Ranking

Inni długo śpią w niedzielę ja zaś zaraz tapczan ścielę bo mnie kusi nieodparcie lodóweczka a w niej żarcie do koloru do wyboru dwie odmiany są kawioru jest myśliwska są parówki świeże mleczko wprost od krówki schab pieczony jest ze śliwką i schłodzone jasne piwko mięsna, rybna jest konserwa jestem i ja cały w nerwach bo małżonka wraz z teściową moim szwagrem i bratową wiedząc, jakie mam słabości pozbawiły mnie żywności. Kiedy mnie nie było w domu założyli po kryjomu w miejsce lodówkowej klamki zamykane szyfrem zamki złość wezbrała we mnie tęga i wzrastała w niej potęga powolutku, więc cichaczem i duszonym w sobie płaczem będąc w takiej to potrzebie wyruszyłem wprost przed siebie wprost do baru gdzie barmanka obsługuje jak kochanka oczywiście za opłatą ja zajadam się sałatą schaboszczakiem i frytkami w przerwach racząc się drinkami. Po powrocie powiedziałem to, co w drodze obmyślałem chcę być dobry, chcę być miły lecz na głód nie znajdę siły.

Piszący kurczowo pochwyci Ogólnik by nadać mu kształtu Uładzi, zaprzeda się chwili Przekłamie - w najgorszym wypadku Fotograf podkrada momenty Ziewnięcia, igiełki obcasów Sylwetki rozmyte jak szepty Nadmierność pod szatą lub nagość Tam refleks, igranie skojarzeń Dym z fajki układa się w halo Pstrykają ziarniste pejzaże Wstrzymuje nas w biegu nim zwiędną Rośliny i ciała, płat ziemski Próbując przedłużyć doczesność W najlepszym wypadku uwieczni

kto długo chodził na krawędzi ten wie najpierw trzeba przesunąć stopy bliżej siebie aby uwolnić pięści

On: Paulina, chodź ze mną na kawę. Ona: Zaraz, zaraz, chwileczkę, z Tobą mam iść? Nie wyobrażasz sobie przypadkiem za dużo? Że jak to, że my razem? Że ty i ja w jednej kawiarni przy jednym stoliku? On: No tak. Ona: No nie wiem, nie wiem, są tutaj sprawy, które muszę przemyśleć. To niby nic a jednak jest coś. Daj mi rok zastanowienia. On: Moja droga, a mówiłem ci już, że jestem po metamorfozie? Ona: Ach, super, to zupełnie zmienia postać rzeczy. Trzeba było tak od razu. Hm, możemy iść nawet do opery, bo od teraz z tobą nie wstyd. Zresztą chodźmy czym prędzej! On do siebie: Fajne są te słowa klucze :) Warszawa – Stegny, 15.10.2022r.

jest dziewiąta rano-ok ja dopiero do życia się budzę jesteś jak ten kot albo pies ja bez ciebie ciągle się nudzę ty mi miauczysz lub szczekasz do ucha ja się czuję wtedy trochę lepiej rób to częściej a będzie-ok pierzchnie w pizdu ta moja nuda z tobą jakoś jest zawsze inaczej chociaż humor twój jest raczej cierpki jak to wino które popijasz na zadupiu w tej twojej Pomezji winoroślom ty nie wierz bo one zdradzą ciebie przy byle okazji podchmielony ujadałeś ponoć że jak zwykle to ja nie mam racji *fota z netu.

Opowiem ci dzisiaj O pewnym rybaku - Słucham z zaciekawieniem ... był stary, lecz w oczach Lśniło mu słońce Odbite od fal... No i co z tym rybakiem? ... od wielu dni Nie złowił żadnej ryby Lecz kochał morze I łowienie ryb I miał przyjaciela Małego chłopca... I co dalej? ... chłopiec wierzył w starego Choć wszyscy w wiosce Położyli na nim kreskę Co to znaczy: Położyć kreskę? ... uważali, że nic nie złowi... Naprawdę? To bardzo smutne ... ależ nie tak bardzo Bo pewnego dnia Stary złowił wielką rybę O jakiej pomarzyć Mógłby każdy... To ciekawe, bardzo Opowiedz dalej! ... ten chłopiec przynosił mu jedzenie I o niego dbał I do końca wierzył w starego Choć w tej wierze Był samotny... ... a... chłopiec... ... kochał go... To piękne... Już zasypiam... Krzesło Przewrócił wiatr

Bóg jest na ziemi szukamy Boga w niebie tam się zwracamy zwłaszcza jak się dzieje coś źle do NIEGO mamy pretensje patrząc na niebiosa a ON jest tutaj na ziemi we wszystkim co stworzył W NAS dał nam wolną wolę i to nie ON robi zło które nas otacza a kto je robi zastanówmy się Jezu ufam TOBIE 10.22 andrew Niedziela, dzień Pański Adam Mickiewicz Do nieba patrzysz w górę, a nie spojrzysz w siebie: Nie znajdzie Boga, kto go szuka tylko w niebie.

Wykradnij mnie z łąki do wazonu albo lampionu, zwieram płatki, otulam się resztkami jasności. A ty pachnący wetywerią, ja olśniewająca goździkiem. Wszystko będzie spokojne w naszym bukiecie.

dwa kasztany z kasztanowca jesienne miały marzenie skrzydła gdy spadną napotkać szybować wspólnie pod niebem miłość ich była jak drzewo wielka na której zawisły aż kiedyś się wszystko zaczęło z kolczatki na ziemi wyszły * nosków klonu smutna mowa chcą koniecznie być potrzebne czy możemy przylgnąć do was pofruniemy z wami chętnie dziwne ptaszki krągłe piękne wśród jesieni ślicznej złotej dwa marzenia razem wzięte by się cieszyć wspólnym lotem * mówi chory ludzik mały choć nie znają takiej mowy to już wiedzą o czym marzy o ludzikach kasztanowych w pokoiku obok misia stoją stworki dwa skrzydlate uśmiechnięte dziecko dzisiaj gdyby spojrzeć na wiosenną między nimi fotografię

o sąsiedzie* nienawidzę skurwysyna bo to jest przebiegła świnia jak pies jakiś ogrodnika szczeka ciągle i się zżyma on niewinny jest-broń boże-i uczciwy jak niebożę wszyscy kradną oszukują i ze sobą wciąż spółkują on jest wzorem wszystkich cnót-z niego przykład brać by mógł każdy człowiek -mąż-niewiasta-na tym kończę-kropka.-basta *sąsiadowi dedykuję :)

