Ranking

pani tak patrzy na mnie wiosennie aż niedorzeczny stał się mój płaszcz pani nie spyta może go zdejmiesz bo na co komu jesienny pan w dodatku szalem opatulony chociaż za oknem jeszcze nie ziąb lecz z panią chętnie troszkę bym pobył na utrzymanie teraz już wziął nawet milczącą taką jak dzisiaj gdyż nie potrzeba mi wcale słów bylebym pani oczy wciąż widział majowe ciepło w spojrzeniu czuł

Pomyślałem że ten czas jest najwyższym dać w długą długą przez kontynent i ocean krótko mówiąc na bezludną wyspę Wkradłem się tutaj w łaski nieziemskie ukradłem całą dużą cenę wyspy i jeszcze trochę podpisałem drakoński akt notarialny Zaplanowałem rzeczy które tam zabiorę cały niezbędny bagaż wszelakich sprzętów spakowałem i cóż - czas ruszyć w drogę Tyle tylko, że siebie na nią nie zabiorę (co przemyślałem przewlekłym wieczorem) przecież trzeba naprawdę uciec od ja i ja serio sądzę, że tak będzie najfajniej i najprościej Ahoj przygodo !! Warszawa – Stegny, 25.09.2024r. Inspiracja - poeta Dekaos Dondi (poezja.org).

Poranek... mgłą owiany, dzionek słońcem zalany. A wokoło mnie wrzesień. Potknęłam się dziś z rana, nadepnąwszy kasztana... Acha... nadeszła jesień!

Dziś moją drogę mrok ogarnia latarnie marzeń słabo święcą ale wciąż wierzę w dobrą karmę która pomoże dojść do celu przecież nie zawsze świeci słońce czasami ścieżka jest pod górę i słony pot zalewa skronie dobrze wiedziałem że to trudne rozsądek szepcze nie dasz rady ja takich uwag już nie słyszę wiem że niektórym się udaje dojść inną drogą nie jak wszyscy

Na środku naszej osady, nagle wyrosło pomarańczowe drzewko. E tam... to bajka na pewno. Złudzenie tylko i to wszystko. Tak myśleli tubylcy, chodząc w kółko, tam i z powrotem Aż przyszli obcy i zjedli im owoce.

Jesień w całej swej surowości Przekazuje ludziom gorzkie wieści Serce w liściach rdzawych topi się Gdy Ja o nieprzytomnej miłości śnię. Dla każdego jestem ,nikt dla mnie A Bóg duszę mą na potępienie śle Z letargu wyrwać się nie umiem Oh..Czy to tylko bezlitosny jest sen?

ostatni rzut okiem na góry Czerwone Wierchy są naprawdę czerwone w słonecznym poranku skrawek Marsa na Ziemi urok trwa kilka chwil tylko o wschodzie lśnią jak broszka masywu w duszy płoną ogniem myśli zapisują chwile zostawiam panią z różami 🌹na deptaku w dolnych partiach jesień maluje na drzewach impresionistyczne obrazy ozdabiają krajobraz brązem czerwienią żółcią błękit nieba żegna uśmiechem a ja ja nie mówię żegnam mówię do widzenia 9.2024 andrew Od południa Kraków, jutro Szczecin

Gdy recytowałem własny wiersz, otworzyły się liczne moje oczy. Nie wiedziałem, że je posiadam.

Wietrze! coś ty widział na Południu, Pośród łąk ukwieconych liliami? Widziałem kochanka i dziewczyny Pierwszy pocałunek pod gwiazdami. Wietrze! coś ty widział na Zachodzie, Jaka słodycz cię oczarowała? Widziałem jak matka przy kołysce Swego pierworodnego klęczała. Wietrze! coś ty widział na Północy, Czego zapomnieć nie masz nadziei? Widziałem tam jak dziewczyna czeka Na ponurej, nawiedzonej kei. Wietrze! coś ty zobaczył na Wschodzie, Że dawny smutek wciąż w tobie gości? Widziałem tam statku wrak pośród fal I twarz martwą w księżyca jasności. I Lucy: O, wind! what saw you in the South, In lilied meadows fair and far? I saw a lover kiss his lass New-won beneath the evening star. O, wind! what saw you in the West Of passing sweet that wooed your stay? I saw a mother kneeling by The cradle where her first-born lay. O, wind! what saw you in the North That you shall dream of evermore? I saw a maiden keeping tryst Upon a gray and haunted shore. O, wind! what saw you in the East That still of ancient dole you croon? I saw a wan wreck on the waves And a dead face beneath the moon.

