Ranking

Nie mam już siły do ciebie! Patrzysz znów na mnie złowrogo, mrużysz zielone oczyska. Kogo chcesz zabić, no kogo?! Uciekasz myślą przede mną, słowem jak mieczem wojujesz. A jednak sam na sam ze mną, niezmiennie dobrze się czujesz. By znowu leżąc w pościeli karcić mnie, rugać i szydzić. Jak można tak bardzo kochać, by potem znów nienawidzić? Żadnym ci wrogiem nie jestem, czemu mnie kąsasz jak żmija? Mówisz, że świat cię nie kocha, czyja to wina, no czyja?! Odejdź i zostaw mnie samą, jeśli potrafisz — na zawsze. Bez ciebie znów będę damą i życie będzie łaskawsze. Ale ty odejść nie możesz litujesz się, potem wkurzasz. Miłością gorzką, bezpańską raz trujesz a raz odurzasz. Dzisiaj wyrzucę lustra, Może przestaniesz się gapić. Znowu się zacznę uśmiechać, potem pójdziemy się napić...

słowa krótkie a ciężkie grymas podkreśla cienie bez głosu jakby lepiej - patrzy się rankiem na ciebie cicho ciszej mój Boże depczę w miejscu ostrożnie

Wiosną przy domu sadzili niebieskie róże z dużego pokoju płynęły Miliony Arlekina wkrótce radość pieluchy troskliwość w perspektywie domek letniskowy niewielkie stawy rybne może coś egzotycznego z biura podróży niespodziewana demielinizacja zasnuła jasne widoki smutną zawiesiną odtąd idąc pod rękę zmagali się z jej niemocą *** nadeszła nie ta złota polska (bo ta przychodzi co roku) lecz srebrna indywidualna zjawiająca się w pobliżu celu czas biegł już według innego zegara ona dawno zapomniała jak się tańczy tylko walc Riccardo Drigo słuchany z sentymentem płynął – jak wtedy wiosną – w tym samym tempie 23-30.09.2023

uciekliśmy z kina na własnych nogach gwiazdy szamotały się na ekranie świat znów ocalał łysemu nie spada włos z głowy ten zły wyrzuca drogą spluwę w ostatniej scenie za nią można by wyżywić pół wioski w Sudanie kupić playstation dla najczarniejszego czekamy na peronie kolejowym jakieś czterdzieści pięć kilometrów od warszawy buldożer na polu ma zielone światła stąd już widać jakieś miasta stacja porusza się względem pociągu ruchem jednostajnie popieprzonym kot chodził i pukał od drzwi do drzwi zanim znalazł ledwo żywego Schrodingera konduktor znów nie domyka przedziału otwartego radość z nadejścia katastrofy spada do zera w momencie jej nadejścia dlatego po śmierci jest to samo co przed narodzinami to już tu czterdzieści pięć kilometrów dalej ruchome schody stoją w miejscu chodźmy ktoś woła

znowu pachnie rzepak polami i wiatr zacina srebrnym deszczem pamięć lata niesie się jeszcze pobrzmiewa lekko dalej świerszczem nieśmiałym przemyka się krokiem po zaoranych na brąz grudach jeszcze się pali w sercu ogień w srebrnych jesiennie mgły smugach i chłodem wabi blask księżyca to co przemija nowe wieści błyszczą się pola chłodną rosą i rankiem pierwszy szron szeleści

być wielkim w oczach Boga nie świata to dobra droga prowadzi nią prawda miłość sprawiedliwość nie ma krętych ścieżek ciemności jest w pełnym słońcu myśli słowa i czyny nie chowają się w lesie są lekiem i miodem dla Boga bliźnich i siebie łaska Boża jest blisko z Tobą Panie zawsze słodko Jezu ufam Tobie 10.2024 andrew Piątek, dzień wspomnienia męki i śmierci Jezusa