Latawce jeśli nawet minął ich czas w szarościach pejzażu mkną na nitkach cienie złączonych nie da się rozdzielić zawirowaniem horyzontu i rozbitą klepsydrą nad ziemią pamięć w chryzantemach jesień zbiera swój plon pąsowieją zielenie spojrzenia w złotobursztynach drgają jak ogniki za szybami chłód ziębi kapelusze dachów po kałużach pląsa wiatr a zwykły trzepak w słotny zmierzch czeka na psa który da mu odrobinę ciepła wrzesień, 2022

i nie trzeba wyglądać przez okno enterem w hołmpejdż mapuję googlem yeah wślizgiem przez bakspejs zaciągam pasek http wbijam się w tajmslot piksel mi w inter fejs zlizuję mapę źrenic językiem yeah wczyt pod powiekę opuszek krztuszę [ping] <jeden siedem w milisekundę [ping] <jeden siedem w milisekundę [ping - taki FX] kabel podaje transfer przez router ad hoc na smartfon nad apką adblock treści niechcianych hasztag w reklamy za fri/pół darmo full kontakt z bazą s.piny klikbajty spam transfer danych skroyolo oltajm online na łączach ciekną obrazy w kwarcowych oknach krew jest czerwona chociaż nie mokra ej dobra weź ej no kurw@ oj tam

Świadomie i bez pośpiechu stąpać po kruchym lodzie życia. Medytować dwa razy dziennie i być w kontakcie z absolutem. Odżywiać się według starannie dobranych programów. Pić dużo wody, bo woda to życie, a kawa nie. Regenerować układ nerwowy i wysypiać się. I koniecznie nauczyć się oddychać. Unikać stresu, być asertywnym. Uprawiać sport, bo sport to zdrowie, a palenie nie. Czytać mądre poradniki o osiąganiu sukcesu. Pracować ciężko i nie poddawać się. Stawiać sobie małe cele i konsekwentnie do nich dążyć. W ogóle być upartym, bo upór to siła, a rezygnacja nie. Wspinać się na wyższy poziom duchowości. Nieustannie inwestować w swój rozwój. Być tu i teraz. … Kiedy robi się duszno, otwieram okno…

Piszę już dziesiąty rok (na szczęście z przerwami) i dziesiąty rok zupełnie nie wiem, nie rozumiem i nawet się nie domyślam - choćby pokrótce - co tak naprawdę napisałem. Warknę niekiedy do siebie w słowach – no do cholery z takim pisaniem. Dziś znów słowa przemieniły się w kamień o ostrych krawędziach. I zupełnie nie mam jak nim rzucić :// Warszawa – Stegny, 14.10.2022r.

Układam się do snu, układając się z własnym sumieniem, aby nie czuć tykającego zegara biegnącego do mety czasu. Tylko czy uda mi się ułożyć z własnym sumieniem, skoro nie układam się ze sobą samym? W nocy budzi mnie zew, Freud mówił, że seksu, kurwa mówi to samo, ksiądz, że nie dałem na tacę, a psycholog uprawia spychologię, że czego bym nie zrobił, to nie moja wina, bo taki już jestem. Winni są ci, którzy mnie skrzywdzili. Układam się ze sobą samym, układam się z powrotem, aby się nie bać, bo jak to ktoś powiedział: kiedy już będę dobrym człowiekiem, niczego nie będę się bał. Układam się z własnym lękiem i życiem. To droga do śmierci. Spokojnej.

Pożegnanie (I) Liberum Conspiro Podpalili przeźroczysty samopał i wyrwali starożytne korzenie jak wściekłe spojrzenie demona, liście uciekły przed złowrogim, podobno palcami ugłaskanym mrugnięciem czarnej wolności, zielony las płonie i żyje las czarny, wicher gniewnie tuli jego liście jak stare tamy nieboskłonu nieba i niczym miły bociani pióropusz czarnoziem purpurowy trzeszczy jak zmartwychwstający samopał, spróchniałe liście kruszcowate płyną w przestrzeni jak śmierć zwiastując powiew korzeni lasu. (z tomiku: Kowal i Podkowa) Łukasz Jasiński (marzec 2003)

pada deszcz, a ja idę szarą ulicą przechodni już nawet mnie nie widzą lecz ja widzę: tęczy koniec ciekawe jak jest po tamtej stronie... ciekawe czy jest tam kolorowo jak w bajce czy na kolorów stopniach odprawiają tańce ciekawe czy są szczęśliwi i życiem się śmieją a w ich oczach odcienie przeróżne się mienią ciekawe, czy patrzą czasem w moją stronę i wierzą, że wcale tam nie jest tylko koniec.. czy myślą że ktoś tam żyje na drugim krańcu tęczy ciekawe czy ich wyblakłość też męczy... lecz tak samo jak tęcza, te myśli są złudzeniem bo wszyscy żyjemy pod jednym wielkim cieniem ciemnym, głębokim, wchłaniającym nas w siebie przez który, nie widać kolorów na niebie liczę, że nie zniknę wraz z tym marzeniem że przechodni przenikną mnie jeszcze spojrzeniem lecz razem z tęczą znikną te kolorowe miasta kolorowi ludzie.. i kolorowe kłamstwa

Gdy pewien Stanik, sztygar z Rybnika zasnął po flaszce obok kwietnika, kobita jego, Frania chętna do świętowania z Maksem uczciła dzień bez Stanika.

Znowu Ci się oddałam, tracąc przy tym resztki godności swojej. I po co? Żebyś został, choć na chwilę. Wszystko tylko po to, by kolejną godzinę spędzić z Tobą. I choć wiem, że czas rozłąki wkrótce nastanie, a ty odejdziesz, zatrzaskując za sobą drzwi, nie żałuję. Pozostanie mi jedynie wspomnienie Twoich oczu, dotyku i słodkich słów, które szeptałeś mi wtedy do ucha. Aż pewnego dnia zadam sobie pytanie. Czy to było prawdziwe? Czy może to był tylko piękny sen?

Smutek zawsze boli nie ma wesołego jest jak cierń na głowie Chrystusa Smutek nie kłamie zawsze szczery jak drzwi za którymi nie ma nic Smutek to smutek nie wygrasz z nim zachodem ani szumem drzew Smutek to prawda był jest i będzie zdobił twarze i nieudane myśli

coraz smutniej w ogrodzie coś mu duszę skradło pająk już nie knuje kwiat został sam trawa już nie tak żywa zaczyna zaglądać mgła nuda się rozpycha zagląda tu i tam coraz smutniej to fakt ale są chwile wesołe gdy liściem w berka bawi się wiatr

a gdybym tak wybiegła przed lufy tańcząc w ekstazie i żarliwie śpiewając Oh Happy Day! Oh Happy Day! Oh Happy Day! strzeliłbyś do mojej Soul żołnierzu?