Kunegunda Krzywołoś, z Sadyby, robi wały przed domem, bo gdyby nagle wylała Wisła będzie zawsze mieć przystań, żeby piachem rzucać w nurtu tryby.

~~ Panu Felkowi w Bielsku Podlaskim nie spodobały się Zenka wrzaski. Ów koncert discopolowy przyprawił go o ból głowy. Dostał zawału, słysząc oklaski .. ~~

Nawet tłum głupi tego nie kupi mówisz jak Putin panie premierze już ci nie wierzę ciągle bez skazy dziurawe wały to źli bojarzy palcem im grozisz czy to nie mobbing sztab kryzysowy ostre przemowy w tym jesteś dobry powódź zamiatasz jak autokrata codziennie rano z męką na twarzy dajesz rozkazy wróć do Warszawy i nie rób siary

w niezgłębionej przestrzeni zasypiasz lipy schłostane nocnym deszczem szepcą o rozgwieżdżonym niebie na którym tyle wydeptanych ścieżek w pustce która jest ogromna nigdy niewypowiedziane pragnienia pachną człowiekiem ciemnozłota jasność wschodu słońca wygładza ostre kształty i zmienia obłoki w plastry miodu

Kto o przyjaźni śpiewać chce Niech jej wyraża podziw swój, Lecz ja lirycznym wieńcem cię Przyozdobię, O wrogu mój! Dziękować ci winna jestem Bo na życia mego drodze Twa złość szczera to mi dała W czym zawiodła miłość srodze. Bo to lęk przed twoją wzgardą Kazał piąć się na wyżyny, A żadna z zachęt nie miała Siły twej subtelnej drwiny. Jad twój skrzesał we mnie ogień, Co oczyścił mnie z mierności, Nasz śmiertelny bój był dla mnie Ostrogą wśród codzienności. I tak, choć składa cały świat Dary na miłości progu, Ja leję mej wdzięczności miód U twoich stóp, ty mój wrogu! I Lucy: Let those who will of friendship sing, And to its guerdon grateful be, But I a lyric garland bring To crown thee, O, mine enemy! Thanks, endless thanks, to thee I owe For that my lifelong journey through Thine honest hate has done for me What love perchance had failed to do. I had not scaled such weary heights But that I held thy scorn in fear, And never keenest lure might match The subtle goading of thy sneer. Thine anger struck from me a fire That purged all dull content away, Our mortal strife to me has been Unflagging spur from day to day. And thus, while all the world may laud The gifts of love and loyalty, I lay my meed of gratitude Before thy feet, mine enemy!

Pokaż mi wszystkie Kolory piekła i nieba No pokaż mi! (Tak trzeba) Pokaż mi świat doskonały W swojej niedoskonałości Pokaż mi świat wolny od miłości!

stara zapomniana droga kusi wiekowym drzewem oraz głazem obaj dużo widziały słyszały to i owo są świadkami niejednej łzy i uśmiechu widziały to co boli co dokuczało czuły wygrane chwile lecz czas je okaleczył zapomnieniem stara zapomniana droga czeka czeka czeka żyje nadzieją że ktoś ją zrozumie przytuli się do drzewa usiądzie na głazie i mu się wyżali głaszcząc go że jej stare ślady odżyją gdzieś kokoś w lepsze zaprowadzą

W ogrodach ciszy złote milczenie układa warstwami wszystkie pory roku Teraz na przykład opadły liście - Jak wiersze

matko moja pozwól mi odejść nie trzymaj przy sobie puść mnie daj odejść to trudne wiem ale nie tak bardzo jak dla mnie chce już iść chce już odejść

na zasnutym mgłą liściu rozrzucone słowa w koronie drzew zbłąkany wiersz kołysze bezlistną gałąź

albo są rymy albo ni ma ni pies ni wydra bo pomysł jest i to dość ciekawy zadatek na dobry wiersz ja zawsze chadzam swoją drogą albo ścieżkami mi znanymi czasem jest trudno iść nie mogę więc robię sobie odpoczynek i dalej idę w samotności bo wiem że drogi te są dla mnie uczą pokory dają w kość mi wiodą w przestrzenie niepoznane :))

Do takich ambitniejszych celów to niestety droga pod górę, a większość rezygnuje. Pozdrawiam.

