Ranking

powoli powolutku otwierają się drzwi za nimi babie lato - pająk w sieci śpi powoli powolutku już prawie tuż tuż lasy ogrody parki i sady upiększa złoty liść powoli powolutku lato się pakuje upycha do walizki marzenia i sny powoli powolutku noc dogania dzień na niebie coraz częściej widać srebrny klucz tak tak moi drodzy to nie żaden żart za tymi drzwiami jesień zaprasza do gry

Coś ci opowiem Istnieje ponoć wymiar między snem a czasem, Gdzie myśli nieświadomie trwają całą wieczność, Lecz jeśli z krańcem świata uda im się zetknąć, Przełamią nieprzejrzystość horyzontu zdarzeń. Nauczmy się czym prędzej z pasją śnić na jawie, By chwilom wyszarpywać zrozpaczone piękno, Lecz ono, gdy na powrót zyska nieśmiertelność, Wciąż będzie delikatne, kruche, całkiem nagie. Widziałem latające we wszechświecie wyspy; Niesione wyobraźnią cicho dryfowały. Zbudujmy razem tratwę i pomiędzy wpłyńmy, By wybrać tę jedyną, gdzie się zatrzymamy. A jeśli podróżników pokonają wichry, Będziemy pośród złudzeń nadal rozbitkami. ---

myśli ugrzęzły w słowach z góry leje strumieniem nie spłynę ale finał zaskoczeniem wczoraj w słońcu dzisiaj w cieniu a życie gna do zobaczenia

Został mi tylko Śpiew wiatru jesiennego I miejski szum Taki dziki tłum A ja jestem sam Zatapiam się W oceanie ciszy Już nikt mnie nie usłyszy Został mi tylko Śpiew wiatru jesiennego Takiego cudownego Jak życie I pęknięte w lustrze odbicie Panta rhei Wszystko płynie

jestem z tobą w ogrodzie w powiewie wiatru śladach na trawie pamiętasz piłam ziołową herbatę ty niezgrabnie plotłeś wianek mówiąc pachniesz sokiem wiśniowym miałeś czubek nosa pobrudzony miodem wokół zakwitał czas w białych kwiatach jabłoni jeszcze tyle miał wydać owców trawa była śliska od rosy ozdobiłam kamień czerwonymi nitkami za wcześnie zerwane spływały ku ziemi tak wiem spojrzałeś wtedy w niebo kołyszę cię teraz w ciszy między światami tobie pewnie niewygodnie przepraszam kochanie nie mnie przeciąć sznur

te zrośnięte z nami na amen dają zagłębiając lecz kamienie w kieszeniach okradają z sił i czy wypadną

Na zgliszczach i gruzach martwego miasta, Odbędzie się proces wieńczący tę wojnę, Kiedy Historia powie twardo – basta! I kiedy czasy nastaną spokojne. Na ziemi zatrutej krwią tysięcy ofiar Staną namiory sędziów przysięgłych, Osądzą Tupina, Gejszu i Niedźwiedzia, Z twarzami katów, krwią nabiegłych. Za wszystkie mordy skażą ich na śmierć Przez rozstrzelanie; pluton egzekucyjny Wykona wyrok – odwet za wet Wszystkich powali strzał precyzyjny. Warszawa, 24 VIII 2022

@Wędrowiec.1984z pewnością wiele wynosimy z domu i zgodnie z przysłowiem: "czym skorupka za młodu nasiąknie..." postępujemy zgodnie z wartościami, które zostały nam przekazane. Ze skurczybyka nie zrobisz dobrego człowieka, ale jeśli dobry sparszywieje, to albo przez zły los albo zdegenerowanie i zaburzenia swojej psyche (czasem jedno idzie w parze z drugim). Tylko, że to rodzi błędne koło. Jeśli jest świadomy swojej ułomności, to będzie parszywiał dalej... Bo mechanizm powstawania każdej choroby przewlekłej opiera się na fenomenie błędnego koła... Oj, ciężkie to... A ja mam takie jakieś szczęście w życiu, że trafiam naprawdę na dobrych ludzi. Nie wiem, z czego to wynika...Szczęście? Intuicja? (w której istnienie ogromnie wierzę i uważam, że posiadanie jej - to naprawdę wielki dar). Przesądna nie jestem, ale splunę przez ramię...tak na wszelki wypadek :)))) I wierzę w doby ludzi. Bo są. Naprawdę. Życzę Ci, żebyś tylko takich spotykał na swojej drodze :) @violettaTo prawda. Tylko, że z tą samotnością wiesz, jak jest...są sami, którzy nie czują się samotni i samotni, którzy nie są wcale sami. @Kapistrat NiewiadomskiRacja. To, co napisałam wyżej... A często to kwestia własnego wyboru...