Przebiegła, przebiegła i przybiegła przebiegła. I napisała ten wiersz. A zdolna. Inaczej prze prze – biegła słowem. Aż musiałem przyklęknąć. I chyba na jedno, zresztą prawe kolano. A potem poczułem obowiązek skrupulatnie wyjaśnić i wcale a wcale nie na nie że ja z tych co ciągle sprzed przemiany są. I zawsze, ale to zawsze tacy już będą. Inspiracja – Poetka Violetta.

Los po świecie wędruje nie spieszy się tu i tam zajrzy czasem coś powie poczęstuje uśmiechem Ale bywa i tak że gniewną łzą postraszy widząc jak człowiek siebie oszukuje jest nieszczery Los po świecie wędruje mury niezgody burzy pokazuje krajobrazy które cieszą Miłości się nie wstydzi cieszą go pocałunki i splecione dłonie pełne nadziei Los po świecie wędruje zawsze jest szczery co komu pisane tym częstuje

Może sam kiedyś stwierdzisz „nie wierzę”. Zdziwienie nagłe zsumujesz gestem i wyznasz z serca najbardziej szczerze: „wierzyć nie muszę - ja wiem że jesteś”.

Lądowanie - Automatyka w porządku. – Kosmita pochylił się nad urządzeniami kontrolnymi statku kosmicznego lecącego z dalekiej galaktyki Oriona w kierunku planety Ziemi - Możesz lądować. - Boję się. - Nie ma czego. Pamiętaj, że będę latać cały czas nad tobą. Zawsze się możesz ze mną skontaktować. Nie ma żadnego niebezpieczeństwa. - Ale... - Tak, tak. Wiem. To twój pierwszy raz, ale i tak spisywałeś się znakomicie. To tylko standartowa misja biologiczna. Przecież to nic takiego, pomiary behawioralne. Oblecieliśmy całą galaktykę. Tu nie może być niespodzianek. Ta galaktyka nie odbiega od normy. Spójrz - pokazał przez okno na niebieską kulę w iluminatorze. - Rzeczywiście, ale rozumiesz. Ten raport, który dostaliśmy w zeszłym tygodniu z centrali. - To bzdury, jak zwykle przesadzają. - Dziękuję ci, że mnie tak pocieszasz, jednak i tak jestem pełen niepokoju. Cały czas nie wiem, jak się tam dostanę niepostrzeżenie. Oni mogą być niebezpieczni. - Ziemianie? Skąd to aniołki, spójrz. Zebrałem trochę zdjęć. Czy oni mogą być niebezpieczni. – Nacisnął jeden z tysiąca guziczków na konsoli kontrolnej. Natychmiast rozwinął się ekran projektora. Film pokazywał plażę na Florydzie. Na żółtym piasku leżeli jeden obok drugiego ludzie. Kamera przesuwała się kilka minut wzdłuż plaży. - Co oni robią? - Fotosynteza, albo coś podobnego do niej. Czerpią w ten sposób energię. - Jak to? Fotosynteza chyba nie – zdziwił się HoHo, bo takie było imię kosmity. - Przecież nie są zieloni tak jak my. - Nie znaleziono innego wytłumaczenia – zatroskał się NoNo. -Obserwowaliśmy kilku osobników. Leżą tak po parę godzin bez ruchu, aż sczernieje im skóra. - A czy masz inne zdjęcia ? - Mam, popatrz. – Na ekranie zmienił się obraz. Pokazywał teraz Nowy Jork ze swoimi wieżowcami, statuą wolności i popołudniowym smogiem. - To istoty rozumne – zapytał HoHo. A właściwie stwierdził. - Tak. Gromadzą się w wielkich skupiskach. Skupiska mają swoje nazwy. To na przykład nazywa się “S-H-O-P”. Popatrz wszędzie powtarza się ten sam napis. – kilka kolejnych zdjęć pokazywało sklepy na głównych ulicach N.Y. “Electronic Shop”, “Vegetables Shop, “Sex Shop“ - Specjaliści od semiokonduktorykosemantyki z Oriona stwierdzili, że to nazwa miasta. - Czy te istoty oddychają tlenem. - Nie. Wszędzie jeżdżą niewielkie pojazdy, które produkują substancje niezbędne do życia. Będziesz musiał uważać, zamontujemy ci w brzuchu specjalne urządzenia filtrujące. Dla nas te gazy są wyjątkowo niebezpieczne, ale oni nie mogą bez nich żyć. Oddychamy tlenem, którego oni nie potrzebują . NoNo westchnął. - Rozumiem, ale trudno sobie to wyobrazić. Piękno życia tlenowego, tak charakterystyczne dla nas, jest im zupełnie obce. Mamy na to wiele dowodów. Popatrz na przykład na to. Film pokazywał dwoje ludzi stojących przed salonem Ferrari. Sprzedawca uwijał się dookoła młodej pary. Wysoka blondynka nachylała się nad samochodem. - Ależ kochanie !– Towarzyszący jej mężczyzna trzęsąc się ze zdenerwowania ocierał pot z kołnierzyka. – Twoja mama mówiła, że mamy kupować tylko rzeczy niezbędne do życia. – Co ??– kobieta zrobiła się czerwona na twarzy. Ja nie mogę żyć bez tego samochodu.. - Widzisz – NoNo pokazał swoim długim jak wskaźnik palcem na monitor. – Oni potrzebują do życia tych urządzeń. Wiem, że trudno w to uwierzyć ale tak jest. Nie musisz się martwić. Zamontujemy ci w brzuchu specjalny podwójny pochłaniacz toksycznych substancji. To najnowsza technologia. Nic ci nie grozi, więc się nie denerwuj. – HoHo jednak otarł z czoła kilka kropli potu. - A ich zachowania, temperament ... ? - Mamy kilka powłok, roboczych programów. Spójrz to będziesz ty. - O - HoHo wyraził zdumienie, chociaż zupełnie nie miał pojęcia czym jest rzecz którą przed sobą widzi. Monitor wyświetlał zdjęcie młodego dobrze zbudowanego mężczyzny o twarzy modnego aktora filmowego z lat czterdziestych. - Podregulowaliśmy tobie atrybucję. Chcemy sprawdzić jak wiesz zachowania gatunkowe. Będziesz przyciągał swoim wyglądem samice człowieka. HoHo się zaczerwienił. Na swojej planecie nie był jeszcze w wieku rozrodczym. Brakowało mu około 300 lat ziemskich by osiągnąć dojrzałość i wypuścić wspaniały pąk z którego rozwinie się piękny Oriończyk. - Czy będę musiał uczestniczyć w akcie rozmnażania ? - Niestety, przyjacielu, to jest konieczne dla dobra nauki. - Zatem poświęcę się, niech już tak będzie. Myślę że to nie jest niebezpieczne. - Prawdopodobnie nie, ale i tu są zdania podzielone. - Zaniepokoiłeś mnie, drogi przyjacielu, có masz na myśli - Popatrz na to. Ekran znów zamigotał i pojawił się kolejny film. Tym razem kamera filmowała projekcję