Piosenka zbudziłaś się dziewczę zanucę ci śpiewkę bo przecież to chyba już rano los w tyłek cię kopnie na deszczu przemokniesz a krople duszę ci zranią ~ spozieraj z uśmiechem co daje pociechę lecz nie wiem czy to ci pomoże bądź silna gdy płaczesz podumaj inaczej że zawsze może być gorzej ~ nie łatwo jest tobie gdyż bunt masz ty w sobie los ciebie nieźle pogonił i może tyś przez to tak słodką dzieweczką choć z sercem także na dłoni ~ szkatułką poszybuj wśród kwiatów i przygód wirując w niebieskich migdałach świetlistym promieniem pomaluj ty ziemię w myślach go przecież zabrałaś ~ no nie płacz znów jednak tyś moja choć wredna gdy zaśniesz niech znów ci się przyśni że jesteś aniołem nie jakimś potworem pomarzyć można o wszystkim

bardzo fajne a ja do tego działu prawie nie zaglądam tylko noc w naturze lubi reszta wrzeszczy: "nasza kasa" a dzień nie wie, się pogubił, jak załatać bo dochodów wciąż ubywa pomocnicy biorą swoje a brzask żądań swych nie skrywa chciałby pojeść ciężkie chmury z wodą lecą szkód naczynią co nie miara chmurofobia świt jest eko zaraz kara ...

@andreas takiej instrukcji nie przewidziałem lata praktyki już chylę czoła nie ma co warczeć złościć i czubić super recepta sielskość dookoła trzeba się otrzeć " o żonkę w kuchni pogładzić klepnąć to tu to tam aby wieczorem mniej się natrudzić wtedy łatwiejsza jest wstępna gra" niechaj ten klucz zapamiętają ci nabzdyczeni durni faceci otwiera zamek z słodkością całą zwłaszcza tym wiernym słabym poetom :)) @jan_komułzykant czarne wizje tutaj kroisz jakby trochę z bajki innej kwit do pralni dom pod zastaw własność wspólna - nie powinien patologii wokół sporo on z siekierą ona z nożem a sweterek nocną porą przyda się gdy zimno na dworze :)

Walka o wodę lub walka z wodą, planeta płonie albo się topi. Zmiany klimatu przydać się mogą, gdy się buntują uparci chłopi. Na domiar wiatry, niezmiennie zmienne, zmieniają ciągle punkty widzenia, można więc wciskać masie bezczelnie kity bezdenne z prawa i z lewa. Granice dzielą tych na Zachodzie. Na Wschodzie nadal nic się nie zmienia. Ktoś bredzi jeszcze o czystej wodzie, jak się kręciła, kręci się Ziemia. Wirują gwiazdy, strach rządzi światem, wciąż płyną łodzie pełne młodzieży. Biednym brakuje mniej niż bogatym, wszystkim po równo znów się należy.

Zdrada lubię się otrzeć o żonkę w kuchni pogładzić klepnąć to tu to tam aby wieczorem mniej się natrudzić wtedy łatwiejsza jest wstępna gra kontynuuję więc po obiedzie dwa czułe słówka i w szyjkę cmok choć niby w domu nic się nie dzieje a już jej oczka maślane są lecz dzisiaj obiekt karesów zmieniam czy to jest zdrada a bo ja wiem to nie Marysia Zośka czy Genia muszę na jutro dopieścić wiersz

Między nami miłość Roztargniona Nieostrożna I głęboka Między nami miłość Nie anielska I nie prosta A gwałtowna Między nami miłość A przed nami Mnogość uczuć A przed nami Smutek rozstań

Uśmiechnął się lekko. Określiłabym jego uśmiech jako celowo oszczędny. Chociaż przywołany zabrzmieniem mojego głosu i tegoż głosu dźwiękiem. Uznałam, że mierzy się z małym wewnętrznym konfliktem. Że opanowuje siebie, aby nie uśmiechnąć się szerzej. Naturalnie. Na co, czego byłam prawie pewna, miał ochotę. Czego, jak uznałam, chciał. Zamiast tego, znów odwróciwszy wzrok ku przestrzeni, lekko uścisnął palce mojej dłoni. - Gabi. Zdobyłam się na trochę więcej odwagi, zobaczywszy odeń uśmiech i usłyszawszy swoje imię. Co prawda wypowiedziane bynajmniej miękko, ale za to w tej formie. Skąd wiedział, że to moja ulubiona? Uniosłam się i wstałam. Po czym usiadłam obok niego, specjalnie tuż obok. Odczekawszy chwilę, w moim mniemaniu właściwie długą, oparłam powoli głowę na jego ramieniu. W milczeniu ocierając ostatnie łzy. I czekając. Po czasie, który tym razem wydał mi się zbyt długi, poczułam, że odwraca głowę w moją stronę. I że spogląda na mnie. W jego słowach usłyszałam kolejny uśmiech; jak poprzedni, również stonowany. - Czy to aby nie za prosto? Chyba nie chcesz, aby poszło ci to tak łatwo... Hotel Ranweli, Waikkal, 25. Września 2024

