Ranking

było minęło coś czego nie ma było nie minęło coś co jest

Wydawałoby się że najgorsze są noże (biała broń) łatwo je kupić, łatwo kogoś podejść albo zajść od tyłu i wbić nóż po rękojeść no ale po krzyku Najgorszy jest potok złych słów rozmyślnie wymyślnie i planowo idący w wisielczą rozmowę czasem przy różnorakich rozstaniach celne złowieszcze słowa torturują nas rozpierdolem idącym w dekady... Warszawa – Stegny, 06.08.2023r.

Gdy się uśmiechacie mocniej biją nam serca szybciej znikają smutki dłużej trwają radości Gdy się uśmiechacie cieplejsze chłodne dni jaśniejsze ciemne noce słodsze wydają się sny Gdy się uśmiechacie miłość ogniem płonie którego pierwszą iskre rozniecacie zawsze wy Gdy się uśmiechacie cały świat się cieszy bo wyraz takiej twarzy ładniejszy jest od tęczy Gdy się uśmiechacie szybciej rosną nasiona a z nich piękne drzewa których cień zakrywa zło

Wyszedłem z nocy, wyszarpałem się z jej szponów… Przytłoczony do samej ziemi, przygnieciony natłokiem mroku. Przesłaniam dłonią szczypiące oczy jak ślepiec porażony po latach jaskrawym słońcem. Wyszedłem z labiryntu cienia, z pomroku dziejów, z niemocy poruszeń… Idę powoli otulony płaszczem szumiącego wiatru. Idę przed siebie, wkraczając w jasność nieznaną. Idę przed siebie, za tobą w ślad. * W aureoli światła — bogini kwiatów. Rosnąca w moich oczach i jeszcze piękniejsza z każdym momentem ukrytego spojrzenia. Zamiatają ci drogę gałęzie płaczącej wierzby, kiedy tak idziesz w rozwianej szacie… Idziesz. Idziemy, idąc raz jeszcze w cień zagłębiając się skrzydlaty. Muskasz palcami to, co twoje i moje. I dajesz od siebie, do mnie… I dalej, w następne pokolenie. Coraz dalej w las, do woni igliwia, gdzie cisza spada z wysoka. Chwytam cię za rękę lekko jak we śnie, zabiegając ci podstępnie drogę. Nie odwracasz wzroku, nie patrzysz albo tylko udając niewidzenie. Więc patrzę za nas, obrysowując palcami twoje rozchylone usta. Nie chcesz? Spójrz na mnie. Chodź. Wejdź w unisono wspólnego oddechu. (Włodzimierz Zastawniak, 2023-08-06)

ślady przeszłości w przyszłości nicości wygłaskane obrazki bajeczne kołyszą się cienie jak manekiny w kołowrocie wydarzeń i te od zarania pytania przecież chcemy wiedzieć znać chcemy przecież nieprzenikniona wiedza wierci się w umyśle (nie) odkryta wybuchnie nowym wszechświatem **********

Bułka z masłem dobra jest i ponoć łatwa Powiedz to głodnemu Bez perspektyw Czasem niczego się nie chce tylko tej bułki Nawet bez masła Ja na szczęście ją mam Z masłem Nawet mogę dodać Szynkę Miód Dżem Ser Etc. Dziękuję Jestem wdzięczna

Rzym (Jankowi) W cieniu pini odpocznij, spróbuj zatrzymać czas. Samotny nie będziesz nigdy. Apostoł pierwszy był. Wpatruj się w kamień nadrożny. Apostoł rozumiał Go. W upale w ciągu dnia. Szukaj swych odpowiedzi. Dumnej Pini przy drodze życie zdarzyło się. Jeśli na chwilę zapomnisz (przez chwilę?), odetchnij powietrzem jej. W Coloseum o świcie niewolnik w ciszy odchodził. Pomyśl…, zatrzymaj się chwilę… Ile jest warte dzisiaj człowieka prostego życie? Panteon ma groby Wielkich. Ty nie omijaj Go. Woda jest źródłem życia. Wpatruj się czasem w nią. Pamiętaj o Słoniku. Od zawsze stoi tam. Minerva Piazza Go chroni, On szczęście Ci da. Rzymskie koty przywitaj. Przywieź antyczną myśl. Pożegnaj ROME ode mnie. Powrócę choćby dziś. SALUTI.

