Ranking

Nie mam już siły do ciebie! Patrzysz znów na mnie złowrogo, mrużysz zielone oczyska. Kogo chcesz zabić, no kogo?! Uciekasz myślą przede mną, słowem jak mieczem wojujesz. A jednak sam na sam ze mną, niezmiennie dobrze się czujesz. By znowu leżąc w pościeli karcić mnie, rugać i szydzić. Jak można tak bardzo kochać, by potem znów nienawidzić? Żadnym ci wrogiem nie jestem, czemu mnie kąsasz jak żmija? Mówisz, że świat cię nie kocha, czyja to wina, no czyja?! Odejdź i zostaw mnie samą, jeśli potrafisz — na zawsze. Bez ciebie znów będę damą i życie będzie łaskawsze. Ale ty odejść nie możesz litujesz się, potem wkurzasz. Miłością gorzką, bezpańską raz trujesz a raz odurzasz. Dzisiaj wyrzucę lustra, Może przestaniesz się gapić. Znowu się zacznę uśmiechać, potem pójdziemy się napić...

słowa krótkie a ciężkie grymas podkreśla cienie bez głosu jakby lepiej - patrzy się rankiem na ciebie cicho ciszej mój Boże depczę w miejscu ostrożnie

Wiosną przy domu sadzili niebieskie róże z dużego pokoju płynęły Miliony Arlekina wkrótce radość pieluchy troskliwość w perspektywie domek letniskowy niewielkie stawy rybne może coś egzotycznego z biura podróży niespodziewana demielinizacja zasnuła jasne widoki smutną zawiesiną odtąd idąc pod rękę zmagali się z jej niemocą *** nadeszła nie ta złota polska (bo ta przychodzi co roku) lecz srebrna indywidualna zjawiająca się w pobliżu celu czas biegł już według innego zegara ona dawno zapomniała jak się tańczy tylko walc Riccardo Drigo słuchany z sentymentem płynął – jak wtedy wiosną – w tym samym tempie 23-30.09.2023

Przemijasz bezszelestnie spowity tchnieniem zimy, a tak niedawno szumiałeś listowiem. Afektem do liści rumieniłeś drzewa, donżuan pędziwiatr prawdziwy. Teraz na odchodne przeszywasz mnie dreszczem twierdząc, że to pomoże w przetrwaniu do wiosny.

znowu pachnie rzepak polami i wiatr zacina srebrnym deszczem pamięć lata niesie się jeszcze pobrzmiewa lekko dalej świerszczem nieśmiałym przemyka się krokiem po zaoranych na brąz grudach jeszcze się pali w sercu ogień w srebrnych jesiennie mgły smugach i chłodem wabi blask księżyca to co przemija nowe wieści błyszczą się pola chłodną rosą i rankiem pierwszy szron szeleści

uciekliśmy z kina na własnych nogach gwiazdy szamotały się na ekranie świat znów ocalał łysemu nie spada włos z głowy ten zły wyrzuca drogą spluwę w ostatniej scenie za nią można by wyżywić pół wioski w Sudanie kupić playstation dla najczarniejszego czekamy na peronie kolejowym jakieś czterdzieści pięć kilometrów od warszawy buldożer na polu ma zielone światła stąd już widać jakieś miasta stacja porusza się względem pociągu ruchem jednostajnie popieprzonym kot chodził i pukał od drzwi do drzwi zanim znalazł ledwo żywego Schrodingera konduktor znów nie domyka przedziału otwartego radość z nadejścia katastrofy spada do zera w momencie jej nadejścia dlatego po śmierci jest to samo co przed narodzinami to już tu czterdzieści pięć kilometrów dalej ruchome schody stoją w miejscu chodźmy ktoś woła

być wielkim w oczach Boga nie świata to dobra droga prowadzi nią prawda miłość sprawiedliwość nie ma krętych ścieżek ciemności jest w pełnym słońcu myśli słowa i czyny nie chowają się w lesie są lekiem i miodem dla Boga bliźnich i siebie łaska Boża jest blisko z Tobą Panie zawsze słodko Jezu ufam Tobie 10.2024 andrew Piątek, dzień wspomnienia męki i śmierci Jezusa

Znikamy, kiedy się spotykamy. Jak duchy nieszczęśliwych kochanków, Którzy zostali przeklęci na wieki I którym nie jest dane się złączyć.

Chciałabym, aby wróciła mi ochota na sen; jutro ukwiecone łzami niespokojnych gwiazd, zakochane doszczętnie w tęsknocie. Szept tłumu zagłusza moje pragnienie, żeby odnalazł się ostatni człowiek. Zatrzasnęłam za sobą powiekę, porównałam ciszę do tej odbitej w zwierciadle wieczoru. Spaceruję brzegiem serca, szukam pociechy, która uśmierzy zaprzepaszczoną godzinę - byłeś do bólu bliski niebu, tak daleki niepoczętej ziemi. Wciąż bije w środku źródło myśli, wspomnień tak znajomych samotności; odnajduję kryształ, wykradziony księżycowi, gdy ten szukał wyjścia ewakuacyjnego. Usiłuję dostrzec w Twoim oku krztynę rozkoszy, aby spojrzenie przywłaszczyło sobie mój lęk, niemą spowiedź. Łzy unoszą się na powierzchni wszechświata. Ból, choć oswojony, wciąż nuci tę samą balladę, dla jakiej nie sposób wyzbyć się uśmiechu od łzy do łzy, porzucić szczęście przerwane w połowie niby linia życia.

