Ranking

jesteś dla mnie szeregiem znaków zapytania, podniosłych chwil i tych nijakich, bukietów róż kwitnących w ogrodzie - ścinanych o zmroku... aż do ostatniej - ich liczba dla mnie skończona odkryję ją kiedyś... czasu mam... jeszcze trochę...?

Być może nazbyt realni, być może nie na tym świecie Zwiedzamy florenckie balkony - skuleni na parapecie A życie? Jest wszystkim, co zrodzi ekstaza, fatalnie śpiewane piosenki, tandetne garnuszki z odpustów i bazar - miłosnych rupieci Zamaszystością lepimy globy - z melasy ludzkich galaktyk Kierownik budowy przestrzega - wyłącznie (nie)dobrych praktyk: Zbudzimy wszystkie stulecia! Powiemy ludziom nie-prawdę! Zadzwońmy teraz do nieba! Baaaczność! Czy - abrakadabra? Kim człowiek jest?! Toż pytanie! Kto pyta, ten zawsze pobłądzi. Jedyny absolut na świecie: ograniczenia, kajdany wspomnień, cele ... I życie: zszargany siennik! I tak się wyśpisz, jak ci pościele ...

🌱 Mówiono o nas, konwalie. Lecz nigdy nie mogliśmy zakwitnąć w domu, Poczuć ciepłe światło, za żółtymi oknami. Zakwitnąć z różą, lub z pachnącym groszkiem. Chociażby na trochę, przytulić płatki do marzeń. Ich zapach fruwał za nisko. Dla nas za wysoko. Co z tego, że blisko nieba. Ktoś kiedyś włączył szybkie zakwitanie. Trudno zrozumieć taką rzeczywistość. Teraz w wyobraźni oka, tańczymy na źrenicy. A gdy jesteśmy zmęczone i jest nam cholernie zimno, zasypiamy pod powieką. Zazwyczaj śnimy o innej bajce. 🌱

Po co włączyłem w zegarku Powiadomienie o zbliżającym się zmierzchu Czy deszcz za oknem Nie jest wystarczającym zwiastunem Nadchodzącej jesieni? Codziennie trzy minuty szybciej Teraz już o 19:54 To denerwuje bardziej Niż kościelne dzwony Wybijające godziny i połówki Zawsze o minutę za wcześnie

Pogubiliśmy razem słowa Nie szukając sensu w czynach Zatraciliśmy wiarę w Boga Nie wystarczy być, że "jesteś" A tam w środku Ciebie nie ma Rezonujesz moimi słowami Pustostanem zamierasz bez końca... Chwili braknie gdy oglądam zdjęcia Wspomnienia tylko w sercu drżą Rozbijane i przez lata chowane Wzrastają jak w ciemności mrok

Daj mi zdjąć "dorosłość" na chwilę Ja chcę wzlecieć jak te dwa motyle No daj mi Święty spokój! Ja polecę, jeszcze nie wiem dokąd... *** Pragnę uciec od problemów, obowiązków Sytuacji, w których nie ma już odwrotu I tych wspomnień brzydko przywołanych Ja chcę wzlecieć, po prostu być wolnym Daj mi chwilę, godzinę, albo jutro Wrócę, tylko teraz sił mi brakuje No puść mnie! Nie chcę tutaj tkwić! Punkt zaczepienia wyrwie mi myśl Całą myśl! Puść mnie! Obiecuję, że wrócę Tylko nie rozrywaj mi skrzydeł, bo.. Bo umrę.. Daj mi zdjąć "dorosłość" na chwilę Ja chcę wzlecieć jak te dwa motyle No daj mi Święty spokój! Ja polecę, jeszcze nie wiem dokąd..

Koniecznie trzeba tu przewietrzyć. A babcia, dlaczego tak zbladła? Że dziś jest festiwal kolorów? Czy to znaczy, że babcia zacznie? Kolejny list napisany. Czarna stoi buteleczka - - to kałamarz ogólny. Do tego każdy ma pióro. Gęsie, bo przecież nie kacze. Można też myszką kierować, byle się nie zacinała, a ładnie objeżdżała ronda, i wiozła prosto do babci. Ona przytuli, ukocha... poczęstuje dynią z makiem.