Nie ma już tamtych sklepów z zabawkami, Które pośród dzieciństwa chwil beztroskich, Podarowały mi ogrom niewysłowionej radości, Przechowanej skrzętnie w głębinach pamięci… Każda wizyta w takim sklepie, Była w dzieciństwie niezapomnianym przeżyciem, Na długie lata zapadającym w pamięć, Przyoblekającym się nocami w niejeden barwny sen… Pamiętam tamte ich półki, Uginające się pod ciężarem gier planszowych, Dziesiątek pudełek puzzli rozmaitych, Dla dzieci w różnych kategoriach wiekowych, Nie brakowało najrozmaitszych maskotek, Poupychanych w niemal każdym ich kącie, Były pluszaki po naciśnięciu świecące, Były i mechaniczne nakręcane kluczem. Pamiętam liczne plastikowe figurki Wyobrażające lisy, wilki, jelonki, Rozstawione na tle tekturowej dekoracji, Przedstawiającej rozległy las zielony. I liczne plastikowe dinozaury, Niektóre rozmiarów całkiem słusznych, Wielkości całej kilkulatka ręki, Budzące w moich oczach niekłamany podziw. Pamiętam tamte na baterie roboty, Wydające z siebie różnorakie dźwięki, Po naciśnięciu mrugające światełkami, Imitującymi strzały pistoletów laserowych. I liczne modele wahadłowców i rakiet, Rozwieszone na nitkach pod sufitem, Niczym w magicznym sadzie zaklęte owoce, Na rozłożystych gałęziach drzew… A każdy radosny dziecka uśmiech, Rozniecony niespodziewanym prezentem, Zapadał dobrze w starej sklepikarki pamięć, Budząc także i staruszki emocje… Pamiętam jak kiedyś całe pudełko żetonów, Przedstawiających z różnych epok wojowników, Na porysowanej sklepowej ladzie z plastiku, Wysypała przede mną ku niepojętemu zdziwieniu… I wtedy padły te słowa cudowne, Wywołujące u kilkulatka emocji dreszcz, Które na zawsze zapadły mi w pamięć… - Bierz wszystkie... To prezent! Pamiętam jak w oczach kilkulatka, Od nadmiaru niespodziewanego szczęścia, Zawirował nagle cały świat, A chwila ta zdawała się wiecznie trwać. Szeroko otwierając ze zdziwienia oczy, W cudowny prezent nie mogłem uwierzyć, Stałem tak, jak w ziemię wryty, Słowa z siebie nie mogąc wydobyć, Dopiero starej sklepikarki ponaglenie, Okraszone jej serdecznym uśmiechem, Sprawiło że nieśmiało wyciągnąłem ręce, Zbierając nieśmiało żetony tekturowe. Jedne pokryte brokatem, Błyszczały w sklepowej żarówki świetle, Inne zatopione w fosforze, Świeciły się gdy noc spowiła ziemię, Na jednych byli brodaci wikingowie, Na innych rycerze dzierżący lśniące miecze, Na jednych Celtowie prezentowali się groźnie, Z innych spoglądali dostojni maharadżowie, Na jednych żetonach smagli Asyryjczycy, Prezentowali dumnie bujne swe brody, Na innych z kolei amerykańscy Rangersi, Salutowali mi karnie gładko ogoleni, Z jednych żetonów egipscy łucznicy, Mierzyli we mnie z swych łuków strzały, Na innych z kolei zadumani Hetyci, Ostrzyli w skupieniu swe bojowe