wyrusz ze mną przyjacielu w górską podróż w letni dzień z alfabetu smakołyków nam wystarczy chleb i dżem my już trochę nie na dzisiaj my chłopaki z polnych dróg za pieniędzmi nam gonitwa nie zabierze dawnych snów

ot tak sobie od niechcenia napisałem wiersz o cieniach mój jest lepszy od twojego większy tęższy i ten tego twój to taki cienki cień i leniwy jak ty jest mój to skacze podryguje cały dzień się dobrze czuje gdy usłyszy nutki dźwięk zaraz brykać mu się chce twój przy tobie jak pies siedzi chciałby stanąć a wciąż leży znaczy się posłuszny jest pan jest gnuśny to on też mój gdy widzi jakąś dziewkę zaraz ciągnie za podszewkę a gdy ona w pysk mu da (znaczy dziewka nie podszewka) to odskoczy tak jak ja potem po kałużach brodzi skacze tupie i się złości że już nie jest jak ten cień jakby mu wigoru mniej i wspomina dawne dzieje -ja z tym cieniem oszaleję !!! fota z netu.

Patrz również na swe serce.

Ten dzień będzie mnie prześladować do końca życia. Całe szczęście to już niedługo. To była jakaś mała przychodnia w dzielnicy nieobywateli, z typową surowo wykończoną poczekalnią. Beżowe ściany ozdabiał odpadający tynk, a białe, plastikowe, niewygodne siedziska złączone były w szereg chromowanym stelażem. Zawsze w takich miejscach ściany są albo beżowe, albo w kolorze zielonego groszku, aby już po przekroczeniu progu pacjent mógł doznać cierpkiego uczucia niechęci do tego miejsca. Poczekalnia była pusta – wpuścili nas tam po urzędowych godzinach pracy. Z uwagi na porę, na zewnątrz było zupełnie ciemno, więc korytarz wypełniało drażniące spojówki światło jarzeniówek. Podeszła do nas obfita pielęgniarka i kazała wypełnić papiery. W karcie zabiegu było wpisane: USUNIĘCIE TORBIELA NA LEWYM JAJNIKU. Torbiela…W polis każda ciąża jest rejestrowana a narodziny ewidencjonowane. W końcu każdy zarodek potencjalnie ma zdolność do stania się pełnowartościowym obywatelem. Niestety, w większości przypadków, po narodzinach i odchowaniu okazuje się, że ten niegdyś drogocenny zarodek jest jednostką o małym znaczeniu społecznym, którą trzeba odepchnąć w smugę cienia, aby zrobić miejsce dla innych, tych silniejszych i wartościowszych. W końcu 5040 to święta, nienaruszalna liczba. Idea. Oddałam pielęgniarce wypełnione dokumenty a ty podałeś jej kopertę z dwoma tysiącami drachm. Taka jest cena za przywilej nienarodzenia się . Siedzieliśmy obok siebie bez słowa. Nie spojrzałeś ani razu w moją stronę. Potem zaprowadzono mnie do pokoju, w którym panował mrok i bezwładność czasu. W momencie przekroczenia jego progu, naraz ogarnęło mnie uczucie zastygania w gęstej mazi oczekiwania na to, co za chwilę musiało się wydarzyć. Kontury metalowych szafek i szpitalnych łóżek jedynie lekko zarysowywały się w świetle, które wyczołgiwało się spod drzwi gabinetu zabiegowego. Dopiero gdy