Czy chwytasz słowa, które znaczą z przestrzeni pełnej niedomówień? Znów jakieś fakty przeinaczą, a gwiazdy zawsze świecą cudnie. Ktoś się narodził, inny odszedł, skończyła żywot jakaś miłość. Dziś pewne prawdy są nam obce i już nieważne to, co było. Czy słyszysz dźwięki, które płyną, osamotnionych - tkwiących w tłumie. Ktoś reklamuje swoją inność lecz gwiazdy ciągle świecą cudnie. W zaułkach krzyczą głuchoniemi, ślepcy przejeli stery władzy. Jedni zabawy są spragnieni, choć umierają inni nadzy. Czy widzisz wokół znaki czasu, ciemność zalewa nas w południe. Więc pomódl się za dusze nasze - niech gwiazdy dalej świecą cudnie. 2007

świat to nie tylko głód i wojny to echo tęcza kwitnący sad świat to nie tylko smutek i żal to nadzieja na lepsze jutro świat to nie tylko trudne drogi to marzenia i sny tak to działa świat to nie tylko ona ja oraz ty to czysta poezja o tym co jest tak moi drodzy świat to nie tylko burze i wiatr ma też zalety jak zachód i wschód które cieszą ma prawdy których nie wstydzi się wiatr

Na nieba tablicy ciemnej Spiczasto błyszczące pióra, Poniżej tęczy stalówka Upiorne kreśli figury. Pomiędzy mrokiem a błyskiem Z metalu wykute słowa, Poniżej grozy melodię Gra fala uderzeniowa. W uścisku barwy i czerni Trzy są tysiące płomieni, Poniżej – w skargę daremną Ostatnie słowo się zmienia. Między płaszczyzną a kształtem Świecące kule słuszności, Poniżej drobnych lat siedem Przekracza bramę wieczności. Nad ziemią ranną, lecz cichą Żywiołem chmury rozdarte, Poniżej zamiast elegii Są ruin krypty otwarte. Nad miasta ciałem zbolałym Obłoki pokutne płyną, Poniżej na wieki wieków Skuteczność zmieszana z winą. Nad grobem tęsknot i pragnień Gwiazd jasne lampki żałobne, Poniżej maków bukietem Zgaszonych losów trzy krople.

utkałam Cię z wieczornej mgły o świcie znikniesz tak jak moje sny

Nadzieje i wspomnienia Zaklęte w Twym głosie Zatrzymać chcę Chwilę Przedłużyć słowa płynące W odległym cieple oddechu Się ogrzać Czy smak Twoich ust Jeszcze poczuję na wargach Czy niebo roziskrzy Wielki Wóz naszym wzrokiem Czy kadzidło będzie snuło Swą opowieść po Twej skórze Czy dreszcz nas przeniknie Strzałą kochankom przeznaczoną Czy dane nam będzie Zachcieć Zaryzykować Zaufać

Czego więcej? Nieba czy zieleni ogrodów lub zmierzchu szarej godziny? Albo niebieskości pustynnych kadzidłowców z płynnym bursztynem mirry? Czy może źródlanej ochłody na kamieniu rozpalonym do bieli? Czyja więc dominacja woni z precyzją Żywiołów nad-wyrazistej nuty? 02.09.2011

Gaśnie gwiazdy marzeń blask niebo przykrył chmurny mrok przygnał go od morza wiatr zaraz nie zobaczę nic dalej plażą pójdę sam nie narzekam taki los miłość to okrutna gra dziś przegrałem znowu z nią piach nadziei śpiewa song do melodii ciemnych fal jeszcze przyjdzie nie wiesz skąd i popłynie z tobą w dal

Czary mary! (Hokus pokus!) Ukryj się przed światem pełnym pokus!