topory. Choć przedstawiały wojowników tak różnych, Wszystkie po temu się przysłużyły, Że roznieciły u mnie ciekawość całego świata historii, Żarzącą się skrycie w dziecięcej wyobraźni głębi... Lecz jest to już tylko niestety, Zaledwie wspomnienie z przeszłości, Nie ma już tamtych sklepów z zabawkami, Próby czasu niestety nie przetrwały… Jedne te w miasteczkach niewielkich, Niestety nie wytrzymały konkurencji, Z wyrastającymi jak grzyby po deszczu hipermarketami, Które zmonopolizowały lokalne rynki. Inne z nieubłaganym kolejnych lat biegiem, Zostały już trwale wyburzone, Inne budynki zajęły ich miejsce, Nie został po nich na kamieniu kamień… Nie ma już tamtych sklepów z zabawkami, Choć niewielkich tak bardzo urokliwych, Miejsce ich zajęły wielkie molochy, Galerie handlowe i hipermarkety. I nie ma już tamtych sklepikarek starych, O twarzach pomarszczonych i włosach siwych, Zawsze szeroko uśmiechniętych, O sercach czułą dobrocią przepełnionych… Gdy człowiek czasem dzieciństwo wspomni, Pośród dorosłego życia obowiązków niezliczonych, Czasem w oku i łza się zakręci, Na wspomnienie tamtych sklepów z zabawkami, Które niegdyś w odległym dzieciństwie, Podarowały mi radości tak wiele, By w niejednej dorosłości chwili trudnej, Ich wspomnienie było mi pocieszeniem… Niestety, jest to już tylko odległe wspomnienie, cień dawnych czasów… Tamte małe lokalne sklepiki z zabawkami, które niegdyś tętniły życiem, dziś już nie istnieją… Upływający czas i zmieniające się realia gospodarcze naszego kraju nie były dla nich łaskawe – nie wytrwały konkurencji, która pojawiła się ze strony wielkich galerii handlowych i hipermarketów, zdominowała rynek i zmonopolizowała lokalne społeczności. Niektóre z nich, z nieubłaganym biegiem kolejnych lat zostały po prostu wyburzone, a na ich miejscu stanęły nowe budynki, które zatarły ślady dawnej dziecięcej radości… Po innych nie pozostał nawet kamień na kamieniu, jakby nigdy nie istniały… Gdy wspominam moje dzieciństwo i tamte nieistniejące już dziś sklepy z zabawkami, czasem łza zakręci się w oku… Wśród codziennych obowiązków dorosłego życia wspomnienie tych sklepów z zabawkami przywołuje ciepło i radość, które niegdyś tam odnajdywałem… Był to czas, gdy każda wizyta w nich była magiczną chwilą, pełną niespodzianek i dziecięcej radości. I choć dziś już ich nie ma, to w mojej pamięci pozostają jako symbol beztroski i szczęścia, które w trudnych chwilach dorosłości bywa dla mnie pocieszeniem, przypomnieniem, że w dzieciństwie było coś pięknego, co warto pielęgnować w sercu na zawsze… A ile małych lokalnych sklepów z zabawkami z Waszego dzieciństwa nie wytrzymało konkurencji z wielkimi hipermarketami i galeriami handlowymi? Podzielcie się swoimi wspomnieniami z dzieciństwa w komentarzach...

