Ranking

nie dopowiada używa metafor mówi i milczy między wersami bawi się i śmieje smuci i płacze zachwyca i dołuje otacza nimbem tajemnicy ciebie i mnie od czasu do czasu tylko prześwietlając czerń kosmosu promiennymi gwiazdami jakie to piękne jakie mocne drżenie światło i cień Bóg pisze nieskończony wiersz i śpiewa wieczną pieśń

Podczas wylotu na odległy księżyc choć w planach widniał piękny Saturn wytracam optymizm ustawicznie Paliwa coraz mniej w żeliwie energia połknęła je do absolutu zera czeka kosmodrom karkołomne lądowanie Narasta mój zawód kosmo astronauty gdy uzmysławiam sobie coraz bardziej że nie przywita pocałunek ani uścisk dłoni Maksowane udręki techniczne cięgi i ciągi radiostacjowe relacje z Syzyfa poszukiwań ufoludków śladów schodów wody i etcetera Których nie ma i nigdy nie było (no ale trzeba będzie sprawdzić) Warszawa – Stegny, 27.08.2023r.

Ci co wsiedli i wysiedli, czasem w pędzie się spotkali, różne sprawy wspólnie wiedli, lecz najczęściej się mijali. Ktoś miał stacji siedemdziesiąt, a ktoś inny miał trzynaście. Bez nadziei by się przesiąść, gdy przecinał pociąg stacje. Rozkład jazdy na peronie przygwożdżony czarnym gwoździem, rozszyfrować go nie może przechodzący żaden człowiek. Większość czyta od niechcenia, nie z potrzeby, ale z nudów, bez refleksji, że istnienia na krawędzi wiszą cudu. Ci w pociągu jadą dalej, ktoś wyrzucił koduktora, kocioł stary jest na parę, węże snują się po torach.

Za czape się ułape ułape się za czape i tupiąc w błocie chlape na pobliski kram. Dożyna się Kalina dzieci na trampolinach skakają że aż sina ślina oraz łza. Sprzedają mi jąkając że wiejskie i że tanio kupuję ja nie dbając że już takie mam. W talerzu papierowym przy sosie musztardowym kiełbaski wprost od krowy plus bimberek chlam. Notable przemawiają wieńcową kolkę mając więc w gwizdek idę z parą co z widzenia znam. Akordem sru w aortę i wzbudzam w sobie hordę poprawiam ciastem z tortem odganiając gza. I nagle on mnie depce po palcach i cholewce przyglądam się swej krewce i mam biały szkwał. On cosik się unosi zasłania biustem Zosi i chciałby się podnosić zanim krzyknął au! - w nozdrza dostał strzał.

dolejmy soku wódka czysta jak biała kartka papieru jednych onieśmiela a innym rozwiązuje język podkładam ogień pod papierosa popiołem da się napisać coś grubego parę słów albo narysować palcem choinkę albo cycki baby z tatuażu marynarza codzienny przegląd sumienia zostawiam na jutro; teraz jestem po prostu zbyt żywy w podejrzanej dzielnicy na obrzeżach pamięci miasta czekam na autobus albo ucieknę pieszo dziś się już poddaje czystą kartką papieru zawijam kamień rzucam w czyjeś okno prześwietlone telewizorem dalej nic się nie dzieje mrok tylko gęstnieje tu i na peryferiach jakiekolwiek by je przeklinać zawsze są i czekają na parę słów które wpadają wieczorem przez otwarte okna

ukłonić się prawdzie przeprosić smutek nie bać się ciszy marzyć i śnić przecież to wszystko to życia sens to horyzont który ważny jest tak moi drodzy nie bójmy się o tym rozmawiać i obok tego być

Projekt Takamoya, chwila 83 Wiesz, co tak lubię w Tobie? Mówisz "Nie!" I to robisz, Cokolwiek. Nic w nas nie jest lekkie. Daty, słowa, dni schowane w głowach, rachunki podróży dalekich. Ale źrenic Banieczki mydlane, Jak świt nad ranem Roześmiane, nic nie chcą zmienić, Tyle w nas przestrzeni.