Odwieczne biurko Okno otwarte na świat Zmęczone łóżko

Jakby to dobrze było, ułożyć w myślach życie swe całe, by żyć jak nam się wyśniło, prosto i zrozumiale. Żeby nie trafiać ciągle na schody, szczęście mieć w każdym zamyśle, sercem roztapiać lody niezgody, a smutki utopić w Wiśle. Iść wspólną drogą,trzymać swe dłonie, na życie jest wtedy ochota, usta się śmieją i dusza płonie, rym, niepotrzebny na koniec.

za splątanymi strugami deszczu głęboko pod leśnym poszyciem wciśnięte między oceany turkusowe halucynogenne kolory rabat kwiatowych łudzą zmysły a wiatr upycha w źrenice niezbadane głębie na tle spienionego przypływu ciemnieją fale i oto w swych kształtach i zapachach ujawniają się struktury na codzień niewidoczne

jabłoń przy drodze rozgniecione owoce motylowy raj

logoterapia mówią że mam coś z głową tymczasem nie mam głowy do tego a ty mi pływaj rybko puszczaj bańki słów rybko połknę zwrócę

co wy w sobie macie że tracimy głowę że tak bardzo was na zabój kochamy otwórzcie przed nami ten odwieczny sekret który na kolana każe przed wami padać kwiatami obsypywać mówić czułe słówka całować miejsca światłu zakazane jak wy to robicie że zamiast prawdzie wam wierzymy a gdy was nie ma dnia się boimy

leśna ambona zaszumiał wesoło las niecelny strzał

rodzi się chwila i chwila umiera... nie smuć się! że chwila umiera właśnie chwila rodzi się!

Temat zarchiwizowany nie można niczego dodawać nie uwzględnia chcę chcesz chce chcemy chcecie chcą Nie uwzględnia korekty Taki program Nie było innego Nie ma Będzie? Może sztuczna inteligencja Zadziała Może, ale pewnie w opcji Just for us

Potworne jakieś ptaszysko, Walnęło 'placek' z wysoka - Kompletnie nie towarzysko. Ach, co za rozpacz dla oka ! A wiedzieć wam jeszcze trzeba - Zrzuciło go z lotu ptaka. Widać go cisła potrzeba - Przyznaję, nie byle jaka. Pewnie się w locie złożył, By ulżyć i poczuć się bosko. Lecz czemuż w łebku założył, Że gruchnie na maskę prosto ? I chociaż rękami machałem, To uciekł w zwrot Immelmanna. Maseczkę założyć musiałem, Przeciwnie do posła Brauna. Czy bym zajechał na pralnię, Na stację, a na ‘karłosza’ zwłaszcza - Bestia dostrzeże i palnie, I pożre mnie fatum paszcza. Ach, gdybym tak miał gwintówkę, Tobym cię draniu strącił, Bym przyoszczędził stówkę, I co byś mi życia nie mącił ! YouTube - wersja dla leniuchów (udźwiękowiona) https://youtu.be/j0IfW74K2-c

każde kłamstwo nawet te małe kiedyś się obudzi i zaboli każde kłamstwo nawet te słuszne na pewno do nas wróci każde kłamstwo to tylko chwila której nie warto jest ukrywać każde kłamstwo ma krótkie nogi dlatego nie warto z nim zadzierać bo prędzej czy później oczy nam otworzy ale może być za późno zwłaszcza na końcu życiowej drogi która nie będzie nas usprawiedliwiać dlatego staram się nie kłamać tylko do prawdy się uśmiecham

@Łukasz Jasiński Nie, ona zaprosiła Pana pod swój wczorajszy wiersz...

@Leo Krzyszczyk-Podlaś możliwości jest wiele, wiele zależy od tego kto w co wierzy. Pozdrawiam. @Rafael Marius eutanazja sprawi ale nie w 100% że ludzie będą wiedzieć. Niektórzy przed śmiercią są zupełnie nieświadomi, więc będzie wiedzieć ewentualnie rodzina, bliscy. Wraz z rozwojem cywilizacji coraz trudno o naturalność, także w kwestiach zmiany stanu bytu.