Przemijasz bezszelestnie spowity tchnieniem zimy, a tak niedawno szumiałeś listowiem. Afektem do liści rumieniłeś drzewa, donżuan pędziwiatr prawdziwy. Teraz na odchodne przeszywasz mnie dreszczem twierdząc, że to pomoże w przetrwaniu do wiosny.

nie można dotknąć usłyszeć powąchać i posmakować miej na nie oko otwarte

Jesień zrzuciła swoje sukienki i burym liściem je depcze. Nagim ramieniem szarpie chmury, wylewa smutek z deszczem. Straciła urodę w mgnieniu chwili, już pożądaniem nie kusi. Jeszcze szuka go w tafli jeziora, lecz bez skutku. Odejść musi. Zaszyje się gdzieś w cieple kominka. Wpadnie do herbaty na chwilę. Podsłucha paru wieczornych rozmów, może poczuje się milej. Rozsieje wokół zapach goździków. Przytuli fotel w pokoju. I zaśnie ciszą listopadową w dużo lepszym nastroju.

Chciałabym, aby wróciła mi ochota na sen; jutro ukwiecone łzami niespokojnych gwiazd, zakochane doszczętnie w tęsknocie. Szept tłumu zagłusza moje pragnienie, żeby odnalazł się ostatni człowiek. Zatrzasnęłam za sobą powiekę, porównałam ciszę do tej odbitej w zwierciadle wieczoru. Spaceruję brzegiem serca, szukam pociechy, która uśmierzy zaprzepaszczoną godzinę - byłeś do bólu bliski niebu, tak daleki niepoczętej ziemi. Wciąż bije w środku źródło myśli, wspomnień tak znajomych samotności; odnajduję kryształ, wykradziony księżycowi, gdy ten szukał wyjścia ewakuacyjnego. Usiłuję dostrzec w Twoim oku krztynę rozkoszy, aby spojrzenie przywłaszczyło sobie mój lęk, niemą spowiedź. Łzy unoszą się na powierzchni wszechświata. Ból, choć oswojony, wciąż nuci tę samą balladę, dla jakiej nie sposób wyzbyć się uśmiechu od łzy do łzy, porzucić szczęście przerwane w połowie niby linia życia.

powiedzieć kocham piękne słowo nie trudne ale udowodnić owe kochanie to już wyższa półka wdrapać się na nią nie każdy umie dlaczego...

Cokolwiek powie o tobie, może być prawdą nie wie, czy jesteś księżycową turkawką, gderliwą wroną, czy elokwentną brzytwą co rani, a potem smaruje kadzidłem. może przytulną wiernością? wędrującą zdradą? gdy słuch wyłowi szeptane – pragnę, wtedy czas słupieje, cichość prowokuje, żądze tańczą na klombie westchnień. jakąkolwiek jesteś, nieważne; to dzięki tobie, pokoik na poddaszu, zamieni się w apartament z widokiem na niebo.

wstać przed budzikiem zanim przyziemne sprawy na dobre porwą myśli i podejść do okna nawet w pochmurny dzień by nacieszyć się widokiem na przyszłość

ponoć śmierć to nie koniec coś tam za nią czeka ale ile w tym prawdy tego nikt nie wie ponoć śmierć tu ulga tym którzy umarli - się cieszą tylko my żyjący się smucimy pytając dlaczego... śmierć nie jest łatwa - trudno ją zrozumieć nieobliczalna jest - często zaskakuje boli jak cholera jednak mimo wszystko chyba warto ją przeżyć by na końcu móc ujrzeć to w co nie wierzymy co tak naprawdę za nią zobaczymy - czy dalej będzie obłuda i smutek czy coś co nas ucieszy

@FaLcorN Jakże poetyckie porównaniu. Bardzo Ci dziękuję 😊 @any woll ujmujący wiersz. Bardzo. Pozdrawiam także 😊

Dam ci dziś wszystko co mam, Dam ci dziś cały mój świat, Dam ci dziś wyśniony raj, Dam ci dziś kwiecień i maj. Ty zasługujesz na szczęście, wiem, Na czułość, miłość, spokojny sen. Ty jesteś jak kryształ wśród skał, Jak wiatru powiew w letni skwar. Chcę byś poczuła do życia chęć , By cię podniecał kolejny dzień, By twarz twa była zawsze radosna, Abyś pragnęła promieni słońca. Swe życie chętnie oddam ci, Byś tylko chciała ze mną być. Nic nie chcę w zamian, tylko bądź, Bądź mą jedyną, moją bądź. Bądź ze mną, razem nie straszna dal, Bądź ciemną nocą i w świetle dnia, Na zawsze pragnę z tobą być, Nic więcej nie chcę, więcej nic.