Nasz piękny los jest Ze słodkich wspomnień utkany I prowadzi nas w ciepłą noc Otuloną szeptami mroku Bo to takie piękne Umierać i rodzić się na nowo

Kwiat został mi raz ofiarowany, Kwiat jakiego żaden Maj nie zrodził; Lecz rzekłem, - mam ładny krzew różany, - I kwiat oddać komuś mi się godzi. Wróciłem gdzie moja róża miła, Żeby dzień i noc dbać o nią wiernie; Lecz róża z zazdrości się skrzywiła, I za całą radość miałem ciernie. Od tłumacza: Tak sobie myślę, że to nie o ogrodnictwie... chyba. I William Blake: A flower was offered to me, Such a flower as May never bore; But I said, ‘I’ve a pretty rose tree,’ And I passed the sweet flower o’er. Then I went to my pretty rose tree, To tend her by day and by night; But my rose turned away with jealousy, And her thorns were my only delight.

czarcie koło tymczasem to mogło być mniej więcej oniryczne wejście w stylu po prostu płonie ognisko po polsku szumią knieje jest odmęt trans- kolej rzeczy emanacja w ciemności zapomniawszy w mowy gębie ludzkiej pod dębem wielkiem przedwiecznem warkot jęzorów wchodzą w wąwóz i toną wychodzą w światło księżyca o oddech traw się potykać żarząc jaskrawo żarem skrzydeł zmoczonych w płomieniach śpiewać z lasem zstępując jak maria z obrazu to takie pyk że zawsze znajdzie się co najmniej jedna feerycza ścieżka do przejścia i wyjścia lecz tymczasem to owijając się nim szczelnie od chłodu przedświtu to przykładając ćmami obsiadłe czoła było tyle drzwi za jednymi ty każde z inną klamką chłopcy rozbijają je w drzazgi którymi nakarmią stos nie widać nas tutaj to skończy się kiedy wstanie dzień kiedy zgasną jak skręty fraktale pośród gwiazd powrócimy z łona taki obraz: powierzchnia morza jest złota złotem rozkuwanej klingi faluje w zgodzie z rytmem twoich ramion połyskujecie miriadami trichomicznych błysków być morze to właściwe słowa mają smak przecinki u której wylotu łypie rybie okno w nim za oknem w oknie okno światła zgaszone topniejemy

@Rafael Marius Być może miałeś szczęście ;) @violetta No ale jak nawet lubisz się godzić ktoś zawsze w taki dziwny ciąg i Ciebie może wciągnąć, a wtedy jest źle... @Dared Może ale nie zawsze mi wychodzi :// @sam_i_swoi Tak możliwe, a tego Asnyka akurat znam ;))

@Tectosmith, @Rafael Marius, @poranki i @Kamil Olszówka dzięki za wizytę i serducha :-) ****************

@Leszczym coś chyba ktos komuś coś dzisiaj powiedział, ale pewnie nie tylko dzisiaj. Znamy to znamy, Niemen śpiewał, że zabić można słowem tak jak nożem chyba w Dziwny jest ten świat

to nic że żaglem targa wiatr błyskawic cień czy grzmotów huk roztrwania nocy toń to nic? że wstanie świt wzejdzie słońce wynurzy się horyzont zza mgły to nic! że torami przetoczy się stal uderzy o stal i będzie gwar już wtedy będę sobie słodko spał!

wpierw przytomność umysłu później świadomość bycia świadomym wreszcie myśli i gaduła - głos wewnętrzny *** koleżka do mentora sprawa jest poważna każda kobieta mnie kręci mentor do koleżki higiena umysłu - ćwiczenie odmowy dziesięć coraz to piękniejszych kobiet proponuje coraz to większe sprosności gdy tego dokonasz zapytasz siebie - kim jestem