usiadłam na jednej z trzech prycz dostrzegłam, że naprzeciwko mnie leży inna kobieta. Nieproszona, zaczęła opowiadać mi swoją historię. Zvezda poddaje ścisłej kontroli ilość narodzin. Kobieta może posiadać tylko jedno dziecko z tym samym partnerem. Z uwagi na ograniczoną populację, jakże ważne jest utrzymywanie różnorodności genetycznej. Za każde kolejne para musi płacić wysokie podatki. A ona miała już jedną, prawie pełnoletnią córkę. Jej i partnera, z którym była od około 30 lat, nie stać było na więcej. Mimo środków uspokajających, jakimi ewidentnie została naszprycowana, słychać w jej głosie było roztrzęsienie i żal. Próbowałam ją uspokoić, choć słyszalne było z mojego wnętrza przytłumione brzmienie powolnego adagio zwątpienia. Drzwi od gabinetu otworzyły się i pielęgniarka zaprosiła ją do środka. Zostałam sama. Gdy tylko dowiedziałam się o ciąży, towarzyszył mi nieprzerwanie dualizm postaw, co jest cechą typowo ludzką. Im bardziej poznajemy rzeczywistość, tym bardziej przekonujemy się, że nie możemy dotrzeć do istoty poznawanych zjawisk, bytów i fenomenów tej rzeczywistości. Istota zjawisk jest niezgłębiona i nie do poznania w stopniu dostatecznym. Pozostaje nam zatem dualnie postrzegać i dualnie rozumieć tę rzeczywistość. W tym kontekście, wahanie się jest jednym z najbardziej racjonalnych i oczywistych reakcji. Napisałam do ciebie wiadomość: „Jeżeli tego nie chcesz, jeszcze możemy się wycofać”. Odpowiedziałeś dopiero po dłuższej chwili: „Bądź dzielna”. BĄDŹ DZIELNA. Dopiero po tych słowach dotarło do mnie, że ciężar mojego smutku będę musiała dźwigać zupełnie sama. Nie ma żadnego sprzymierzeńca. Nigdy nie było. Jestem tylko ja, ta chwila mająca znamiona wiecznego trwania, gęsty mrok pokoju, brzdęk narzędzi chirurgicznych, dobiegający zza ściany odgradzającej mnie od gabinetu zabiegowego i rozpacz. Rozpłakałam się, ale tak żeby nikt nie słyszał. Naprawdę starałam się być dzielna. Z samego zabiegu nic nie pamiętam. Ze snu po narkozie wybudziła mnie ta sama obfita pielęgniarka, której dawałeś kopertę. – Proszę już wstawać i zbierać się do domu. Otumaniona po narkozie początkowo nie wiedziałam gdzie się znajduję i co właściwie się stało. Dopiero po dłuższej chwili dotarło do mnie, że leżę na tym samym łóżku, na którym wcześniej siedząc czekałam na to, co musi nastąpić. Przyszedłeś po mnie, wziąłeś pod rękę i wyprowadziłeś z przychodni mówiąc, że taksówka już czeka na zewnątrz. Podjechałeś ze mną pod mój dom, ale nie wszedłeś do środka. Obiecywałeś, że po zabiegu zaopiekujesz się mną, że spędzisz ze mną tyle czasu ile będę potrzebować, ale w trakcie przypomniało ci się, że musisz skończyć ważny projekt. A w domu…w domu czekała na mnie otchłań, która niemalże wołała mnie po imieniu. Wtedy zrozumiałam, że jesteś całym moim światem, którego nienawidzę.