jakiegoś filmu. Kobieta wyskoczyła z łóżka, w którym leżał rozebrany mężczyzna. - Mam cię ochotę zabić – powiedziała, a właściwie wykrzyknęła w jego kierunku. – Ależ kotku za co. – Milczeć – chwyciła za torebkę i wyciągnęła pistolet. – Jezu ty na prawdę nie żartujesz – mężczyzna zaczął wykonywać jakieś nieskoordynowane ruchy. Kobieta wymierzyła w jego kierunku i oddała kilka strzałów. Sala kinowa zaczęła bić brawo. - Co się stało? – HoHo nie rozumiał całej sceny. - Czynniki behawioralne, samiec został zamordowany przez samicę. - To znaczy że on... - Tak, nie żyje. HoHo ugięły się nogi. Wiedział, że ta misja może być niebezpieczna, ale nie sądził że grozi mi śmierć. - A więc zagraża mi poważne niebezpieczeństwo ? NoNo zadumał się nie na żarty. Po jego zielonej pomarszczonej twarzy przebiegały dreszcze i podłubał jednym z czułków w oku. Był to wyraz głębokiej konsternacji.. - Przyjacielu, nie będę przed tobą ukrywał, że grozi ci wiele. Widziałeś te filmy. Ziemianie kierują się nieznanymi nam zasadami. Musisz się mieć na baczności. Objął go kilkoma z licznych rąk jakie sterczały mu z korpusu. - Zgodzę się na wszystko dla dobra nauki – HoHo zasalutował do swojego hełmu jednym z odnóży z prawej części korpusu. – Powiedz mi jeszcze, bracie, czy w Ziemianach jest chociaż trochę poczucia piękna. - Naturalnie, że tak. Potrafili stworzyć wspaniałe dzieła sztuki energetycznej jak na przykład to. Ekran zamigotał po raz kolejny. Pokazywał tym razem próbę nuklearną. Na horyzoncie pojawił się z wolna rosnący grzyb. Kamera pokazywała to ludzi to wybuch. Wśród oglądających można było wyraźnie zobaczyć oznaki ożywienia i radości z powodu tego, co widzieli. - To bardzo piękny przykład sztuki ludzi. Pokazy czystej energii, nad którą zapanowali. HoHo się uspokoił. Widok pogodnych twarzy szczęśliwych Ziemian dobrze na niego podziałał. Na jego planecie również urządzano pokazy sztuki energetycznej. Na małym księżycu niedaleko jego globu często wybuchały różne nuklearne fajerwerki. Najczęściej dla uczczenia kolejnych eonów. Ale zdarzało się też, że na urodziny ktoś sobie zamówił małą bombkę, która wybuchała gdzieś nieopodal w galaktyce. - Ale – HoHo pocieszony nieco tym, co zobaczył, zaniepokoił się troszkę. – Czy to nie bywa dla nich niebezpieczne? Wprawdzie my robimy to samo, ale zawsze z bezpiecznej odległości. To promieniowanie może zabić. Nie boją się pośród swoich siedzib, robić tak niebezpiecznych pokazów? - Widzisz bracie. Oni chyba kochają sztukę bardziej niż my. Ryzykują życiem NoNo jeszcze raz przytulił swoimi czułkami HoHo i obydwoje, wzruszeni tym faktem, uronili kilka fluoroscencyjnych łez, które potoczyły się po kabinie ich pojazdu. - Nasza misja jest pokojowa – pamiętaj więc aby żadnemu ziemianinowi nie stała się żadna krzywda. - Ależ , nie wątpisz w to chyba – NoNo oburzył się. – Wszak ziemianie są łagodni więc nie trzeba wobec nich stosować przemocy. - Pamiętaj też drogi przyjacielu, co stanowi dla nas największe niebezpieczeństwo i na co musimy uważać. - Wiem – HoHo podrapał się dolnym lewym czułkiem po prawym dolnym policzku. Wiedział dobrze, że najbardziej niebezpieczny był dla nich prąd elektryczny. Rodzice nigdy nie pozwalali mu się bawić reaktorkiem atomowym w piwnicy. Owszem, miał mały cyklotron schowany pod łóżkiem – prezent na dwusetne urodziny, gdy był jeszcze małym dzieckiem. Rozszczepiał w nim atomy i bawił się w pierwsze syntezy nuklearne, ale prądem tato i mama nie pozwalali się bawić nigdy. Na Oriończyków prąd elektryczny działał jak narkotyk. Matka zasłaniała oczy małemu Ho, gdy mijali bary, z których wysypywali się naładowani prądem Oriończycy. Wszczynali burdy po prądzie i doprowadzali swoje rodziny do bankructwa, ciągnąc na potęgę mocne elektrony. HoHo rozpoczął przeszukiwanie behawiorów. Jeden nawet mu odpowiadał. Naukowcy z Oriona wszczepili mu malutki konektor do mózgu, który cały czas miał wyświetlać potrzebne informacje z bibliotek na statku kosmicznym. Do lądowania zostało trochę czasu. Czekał w kabinie rakiety z iluminatorem otwartym na błękitną planetę. NoNo tymczasem krzątał się dookoła urządzeń kontroli lotu. - Zostało tobie 30 sekund do lądownia. - Rozpocznij odliczanie – HoHo zaczęły nachodzić najgorsze przeczucia ale nic nie mówił. W jego głosie na wszystkich możliwych częstotliwościach nie dało się wyczuć żadnego drżenia. - ...5, 4, 3, 2, 1, 0. Schodzisz – NoNo mówił zupełnie bezbarwnym głosem. Kabiną HoHo zatrzęsło. Po lampkach kontrolnych przeszły nerwowe dreszcze. Statek zanurzył się w gęstym mroku kosmicznej nocy i zniknął z pola widzenia monitorów. NoNo rozpostarł najnowszy numer marsjańskiego “Porannego Nieba” i z kończynami założonymi na konsoli rozpoczął leniwe oczekiwanie na powrót swojego przyjaciela. Nie śpieszyło mu się zbytnio. Misja była zaplanowana na pół roku ziemskiego więc wszystko wskazywało na to że, zdążył przeczytać całe sto pięćdziesiąt terrabitów danych gazety. Po miesiącu dotarł zaledwie do stupięćdzisięciotysięcznej strony gdy drzwi kabiny otwarły się i wpadł do środka półprzytomny HoHo. - Ależ przyjacielu jesteś pijany !