w starej chacie wiatr z nadzieją rozmawia prosi ją by się spełniała echo z ciszą rozmawia prosi ją by dalej milczała pająk z marzeniem rozmawia namawia je by się nie chowało w starej chacie minione się schowało prosi los by nigdy nie bolało w tej chacie coś się dzieje nuda w kącie śpi cień z niej się śmieje

Kałuże pośród bujnej i zielonej trawy zrodzone, Wielkie i głębokie niczym stawy, Różnią się od tych powstałych na drodze, Płytkich, cuchnących i szkaradnych, Szczególnie te po kilkudniowych ulewach, Zrodzone w porosłych soczystą trawą rozległych zagłębieniach, Niczym wielkie wody lustra, Na tle zieleni tak piękne z daleka, Gdy tych wielkich kałuży nieznaczna mętność, Kontrastuje z traw wysokich bujną zielenią, Szczególnie w samym środku lata, W którym miast słońca zagościła wielodniowa ulewa… Wiele lat temu kilkudniowe ulewy, Zrodziły wielkie kałuże, Naokoło niewielkiego domku mej babci, Rozmiarami niewielkim stawom podobne, Niewielki domek mojej babci, Otoczony naokoło wielkimi kałużami, Ostrym górskim powietrzem smaganymi, Pośród bujnej zieleni soczystej trawy zrodzonymi, Zdawał się odmalowywać obraz surrealistyczny, Majakom sennym wyłącznie właściwy, A mimo to niesamowicie piękny, Swym pięknem do głębi wrażliwości przenikający… Przebywając dnia tego w domku mojej babci, Będąc ogromnie ciekawym świata kilkulatkiem, Gdy podziwiałem z okna te wielkie kałuże, Zapragnąłem z bliska im się przyjrzeć, Szczególnie jedna była szeroka, Iż cały domek by sobą objęła, Niczym całe babcine podwórko rozległa, Babcinemu podwórku powierzchnią dorównywała, Celem zaspokojenia dziecięcej kilkulatka ciekawości, Powziąłem zamiar kałużo-znawczej wycieczki, Niezwykle poważnej naukowej ekspedycji, Dla brzdąca jakże bogatej w poznawcze walory… Zabrałem z sobą na wycieczkę nietypowego towarzysza, Jakim była mała plastikowa figurka, Niewiele większa od mej dłoni palca, A była to figurka przedstawiająca Sindbada żeglarza. Ten mały bohater wykonany z gumy, Nie bał się nawet najstraszliwszej przygody, Na dnie mojej kieszeni schowany, W mej wyobraźni również wielkich kałuży ciekawy. Pomiędzy wielkimi kałużami spacerując, Zroszone mżawką wielkie lustra wody podziwiając, Malutką figurkę w swych rączkach obracając, Swą dziecięcą ciekawość świata zarazem rozbudzając, W swej dziecięcej wyobraźni skrycie marzyłem, By samemu stać się Sindbadem żeglarzem, Pożeglować przez tę wielką kałużę, Niczym przez wzburzone pełne niebezpieczeństw morze, Wyobraźnia małego dziecka, Ostrym górskim powietrzem rozbudzona, Hen, za dalekie morza powędrowała, Gdzie czekała na zuchwalców wielka przygoda, Gdy tak pośród soczystej trawy spacerując, Bujnej wyobraźni ponieść się pozwalając, Wizję swych dalekomorskich przygód snując, O całym świecie naokoło zapominając, Przemoczywszy w mokrej trawie letnie buty, Niechętnie postanowiłem wrócić na babcine podwórze, Figurkę Sindbada mimowolnie wsuwając do kieszeni, Zapomniałem iż kryła na dnie dziurę, Sam nie pamiętam gdzie i kiedy zgubiłem, Tę Sindbada żeglarza malutką figurkę, Gdy pochłonięty popołudniowym, letnim spacerem, Zapomniałem sprawdzić przed powrotem kurtki kieszenie, Zajęty w zupełności smacznym obiadem, Siedząc na taborecie w kuchni babcinej, Zapomniałem całkiem o maleńkim Sindbadzie, Dopiero po czasie orientując się o zgubie, Zajęty dnia codziennego dziecięcymi sprawami, Nie zaprzątałem swej głowy zgubionymi zabawkami, Goniąc wciąż za nowymi przygodami, By utkać swe dzieciństwo bezcennymi wspomnieniami… I został zapewne gdzieś w wysokiej trawie, Niedaleko tej wielkiej kałuży rozległej, Gdy o poniesionej, niepowetowanej stracie, Zorientowałem się dopiero po moim wyjeździe… Dzisiaj dopiero wieczorem w fotelu siedząc, Trzydziestkę na karku niestety już mając, W przygodach Sindbada żeglarza się rozczytując, Bezcennym wspomnieniom z dzieciństwa zarazem się oddając, W całej swojej żałosnej naiwności, Nieprzystojącej mojemu poważnemu wiekowi, Oddaję się na powrót marzeniom dziecinnym, Których powstydziliby się nawet dumni ,,pierwszoklasiści”. I