Niespełnione obietnice, setki kłamstw. Jak mogłam wiedzieć, że ty będziesz jednym z nich? Może zbyt ciebie idealizowałam, a może to ty zbyt idealizowałeś siebie. Przed oczami moimi, które były młode i naiwne. Spragnione prawdziwej miłości. Jak z bajek, które oglądałam w dzieciństwie. Patrząc na nie rozmarzonym spojrzeniem. Pragnąc tego czego nigdy nie dostałam od ciebie. Dziś patrze na nie pustym wzrokiem. Może jest w nim też smutek i żal? Z delikatnie gorącym kubkiem herbaty. Na dworze pada deszcz, a ja przypominam sobie ten jeden deszczowy dzień, który wtedy niczym jak bajka dziś przypomina mi dlaczego przestałam w nie wierzyć.

graniaste serce w metalowej skrzynce piersi pęcznieje jak gąbka

,, Ty jesteś Piotr Opoka - i na tej opoce zbuduję mój kościół... ,, Mt16 Kościół jest żywy Piotr pobudził go do życia nie jest bezdomny jest w tych co uwierzyli świat próbuje czasami GO odrzucić upadły cesarstwa królestwa systemy Kościół trwa moc Jego w Bogu ludziach we mnie w Tobie jesteśmy Piotrami potrafimy dać Mu życie jak trwoga Kościoły pełne jak balony na festynie 8.2023 andrew Niedziela, dzień Pański

Za biurkiem system podania kosi na blacie stoi sucha doniczka postęp odmierza zmiany na gorsze problemów rosną cyfrowe stosy Życiowa sprawa zwłoką przecieka kropla za łezką cierpliwość znikła zaległe kwiaty podnoszą głowy w kielichach brzęczy bratnia etyka Przewrót rozwija się na dnie duszy w cienistej głębi wciąż źródło tryska anielskie twarze zraszają ziemię spełniony petent już nic nie musi

zamienimy Berlin w twierdzę i wysłał chłopców nie ma innego świata mieli po siedem lat gdy przejął władzę bez gotowość bojowej zasilą długie kolumny jeńców szesnaście metrów pod linią miejskich ogrodów z wisielcami na latarniach poślubił Ewę cesarz Rosjanie już tu są pociągi spadają z torów archebakterie do fontanny powstań na ramię broń marsz nigdy nie złożyli broni stara wojna nowa rozrywka ani kroku w tył Putin ma w ascendencie Skorpiona bez Żukowa ciężko

jest powolna - gładząc nieustannie ostrza i krawędzie zaokrągla szorstką ziemię lecz drapacze w niebo się wbijają raniąc