– NoNo wykrzyknął oburzony. – Jak mogłeś?! – zapytał pretensjonalnie, gdyż był bardzo zasadniczym kapitanem statku. - Odpuść sobie drogi przyjacielu. – HoHo miał już mocnego kaca i powracał mu zdrowy orioński rozsądek. – Misja skończona – powiedział smutno i padł na fotel. NoNo zaniepokoił się na dobre, bo jego przyjaciel nie wyglądał wcale najlepiej. Właściwie już żałował, że tak wykrzyknął, bo przecież HoHo nie zażywał nigdy prądu i zdawać się mogło, że spotkały go poważne kłopoty na Ziemi, a nie chęć zabawy. Przecież była to poważna misja naukowa. - Mów przyjacielu, co się stało! Na wielkiego kreatora, wyglądasz nie najlepiej ! - Bracie, misja skończona, dane zebrane, cóż więcej. - Ale czy wiesz już więcej o rozmnażaniu Ziemian ? HoHo tylko smutno pokręcił głową i rozpoczął swą opowieść: - Wylądowałem na przedmieściach dużego miasta i natychmiast ukryłem statek w krzakach, jak radziłeś, po czym dokonałem stosownej transformacji. Byłem już formą ludzką, gdy wtedy zdarzył się ten straszny wypadek. Nieopodal stały dziwne łaciate zwierzęta ziemskie wielkie jak PCHORIONODAKTORY oriońskie i łypały na mnie groźnie. Nic im nie chciałem zrobić, bo przecież moja misja miała być jak najbardziej pokojowa. . – HoHo ukrył twarz w dłoniach i zapłakał tysiącem połyskujących zielonych łez. - Ależ, na wielkiego kreatora, bracie, co się stało ? – NoNo objął go czułkami powstrzymując odrazę gdyż HoHo strasznie śmierdział elektryczną spalenizną. - Jedno z tych ziemskich zwierząt zawyło mniej więcej tak “Muuuuuuu” i pobiegło za mną, łypiąc swymi straszliwymi ślepiami na lewo i prawo. - Co wtedy zrobiłeś? - Wiedziałem, że los mój kiepski i... - Och... - HoHo nie mógł w to uwierzyć. - Tak bracie – powaliłem istotę ziemską trupem na ziemię. - Ależ HoHo jak mogło do tego dojść? - Musiałem uciekać. Życie moje było w niebezpieczeństwie. Walka jak się pomiędzy nami wywiązała była na śmierć i życie. - No dobrze, bracie, uspokój się. Co dalej? - Gdy tak walczyłem, uległa zniszczeniu moja delikatna powłoka ziemianina i zostałem zupełnie goły, ubrany tylko w kombinezon. Wtedy to przyszła mi do głowy myśl aby przyoblec się w skórę tej nieznanej mi istoty, która leżała u mych stóp. I tak też zrobiłem. Kombinezon który noszę dostałem od swojej mamy już parę tysięcy lat temu. Na szczęście wytrzymał. Bardzo byłem do niego przywiązany i nie wyobrażam sobie, żebym miał go zamienić na jakiś inny egzemplarz. Moja mama uszyła go przy pomocy plazmowej maszyny do szycia. Bardzo już starej, takiej, jakich się już nigdzie nie używa, w żadnych zakątkach kosmosu. - Do rzeczy! – NoNo musiał popędzić nieco HoHo bo ten miał tendencję do rozpraszania się. Wspomnienie jego matki ożyło teraz nagle, ale HoHo otrząsnął się szybko. - Nie mogę się wzruszać – powiedział do siebie, a NoNo tylko to potwierdził. – Podchodziłem więc wolno do drogi szybkiego ruchu, którą mknęły samochody. Pomacałem się po brzuchu i odnalazłem włącznik filtra tlenu. Urządzenia pomiarowe w mojej głowie nie pokazywały żadnych toksycznych dawek substancji, ale wolałem być bezpieczny. Instrukcja jasno wskazywała, co należy robić. Cały czas pamiętałem co mam zrobić. W kółko sobie powtarzałem żeby pobrać trochę próbek, zbliżyć się do samicy Ziemian i rozpoznać procesy rozmnażania płciowego. Wzruszyłem się na widok pojazdów, które oglądałem jeszcze na statku kosmicznym. Rzeczywiście były to prymitywne urządzenia, które produkowały i rozpylały niebezpieczne substancje, jednakowoż niezbędne do życia Ziemian. Jak oni mogą to wdychać? – zadałem sobie pytanie. Nie wiem. Ziemskie istoty widocznie bardzo tego potrzebowały bo w każdym pojeździe siedziało ich kilku. Pewnie dlatego, że chcieli być po prostu bliżej tego nieoriońskiego smrodu. Ścisnąłem mocniej jednym czułkiem ukryty zasobnik z czystym powietrzem i sprawdziłem zawór. Kontakt z atmosferą Ziemi mógł się skończyć dla mnie tragedią. Wszystko przez nie kontrolowane procesy ewolucyjne – pomyślałem wtedy z zadumą. Z nami mogło się stać to samo. NoNo tylko pokiwał głową Gdy tak stałem przy drodze do miasta mijały mnie po drodze setki różnych samochodów. Wtedy wpadła mi do głowy myśl, żeby wsiąść do któregoś i dojechać do jakiegoś większego skupiska ziemskiego. Krótki filmik, jaki sobie prędko wyświetliłem w głowie, pokazywał jak to zrobić. Należało stanąć przy drodze i pokazywać zaciśniętym czułkiem u kończyny przeciwny do ruchu kierunek jazdy. Nie czekałem wcale długo. Już po chwili zatrzymało się kilka pojazdów i zaczęli do mnie przyjaźnie machać kończynami zakończonymi pięcioma chwytnymi wyrostkami. - O - NoNo się ucieszył, bo to znaczyło, że są przyjażnie nastawieni. - Tak mi chcieli pomóc, aż z tego wszystkiego powpadali na siebie swoimi śmiesznymi pojazdami i zdaje się, że kilku nawet straciło życie. Ale to przecież nie moja wina prawda ? – spytał znacząco i zrobił przepraszającą minę. - Oczywiście. – NoNo poczuł lekki niepokój, bo wszelkie instrukcje mówiły, że nie ma być żadnych ofiar w Ziemianach. - Wtedy dopiero zauważyłem, że jestem nieco inny niż oni. - Co?! - Tak, przyjacielu, zamiast ich chwytnych kończyn miałem kopyta, jak oni to nazywają, i w ogóle byłem jakiś większy, ale wcale im to nie przeszkadzało. Traktowali mnie dość przyjaźnie. Nawet bardzo przyjaźnie. Cały czas wydawali z siebie taki dziwny rechot, a kierowca tego dziwnego pojazdu, co chwilę walił głową w kierownicę, gdy próbowałem przyjaźnie zagadać. - A co ty do nich powiedziałeś. - Mówiłem coś o pogodzie, technice rakietowej i pytałem, czy daleko do miasta. - Co oni na to ? - Krztusili się ze śmiechu. Tak nazywali swój stan i w kółko powtarzali, że pierwszy raz widzą krowę, która tyle gada. Wtedy właśnie się domyśliłem, że takie jest właśnie moje imię. Tak też się przedstawiłem przy wejściu do schronienia dla Ziemian z napisem “BAR” , do którego te przyjazne istoty mnie przywiodły. - Czy powitano cię przyjaźnie. - Tak bracie ! Dostałem ziemskiego jedzenia i picia. Pamiętałem cały czas o swojej misji, a tam stało mnóstwo trunków ziemskich, więc zaraz