Ile jeszcze czasu będzie tak kapać? Półtora minuty czy dłużej? Dzień cały, do zmierzchu, do rana... do każdej rany można w tym czasie przyłożyć to - miarowe, nieskończenie przyjemne kapanie, zacieki na szybie, parującą kawę. Kap, kap... rozmywa się uczucie zmęczenia, za sprawą lekkiego chłodu gorączkowo szukam ciepłych skarpetek, na gołe nogi wyglądają śmiesznie, ale... kap, kap... co mnie to obchodzi. Nad parującą kawą na nowo odkrywam wodę w stanie lotnym. Snują się we mnie wspominki z lat chłodnych, dziecięcych, choć bogatych w doświadczenia pierwsze, snuje się biała sukienka w zielone wzorki... najlepsza ze wszystkich, jakie nosiłam, najpiękniejsza. Półtora minuty w świetle życia stanowi jedynie kroplę przemyconą przez rzęsisty deszcz na powierzchnię ziemi, na dach, na płatek kwiatka dzielnie trzymającego fason i kolor w świecie, który sztucznie barwiony zwykle brzydko spływa poruszony wilgocią... kap, kap... na oczy przechodniów, na myśli załamane kroplami, myśli ulokowane pod namiotem, wędrujące po górach, siedzące w strojach kąpielowych i sandałkach, na niskiej pięcio – milimetrowej podeszwie brylujące między rozlanymi obficie kałużami... kap, kap... siedzące przy ognisku, na plaży, na koncercie. Patrzę, jak zbiorowość kropel próbuje się wydostać z mojej filiżanki kawy, kiedy inne... kap, kap... nacierają na umysł, moszczą się w nim spowalniając myśli, chwilami wręcz cofając je... bo deszcz to cichy towarzysz, który zawsze robi egzaminy, zbiera uczniów w wielkiej sali i chwilowo nie daje im możliwości wyjścia na zewnątrz, a potem czeka na ich reakcje. Jeden człowiek otworzy piwo, drugi człowiek wyciągnie grę, trzeci się przytuli do choćby „sukienki”, najpiękniejszej jaką kiedykolwiek nosił, takiej która już kiedyś miała swoje półtora minuty. Rozleniwi się przy niej, rozklei uroczo, sentymentalnie spełniony rozlokuje wydarzenia na nowo ich dotykając, wśród podobnych kropel... kap, kap... to jest półtora minuty, która się przeniosło w czasie. Kiedy krople poruszają się dynamicznie, kiedy jedna chce w górę, a druga ciągnie w dół, przez półtora minuty można lewitować nad życiem tu i teraz, tu i tam, żeby było... kap, kap... nieziemsko.

Drabble Budzi mnie cichy śmiech. A przecież nikogo oprócz mnie, nie ma. Lokalizacja źródła zajmuje trochę czasu. Wstaję z łóżka. Idę na korytarz. Otwieram drzwi. Zapalam blade światło. Schodzę. Na połowie schodów, dźwięk jest nagle za mną. Spoglądam do tyłu. Nikogo nie widzę. Jestem w piwnicy. Słyszę go cały czas za sobą. Jakby dziecko tutaj było. Tak nieprzerwanie każdej nocy. *** Siedzę zamknięty w błękitnym kojcu. Jestem w niebie, z uwagi na odczuwalną miłość. Doświadczam obecności białych aniołów. Zakładają mi ciasne, sznurowane ubranko. Szepczą, że dla bezpieczeństwa. Wtedy mam znowu powód, do serii uśmiechu. Zabawnie wyglądają. Ktoś im ukradł skrzydła.

Obiady Czwartkowe: zgromadzenie, światłe oświecenie, tak, dwadzieścia lat w cieniu - jesteśmy jak cienie - przecież nie istniejemy, oto: poświęcenie dla tej świętej miłości kochanej ojczyzny: tańczymy, walczymy jak - ten korzeń nieżyzny - dla tej śniętej mądrości upadłej obczyzny, przecież nie istniejemy, oto: poświęcenie lat, dwadzieścia, lat i wciąż - jesteśmy w tej cenie - jak czwartkowe jedzenie, pospołu ruszenie... Łukasz Jasiński (grudzień 2022)

Za czerstwym chlebem kolejka szara zakręca młodość w dojrzałe smutki z gniazda wypadłe za wcześnie ptaki czekają z celem wczepionym w troskę W dole rodzice tęskniący cicho w szponach depresji leżą bez ruchu przez wojny wichry strąceni z dachu na losie piskląt niemocą piszą Życie na kartki za życiem stoi parami szybciej zdobędą szczęście wspólna historia dodane skrzydła odfrunąć z kluczem do dużej roli Em trzy spółdzielcze wersalka żądze miłość wiadomo jest dla dorosłych mówisz za mali, spójrz w głębię oczu szmat czasu wyrył dziesiątą wiosnę Nie dla każdego czas w tym samym tempie płynie. Wszystkie przedstawione wydarzenia są autentyczne.