Twoja wola Boże, co mi dane przyjmuję. Chętnie oddaję wszystko co Ty odbierasz mi. Twój wybór dla mnie to jałowe i szare dni. Żyjąc, tych przykazanych dni nie kwestionuję, Przez Rozumu sito nie pragnę przesiewania - Ty przecież sięgasz dalej niż nasz Rozum może. My wszak marną, głupią gliną jesteśmy Boże, Abyś ją formował wedle Twego uznania. Lecz gdy kres mych ponurych dni smutku nadejdzie, A ta marna glina złożona będzie w grobie, Wtedy ma dusza do Twych Złotych Wrót podejdzie, Wtedy ma dusza się wzniesie i przywoła Cię Byś mi rzekł dlaczego. A jak Ty mi odpowiesz, Tak ja Ciebie osądzę Boże, a nie Ty mnie. I Leslie: So be it, God, I take what Thou dost give, And gladly give what Thou dost take away. For me Thy choice is barren days and grey. Unquestioning Thy ordered days I live, I do not seek to sift in Reason's sieve - Thou rangest far beyond our Reason's sway. We are but poor, uncomprehending clay, For Thou to mould as Thou dost well conceive. But when my blanched days of sorrow end, And this poor clay for funeral is drest, Then shall my soul to Thy Gold Gate ascend, Then shall my soul soar up and summon Thee To tell me why. And as Thou answerest, So shall I judge Thee, God, not Thou judge me. Od tłumacza: Leslie przeżył Gallipoli i zginął w bitwie nad Sommą (1916). Czy dowiedział się dlaczego?

Trochę inna wersja dawnego tekstu uśmiechów przecież wiele rodzajów a zatem podam trochę przykładów ciche nieśmiałe takie półgębkiem bliźnich obdarzy deczko niechętnie albo też cwanie wykrzywia pyska choć niewesoły to chce coś zyskać są też cudowne jasne jak słońce żeby w przyszłości dostać majątek bywa też uśmiech wredny fałszywy co cham takiego nawet się wstydzi choć bywa w duszy cholernie smutno uśmiech dla drugich bo też im trudno bywają także zupełnie szczere takich to nigdy nie jest za wiele dystyngowane i elitarne znaczą uśmiechem całkiem poważnie bywają sztuczne i przyklejone póki potrzebne a później koniec albo też głośne jak rechot żabi żeby przygłuchym uciechę sprawić czasami trzeba aż lico zatkać gdy człeka najdzie śmieszna głupawka lub sarkastyczne pełne pogardy jam z wyższej półki a tyś ćwok marny a duch diabełka uśmiechem płonie by człek zmartwychwstał we wrzącej smole swojskie poczciwe nawet rubaszne bywa że takie najlepsze właśnie czemu tak jakoś znów nam przypadło z samego siebie śmiechujki rzadko no przestań autor smęcić marudzić fajniej chichotać z tych przywar cudzych albo też w szoku umysł zapętla chichocze głośno bo dostał kręćka lub gdy coś minie co przytłaczało płyną łzy szczęścia nerwy puszczają zalotne słodkie w miłosnych celach lub tych zamkniętych bywa też nieraz widok ów cieszy choć lata późne to wciąż rozkwita ten młody uśmiech a nawet wariat ze śmiechu kona bo normalnego zrobił dziś w konia gdy los człowieczy durny garbaty śmiech pozostaje i nic poza tym są też przydatne nie tyle dla mnie żeby bliźniemu było dziś raźniej albo frywolne takie fikuśne kiedy to wdzięki popieści uśmiech i jeszcze inne bo są przeróżne na przykład tylko jedynie słuszne lub gdy w kibelku wewnątrz nie trzyma coś tam wydusza ma śmieszny grymas bywają także spirytystyczne rechocze zjawa zamglonym pyskiem albo spocone dziwnych kochanków chociaż zmęczone są o poranku lub jak te liski przebiegłe chytre kitą omami smyrnie z dobytkiem znieruchomiałe jak ten karawan taki na zwłokach radość zostawia różnych uśmiechów są jeszcze stada długo by trzeba tu opowiadać są dodatkowe całkiem niezwykłe takie z uśmiechów roladki pyszne a zatem spoko jest taka mowa odcinać krążki bliźnich częstować :)))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))

