Ranking

poruszam się prawie od niechcenia - między chęcią a niechęcią do Ciebie - moje Drogie Powietrze tyle zmian wokół a nic się nie zmienia... sekundy umykają jak puch w babie lato i tylko słodkie chwile sączę jak Chardonnay bez odrobiny tlenu nie przeżyję - to jasne na ogół przedziwnie słabo staram się mieć sensu garść na krótkie zawsze

Może zabrzmi to dziwnie dlaczego akurat teraz ale nie znając jutra wolę już dziś to zrobić I wszystkim najbliższym oraz znajomym swym a także tym których jeszcze spotkam Najpiękniej jak potrafię prostym lecz szczerym od serca płynącym słowem podziękować Podziękować już dziś że mimo pochmurnych dni potrafili się do mnie uśmiechać

Idąc wtedy, będąc w parku myślałem o moim miejscu, gdzieś tam w pół drogi. Bliżej albo dalej. W cieniu drzewa, w słońcu… Gdzieś między krzakiem jaśminu a ceglanym murem, bądź ławką, bądź inną pustką wypełnioną jedynie powietrzem. Szedłem, licząc, że będziesz pod baldachimem dębów, kasztanów, w którym migotały gwiazdy prześwitów w tej znojnej duchocie gorącego lata. To było wtedy, kilka lat temu, bądź dopiero. Cóż jeszcze? Cóż więcej? Tęsknię. Tak po prostu… … zwyczajnie… W tym zapachu słodkiej melancholii, w świergocie ptaków… Byłaś tam, prawda? Powiedz, czy byłaś… Byłaś wszędzie. Najdalej. Bliżej. Na wyciągnięcie ręki. Czekałem pod rozłożystym drzewem. Czekałem długo, w natchnieniu. Z nadzieją na jutro. I coś się wciąż wydarzało w tej maestrii nadciągającego zmierzchu. Dobiegały zewsząd jakieś westchnienia i szepty. Skąd? Od kogo? Od nikogo. Ode mnie samego. Nie przyszłaś. I nie myślałaś wcale przyjść! Nie wtedy. I nigdy. Jednak wciąż. I być może... A nóż? Tak było wtedy. I jest wciąż. Więc staram się oswoić twoją nieobecność, przytulając się do powietrza w nagłym wykwicie pelargonii. W tym milczeniu parkowych rzeźb. Wiesz? Spoglądają na mnie. Obserwują z ukrycia, spomiędzy gałęzi jaśminu, omszone przez czas brodate fauny. Zstępują i zachodzą mi drogę skrzydlate, splątane cienie. W tej dolinie opuszczenia i blasku. (Włodzimier Zastawniak, 2024-03-01)

Zapiszesz historio na swoich kartach wszystkie fakty. Twoja nie kończąca się księga tworzy niekończącą się opowieść. Losy małych i wielkich, ludzkie drogi które w pewnym momencie się łączą. Każdy przypadek jest inny każdy ma swoje miejsce, zrozumiały czy nie, zapisany na innej stronie. Powstali rankiem żołnierze aby zająć miejsce w polu. Wrócą wygrani albo przegrani. Historia o nich będzie pamiętać. Nie zapisałem się na żadnej z Twoich stron. Mały jest zbyt małym aby o nim pamiętać. Są ludzie którzy w Twojej księdze swoje strony mają.

a my potrzebujemy trzymać się życia także w chwili ich śmierci a zwłaszcza wtedy

oblizuję lekko wargi na samą myśl o nadchodzącej nocy moje ciało tęskni za prześcieradłem pachnącym miłością i za Twoją dłonią owiniętą wokół mojej szyi

Poemat bardzo osobisty* Bezsenność jest jak piekło, sine oczodoły, poczerwienione oczy i ten obłędny wzrok bez życia - tak umieram i złe archanioły - wróżą mi piękną przyszłość: kolejne - katusze, wasze cierniowe kolce nad moją wolnością, wróżą mi piękną przyszłość i puste arkusze - w stronę: słońca - rozwiewa, to - on i zmartwychwstaje we mnie mrok jak Feniks - Orion! *więcej informacji Państwo znajdą w następujących esejach: "Komentarz - komentarz odautorski" i "Mój drogi świecie" - Autor: Łukasz Jasiński (marzec 2024)