- dla Siostry Niniejszy rozdział został napisany z wykorzystaniem sugestii Wyżej Wspomnianej i z użyciem sformułowań, zaproponowanych w pomysłodawczym komentarzu. - Chyba chwilowo dość miłosnych igraszek - odezwał się Oleg, całkiem jak nie on. Pociągnąwszy lekko Soę za wlosy, czego się nie spodziewała. Obróciła głowę. - A to co? - zapytała, podobnie jak mąż udając surowy ton. - Impuls - odpowiedział. Tej odpowiedzi nie oczekiwała również. - Nasza noc poślubna przetykana dotknięciami Wszechświata? - spytała, mając biodra wciąż w uścisku dłoni Olega. - Tak - potwierdził. - A ponieważ rozsądek jest jedną ze sfer darowanych nam Przezeń, proponuję skorzystać z kąpieli, póki woda jest odpowiednio ciepła. - Dobrze, mój mężu - Soa, wyprostowawszy się, podeszła do wanny i stanęła na najwyższym, przykrawędziowym stopniu. - Ależ ona ma cudowną figurę - pomyślał wpatrzony w nią Oleg. - I jak się porusza! Warto było - mruknął do siebie - czekać wszystkie te lata na żonę z Kosmosu. Z Wszechświata albo od Jezusa - kontynuował myśl, podnosząc się i wchodząc do wody w ślad za Soą. Usiadł za nią, a gdy oparła się odeń, z miejsca sięgnął do jej wciąż jeszcze rozwrażliwionej kobiecości. By chwilę później polożyć dłonie na żoninych biodrach, a potem przesunąć je na piersi. - Kolejny impuls? - zapytała, uśmiechając się. - Tym razem naturalność - uśmiechnął się również, zaczynając je pieścić. - Ale czy to nie na jedno wychodzi? Oboje wszak jesteśmy uosobionymi impulsami energii Wszechświata - dotyk jego dłoni wywołał naturalną reakcję. Aż jęknęła. - Zostawmy Wszechświat - zaproponowała starając się, aby jej głos brzmiał swobodnie. - Kontynuuj - zachęciła męża, chociaż czuła, że owej zachęty nie potrzebował. Jej piersi też to wiedziały. Podobnie jak reszta ciała, spragnionego przede wszystkim czego innego niż kąpiel... X X X - Stań tutaj, mój mężu - pokazała miejsce przed sobą, wyszedłszy z wanny ociekająca wodą, ale ciągle zanurzona w pożądaniu. - I staraj sie stać spokojnie. Gdy zrobił, o co poprosiła, postąpiła dzielące ich pol kroku i pocałowala go namiętnie. Czułość pocałunku trwała na tyle długo, iż Oleg poczuł, jak odurzenie zaczyna przejmować nad nim kontrolę. - To nie koniec - szepnęła mu do ucha, chcąc rozpłomienić męża jeszcze bardziej. - Liczę na to - chciał odpowiedzieć, ale język Soi, przesuwający się po jego szyi, a potem po torsie, zaniemówił go. Uśmiechnęła się do siebie. - To jeszcze nie koniec - powtórzyła jeszcze bardziej namiętnym szeptem, wpatrując się mężowi w oczy i sięgając dłońmi do jego męskości. Zareagowała równie naturalnie, jak jej piersi kilka chwil wcześniej. - Takich pocałunków nie zaznałeś - dodała tak samo namiętnie, nim przytknęła swoje wargi do jego warg. - Ani takiego dotyku - wysłała myśl prosto do umysłu męża, wciąż nie dając mu spokoju w miejscu, w którym zaczęła. A potem zrobiła to, czego pragnął, ale którego to pragnienia nie był pewien, czy wypada mu wyrazić nawet przed żoną. Nawet jeśli pochodzi ona z czasów swobodniejszych obyczajów. Uklękła przed nim, obejmując jego męskość ustami. Pod dotknięciami języka jęknął, odrzucając głowę do tyłu i zaciskając dłonie na jej ramionach. - Zaczynam upijać się nią... - pomyślał w jednej z ostatnich chwil, podczas których był zdolny myśleć. Po dłuższej, w jego odczuciu bardzo długo trwającej chwili, gdy tylko Soa wyprostowała się, popchnął ją lekko na łoże. - Upijam się tobą... - uśmiechnąl się do żony uśmiechem pełnym męskiej żądzy i wstydu zarazem, rozsuwając jej uda i przyciągając do siebie. Z oczywistym zamiarem złączenia w jedno kobiecości z męskością. Albo, mówiąc krócej, wsunięcia się w nią. - Upijaj się mną - uniosła nogi i polożyła stopy na jego ramionach. - Upajaj mnie sobą... X X X Mijała godzina za godziną, a oboje wciąż nie mogli zasnąć, dziwnym trafem nie czując takiej potrzeby. Soa upajała się Olegiem, on upijał się nią. Oleg otulal się jej czułością, Soa chłonęła jego żądzę. Twardość w miękkości. Pożądanie i bycie spragnioną. Delikatność i zdecydowanie, obie oczekiwane. Seksualne yin i yang. W końcu zasnęli, czując się upojeni sobą - by nie rzec pijani. Nie wiedząc jeszcze o tym, że wkroczyli na drogę zaspokajania pragnienia, którego zaspokoić się nie da. Na drogę wzajemnego upajania się, które to pragnienie, im bardziej je zaspokajać, tym bardziej wzrasta, wznosząc poziom zaspokojenia coraz wyżej i wyżej. Oddalając w czasie moment, coraz bardziej i bardziej, w którym człowiek, kobieta i mężczyzna - w tym wypadku Soa i Oleg - może uznać je za naprawdę zaspokojone. Bowiem to Wszechświat, a nie człowiek, wymyślił i stworzył tak naprawdę sferę seksualną. A tworząc ją, uczynił ją obszarem nie tyle kreowania przyjemności, ile dążenia do nieskończoności. Dlatego metakochanie się jest jak najbardziej realne i możliwe do urzeczywistnienia. I dlatego seks, mając charakter przede wszystkim duchowy, graniczy z mistyką. Ponieważ obie te przestrzenie pochodzą z jednego źródła - niematerialnej głębi Kosmosu. X X X - Soo, oto dałem ci kochanka - głosem jej Mistrza powiedział Wszechświat. Cdn. Voorhout, 25-26. Sierpnia 2023..