pobrałem próbki z każdego po trochu. Wlałem do zasobników w brzuchu, oni wtedy ryczeli ze śmiechu i krzyczeli na cały głos, że jeszcze nie widzieli krowy, co by tyle piła, a barmanka zemdlała w momencie, gdy wlałem do gardła całego ziemskiego Johnie Walkera . - Chryste, widzieliście kiedyś coś takiego? – krzyczał jeden z mężczyzn. - To ci założymy, żebyś nie uciekła – powiedział i założył mi na szyję stalową obręcz, która niestety mocno mnie uwierała. - Nie ma potrzeby, przybyłem z pokojową misją – odpowiedziałem, ale to ich tylko jeszcze bardziej rozśmieszyło - Ludzie ! – Jeden z nich krzyczał ciągle na całe gardło. – Co to za gadająca krowa tu przybyła. - Spokojnie malutki – powiedziałem wtedy i zdarłem jednym ruchem obręcz. – Muszę zobaczyć, jak się rozmnażacie – rzekłem i zaraz ładnie poprosiłem, żeby mi to zademonstrowali, ale ci tylko znowu zaczęli się śmiać . Nie wiedziałem, co robić, więc sam przystąpiłem do rzeczy, żeby zobaczyć jak to behawioralnie przebiega i wtedy... - Boże Galaktyki CW48! – wykrzyknął w tym momencie NoNo – coś ty zrobił? Przecież nie miałeś sam prokreować tylko podpatrzeć. HoHo spuścił skromnie głowę. NoNo miał zupełną rację to był jego błąd. Nie powinien był tego robić - Robiłem więc, co do mnie należało, a właściwie nie należało – spuścił skromnie głowę. - Dostaniesz dwie stówy powiedziałem zachęcająco, tak jak to widziałem na jednym filmie poglądowym. Był zdrowy i się znakomicie nadawał do przeprowadzenia eksperymentu prokreacji. – Matko boska !!! – krzyczał jak opętany – chcę się widzieć ze swoim adwokatem. - Nie krzycz malutki – głaskałem go po głowie , ja jestem przy tobie. – ostatnie zdanie musiałem powiedzieć po niemiecku bo mi się zaciął translator i mogłem używać tylko tego języka. Gdy skończyłem splunąłem siarczyście na podłogę. - Do widzenia państwu, muszę już iść – rzekłem i uśmiechnął się od ucha do ucha. - Nie tak szybko – barman wyciągnął spluwę i naciągnął spust. – Stój bydlaku, bo cię podziurawię jak sito - wrzasnął, ale nie posłuchałem go, tylko rozwinąłem osłonę siłową, bo w moim kierunku leciała kulka i mogła uszkodzić któryś z delikatnych organów wewnętrznych. Na wszelki wypadek wziąłem nogi za pas, gdy tylko minąłem kilka domów i pognałem przed siebie. Biegłem tak dwanaście godzin, nie czując zmęczenia mijałem domy, kina, teatry, baseny aż w końcu stanąłem przed kawiarnią w środku miasta. Wtedy znowu sobie uświadomiłem że wyglądam inaczej niż oni. Co robić, pomyślałem, i wtedy wpadł mi do głowy pomysł, by się przyoblec w szaty Ziemian i tak natychmiast uczyniłem. Zwłaszcza, że kilkoro z nich łypało na mnie ciekawie. NoNo się trochę zaniepokoił ale HoHo pośpieszył zaraz z wyjaśnieniem. - Przyoblekłem się jeno w zewnętrzne szaty - Aaaa. – rzekł NoNo i odetchnął z ulgą. - W ogrodzie siedziało kilka samic człowieka, więc przysiadłem się do nich jak mogłem najbliższej i mrugnąłem do pierwszej z brzegu dorodnej ulicznicy, domyśliłem się tego na podstawie jednego filmu instruktażowego oglądanego w czasie szkolenia, która czekała na pierwszego klienta nim mrok spowije miasto. - Chcę się rozmnażać – postanowiłem nie owijać więcej w bawełnę i od razu przystąpiłem do rzeczy. - Jasne kotku – ulicznica sięgnęła do mego rozporka. Grymas przerażenia wykręcił jej twarz i osunęła się zemdlona pod stolik, gdy wyskoczył żyroskop pięciometrowej anteny. Początkowo nie zrozumiałem, co się stało, żyroskopu nie dało się wepchnąć na powrót, bo coś się zacięło i wystawał na pół metra z rozporka. Obok siedziały samice ludzkie ubrane w czarno białe kombinezony i siorbały herbatę, taki napój – wyjaśnił HoHo, bo zobaczył, że NoNo ma zdziwoną minę. Wyglądały bardzo łagodnie, więc stojąc przed nimi z ciągle jeszcze wysuniętą anteną tylko zapytałem grzecznie o procesy prokreacyjne. W odpowiedzi wycieczka zakonnic, bo to one właśnie wpadły do kawiarni na podwieczorek, podniosła wrzask i przepychając się jedna przez drugą wybiegły na ulicę. – To sam szatan Ma rogi i kopyta – wykrzyknęła siostra przełożona i wzniosła wzrok ku niebu. – Nareszcie, szatanie, natknąłeś się na mnie – wyciągnęła spod sutanny ciężki srebrny krzyż. Nie zrozumiałem dlaczego pokazuje mi międzynarodowy symbol dodawania, więc tylko pobiegłem za bardziej żwawym egzemplarzem i prawie już dopadłem jedną młodą siostrzyczkę przed fontanną, która wcale nie protestowała nazbyt głośno, ale wtedy dosięgnął mnie pocisk usypiający wystrzelony przez psychiatrów z pogotowia ratunkowego i runąłem na ziemię. NoNo uniósł brwi i wtedy HoHo pośpieszył zaraz z wyjaśnieniem. - Psychiatra to ktoś taki, kto zajmuje się istotą, która zachowuje się inaczej niż inne istoty, hm ...nie wiem, czy dobrze to tłumacze. Leżałem, bracie, skrępowany na wielkim stole, a dookoła mnie kręcili się ziemscy badacze, ubrani w białe kostiumy jakby sprzedawali ORIONOLODY w wesołym miasteczku na naszej planecie. Wszystko co mówili słyszałem więc przekażę tobie jak najwierniej, jak doszło do tego że użyłem ...