kiedy tamto bezcenne wspomnienie, Powróciło do mnie z wieczornego wiatru powiewem, Powracam myślami ku malutkiej figurce, Zgubionej niegdyś w wysokiej zielonej trawie… I naiwnie marzę, Że może mój tamtej wycieczki towarzysz, Pośród wysokiej zielonej trawy, Wyruszył na spotkanie swej wielkiej przygody, Może kiedyś na słoika zakrętce, Przepłynął całą tę wielką kałużę, Niczym na wielkim, potężnym okręcie, Wzburzone rozległe morze, Zapewne spotkawszy na swej drodze, Wielką i paskudną skrzeczącą ropuchę, Uskoczył zaraz w bok w wysoką trawę, By nie pomyliła go z małym owadem, A może i znalazł między wysoką trawą, Błyszczącą monetę dwuzłotową, Która odtąd była jego tarczą, Niczym perski kałkan okrągłą, A może z porzuconej w trawie wykałaczki, Przysposobił sobie ostrą włócznię, U boku z którą stawał w szranki, Goniąc czmychającą przed nim przygodę, Może niejednego pięknego motyla, Bez trwogi z jadowitym wrogiem w szranki stając, Oswobodził z sieci szkaradnego pająka, Ostrą włócznię między odnóża bestii wbijając, Żegnającego się z życiem owada uwalniając, Pięknoskrzydłego ku błękitnemu niebu wypuszczając, Głowy w tamtą stronę nawet nie odwracając, Za nową przygodą bezzwłocznie goniąc… Zapewne znalazłszy opuszczoną wielką skorupę ślimaka, Zamierzył z niej skonstruować dwukołowy rydwan, Umocowawszy na osi z krawieckiej igły koła, Z sklejonych żywicą sosen kapsli po butelkach, A zaprzągłszy go w cztery rzędy polnych świerszczy, Pędził nim dumny pośród wiejskich bezdroży, Niczym niegdyś waleczni wojowie celtyccy, Na spotkanie kolejnej wielkiej przygody, Nacierając nim w pędzie szaleńczym, Na skupiska polnych chrabąszczy, Kryjących się pośród soczystej trawy, W dogodnym szyku obronnym, Niczym nieustraszeni celtyccy jeźdźcy, Rozbijający przed wiekami kolumny rzymskich żołnierzy, Pędząc rozbił wielkie skupisko chrabąszczy, Potęgą swego uderzenia rozsypując ich szyki… Być może nocą przy pełni księżyca, Zakradł się niepostrzeżenie do wiejskiego kurnika, By maleńkie puszyste kurczątka, Ocalić przed apetytem łakomego lisa, By skradającemu się nocą lisowi, Pokrzyżować jego chytre plany, By ostrymi zębami nie ukrzywdził, Maleńkich kurczaczków bezbronnych, Pośród wrzaskliwego przerażonych kur hałasu, Zastąpił dziarsko drogę lisowi nieustępliwemu, W lisich ślepi złowieszczym blasku, Nie zawahawszy się dokonać bohaterskiego czynu, Odważnie stanął w obronie bezradnych kurcząt, Przed ociekającą śliną srogiego lisa paszczą, Atakując go zawzięcie zaostrzoną wykałaczką, Niczym najprawdziwszą średniowieczną włócznią, Niczym niegdyś z ziejącymi ogniem smokami rycerze, Stanął mężnie do walki z rudym lisem, Wykałaczką zaostrzoną przebijając mu podniebienie, W zapamiętałej walki ferworze, Pokonanego zmuszając do ustąpienia, Ku rozległym polom zroszonym blaskiem księżyca, Opuszczenia ze wstydem drewnianego kurnika, Goryczy wstydliwej porażki przełknięcia… Może na swych maleńkich nóżkach, Przemierzył okoliczne rozległe podwórza, Gdzie głowę jego skryła wysoka trawa, Niewidocznym go czyniąc dla ludzkiego oka, Może udał się ku pobliskim rzekom, Naprzeciw nieznanym przygodom, Oddając swój podziw słońca wschodom i zachodom, Ku nowym wyzwaniom codziennie się budząc, Może i popłynął z prądem najbliższej rzeki, Choćby na łupinie zwykłego orzecha, Choćby i na sam koniec świata, Zabierając z sobą na zawsze moje wspomnienia… Kiedy ostatnia strona baśni została przewrócona, Rozbudziła z dzieciństwa rzewne wspomnienie, Tej maleńkiej figurki Sindbada, Która kiedyś zaginęła pośród szczęśliwego dzieciństwa, Oddając się temu jednemu z dzieciństwa wspomnieniu, Pośród przyjemnego letniego wieczoru, Wierzyłem iż zaznał równie wspaniałych przygód, Co niegdyś jego literacki pierwowzór… I kiedyś opowiedział swe liczne przygody, Letniego wiatru powiewowi, By dotarły także i do uszu moich, Z lekkim wietrzykiem wieczornym… -------------------------------------------------------------------- Opowiadanie to adresowane jest do młodego czytelnika i proszę by jako takie było oceniane.