@Jacek_Suchowicz dobre i tyle....dzięki @FaLcorN chyba jeszcze słodsze :) @viola arvensis gdzie mam być, by móc cię złapać? :)

Najlepiej kocha ten, który nic o miłości nie wie i wiedzieć nie musi.

@FaLcorN wszystko da radę, jak się człowiek uprze. A ostatecznie interpretacja oczywiście dowolna. @Wędrowiec.1984 kiedyś bywalo, tak więc rozumiem podmiot liryczny, podobnie jak Ty 🙂

przywiera do mnie proza i ciągłe myślenie o jutrze o śmierciach i o wiecznościach patrzę na wszystko, co ludzkie ktoś przeżył, ktoś umarł ktoś w śnie zmartwychwstał przywiera do mnie proza dziurawi mnie na przestrzał na nieuchwytnych dźwiękach pobłażam gestom cichym rozdaję interludia rozdaję ciepłe myśli

Znikamy, kiedy się spotykamy. Jak duchy nieszczęśliwych kochanków, Którzy zostali przeklęci na wieki I którym nie jest dane się złączyć.

@Amber Wiosna i jesień to moje ulubione pory roku. Kiedy trafiam na wiersze o nich, czytam z zaciekawieniem.

Ala ma kaktus z sutka Kamala.

Rzec za Krasińskim, jest marą bladą Los bohatera, Gdy biblioteka pieśń żywota zbiera. Za wieszcza listem, mądrością złotą – Niechaj twe czyny staną się cnotą! „Intelektualne życie jest marą tylko bladą w porównaniu z życiem Życiem, z życiem czynu i namiętności. (...)" (List do Lubomirskiego, 1839) - Zygmunt Krasiński Niegdyś natrafiłem na książkę "Krasiński" Zdzisława Libera z 1986. Na pierwszej stronie powyższy list. Na pierwszej stronie zakończyłem lekturę. Nigdy więcej już nie czytałem wiele.

Wszystko jest procesem w systemie. Ma miejsce w czasie i przestrzeni. Problem jednak taki, że powiedzmy iż można wykroczyć poza nie Możemy mówić rzeczy nierpawdziwe bo to frajda jak zabawa dziecka kolorowymi kulkami byle nie szkodzić chyba, że ktoś chce Co wyobraźnia rzuca? Może to być jajecznica na księżycu lub kucyk na toalecie, mąka futerale lub okulary na patelni Im większa rozbieżność słów tym weselej System nie istnieje bo wszystko może być prawdziwe dopóki tego chcesz Natomiast to, co nieprawdziwe być nie może: kolory tęczy lub przekrój poprzeczny budynku mieszkalnego z pewnością miło wymiesza się z naszymi pomysłami Grunt to wszystko sprzedać bo kłamstwo i prawda niczym kostki na szachownicy parkietu tanecznego idą jak świeże bułeczki wśród roztańczonych umysłów pod warunkiem, że idą razem Puenta? Nie kochaj się za bardzo w logice I nie zapominaj o niej całkowicie

my, dzieci gorszego boga nie mamy przed sobą jutra nie mamy dyplomów jak i rodzin jesteśmy bezwładnymi listkami, które opadły i wiatr je zwiał dzisiaj zwiędliśmy a jutro zgnijemy i obrócimy się w proch jesteśmy dziećmi gorszego boga wszystkie mosty nam spalono nie mamy dokąd się udać, nie mamy już gdzie wracać pałętamy się nocami tniemy mrok idąc pustymi ulicami jesteśmy przestrogą dla waszych dzieci ostrzegacie je przed nami my, dzieci gorszego boga nic nie znaczymy nie ma nas przestaliśmy istnieć odwracacie od nas wzrok nie patrzycie nam w oczy pomagacie nam w nieistnieniu