– tu HoHo spiekł malutkiego kosmicznego raczka na jednym ze swoich policzków i spojrzał w kierunku guziczka uruchamiającego na ich statku generator prądu. - Ciekawy przypadek – profesor Quadrylion, otoczony przez studentów, pokazywał na mnie palcem, a ja nie mogłem niczego innego powiedzieć, tylko mamrotałem wersy z niemieckich rozmówek turystycznych. Jakieś spięcie czy przepięcie uszkodziło mi wszystkie układy behawioralne i jedynym zasobem, jaki mi pozostał, był właśnie ten. – Wiecie państwo – kontynuował profesor w mojej karierze jest to pierwszy taki przypadek. To wielki dzień dla nauki. Ta istota żywa potrafi się z nami porozumiewać tylko hmm... Nie wiadomo dlaczego zna tylko ten sposób. Cytuje ustępy z poradnika ślusarskiego i nazwy anatomiczne z książki dla sióstr położnych z 1965. To fenomenalne, jakie cuda płata nam natura. Nie wiem, jak ten fenomen dotarł do naszych czasów, nim lekarze pogotowia weterynaryjnego złapali go w środku miasta. - Czy kontakt z tą istotą może być dla nas niebezpieczny? – spytał jeden z bardziej bystrych studentów - Niestety, proszę państwa, tego nie wiadomo. Myślę że nie. Mamy już przygotowany pewien program badań - Elektrowstrząsy ? – przerwał kolejny student. - Tak! – profesor zadumał się, a po jego twarzy przeszły jakieś dziwne grymasy. Asystenci położyli mnie na wersalkę i wysmarowali dobrze miejsca, do których miały być przyłożone elektrody dla lepszego styku. Bardzo mnie to rozśmieszyło, bo mam łaskotki, jak wiesz. W kółko powtarzałem to samo, wywalając co jakiś czas język na pielęgniarkę, bo nie mogłem sobie przypomnieć czy jest to uprzejma forma zagajania rozmowy, czy też nie. Ta tylko uśmiechała się niemrawo. - Poczekaj....– zacisnęła mocniej elektrodę na mych skroniach...- odechce ci się głupich żartów – syknęła, ale ja nie zrozumiałem, o co jej chodzi. Audytorium zebrało się dookoła stołu. Ciągle mamrotałem to samo, bo co niby miałem mówić. Na chwilę tylko mnie odkneblowali i zdążyłem powiedzieć “Scheisse Fafluchte” i natychmiast zostałem zakneblowany na nowo. - Teraz zobaczycie państwo cudowne działanie prądu elektrycznego. – mówił profesor, a ja czułem, że nie jest do końca przekonany do tego, co mówi. - Te zjawiska nie są jeszcze dobrze udokumentowane naukowo, ale prawdą jest, że za chwilę w tej głowie, tego oto zaburzonego, hm ...zaburzonej psychicznie istoty, tak to jest dobre określenie... – popatrzył na mnie i na studentów - zrobimy porządek. – Uśmiechnął się nieznacznie do technika obsługującego generator i ten natychmiast przełączył kilka guziczków. Przez moje ciało przepłynął prąd elektryczny wysokiego napięcia i nie powiem, zrobiło mi się miło. Tak miło jak kiedyś, gdy z kolegami po szkole poszliśmy z malutkimi ręcznymi dynamo poza szkołę i wtedy wróciłem do domu... NoNo zrobił bardzo poważną minę. - Do rzeczy przyjacielu Ciało zadrgało najpierw rytmicznie po czym zesztywniało. Technik z zupełnie obojętną miną pstrykał przełącznikiem napięcia. A mnie podrzucało ochoczo do góry, to znów kładło na nowo. Za każdym razem czułem się bardziej upojony i nieprzytomny. Nagle stało się coś, czego profesor na pewno nie przewidział, a co podpowiadał mu może jego siódmy zmysł naukowca. Po kolejnej dawce prądu, mocno już nabuzowany elektronami, zerwałem się nagle z kozetki i trzasnąłem w mordę najbliżej stojącego studenta. Wszystkie pęta jakie mnie krępowały rozdarłem jednym ruchem i zakląłem wściekle po swojemu, to znaczy po naszemu, po oriońsku. Spętany w ciasnym przebraniu rozpostarłem swoje trzymetrowe ramię i jedną mackę zacisnąłem na szyi technika, rzucając go na ścianę, a drugą przekręciłem jeszcze pokrętło wysokiego napięcia, serwując sobie ekstra potężną dawkę czystego prądu elektrycznego, jaki na naszej planecie czerpie się w ekskluzywnych wyszynkach, a przed którym ostrzegałeś mnie niegdyś, bracie – HoHo się zadumał. Wiedział że coś jeszcze musi dodać w tym miejscu – To znaczy – wziął głębszy oddech i bez przekonania wyrzekł – Prąd to zguba. - NoNo tylko pokiwał z politowaniem głową, bo nie wypada naukowcowi spijać się jak świoniorion. Potem zaryczałem jak wściekły i jąłem okładać na prawo i lewo, wszystko co stało na drodze, moimi kończynami, a byłem daleko od zdrowych zmysłów... - Ja wam pokażę Ziemianie - krzyczałem po oriońsku . – Ja was nauczę rozmnażania płciowego bydlaki! – darłem się na cały głos, bo byłem już pijany w kondensator. Idąc korytarzem za uciekającym tłumem studentów i pracowników szpitala, już bez przebrania, raz po raz przystawałem przy gniazdku z prądem elektrycznym i chłeptałem łapczywie żwawe elektrony. Byłem już naprawdę mocno pijany, gdy w końcu znalazłem wyjście. Przed budynkiem stały radiowozy policyjne, a za nimi ukryci byli policjanci z wycelowanymi we mnie karabinami na śmieszne ołowiane kulki. Tylko się zaśmiałem, gdy zobaczyłem ten widok i podniosłem do góry jedno odnóże kopytne w niebo, na co tamci jakoś tak dziwnie zareagowali. Cóż miałem robić ? Chyżo czmychnąłem i przez okno w toalecie uciekłem na statek. – HoHo skończył opowieść i łyknął oriońskiego napoju. NoNo patrzył na niego cały czas wszystkimi swoimi przerażonymi oczyma. W bulaju pokładowym Ziemia robiła się coraz mniejsza i mniejsza. HoHo ziewnął parę razy, zwinął się w kłębek i natychmiast zasnął. Był młody i bardziej beztroski niż NoNo któremu poleciała po policzku jedna łza w kolorze szkarłatu, co oznaczało wielką wściekłość. Będę chyba musiał nakłamać w raporcie - mruknał do siebie i przełożył kilka papierów na biurku, bo na Orionie też była biurokracja i zawsze trzeba było zdać protokół. Wielki kreator galaktyki chyba mnie zabije. Po policzki NoNo poleciała kolejna łza. Spojrzał na zegarek. Do wylądowania na Orionie zostało jakieś 700 ziemskich lat, więc starczy czasu na napisanie raportu i może coś jeszcze. - A niech tam – podniósł blat stołu kontrolnego i włożył do gniazdka dwa paluchy. Zatrzęsło nim potężnie, aż z jednego ucha poleciała mu para. Nagle wszystko stało się bardziej miłe i ciepłe, można by rzec nawet wesołe. Spojrzał jeszcze raz przez bulaj okrętowy i zaśmiał się wściekle. Ziemia była już tylko małą kropką. napisane w marcu 1998 r.