Płynie A lekko wśród alejek poznania i marzy że kiedyś szczęśliwa dopłynie nie ustaje sądząc że piekła tutaj nie ma jest tylko za plecami duża spalona ziemia która we wspomnieniach miesza się z rajem (gasi wodą przeszłość co pali jak gorący węgiel) Zwolni A na chwilę i spojrzy na ciebie i przez chwilę pomyśli tyś moim portem albo przyspieszy kroku w słusznej obawie iż widzi żeś portem wcale a wcale nie jest bez słów zawsze jest przeto niedogadanie (na spojrzenie nawet nie miałeś jak zareagować) Rejs A to sprawa idąca w długie lata mija więc co krok samotne żeglarki niektórym zazdrości lub nie chce podobieństw lśnią odbicia fal na mijanych twarzach mówią same za siebie te sole na rękach (zabiłyśmy ich - mężczyzn - bo byli bydlakami). Warszawa – Stegny, 29.02.2024r.

Ziarenko piasku w klepsydrze nabiera znaczenia gdy jego świat staje na głowie

Wolontariuszka w Sianożętach pasją do koni ogarnięta, ze stajennym na padoku świątek, piątek, a po roku owocem tej pasji bliźnięta.

od kiedy wiersz staje się wierszem a nie pierdzeniem kichaniem stękaniem widziałem jego narodziny w otulinie nieśmiałości byłem gdy gubił litery ucząc się chodzić gdy będąc kobietą poszukiwał miłości i gdy stawał się stary zabrakło mu siły przestał się dzielić rozmnażać jak do hadesu odszedł do lamusa zabiła go proza komentarzy

Witam - miło że czytasz - dziękuje - Witam - no właśnie tym celem mogą być marzenia - miło że zajrzałaś - Pzdr.serdecznie. Witam - cieszy mnie twoje czytanie - Pzdr. @Natuskaa - @iwonaroma - @art.aleksandra - @Andrzej P. Zajączkowski - pięknie wam dziękuje -

Jak to jest, że kiedy odwiedzam Rzym, Oko bym dała by być w domu mym, Lecz gdy w ojczyźnie wypadnie mi być, Ma dusza ciągle o Włoszech chce śnić? I czemu z tobą, miły, mój panie, Jestem znudzona tak niesłychanie, Lecz gdy mnie opuścić przyjdzie tobie Wrzeszczę, by znowu mieć cię przy sobie? I Dorothy: Why is it, when I am in Rome, I'd give an eye to be at home, But when on native earth I be, My soul is sick for Italy? And why with you, my love, my lord, Am I spectacularly bored, Yet do you up and leave me- then I scream to have you back again?

na supełek z pętelką rozplątane myśli

MOWA chodzi po głowie po myślach się pląta przemykając gdzieś po kątach myśl wątła jak duch pająka co w nicość wsiąka z ciemnością w zmowie bez umiaru gadu-gadu bez logiki i żadnego ładu czasem wyakcentowane wykształcone i wysublimowane rodzą się słowa

gdzieś za siódmą furtką za rzeką co pokorę ma wpisaną w swoją nazwę (Nysa Mała) tuż obok wielkiej kałuży która nigdy nie poddała się suszy a żaby często myliły ją ze stawem stoi niczym warownia wspomnień dawna świetlica wiejska z namalowanym na ścianie portalem w kolorze zsiadłego mleka tu za wcześniej sprzedaną makulaturę muskał nas orient a mnisi z Klasztoru Shaolin uczyli sztuk walki i równowagi między ciałem a duchem o czym opowiadają dziś stare wierzby co po seansie filmowym płakały jakby bardziej