a ten który ma kroki zupełnie nie w porę obrane nie przemyślane spotka osoby i wnioski mu się poplączą gdy niebo wyda rozkazy pelerynę włóż buty zzuj stój teraz biegnij czołgaj się łkaj śmiej się trzymaj brzuch jakby chciał pójść gdzieś osobno teraz ustań będzie czas wolny i ten który miał kroki zupełnie nie w porę obrane nagle okazuje się kimś nowym zaczyna łączyć fakty i łamać zakręty spostrzegać wyboru czasem potężne ronda obchodzić i wszystko staje się potrzebne ta skórka banana na schodach ten promyk słońca w staruszce nawet osa która go pogoni zdaje się przestawiać umysł na lepiej obrane drogi

@iwonaroma O Jezusie często mówią, że jest poetą. Dzisiaj rano nawet ktoś to w radiu uzasadniał na podstawie ewangelii. A Jezus jest dla chrześcijan Bogiem. Zatem śmiało można powiedzieć, iż Bóg jest poetą z punktu widzenia tej religii. I również wszystkich tych wierzeń, w których każdy człowiek jest Bogiem. Stąd człowiek będący poetą jest również Bogiem. Powyższy koncept ma też swój cytat w Biblii w Psalmie 82,6, który mówi o ludziach. "Ja rzekłem: Jesteście bogami i wszyscy - synami Najwyższego" Dalej to już tylko kwestia interpretacji.

@duszka Super, dziękować :) Zamysł nie był jakoś kompletnie przemyślany, ot usiadłem nad kartką i machnąłem tekst :)) Jestem tylko astro kosmo poetą ;)) @Rafael Marius tak, możliwe że właśnie po to, ale w sumie po co?

-Skąd strach przed śmiercią, nawet u życiem steranych? -Człowiek boi się tego, co jest mu nieznane, będzie mógł jednak poznać, co po drugiej stronie, czego wszyscy ciekawi, a wciąż niewiadome.

@Corleone 11 Osz, Ty... 😊

Biały kruk symbolizuje, Rzadkość niespotykaną w całym świecie, Niedościgły wzór niesłychaności, Materialny symbol niespotykaności, Białe kruki symbolizują księgi unikatowe, Arcyrzadkie egzemplarze kolekcjonerskie, Zaś w przyrodzie białego kruka dojrzenie, Nierzadko cudem bywa nazywane, Lecz posłuchajcie co prawi poezja, Wieść to bowiem będzie niezwykła, Lecz na pytanie czy prawdziwa, Odpowiedź nie jest już oczywista… U świata zarania, U początków przyrody istnienia, Wszystkie kruki wyłącznie białe były, Czarnego upierzenia w ogóle nie znały, Przed tysiącleciami, Przed pierwszymi ludzkimi osadami, Białe kruki były tak powszechne, Jak latem dmuchawce na wielkiej łące… Lecz paskudne, czarne czarownice, Na miotłach swych nocami latające, Białym krukom zawistnie zazdrościły, Upierzenia ich szlachetnej bieli, Nawet nocne strachy w ciemnych lasach straszące, Białych kruków bały się srodze, Gdy białego kruka w ciemnym lesie postrzegły, Pomiędzy gałęziami natychmiast czmychały, I nawet paskudne błotne ropuchy, W śnieżnobiałe kruki wlepiały swe oczy, I niewidzialne nocne zmory, Około stad kruczych nocami się uwijały… I rzucały swe klątwy czarownice zawistne, Na krucze stada z oddali się bielące, Całymi tylko knuły nocami, Jak pięknego ich upierzenia ptaki pozbawić, Niemniej nocne upiory, Na widok białych kruków przeraźliwie wyły, Z pustych oczodołów w ich kierunku iskry sypały, Iskrami biel ich zamierzały spopielić, I szkaradne leśne gnomy, Na piękne ptaki, nocne czyniły zasadzki, Pod osłoną nocy przemyślnie się skradały, Śpiące ptaki przykrótkimi rękami pochwytywały… I pobrudziły brudami tego świata, Mądre ptaki swe białe pióra, Śnieżna biel piór kruczych, Padła ofiarą zawiści sił nieczystych, Plugawy bród całego świata, Do śnieżnobiałych piór bezwstydnie przylegał, Tak jak często na ludzkiej psychice, Odbijają się słowa plugawe, Tak jak człowiek wrażliwy, Od zła nie ustrzeże swej psychiki, Tak te mądre kruki, Upierzenia swego nie potrafiły ustrzec bieli… Posępne czarne kruki, Symbolizują ludzi skrzywdzonych, Którzy kiedyś ludźmi prawymi a zacnymi byli, Lecz trwale zostali skrzywdzeni, Lecz nadal możemy znaleźć kruka białego, Który symbolizuje człowieka prawego, Którego świata nie imają się brudy, Lecz wytrwale strzeże bieli swej duszy!