nie można dotknąć usłyszeć powąchać i posmakować miej na nie oko otwarte

Jesień zrzuciła swoje sukienki i burym liściem je depcze. Nagim ramieniem szarpie chmury, wylewa smutek z deszczem. Straciła urodę w mgnieniu chwili, już pożądaniem nie kusi. Jeszcze szuka go w tafli jeziora, lecz bez skutku. Odejść musi. Zaszyje się gdzieś w cieple kominka. Wpadnie do herbaty na chwilę. Podsłucha paru wieczornych rozmów, może poczuje się milej. Rozsieje wokół zapach goździków. Przytuli fotel w pokoju. I zaśnie ciszą listopadową w dużo lepszym nastroju.

powiedzieć kocham piękne słowo nie trudne ale udowodnić owe kochanie to już wyższa półka wdrapać się na nią nie każdy umie dlaczego...

Cokolwiek powie o tobie, może być prawdą nie wie, czy jesteś księżycową turkawką, gderliwą wroną, czy elokwentną brzytwą co rani, a potem smaruje kadzidłem. może przytulną wiernością? wędrującą zdradą? gdy słuch wyłowi szeptane – pragnę, wtedy czas słupieje, cichość prowokuje, żądze tańczą na klombie westchnień. jakąkolwiek jesteś, nieważne; to dzięki tobie, pokoik na poddaszu, zamieni się w apartament z widokiem na niebo.

wstać przed budzikiem zanim przyziemne sprawy na dobre porwą myśli i podejść do okna nawet w pochmurny dzień by nacieszyć się widokiem na przyszłość

ponoć śmierć to nie koniec coś tam za nią czeka ale ile w tym prawdy tego nikt nie wie ponoć śmierć tu ulga tym którzy umarli - się cieszą tylko my żyjący się smucimy pytając dlaczego... śmierć nie jest łatwa - trudno ją zrozumieć nieobliczalna jest - często zaskakuje boli jak cholera jednak mimo wszystko chyba warto ją przeżyć by na końcu móc ujrzeć to w co nie wierzymy co tak naprawdę za nią zobaczymy - czy dalej będzie obłuda i smutek czy coś co nas ucieszy

@FaLcorN Jakże poetyckie porównaniu. Bardzo Ci dziękuję 😊 @any woll ujmujący wiersz. Bardzo. Pozdrawiam także 😊

Dam ci dziś wszystko co mam, Dam ci dziś cały mój świat, Dam ci dziś wyśniony raj, Dam ci dziś kwiecień i maj. Ty zasługujesz na szczęście, wiem, Na czułość, miłość, spokojny sen. Ty jesteś jak kryształ wśród skał, Jak wiatru powiew w letni skwar. Chcę byś poczuła do życia chęć , By cię podniecał kolejny dzień, By twarz twa była zawsze radosna, Abyś pragnęła promieni słońca. Swe życie chętnie oddam ci, Byś tylko chciała ze mną być. Nic nie chcę w zamian, tylko bądź, Bądź mą jedyną, moją bądź. Bądź ze mną, razem nie straszna dal, Bądź ciemną nocą i w świetle dnia, Na zawsze pragnę z tobą być, Nic więcej nie chcę, więcej nic.

@Jacek_Suchowicz dobre i tyle....dzięki @FaLcorN chyba jeszcze słodsze :) @viola arvensis gdzie mam być, by móc cię złapać? :)

@FaLcorN wszystko da radę, jak się człowiek uprze. A ostatecznie interpretacja oczywiście dowolna. @Wędrowiec.1984 kiedyś bywalo, tak więc rozumiem podmiot liryczny, podobnie jak Ty 🙂

przywiera do mnie proza i ciągłe myślenie o jutrze o śmierciach i o wiecznościach patrzę na wszystko, co ludzkie ktoś przeżył, ktoś umarł ktoś w śnie zmartwychwstał przywiera do mnie proza dziurawi mnie na przestrzał na nieuchwytnych dźwiękach pobłażam gestom cichym rozdaję interludia rozdaję ciepłe myśli

@Amber Wiosna i jesień to moje ulubione pory roku. Kiedy trafiam na wiersze o nich, czytam z zaciekawieniem.

Ala ma kaktus z sutka Kamala.

Nuta kwiatowa żwawy krok i różowe myśli sięgające poza horyzont u celu słodycz ale milcząca zamknięta bez namysłu wychodzi i wraca z bukietem róż delikatne płatki rozchyliły się

Katarzyna z miasta Lublana, miała wodę w obu kolanach. Poszła więc do ortopedy, i się okazało wtedy, że badanie trwało do rana.