@corival↔Faktycznie. To bardziej roztropnie, gdyż trudniej o zmarszczki na wyobraźni:)↔Pozdrawiam:) *** @Jacek_Suchowicz ↔Dzięki:) za wierszyk iście przydatny, gdyż w szkole uśmiechów, człek umysł mnie martwi:) ↔Pozdrawiam:) *** @Bożena Tatara - Paszko ↔Dzięki też za wierszyk. O tak. Aczkolwiek... lecz kiedy powód to jakiś ponurak nawet uśmiechem trudno coś wskurać Pozdrawiam:)

moje życie jest jak baśń lubi echo tęcze i wiatr nie boi się prawd jest zawsze na tak moje życie to fajna sprawa mimo że czasem odwiedza mnie smutek i żal nie boje się ich moje życie to miłość to marzeń ocean nadzieja która pomaga zrozumieć otaczający mnie świat moje życie to rodzinny dom tu są moje kapcie tu dla mnie śpiewa rano na parapecie ptak tak moi drodzy moje życie ozdabiam marzeniami dla których zawsze znajduje czas moje życie ma swoją drogę ozdobioną wspomnieniami które zawsze szanuje nawet gdy dzień kuleje moje życie to czysta prawda to ona nauczyła mnie być sobą nie martwić się tym co nieuniknione moje życie mnie cieszy mimo że jest w nim wiele wad które staram się zrozumieć nie bać się ich moje życie to mój kram nie wstydzę się go staram się nie udawać być zawsze na tak nawet gdy zimno i pada gdy gorsze puka do drzwi bo wiem że moje życie to nie jakiś żart

Lecz najważniejsze, (by schemat pomógł) mieć do uśmiechu prawdziwy powód :))

u schyłku lata rankiem otwieram balkon zbliża się szum drzew

... od zawsze lubiłam patrzeć na migotanie gwiazd, gdy jest okazja, nadal to robię. Bardzo ładny wiersz, dużo trafnych spostrzeżeń w treści... i... jak to u Ciebie, podanych rymem... :) @Jacek_Suchowicz ... pozdrawiam.

Dotykać Muzyki Świata Wąską szparą zmysłów Wchodzić w Nieskończoność Harmonią Istnienia Karmić umysł Myślami natury Łagodnością porannych mgieł Które igrają ze światem Rozbudzone jutrzenką narodzin Jak dzieci Ciepłem Południowych promieni Łapczywych i zachłannych Niepokonanych I niepokornych Miękkością Leśnego mchu Który już niejedno przyjął I przeżył Skupieniem Stuletnich dębów Milczących Jakby zastygłych Mieszczących w sobie Potęgę Początku i Końca Dać się przygarnąć Istocie Światła Co nieustannie czeka W progu ... mojego istnienia

szkołę uśmiechów możesz otworzyć każdego uczyć jak uśmiech zrobić aby był dobry do sytuacji każdej rozmowie dodał atrakcji być reżyserem w spektaklu życia i zdobyć wszystko co do zdobycia :))

łącząca z jesiennym słodkim tobą wracam do dziecinnych łąk z wrotyczem przeplatanym nutą nostalgii w rękach kiedy zabieram ze sobą do domu maluję niebo na żółto jak ptak przed odlotem zachłannie wciągając twój zapach zwolnij z każdą upływającą minutą najbliższemu mi sercu tą chwilą

@Łukasz Jasiński To ja już Wam nie przeszkadzam...