Mój ulubiony znak. Wiele lat się tym interesowałem w młodości i obliczałem wszystko ręcznie z tabel. Kiedyś to była rzadka umiejętność i mało kto potrafił, raczej w zamkniętym kręgu tylko wiedza była przekazywana. Obecnie są programy komputerowe do tego, ale interpretacja wyników to wciąż duża sztuka. Teraz MBTI się interesuję, to jest moim zdaniem znacznie lepsze. Zatem gratulacje.

@befana_di_campi W ogrodach ciszy składać warstwami, dzieciństwo, młodość , dorosłe życie tak, by ta twierdza rosła wraz z nami i pozostała w pełnym rozkwicie Pozdrawiam Adam

@Amber no ba właśnie tak patrzę, a jestem i jednocześnie mnie nie ma na tej wyspie :) Wyspa szczęścia? Nie wiem.

@Leszczym Bardzo mi się podoba, podróż daje szanse na spojrzenie z innej perspektywy.

@andreas Przez krótki czas. Pozdr. Diablice które przy ołtarzu wyglądają jak anielice. Pozdr.

mieć wiarę prostą i cichą która nikogo nie zniechęca lecz ufa że ktoś czuwa nad kształtem każdego serca

Rzekł człowiek: Zamieszkam na wyspie bezludnej. Tylko to sprawa trudna wielce, gdyż wtedy bezludną nie będzie. A jednak wyjście jakieś znajdę "Bezludna Wyspa"→dam wyspie nazwę!

jak długo trwa na zawsze spór serc przeciw ich woli przerwać straconą szansę wczorajszych udań ogród jak wyzbyć się dzieciństwa? (gdy lat młodzieńczych tyle) w przebłysku dojrzeć słońca gdzie łzy już w krokodylach kiedyś powiesz dzień dobry wtulając chwilę w wszystko tam zdobędziemy zdolność by więcej nas nie wypchnąć

W dowód uznania dla jej bezdyskusyjnej urody, cóż, musiałem ukradkiem (wiadomo, nie chciałem tego czynić wszem i wobec) zajrzeć w jej dowód osobisty, a konkretnie mówiąc w pesel. Co za trzydziestka!! A potem jako że mi ulżyło, niespokojnie mogliśmy kontynuować nasze niezwykłości. Cóż, dałem jej dowód miłowania, a przynajmniej ja tak sądzę, a mylić się jeszcze tutaj można, choć usilnie próbują nam tego zabraniać. No naprawdę, że też niektóre one potrafią się tak nieziemsko trzymać... Ciut wcześniej drinki wybrzmiewały zaskoczeniem wręcz z kategorii nawet przypuszczalnie nieobyczajnych. Właściwie rzecz biorąc smakowały nimalże prawdziwym niedowierzaniem, że no jak to. Zbity z tropu zachodziłem w głowę chwil kilka. Natomiast trochę później myślałem już tylko o dowodzie wdzięczności. I właściwie z tymi myślami zostawałem sam na sam ze sobą. Warszawa – Stegny, 21.09.2024r.

@Bożena De-Tre przepraszam za niedopracowania ale piszę szybko i wiem że nie wszystkim to co robię pasuję ja uważam to za wspaniała zabawę, która uczy mówić wierszem :))

Nie ma już wielu rzeczy z tamtych czasów.

Jeszcze bym stylistycznie dopracowała :)

@Jacek_Suchowicz Gdy pragniesz to dostaniesz. @Bożena De-Tre chyba tak lepiej wybrzmiało.Lubię te Twoje ''wierszowane''.... dobre dosłownie komentarze. Pozdrawiam

@Leszczym piszesz uroda, ale odezwała się? :) Pozdrawiam:)

to nic że lato minęło że jesień swoje drzwi szeroko otworzyła to nic że nadzieja nie puka a noc nie taka to nic że marzenia i uśmiech nie tulą się do siebie to nic że na ulicach widać zapomnienie że nie ten horyzont to nic że świat się sprzeciwia i tak prawdą jest to nic że człowiek innym się nie kłania że ciemność rządzi to nic że życie idzie nie tą drogą i tak z nami wygra to nic że czas ciągle przed nami takie jego prawo owe nic to czysta poezja to ona sensem życia

Nie mów nic, wszystko zrozumiałem. Twoje słowa mówią wiele, każdy je zrozumie. Wziąć skarb i nic nie zapłacić. Nie policzą Twoich kroków, ani zużytego powietrza. Czekasz na zrządzenie losu, co stanie na Twojej drodze może być jego darem. Malowany słońcem błękit nieba, i chłodny wiatr w upalny dzień. Osunęła się pod Tobą ziemia, ktoś Ci pomógł. Nie żąda wiele, jedno słowo wystarczy. Rannemu udzielono pomocy. Ten co pomagał jest szczęśliwym, że mógł to zrobić. Poczekasz cierpliwie zrządzenie losu na które czekasz przyjdzie albo nie.

okrągłość dyni i słodycz miodu we śnie wszystko takie wyraźne nie dziwi nic... nawet we mnie wpatrzony księżyc samotna przestrzeń bez najcieńszej linii i dźwięk słów jak szmer tatuaż na piersi, zapach soli dalej ty... wciąż do mnie wracasz wciąż rozkwitasz bez wiosny

Cudowny koncert skrzypcowy Karłowicza, który uwielbia moja wena. Naprawdę warto, jeśli ktoś lubi romantyczną muzykę klasyczną.