zimą po puszystym śniegu boso stąpałem by twoje ślady odnaleźć skrawek naszego życia wiosną skowronka pytałem czy pamięta jak dla nas śpiewał nie zrozumiał odleciał latem kwiaty na polanie zbierałem je tak bardzo lubiłaś nocą wzrokiem ku gwiazdom sięgałem ciebie szukałem nie spotkałem kasztany tej jesieni zbierałem w nadziei że twój dotyk spotkam nie zastałem nie potrafię zapomnieć z tej namiętności się uwolnić dlaczego tylko to z nas zostało? na zawsze odeszłaś a ja z sobą dla ciebie zostałem moje miasto listopad 2021

Nawet jeśli dzisiaj błysnę albo zabłysnę spodniami, uśmiechem, czy myślą pojutrze mnie nigdzie nie będzie jakby nieprzesadnie przenigdy nie było. Warszawa – Stegny, 24.08.2022r.

Aż strach czasem coś powiedzieć, czy napisać w świecie, który nie ocenia sztuki, a wartościuje bez przerwy poprawność i najróżniejsze prawidłowości myślenia. Plastikowych correct tez szukaj bardzo proszę u kogoś innego. Warszawa – Stegny, 25.08.2022r.

Rodzina pana Hipolita z Chinkowa lubiła zjeść suto niczym wielka królowa. Szybkie zupki z torebki niemalże od kolebki. Smak, aromat i synonim końskiego zdrowia. # Pamiętała Jagna z bronowickiej biesiady, gdzie jadło na stołach nie prosiło lekarzy. Pierogi, chleby, dziczyzna to wyżerka wręcz mistyczna. A teraz chińszczyzna, pizza oraz kebaby. ___ 25 sierpnia obchodzimy Dzień Polskiej Żywności Dzień Zupki Błyskawicznej Smacznego?

taki właśnie miał być od pierwszego wejrzenia aż po sam dach każdy kąt ozdobiony opowiastką nie z tego świata okna z falbanami nadziei na szczęście i kominek z garścią ciepła zagrzebaną w popiele dla potomnych wszystko tak bardzo niezwykłe nawet rybka w stawie co wiodła swój kolejny żywot (ponoć zmartwychwstała trzy razy) *** na półkach witryny szereg bezbarwnych szklanek stare talerze w kwiatki nad zlewem po prawej jeszcze chlebak jak zawsze obok lodówki a przy nim ta sama ściereczka frotte są jeszcze fotografie nowe i nieznane wśród nich tylko jedno wciąż na tym samym miejscu ze szczerbatym uśmiechem sprzed lat *** - Synu, wyrosłeś, nie poznałbym... - Dlaczego zabrał pan dom? Nasz dom...

@Kapistrat Niewiadomski Tak, faktycznie. Ja czasem lubię kostropate i na przekór myśli, przekonują mnie. Inna sprawa, że jest mi trudniej takie rzeczy pisać, ale staram się. Czyściutkie rzeczy też lubię. Różną sztukę w sumie lubię.

Problem w tym, że sztuka oznacza dla każdego coś innego, lecz jeśli się podoba Tobie, nie ma strachu. ?

Doskonale Cię rozumiem, bo widzisz tak się składa, że gdy dorastałem i pomału wchodziłem w dorosłość, byłem wręcz nasiąknięty wartościami, która okazały się zupełnie bez znaczenia w prawdziwym życiu. I tutaj nie chodzi o jakąś rycerskość czy rzeczy istniejące tylko w bajkach. Nie nie. Chodzi o zwykłą, ludzką życzliwość, zrozumienie, empatię czy współczucie. Poznałem i poznaję ciągle jak zimny i bezduszny jest świat, jak bardzo wydaje się oparty na biologii i instynktach, a przecież powinno być zupełnie odwrotnie, ponieważ posiadamy rozum i (podobno) duszę. Mnie także jest smutno. Smutno, ponieważ, tak jak wiele innych osób, byłem uczony zupełnie innego świata, a w tym naszym zupełnie nie potrafię się odnaleźć. Mam wrażenie, że ludzkość dziczeje, i ubożeje emocjonalnie, ufając jedynie swoim instynktom. Ja naprawdę nie cierpię przeklinać ale po latach okazuje się, że naprawdę opłaci się być chujem w życiu. Widzisz wciąż takie osoby i okazuje się, że żadna kara od losu ich nie spotyka, a przecież uczono nas, że sprawiedliwość zawsze człowieka dosięgnie. A oni? Są, zatruwają innym życie i nie ponoszą żadnych konsekwencji. Dla człowieka wychowanego podług innych wartości to naprawdę smutne.

@Nefretete@Wędrowiec.1984@Kapistrat Niewiadomski bardzo dziękuję za przystanięcie! Dotarło w końcu do mnie, że w miarę upływu czasu zmieniają się uwarunkowania, poglądy, zachowania ludzkie. Bohaterzy tematu i ich towarzystwo chyba już przywykli do nowej codzienności, a ja... pewnie potrzebuję więcej czasu. Chociaż jestem tylko obserwatorem. Ponieważ niezmiennymi pozostają nadal pewne wartości życiowe, jest mi po prostu najzwyczajniej smutno, że dla niektórych przestały one mieć już jakiekolwiek znaczenie. Pozdrawiam! :)