Prawdzie spójrz w oczy chwila jeszcze a zaskoczy Monumentalnie - banalnie przestrzenna ambicja Może wróżka, wyrocznia? A może Biblia? ... Oparte awersje o kiczowatą egzystencję Kierujesz swą mękę tak uciążliwie permanentnie Tak nieinteligentnie! Tak pusto a zawięźle! Wyporcjowane cierpienia nie stworzą oświecenia! ani zbawienia ani przebaczenia ani ocalenia

-Jak to jest być dorosłym? -Nie wiem, może pilnować prawidłowej sylwetki i łykać magnez. . . chcesz trochę magnezu? ... -Nie, wolę ka- wa - o starszych paniach.

Idę na rozpiętej lince, nad drzemiącym wulkanem

Spełniona statystyka i poetyka.

@Rafael Marius to jest kwestia postrzegania, dużo zależy od człowieka, od jego natury, charakteru. W każdym razie nie sądzę, żeby w dzisiejszym świecie się to przyjęło. Może mam słabą wyobraźnię:) @violetta tak, racja :)

@Rafael Marius i tak jest dobrze.

Nie mogę w nocy spać Twoje włosy już kilka lat Śmierdzą pod moim łóżkiem Wypiłam setkę szybkim duszkiem. Koty błądzą mi po rękach Mój dotyk to dla nich udręka W garderobie wisi sukienka Z napisem "Nadzieja" na plecach *** W pustym mieszkaniu Latają białe, porzucone ćmy W drzwiach stoją buty Chodzą po schodach w każdą noc A kwiaty w wazonie Kwitną tylko w drugą stronę Przyjdź i zobacz Chronione powietrze Smak deszczu jeszcze niesie Mdły okrzyk Tak bardzo na wczoraj Nie bądź, poprostu...

@Leszczym Cieszę się, że wiersz przypadł Ci do gustu! Czasem łamanie norm literackich dodaje utworom charakteru i pozwala na głębsze przekazanie emocji. A alkohol to szeroki temat, zależy, w którym lustrze się on odbije. Dziękuję za komentarz! Pozdrawiam serdecznie :)

@Yavanna Zdarza się, że z czegoś rezygnujemy, by było lepiej... Po czasie okazuje się, że z wielu względów chyba jednak nie jest lepiej. I jak się zdaje forma tego poświęcenia nie koniecznie się sprawdza... Cóż... trzeba zastanowić się nad priorytetami. Doskonale oddalaś słowami problem, ktory tak właśnie odczytałam. Pozdrawiam :)

@violetta Nieprawda, jest pani jak najbardziej religijna, otóż to: powiedziałem, iż nie potrzebuję żadnego wybaczenia, bo: mam czyste sumienie i nie pozwolę na to, aby ktokolwiek wywoływał we mnie poczucie winy, potem: pokora, szacunek i uległość - to nic innego jak emocjonalny szantaż i jest on charakterystyczny dla czarnej mafii - kościoła - jednostek wyjątkowo toksycznych, poza tym: nie znam pani, niech pani sobie znajdzie kogoś innego, miłych snów. Łukasz Jasiński

Trudno jest wiedzieć że nie byliśmy kochani To jakby stale się jadło czerstwy czarny Chleb Człowiek siedzi nad życiem zmarnowanym I nawet nie ma łez To przed jesienią taka melancholia przychodzi Tu na północy nawet jakby szybciej jest Słychać za oknem wiatr Wyje zawodzi skomli jak zgłodniały pies Lecz na początku były nadzieje Człowiek je przecież miał Tak pamiętam jak na niedziele dzwony biły w kościele Jak się do tych niedziel śmiał W trudzie potem do czegoś dążył Miał poczucie ważności spraw Za czymś zadyszany biegł Zanim wyszło na jaw że to czas był zmarnowany A życie to zwykły blef To przed jesienią taka melancholia przychodzi Tu na północy nawet jakby szybciej jest Słychać za oknem wiatr Wyje zawodzi skomli jak zgłodniały Pies Sacriston północ Anglii sierpień 2024