w przydużej marynarce i w przykrótkich spodniach przychodził do klasy z potarganą głową kładł na biurku skórzaną teczkę a przy niej filcowy kapelusz w pogmatwanym świecie ostrożnie rozplątywał nitkę kłębka mitologicznej Ariadny próbując w pomroce labiryntu kłamstwa wskazywać nam drogę do światła zdawaliśmy przedwcześnie egzamin dojrzałości i sobie sprawę z tego że Minotaur rzeczywistości dyszy za ścianami szkolnego szklanego akwarium w którym powiewała przez krótkie chwile flaga prawdziwej wolności pewnego dnia przyszli przyszli po niego zamaskowani panowie w niebieskich kombinezonach z orzełkami bez korony zabrali jego teczkę zostawili kapelusz nigdy nie poznaliśmy dalszego ciągu historii jedynie pogłoski że zabili zabili go fachowcy od biologii a jego miejsce zajęła umalowana pani w niebieskiej maseczce historia zmyślona

hard point gdyby tylko mogło być tak po prostu, że dało się czuć zapach rzeki z tą lekką morską nutą, przyniesiony powiewem, który wyciąga firanki za okna jak białe sukienki niedziel. ale nie, po prostu drapała się po tyle, jakby olewała kompletnie, że uwierzyć w kłamstwo często przychodzi tak łatwo, jak trudno jest odzobaczyć prawdę. znajdowała przeciwieństwa do zjawisk i rozkładając parasol, lekko tylko wzruszywszy ramionami, zdawała się mówić - bierzcie i pijcie z tego, niechaj w piach nie padnie. to te essy z ruchem kończącym kiedy traker podświetla kroki na betonie zżerającym podeszwy. załóż przyciemnianie okulary, nie oślepi cię światłość wiekuista. w tym czasie domatorzy nabierają kotlety w usta. blue light wszędzie, makiem wszędzie, ona zaś drapała się z tyłu. czego chrobot paznokci na jeansie jeszcze smętności przyczyniał. wgapiłem wzrok w czubki butów /w tle brzęczą shoe gaze gitary/ jednak ziemia rozścielała się pod nimi jak zaprzeczony antonim, przenosząc ciężar wypowiedzi z jednej na drugą nogę. bo jakby co, to ja tutaj obstawiam hard point.

to nie wiem w jakim jesteśmy kraju czy w Polsce jeszcze bo mówią, że w raju uroiłem sobie sad, a w nim gruszę po jabłku nieszczęsnym tym się wzruszę a oni chcą hodować bananowce i strusie, za nic mając rodzime owce z kraju płynącego mlekiem i miodem zrobili pasteryzowaną wodę Europo w którym kierunki nie idziesz do czego nie zmierzasz - wiesz, że z mąki z robaków nie chcemy chleba Eko choć w modzie, nie takiej natury potrzeba dziś jak przepowiadali, Ukraińcy zęby pokazali za naszą pomoc wdzięcznie się wykazali gorzkie żale są niepotrzebne - szukajcie innych przyjaciół, nam to nie jest niezbędne coś mi się zdaje, że mandaty kto inny dostanie choć z drugiej strony jeszcze trochę wojny i... znów zaczną śpiewać jak to pomocy im trzeba może skapnie kilka gruszek z nieba

niektórzy nie boją się Boga a wielu udaje, że On jest życie swoją drogą religia może być pan tak nie miesza przecież każdy wierzy co prawda inaczej ale ma swoją od dziada pradziada bez zmian byle nie myśleć niech zostanie jak jest dobrze wygodnie sennie na ulubionym fotelu śmierci © Artbook

a może trefiony? łatwo się zwieść brzmieniem i pogubić w znaczeniach

@Rafael MariusHahahaha, tak podążyłem w ślad za wrocławskimi cegłami. Oczywiście, że chodziłem do szkoły w stolicy. Jak znasz Grochów to zapewne nie raz się ominęliśmy. Tak, jesteśmy warszawscy rodacy. Był czas, że w rozmowach z innymi określałem się jako wrocławski-warszawiak. :) *******

nie ma cię choć czekam... niebawem gwiazda rozbłyśnie na niebie i rozdziewiczy ciemność wstydem zaleje - blaskiem zdziczałym w górę - doliną snów pobiegnę znajdę cię... na stosie kartek z pamiętnika powyrywanych

@Rafael MariusTo na pewno nie byłem ja. Wyjechaliśmy z Wrocławia, gdy miałem chyba 12 lat. Osobiście lubię/kocham oba te miasta Warszawę i Wrocław. Wiele lat mieszkałem na Pradze Południe.

@Rafael MariusTak, rozumiem. Przykro mi, jesli chodzi o Twoje zdrowie. @violettaAmeryka jest piękna, ale jak to się mówi: wszędzie dobrze, gdzie nas nie ma. Pozdrawiam!

chcąc się upewnić czy gdy miasto śpi parkowymi alejami spacerują jego sny za drzewem ukryty cichutko czekałem lecz zamiast snów dwa cienie ujrzałem cienie które mówiły brakuje nam jednego więc następnej nocy przyjdziemy po niego wystraszony bardzo zawróciłem do domu a gdy rano wstałem pomyślałem po co komu tyle snów i zacząłem śmiać się z własnego

To prawda do Warszawy zwożono cegły z całego kraju. Najwięcej podobno z Wrocławia. Tam rozbierano całe kamienice, by pozostałości zawieść do Syreniego Grodu. Było takie hasło "Cały naród buduje stolicę." Zatem dziękuję tacie w imieniu Warszawiaków za pomoc, a Tobie za ciekawy komentarz i serduszko.