Limeryk kujawski Samotna mieszkanka Górnego Szpetalu nagiego faceta dostała - z metalu. Stoi figurka w jej pokoju, biedna - nie zazna krzty spokoju - wzrok cały czas utkwiony w jednym detalu.

Dojrzałość niczym liść na drzewie wiosną zielona – z dalekim horyzontem jesienią wielobarwna w malowniczej obwolucie – bez perspektyw

@Ewelina zero nie jest pustką jest nieskończonością cisza nie jest martwa bardziej jest wiecznością nie ta rozkrzyczana więcej ta milcząca bez słów żyje wiecznie w ciszy nie ma końca miłość... pozdrawiam bardzo serdecznie!

@Wędrowiec.1984 to wszystko z miłości do j.polskiego i literatury. To był mój cały, ukochany świat i ucieczka zarazem.

ładnie znowu zaczniemy od nowa kochać się karcić i szydzić rozchwiana ze mnie osoba co kocha by nienawidzić więc lepiej mnie z życia wyrzuć zakończ to gorzkie szaleństwo wokół facetów jest tylu dadzą ci miłość przepiękną nie będzie bramą alkohol zamki się same otworzą miłość ten motor jest po to by pomóc zdobyć przestworza :)))

Mam, ale i tak zimno po pół godzinie.

@Wędrowiec.1984 noo, wiersz pierwszy napisalm w wieku chyba 7 lat ...

Aha, rozumiem. A, przypomniałaś mi, że u nas w domu też coś takiego się robiło. Robiło się rulonik, albo urywano takie małe kawałeczki. Tak, pamiętam.

@Ewelina Mężczyzna musi być odważny i celowy - taki się podoba sobie i otoczeniu. Do zobaczenia w snach :-)

@Wędrowiec.1984 tak, ja też nie pamiętam, ale na pewno był wyborny :))

@Wędrowiec.1984 ach te sentymenty :)) Dzieciństwo to taki miły czas, w każdym razie taki powinien być dla dzieci.

@Ewelina Osobiście tłumaczę lepiej ale w naszym kontekście uzbroić się mogę jedynie... w słowo pisane. Dobrego wieczora!

@Ewelina Tak, babciowe wspomnienia są naprawdę cudowne. Mnóstwo ich mam.

@FaLcorN i wszystko jasne:))

@Ewelina wariant + Może dojść do wybuchu uczuć. Madame Foch wpadnie w promienie. Saper zgarnie premię. wariant - Może dojść do spontanicznej detonacji, a dłoń Madame Foch... liściem "pomasuje" policzek Sapera.

@Rafael Marius nawet wewnętrzny krytyk nie jest chyba aż tak upierdliwy ;) ( ale oczywiście może być)

@Wędrowiec.1984 O to miło :) Bardzo się cieszę, że takie wspomnienia przywołał mój wiersz. Moja babcia też miała koka i fartuch też, ale nie pamiętam jak wygląd.

@Sylwester_LasotaPewnie, że nie słyszymy, bo w tym jak ryba w wodzie. ;-)

@Poetry from DAD "zawiodła"...🤗 Sądzę że nie uchwycę wszystkiego tak jaką myślą - weną tworzone było słowo przez autora....ale na pewno pomaluje to moją rzeczywistość w "wyjątkowość" Nie mogę się doczekać 😉 Pozdrawiam

@Marek.zak1 Gdyby miała ze sto... kolanek, który to byłby... poranek? Dobrego weekendu Marku, z barkiem do rana.

X , Y albo D … Z przed A

Oddechu jak światła w ciemności aż zawirują kości do tanga Miłości Ugiętym ramieniem Ty natchnieniem do radości do niewoli i wolności Pod kopułą zatrzymanego czasu obejmę Ciebie każdą formą nawiasu Będziesz odpowiedzą na źrenic pytania soczewką aż po ogień najmilszym nałogiem @Ewelina

@aniat. Czytając Twój wiersz, tak się zastanawiam. Hmm... na dzień dzisiejszy chyba wszystko lubię w jesieni, nawet pluchę, byle nie za dużo.

Jest w tym coś subtelnego, delikatnego, niby w zasięgu, a jednak nie do końca uchwytne. Czuję to. Pozdrawiam.

jesteś... jak zagięty kraniec moich małych melancholii - rozpierzchniętych prozą milczeń jesteś...tak lżej mi oddychać może bądź już zawsze rozwagą i bezczasem nie odchodź

Już nie mów nic Pozwól niech cisza trwa Niech przeniknie na wskroś Cały nasz mały świat Niech zginą w niej Wszelkie smutki i żal Niech wsiąknie w nią Cała złość którą masz Już nie mów nic Ja już wszystko to wiem Że jestem zły Głupi i co tam chcesz Już nie mów nic Nie dobijaj już mnie Już nie mów nic Krztynę litości miej Kochałem cię Że za mocno wiem dziś Ufałem ci Tak jak ufny jest pies Oddałem ci cały mój dawny świat Za wszystko to Taką nagrodę mam I cóż mam rzec Gdy mnie ranisz jak stal Gdy całe zło tego świata to ja Już nie mów nic Pozwól niech cisza trwa Może gdzieś na jej dnie Spotkam swój lepszy świat