jego wysokość w koronie gości bardów z całego świata ___ 10 października obchodzimy Światowy Dzień Drzewa

Zuzannie Ginczance gdzie sieć życia tworzą Starlinki szklane żary wnikają do myśli nowoczesnej i konstrukcyjnej u progu ery Wodnika o świcie ognisto-mglistym myślę czy uda nam się czy uda mi się wydać na-ten-świat WOLNOŚĆ – dziecko Postępu i Tradycji

Kto podąża za kotem, przez las, nad jezioro; Ostrożnie, kocim ruchem, wieczorową porą, Temu świerszcze zagrają koncert... Ryby biorą.

Nie ciało Dusza z mięśniami, napakowana wyszła na miasto. Nikt jej nie widział. Komuś coś strzyknęło, zakołysało. Pewnie nieciało.

Myśle, że w lampionie to raczej jakaś świeczka niż kwiatki :) wetyweria - musiałam sprawdzić co to :)

ciało pod ziemią wazon z chryzantemami jak takotsubo* *japońska nazwa naczynia do połowu ośmiornic. Także: syndrom "złamanego serca"

Nata_Kruk↔Dzięki:)↔Jeżeli tak, to zapewne z Drogi Mlecznej. Nie cierpię mleka, od czasu, kiedy łyknąłem kilka kropel mlecznych gwiazd, ze spodeczka, leżącym na horyzoncie zdarzeń, należącym do serwisu deserowego, czarnej dziury:) Pozdrawiam:))

... robienie zdjęć daje ogromną frajdę, jeśli jest pod ręką samochód, żeby móc podjechać w ciekawsze miejsca, to.. na przód. Powyższa treść wiersza, wg mnie, nie jest zwykłą rymowanką. Mnie się bardzo podoba. Pozdrawiam.

Piszę twoje imię Na rozbitym szkle A ty zniknęłaś Tak szybko w nocnej mgle I nie było nic Poza tobą i poza nami A było nam tak dobrze Gdy byliśmy całkiem sami Zajęci tylko swoimi oddechami Koszmar nie powrócił drugi raz

Rozumiem, że ten.. koszmar.. to mgła, ale to słowo w zakończeniu, to tak trochę, jakby spotkanie z nią było koszmarem. Piszę twoje imię na rozbitym szkle.... chyba trzeba po literce, na każdym z kawałków... :) Pozdrawiam.

@iwonaroma Postanowiłam wrócić, choćby tylko na chwilę i przywitać się z Wami tym wierszem, dziekuję bardzo i pozdrawiam!

Witam - tak - los to los jak zaplanuje tak zrobi - miło że czytasz - Pozdr.

Witam - cieszy mnie twoje podobanie - dziękuje za nie - Pozdr. @Sennek - dziękuje -

@iwonaroma Podwórkowe mądrości są i zawsze będą w cenie :)

@duszka Wzajemnie Duszyczko ;))

@iwonaroma Sporą mądrość widzę w tym wierszu. Radość w czasach niepogody bywa niestety niepopularna ://

Dawno koleżanki nie było a tu taka piękna poezja :)

Anglik je, żeby przeżyć; Polak żyje, żeby jeść. Dobre. 👍

Nie tylko ostateczne. Jesteśmy ponoć częścią wielkiego systemu grzybni. Grzybami można się truć, można się leczyć, trzeba tylko wiedzieć jak. Zapraszam na zupę z muchomorów. 😊

@helenormellerpięknie to ujęłaś, ja napisałam ten tekst, bo obudził się we mnie niespełniony fotograf... o robieniu zdjęć nie mam pojęcia, ale może pewnego dnia się w końcu wezmę za rozwinięcie tej pasji... @anima_corpus Twoja fotografia jest idealną ilustracją tych wersów, dla mnie przenikanie się słowa ze sztukami wizualnymi, to cud największy, dziękuję!

nosimy w sobie granice by móc oddychać w pełni niektóre trzeba domykać inne warto rozszczelnić

- Ale że to nowi, Iwona? - I co bocianowi, Iwono? - Też Ela? On, Iwona, dano wino. Ot, konik. Ładne ten dał kino... kto? A tu krowa na worku, ta. A NA "PAT" IWONA RANO WITA PANA.

@Kapistrat Niewiadomski Dzięki za licznik. Ludzi rzeczywiście jest coraz więcej, co nie jest korzystnym zjawiskiem. Co do tej idealności na zewnątrz to się zgadzam. Pozdrawiam

@Kapistrat Niewiadomski Doznania ostateczne tylko. Pozdrawiam Kapi