecej duszy, jej przeszłość, łzy i blizny, wśród jeszcze krwawiących ran, lecz cóż... powiem wprost, i może wstydzić się powinienem - ciało :) wczesna pora, ona śpi, a ja już pracuję a na 9:30 jestem umówiony u optometrysty w celu pomiaru parametrów oczu i doboru soczewek kontaktowych mam nadzieję, że zobaczę na tym świecie jeszcze coś nowego, nie za przeklętym kloszem monitorów i ekranów, okien i butelek po wódce, na które patrzymy jedynie z zewnątrz ale.. żywym okiem z malutką protezą tego, co zaniedbał mój leniwy stary, gdy byłem jeszcze małym dzieckiem, odmawiając mi w sercu operacji zeza i korekcji wzroku żeby naćpać się kolejną paczką malborasków, chociaż wtedy to chyba były "popularne", czy ki ch*j a mówiąc o rzeczach popularnych.. właśnie dziś będę musiał odwiedzić jego matkę, która resztkami godności uratowała moją matkę przed palnięciem sobie w łeb. Bądź co bądź, mam nadzieje, że go tam nie spotkam, bo chyba przypierdolę w marynarce za te 540 (o której jakiś czas temu pisałem, pamiętasz? :) tak, że guziki będzie mi musiał ponownie przyszyć wyciągając je spomiędzy swoich zębów

@viola arvensisKolejny świetny wiersz w Twoim wykonaniu. Tak ten świat byłby całkiem inny, bez ludzi...może trochę pesymistycznie to zabrzmi, lecz cała negatywna energia lęgnie się w ludzkim umyśle i sercu. Pozdrawiam serdecznie.😎

Bezdech wypełniający całe ciało, głowa pełna pragnień. Choć powinny spełniać całość, każde gra osobną kwartę. Słowa zostawione gdzieś za sobą. Sytuacje sprzed lat paru. Żadne nie chce odejść - zadowolone z wewnętrznego pożaru. Pogodzenie trudną sprawą. Nigdy nie przestajesz myśleć. Skoro każdy zasługuje na szacunek, czy kłótnie w ogóle powinny istnieć? Błądząc i szukając nowych dróg i ścieżek, czytasz stare drogowskazy. Zauważasz, że mijasz znak stopu - czerwony niczym wiosenne maki.

senne pejzaże myśli cenne zabiorą ze sobą w realu szczurów wyścig i zaśmiecanie w głowach :)

I koniecznie chcą nam wmówić,że białe jest czarne,a czarne białe.Dlatego w takim samym stopniu nie cierpię pismaków jak i polityków.

Wybiórcza pamięć klei Moją przeszłą Madzię Zostawiam jej to zadanie Ja mam zimno mam wystarczająco Chłodną twarz Do ukrywania Moich własnych zdziwień

Jestem zmienną, wzorem, kodem w krajobrazie zwykłej codzienności jak liść na wietrze, gałąź w rzece na nic Przystań Serc, przyrzeczeń gdyż drżące motyle, babie lato Ty i ja — tylko na chwilę @Ewelina

Mój bardzo niedobry znajomy wierzy w konsumpcjonizm: życie prowadzi w wózku sklepowym I smętnie je rozgryzając, duma - czy coś jest "po coś" czy "po nic" A starzejemy się skutkiem - ciągłej powtarzalności, zbyt rzadkich: ''najlepszego'' Najlepsze - owszem, się zdarza: 30 lutego. Niepomni celebracji cudownych codzienności i wszystkich momentów ''na amen'' Najbardziej nas pochłania przyszłość krocząca - w nieznane Niezdarne, chybione: "Kocham'' I płacze w toalecie I quizy o owadach I wielki tytuł w gazecie A co, jeśli się okaże, że świat rozsadzą do donic? Że tu za ciepło, tam zimno, że prokreacji już koniec ... ? Jesteśmy już rozdzieleni - jeszcze przed zjednoczeniem Budzimy się kołysanką - motywacji i winy I co nas nie zabije, to nas na pewno wzmocni Jest tylko jedno pytanie: kiedy będziemy wszechmocni ... ?

Coraz mniej widzę na tym telefonie. :)))))

@Sylwester_Lasota Wyszukany ! 6

@Rafael Marius z Asią zdjęcie, to te bloki, moje mieszkanie było z drugiej strony, w moim bloku mieszkała Eliza, a Asia w bloku A, był pierwszym, tego nie ma na zdjęciu.