Pan Grabarz biegnie na polu z łopatą, gdyż niedoszłego trupa goni, chcąc zwłoki bez zwłoki, do czarnej dziury wsadzić, którą sam uprzednio wykopał na pobliskim cmentarzu. Bardzo pragnie, by jego praca miała sens, gdyż ostatnio nie obrodziło. Lecz uciekający biega w kółko, a za nim w kółko pan grabarz, aż w końcu ścigający kręćka dostaje i pada na ziemię, ale przybiega diabeł i kopie go w zdyszany zad, krzycząc siarczystym głosem: — Wstawaj łachudro, ludzka marności! Mnie o duszę galopa chodzi, albowiem wredniejsza od mojej. Nawet kusić nie musiałem. To zakrawa na prawdziwy hit w piekle! Obiecuję ci, na wszystkie tfu... świętości, że gdy zobaczę jego martwe ciało, z łopatą w głowie, to żona twoja, będzie jak nowa. Wypięknieje, zdrowa na zawsze i nagle bogata i wiecznie chcąca, a tobie wiecznie stać będzie i też będziesz wiecznie chciał, a zmęczenia żadnego. A ścigającego męża, co go teraz diabli nadali obiecaną nagrodą, żona właśnie ściga, krzycząc wniebogłosy, jakby przeczuwając obiecaną nagrodę: –– Weź mnie weź. Przyciśnij w rajce między pyrkami, na grzbietach łętów, blisko natury, jeszcze niżej, duś duś, ciśnij, duś duś, wkładaj, raz dwa, raz dwa, tak, tak jest dobrze… zamiast trupy po polu ganiać. –– To jeszcze nie trup –– odkrzykuje zdyszany mąż. –– Jak go trzasnę w łeb, to dopiero będzie. –– Tylko mi duszy nie uszkodź –– ostrzega diabeł rozjuszony po rogi i kopyta. –– Bo żadnej piekielnej chuci nie zaznasz. Licho ją weźmie. Przez ten czas, niedoszły trup na cmentarz ucieka i staje obok wykopanej dziury, wytrzeszczając groźnie oczy, poza oczodoły. A panu grabarzowi spoconemu, już tylko jedno w członku pulsuje. Gdy spostrzega takie wielkie koła, z czarnymi źrenicami, to z wielgachnym biustem żony odruchowo kojarzy, z czasów, gdy jeszcze takie obnosiła, strącając zabawki z szaf. W te pędy nurkuje, lecz odbija ciało od sprężystości i wpada do dziury, razem ze swoim lichym, flaczkiem nieboraczkiem. Diabeł macha w złości ogonem, pomstując: –– A bodaj by cię diabli wzięli, byle nie do piekła, pojebańcu jeden –– ryczy wściekle. –– Głupia ziemska dusza, to nawet mnie, zwisa koło kopyta. Mogłeś ciućkać do śmierci, a nawet po wsze czasy, a ty co? Między halucynacje cycków wskoczyłeś! Uciekający w tym czasie, spokojnie członki oddala, by jeszcze paru gościów w dołki, co sami wykopali, wpędzić. Bo jest to zgrywus, przebrany za trupa, morderca seryjny grabarzy. Żona jednak namiętnością otumaniona, skacze za mężem w dół i zaczyna swoje i jego odzienie namiętnie zdejmować, miarkując, że jeszcze ruchliwy będzie, chcąc w nią wejść głęboko, jak do grobu. Ale on nie chce już nigdzie wchodzić, bo w dziurze leży, co do bezruchu ciało zmusza, swoim przeznaczeniem. Jednak luba i tak na nim skacze, lecz to wszystko diabłu na orgazm, aż w końcu zamarzają razem, w ostateczny sopel, bo przymrozek w nocy przyszedł i wszystko zamroził, jak to z mrozem bywa. Nawet ich gołe dupy.