@violetta Masz to szczęście w takim razie...

@iwonaroma O zdjęciach faktycznie można tak powiedzieć.

@Łukasz Jasiński Nie, ci ludzie żyją w nas, każdy miał jakiś na mnie wpływ, dobry, zły nieważne ale miał, każdy stał się cząstką mnie

U mnie to chyba tylko rodzice tak potrafili. Tak mnie uodpornili na tego rodzaju ból, że później nikt już nie był w stanie tego progu przeskoczyć.

Tak dużo tu jest takich osób. Właśnie, co ciekawe za gazetami też były. Szczególnie w piątki, bo wtedy był drukowany program telewizyjny na cały tydzień. Był aż jeden konał, a potem dodali jeszcze drugi, zatem nawet wybór się pojawił. Można się nawet było pokłócić, bo jeden chciał oglądać to, a drugi tamto. Szczególnie między płciami dochodziło do konfliktów, życie. Dziękuję za komentarz.

Co się stać mogło, a się nie stało, widać stać się nie miało. Pozdrawiam

@Łukasz Jasiński Wolność, jak ją masz jesteś szczęśliwy, nie daj jej zabrać Sobie.

@sam_i_swoi chyba tak zrobię:)

@Amber można i tak :)))) @Konrad Koper dzięki :)

spotykam ludzi bez strachu łamią się podtapiają nadwyrężają służbę zdrowia - często krótko żyją spotykam ludzi całych we strachu łamią się w środku łuszczą chwieją jak trzcina - lądują na terapiach *** kupiłem czarną wołgę wożę do ślubu i na pogrzeb ma naklejkę na szybie nie porywam dzieci

Całkiem całkiem

@sam_i_swoiSamo życie, zagadkowe, przecież nie wiemy dokładnie co będzie jutro...może koniec świata jaki znamy. Pozdrawiam :)

Republic P-47 Thunderbolt

Vought F4U Corsair

@Stary_KredensWdzięczność jest ożywiająca! Jak swiateklo na końcu tunelu.

Nie bardziej włoską mentalność w ogólności. Trochę ją znam, bo pracowałem w dwóch organizacjach ze słonecznej Italii. Najpierw się kłócą wrzeszczą jakby się mieli pozabijać, a gdy kurz bitewny opadnie, przechodzą, jak gdyby nigdy nic, do prozy codziennego życia. Mnie też się nieco z tego klimatu udzieliło. Kto z kim przestaje... To spory kawałek mego życia. Tak. Powoli zbliżam się do końca. To taka muzyka tła. Dobra pod czytanie wierszy.

W podstawówce dobrych kilka takich osób znałem. One nawet były wobec mnie otwarte. U nas wiele osób się "cieło". Można powiedzieć nawet taka "moda" była. Za tym stały problemy alkoholowe w rodzinie. Ja próbowałem nawet gadać z ich rodzicami, no ale nałóg był silniejszy od miłości do dzieci. Niestety najmłodsi zawsze w takiej sytuacji cierpią najbardziej. I nie dociera do nich, że to rodzice są tym prawdziwym źródłem problemu, biorą karę na siebie, którą sami sobie wymierzają.

Smutek jest tak ulotny... Pozdrawiam serdecznie, Miłego dnia Gdy smutek zaglądnij do miłych chwil wsiądź na łódź płynącą w nieznane może zawiezie cię do fryzjera może do kina a może do parku tak park jest miejscem gdzie warto wśród natury nawet się ponudzić popatrzeć na ludzi oni także mają troski a jednak... pewnie w duszy cieszą się że są że żyją uśmiechnij się i pomyśl a niech tam płynę dalej 6.2023 andrew

Zapiekło się miasto od środka Tu ślęczą i snują się cienie Roztapia się asfalt na drogach I skóra, i szyby okienne Goreje w nas, mięknie struktura Ucichły mrowiska-ulice Bo w gardłach zaległa posucha Choć każde wydaje się krzyczeć

@Lidia Maria Concertina Ale jest też wiele dobrego na świecie dla równowagi Bilans i tak wyjdzie na zero. Inaczej świat nie mógłby istnieć. Bóg już tego dopilnuje i bez ofiar skoro takie zasady ustalił.