Projekt Antymateria, 7 Dwudziesta dwie na cyferblacie. Czas pęka teraz na dwie połowy. Dzień na kocu nocy się rozłożył I cały urok światła stracił. Stół jest poezją więziennej nudy. Karty przy szachach grają w chińczyka. Piekło za oknem zmiękło i znika, A słowa w głowach wieczór ostudził. Godzina znika, pretensji nie słychać. Nad zasiekami, między chmurami Przemyka z cicha księżyca kamień. Gwiazdy, jak iskry z okna płomyka. Na osi symetrii myślę o Tobie. Wahadło odcięło cienie od światła. Symetria zblakła Przy każdej ciszy po każdym słowie.

kiedy bardzo długo byłeś zimny obojętny oschły parzą

ciekawe to Drogie Powietrze ukrywa kogoś albo może coś egzotyczny zapach garść westchnień chyba znów Eko - czy tu o to szło :)

@Łukasz Jasiński niestety nie bardzo rozumiem i nie wiem jak to wyjaśnić. Może ktoś inny podpowie.

Pięknie :)

@Ewelina Oczywiście, każdy człowiek powinien mieć jakiś cel w życiu i powinien coś robić, zamiast: marnować czas i własne możliwości twórcze, po prostu: tworzyć historię dla przyszłych pokoleń. Łukasz Jasiński @Ewelina I jeszcze jedno, pani Ewelino, często jak daję komentarz (nie ważne - gdzie), to: przede mną jest linia i tekst: "nieprzeczytane odpowiedzi", więc: może mi pani powiedzieć o co chodzi w tym? Łukasz Jasiński

@Ewelina Wiem, pani Ewelino, ten portal nie jest tylko dla ludzi, którzy publikują, a też dla tych: którzy rozpowszechniają kulturę polski, zresztą: zgodnie z ustawą zasadniczą - Konstytucją Trzeciej Rzeczypospolitej Polskiej, otóż to: każdy obywatel jest zobowiązany dbać o środowisko naturalne, wspólne dobro narodowe i mowę ojczystą, proszę nie brać moich komentarzy do siebie, przecież jestem towarzyski i lubię czasami porozmawiać o kulturze narodowej. Łukasz Jasiński

@Ewelina A dlaczego, pani Ewelino? Oczywiście, opinię wydałem na podstawie zdjęcia, przecież - nie znam - osobiście: pani nie znam. I przypomniał mi się wiersz Adama Asnyka... Między nami nic nie było! Żadnych zwierzeń, wyznań żadnych! Nic nas z sobą nie łączyło - Prócz wiosennych marzeń zdradnych; Prócz tych woni, barw i blasków, Unoszących się w przestrzeni; Prócz szumiących śpiewem lasków I tej świeżej łąk zieleni; Prócz tych kaskad i potoków, Zraszających każdy parów, Prócz girlandy tęcz, obłoków, Prócz natury słodkich czarów; Prócz tych wspólnych, jasnych zdrojów, Z których serce zachwyt piło; Prócz pierwiosnków i powojów - Między nami nic nie było! Adam Asnyk Tak więc, proszę pani, między nami nic nie było... Łukasz Jasiński

@Robert H. Nie tylko Tobie. Pozdrawiam.

luty panuje nie ulegają aurze zimozielone śnieżna zawieja opierają się aurze zimozielone

Nie wszystko co nas otacza jest słodkie i miłe zdarzają się pobocza które smutkiem pachną Nie wszystko co nas otacza nam smakuje jest na tak bywa tak że do drzwi smutek i żal puka Ale bywa też tak że wszystko cieszy - dni i noce są udane sny i marzenia są miłe a serce się raduje dlatego warto nie bać chwil które czasem są trudne po nich przyjdzie ulga która będzie na tak

@Leszczym - dziękuje -

poprzez ślady zapomnianej przeze mnie formy istnienia poznaję ludzkie granice w smudze światła spływającego spod abażuru mnożę w nieskończoność przypuszczenia powinienem się określić wobec stwórcy zanim zatrzepocze biel skrzydeł anioła

...może kiedyś. Tymczasem po kilku latach tuningu musi odpocząć. Nic dodać nic ująć. Dziękuję, pozdrawiam.