@Ewelina Tylko 24 poetyckie jednostki, a ile piękna zawarte. Wiersz jak kwiat-Origami.

nie moje są tutaj rewiry lecz wiersz na trochę zatrzymał bo warsztat metafor przemiły i to jest wszystkiego przyczyna że czyta się cicho powoli człek chodzi nad brzegiem serducha a wersy są wolne nie gonią autorkę wciąż słuchasz i słuchasz :)

@Ewelina no przyznam że w każdym Pani wierszu który czytałam....jest ta "wyjątkowa magia" miło poczytać 👌

Niewiele nam potrzeba by słońce mogło wschodzić głęboko, piętrząc żyły kaskady zrozumienia Niewiele nam potrzeba kochać chcę w głębi, wspierać być prawdą dla Twoich oczu tak żyć i tak umierać Niewiele nam potrzeba zostań królową mych dni szczęściem, co daje rym wiatrem, co rozgoni dym Niewiele nam potrzeba każda historia ma kres Miłość to świata sens dasz mi kawałek nieba? Niewiele nam potrzeba ile warte me słowa? gdy miłość się w cieniu schowa rodzina, to dni odnowa Niewiele nam potrzeba czuję jak ginie odległość w sercu maleje niepewność chcę Ci pokazać mą wierność Miłość to dni niepodległość

@Rafael Marius to opatulaj się czymś:) ja bym w kożuszku jeździła:)

@Duch7millenium Prawda taka.

@Ewelina Byłem przekonany, że wiesz, jak smakował, skoro wcześniej napisałaś, że był pyszny. Pamiętam, jak przez mgłę, jakąś taką maszynkę do "kręcenia" makaronu. Specjalnie nie zaglądam do Internetu, by sprawdzić, co to mogło być. A, niech sobie wspomnienia pozostaną nienaruszone.

@Rafael Marius ja na razie nie marznę, ubieram stosownie do pogody, dziękuję:)

@Wędrowiec.1984 ach te sentymenty :)) Dzieciństwo to taki miły czas, w każdym razie taki powinien być dla dzieci.

@FaLcorN zaczynam się gubić w tych metaforach 😊

@Ewelina Saper: wiem co jest dobre na dąsanie.

@FaLcorN czasem się dąsam, fakt :)

@Ewelina Strzelasz, każda strzela, focha. No nie mów mi że nigdy Ci się nie zdarzyło bo w to nie uwierzę :-)

Nieliczni to rozumieją.

@Ewelina Oczywiście. Moja babcia nosiła taki fartuszek w grochy. Uwielbiała go. :)

@Rafael Marius O o, to to - nic na siłę !!! Prawda !!

Splątał się sznurkiem. Węzeł rozciąć nożami ? Symboliczny „cios” .

@Poetry from DAD no z tym ... "nie czytałem wiele"... to bym się nie zgodziła 😉 - po jednym liście Krasiński uplątał myśli że napisał Pan "dzieło" - poetyckie z nim w roli głównej . Przyznam listów jego nie czytałam

Powyższy fragment przemówił do mnie szczególnie, zwłaszcza że wróciły wspomnienia. Z przyjemnością dałem dwudzieste serduszko.

@andrew no tak ale nie możesz być nudny.

@Leszczym Wiadomo nic na siłę. Nie zawsze zwycięstwo popłaca.

A tu kaktus u sutka kuta. :)))))))))))))))))))))))))))))))))

Tak, ale my tego przeważnie nie "słyszymy". Słyszą to natomiast doskonale niepolacy. :)))

Jest w tym coś subtelnego, delikatnego, niby w zasięgu, a jednak nie do końca uchwytne. Czuję to. Pozdrawiam.