@Marek.zak1 Aby nie bać się śmierci, starość otula się w nieświadomość demencji, a młodość w nieświadomość niemyślenia o starości... Pozdrawiam, Marku:-)

i jak wielu poetów, jest trudny do zrozumienia:). Pozdrawiam

Bliskość tak bliska odebrana Zgrzytliwie pociągu kołami Przez dzień, noc całą, do rana Wciąż razem, a jednak sami Obecność tak obecna, krucha Porcelana, jej dotyk ostrożny Tęsknota na wszystko głucha Samotna jak krzyż przydrożny Miłość tak gorąca, wzajemna Widzi Cię, szepcze i pamięta I wspólna wiedza tajemna I Ty ku mnie uśmiechnięta

Dobry aforyzm, a nasze istnienie rzeczywiści na granicy cudu. Jak ktoś jedzie długo, w dodatku wygodnie, powinien z definicji być zadowolony, dziękować losowi (Bogu, naturze, itp.) i nie martwić się pierdołami. Ci , którzy dopiero wsiedli niech lepiej patrzą dokąd jada i jakie są tory, bo przy wstrząsach do wykolejenia jeden krok. Pozdrawiam

To wszystko co mam przynieść dzisiaj, To i me serce do tego, To i me serce i wszystkie pola I łąki spod nieba szerokiego. Licz i ty, gdybym zapomniała, -- Niech ktoś tę sumę zna, -- To i me serce i każda pszczoła co dom w koniczynie ma. To może być o tym i owym, ale skoro to Emily to pewnie jednak o tym... I Emily: It's all I have to bring to-day, This, and my heart beside, This, and my heart, and all the fields, And all the meadows wide. Be sure you count, should I forget, -- Some one the sum could tell, -- This, and my heart, and all the bees Which in the clover dwell.

przerywaną wiatrem deszczem świerszczem trelem i Twoim kojącym głosem

papierowa cywilizacja tam półki pełne wyblakłych ksiąg ku pamięci ściętych drzew i zacierają ślad łąka pniaków, nawet grzyby przestały tam rosnąć taki cmentarz wspomnień czy żal komputeryzacja i klikający nowy świat co synchronizuje czas a drzewa odetchnęły ********************

Mówisz mi że jesteś inny, niepowtarzalny, wyjątkowy. Jedyny w swoim rodzaju. Jak śnieżynka spadająca na zaśnieżony chodnik w grudniowy wieczór. Obiecujesz mi wiele. Jednak ja widzę twoje spojrzenie. Patrze na nie tak jakbym starała się go nie zauważyć. Lisie, pobłyskujące setkami niespełnionych obietnic i łgarstw. Doskonale wiem, że twoje zewnętrzne piękno to zmyłka prowadząca pod same wrota Hadesu. Nie wyjdę przez nie już taka sama Dobrze o tym wiem. Mimo to zatapiam się w twoich słodkich kłamstwach jak wisienka w czekoladzie czując jakbym wysuszała się z każdą minutą niczym zwiędły kwiatek. Wiem, że nie ma odwrotu, ale w tamtym momencie wcale go nie chce.