To ja,............Pozdrawiam.

najważniejsze że nie trzeba niczym spryskiwać podlewanie tego można też w nosie mieć

To był nokaut, perfidna zagrywka cios poniżej pasa. Bo z losem się nie konkuruje. Nie wolno z losu drwić. Nieprawdopodobne: wybiec poza wszelką skalę, tak bezczelnie nadludzko. I tak po ludzku umrzeć. pamięci Kelvina Kiptuma (2.12.1999 - 11.02.2024)

@Robert H. Komentatorzy, i zabobony To wiersza naszego, tutaj zgony Mądrze prawisz :) polać Pozdrowienia, M.

@poezja.tanczy pięknie dziękuję! pozdrawiam

@Kamil Olszówka Pamiętniki są przydatne, wszystko wraca, choć nie o wszystkim pamiętamy :) @Bożena De-Tre Bardzo mi miło, że jest o czym myśleć :) @Marek.zak1 A podobno ciekawość odbija się czkawką :) oby nie A zabieg celowy. Mam jakieś swoje zboczenia do przeinaczania Dzięki za czujność @Waldemar_Talar_Talar Miło mi Cię widzieć, i dziękuję za miłe słowo Pomimo tego, że wiersz raczej ciężki... albo się mylę @Leszczym @iwonaroma Dzięki, że czytacie Pozdrowienia dla Was, moi mili M.

@Robert H. nie, no, super ! o walorach artystycznych pisać nie będę, bo tu treść "robi całą robotę" lubię takie wiersze prowokujące drapieżne z pomysłem jest potencjał! :)

mieszają się miejsca rozpływają krajobrazy last minute nastraja all inclusive rok temu meksyk się kleił do palców taco de harina spływało z piramid na paryż gdzie któregoś lata uroczyście chowałam do kieszeni wagabundy kasztany na szczęście by się kiedyś po angielsku jeszcze zmyć z londyńską mgłą na rozległy horyzont bajecznie rozmajaczonego zielenią hamburga a potem już tylko uwodził mnie oddech gorącego rzymu z miłości do fettuccine wrzucałam monety w fontannę di trevi żeby nie umrzeć i jeszcze tu wrócić na zmywak

@Starzec Taka prawda :))))

może się z motyką na chwast nie porywać i sok zeń wyciskać lub na tarce trzeć?

@poezja.tanczy Za podzielenie się słowem jak chlebem ,skropione myślą, odwagą Twoją ,gdy po śniadaniu odszukam więcej przemilczę każde marne słowo….Obiecuję-:)Super powroty..pozdrawiam.

@poezja.tanczy Ale heca! Też właśnie piszę długie wierszowane opowiadanie zainspirowane moim pamiętnikiem z dzieciństwa... Co za niesamowity zbieg okoliczności!

Dziękuję Ci :) pozdrawiam!

@poezja.tanczy @poezja.tanczy niestety, może niczego nie wybieramy, jedni mówią, że zawsze jest wybór inni coś o karmie, ale kurcze ból jest jeden Dzięki za czytanie Pozdrawiam również miło Kredens

@hania kluseczka bywają matki mniej odpowiedzialne od dzieci, a często i bardziej dziecinne od nich. Dobrze jeśli to młodsze jeszcze potrafi zaopiekować się obojgiem, zanim wyrośnie, bo nieszczęście wciąż wisi w powietrzu. Bardzo dobry. Pozdrawiam.

@poezja.tanczy, @any woll, @MIROSŁAW C., @_M_arianna_, @Olgierd i @Leszczym dzięki :-)

Porzucona łódź Wiatr przesypuje piachy Bursztyn lśni na dnie

Wokół słów wielu, niewypowiedziane, mają najwięcej na celu. Zapatrzona w ciszę. Mowa bez słowa.

obraz