@violettaŚwietnie! Śpiesz się powoli do emerytury. Podróże kształcą, praca uszlachetnia - ogranicza lenistwo, a każdy dzień życia jest bezcenny. Pozdrawiam Cię serdecznie! :)

@Leszczym odjechane i mi się podoba :))

Wyziębione domy dygoczą chyląc głowy ku upadkowi. Wiatr rzeźbi powierzchnie kałuż, w nich już na zawsze odbite słońce. Zapowiada ciepłą wiosnę oraz upalne lato. Nikomu już niepotrzebne łzy. Wylane na drogę, którą pójdziemy, chociaż nie bardzo wiadomo gdzie i czy się kończy. Żal pustych kartek jak i tych wypełnionych po brzegi.

@slow Chico i Rita @Leszczym Ghost Dog

@Ewelina Ciekawa i zastanawiająca miniaturka. Ciekawi mnie powód dla którego serce pęcznieje, ale to pewnie słodka tajemnica autorki. Pozdrawiam serdecznie :-)

Dobrze, że nieskończony. Może kiedyś skończy i komuś uda się go wreszcie przeczytać :) Pozdrawiam.

@iwonaroma ..i ma poczucie humoru! :-)

@duszka Ano właśnie drapacze ranią, cóś jak czasem R.E.M. - Everybody hurts ://

Zastanawiałem się kto pierwszy pokusi się o to stwierdzenie :)

@duszka Dziwna sprawa z tym SI napisało mi wierszyk o "przyjacielu" - wynikało z niego, że jest pod ścisłą kontrolą i sterowaniem przez człowieka - chyba daleko jeszcze do samoistnej inteligencji. Moim zdaniem dowiemy się dopiero wtedy, gdy ruszy fabryka za androidami czy czymś podobnym. I nie wiem skąd się wzięło przekonanie o służebności ludziom takich SI. Co do wiersza zestawienie na jaki padł twój wybór jest nietypowe, a przez to ciekawe, a biorąc pod uwagę procesy budowy, rozbiórek, odbudowy drapaczy można się pokusić o różne interpretacje... Cieszę się i pozdrawiam :)

@staszeko pod nią miła, wesoła istotka z sercem:)

@staszeko wczoraj chodziłam w niebieskiej sukience, oszałamiającym kolorze:) gdy byłam w sklepikach i na ulicy wszyscy panowie się uśmiechali:) o sobie pomyślałam, nie masz chłopaka, załóż odpowiednią sukienkę:)

Słyszę tu echo poprzedniego wiersza (zobacz odnośnik poniżej) — tam serca były „kwadratowe” tutaj „graniaste”, czyli w dowolnym kształcie, chociaż wciąż kanciaste. Czemu kanciaste? Krótszy, lecz również bardziej uniwersalny wiersz i dlatego pasuje chyba do każdego i wielu sytuacji.

@Rafael Marius Tak. Niezwykle ważne jest żeby edukować młode pokolenia. I trzeba to robić w atrakcyjny dla nich sposób Budowanie wartości, nie może być przeżytkiem, Czy nieużyteczną gadaniną. Poruszasz ważne sprawy I tak to właściwie wygląda Pozdrowienia :)

@duszka Jak Cię czytam To widzę, że wszystko doskonale wiesz :) Pozdrowienia

@Deonix_ Człowieczeństwo to coś na co pracujemy Albo nie szanujemy Pozdrowienia :) @Rafael Marius Faktycznie nie zawsze wszyscy pamiętają Bo o pamięć swoją nie dbają Pozdrowienia :) @iwonaroma @Czarek Płatak Dzięki

Tak różne. W wierszu miałam też na mysli te wewnątrz nas - zbudowane z mysli, przekonań, uczuć... Niektórych nie chcemy poddawać "erozji". Dziekuję Ci :)

wczoraj byłem z tobą jest w pamięci dziś brakuje słów pocałunek nadwyrężył język ale nie osłabił chęci tylko podsycił ją

@tetu Biję brawa!! Wiersz dla kolejnych pokoleń i kolejnej Epoki. Pozdrowienia

madmaxieje nam świat. Te pożogi to już codzienność. Strach się bać co dalej. Podejmujesz ważny temat w nienaganej rytmicznie i muzycznie formie. Jest gites majonez

choć nie sami lecz samotni niby razem lecz osobno chodzą smutni i markotni miast z czułością siebie objąć zakochanie czas im ukradł nie umieją kochać wcale kto nauczy pielęgnować aby miłość kwitła stale :)