Inna wersja dawnego tekstu Jak to bywa przed zachodem Słońca, cały ogród tonął w czerwonawej poświacie. Takie ciepłe kolory, były jakby odzwierciedleniem: gorącego, prawie minionego dnia. Wszechobecnej ciszy, nie zakłócało cokolwiek. Może jedynie cichy oddech gipsowego krasnalka. Oddech? No tak, oddech. Ale nie gipsowy, tylko żywy i zapewne nie z gipsu, tylko ze substancji, robiącej za gips z wyglądu. Prawdziwie gipsowy leżał w krzakach. Ani myślał oddychać. Martwy od zawsze na zawsze. A ten umiał. Jemu podobni też. Porozrzucani w tysiącach ogrodów na całym świecie, musieli się upodobnić do czegoś ziemskiego, by nie wzbudzać podejrzeń. Lecz i tak wzbudzali. Chociażby w tym ogrodzie, gdyż było ich dwóch. No chyba, że żywy sobowtór opuścił ogród, by atakować ludność. Albo raczej uprzykrzać życie, żeby sami zwali, robiąc im miejsce. Przybyli w niewidocznych dla ziemian, osłonach. Lądowali przede wszystkim w przydomowych ogródkach. Tubylcy wchodzili głęboko w podziw, skąd ten drugi, ten trzeci, czwarty i tysięczny. Mogli być kilkukrotną kopią, jednego osobnika. Wyglądali dokładnie tak samo, albo nawet podobnie. Albo i lepiej, bo oczami ruszali. Spokój na planecie został naruszony, ogólnoświatowym zaniepokojeniem. Całe chmary Gipsoludków, grasowało po ulicach, raz po raz, bekając. Niektóre osobniki umiały fruwać. I to bez ruszania skrzydłami, gdyż ich nie mieli. Atakowali bardzo różnie. Na przykład te małe, zaglądały dziewczynom pod spódnice. Guzik ich obchodziło, co tam zobaczą. Na ich planecie, wszystko było inaczej. Ale takim kukaniem, wprowadzali zamieszanie. Inne znowu szybowały nisko nad ziemią, porywając idącym czapki, w które następnie pluli pseudogipsem. To się wielu mieszkańcom nie podobało. Też na nich pluli, lecz nigdy nie trafili, bo tamci zdążyli odlecieć. Były też bardziej wredne. Wlatywały do marketów, robiąc zamęt przy kasach. Mieszały towary, by nikt w końcu nie wiedział, co jest kogo. Trzy latające sztuki, przeprowadziły szturm na kościelną wieżę. Nawet wleciały do środka. Obijały się o dzwony, robiąc spore zamieszanie na dole. Można powiedzieć, że bimbały na wszystko. Nawet na kościelnego. Z racji swej tuszy, ledwo dyszał, ale na czubek się wdrapał, by je stamtąd wygonić. Nic nie wskórał. Dzwoniły nadal. Jeden notorycznie był dzwonem rozbijany i momentalnie na nowo się składał. Kościelnego na ten widok zamurowało. Dopiero po kilku dniach go wypuszczono. Mówił, że widział anioły. Nie wszystkie jednak fruwały. Umiały za to szybko biegać. Wyprzedzały nawet samochody. Nie tylko stojące, ale też jadące. Skakały na nie, zarysowując lakier. Długo by można pisać, co te paskudy wyczyniały. Najgorsze było to, że byli niezniszczalni. Można było takiego złapać, potrzaskać na drobne kawałki, a one za chwile stanowiły całość. Jedyna różnica była taka, że w ten sposób, zwiększała się ich upierdliwość oraz chęć zemsty. Na całym świecie, pobrzmiewały podobne słowa w mediach: Podajemy obszerny komunikat, o aktualnej sytuacji inwazyjnej. Blokowanie informacji nie ma najmniejszego sensu. Już i tak wszyscy wiedzą. Gipsoludki zaatakowały świat. Nasz świat. Są wszędzie i jest ich dużo. Cholernie dużo. Wojsko dokłada wszelkich starań, żeby figlarnych agresorów zniszczyć, czymkolwiek są lub nie są. Naukowcy też prowadzą odpowiednie badania. Ale sytuacja jest piekielnie trudna. Wydają się niezniszczalne. Ich ciała mają wygląd gipsu, ale można przypuszczać, że raczej gipsem nie są. To jakiś nieznany nam materiał, nie z tej ziemi. W każdej chwili mogą ruszyć ze zdwojoną siłą. W wielu miastach panika jest ogromna. Szczególnie tam, gdzie ataki następują niespodzianie. Prosimy w miarę możności pozostawać w domu. Nie wychodzić na ulicę, nie wychylać ciekawskich głów z okien, a co najważniejsze, nie tłuc bejzbolami agresorów, bo to tylko zwiększa ich liczebność, gdyż z każdego kawałka, powstaje następny, dorosły kosmita. Oczywiście wiemy, że większość o tym wie, ale podajemy ów fakt, ku pokrzepieniu pamięci. Łatwo przewidzieć jaki może być koniec, jeżeli nie zdążymy wymyślić czegoś, co ich powstrzyma. Te durne figle, są gorsze od wody i ognia. Tym bardziej, że zachodzi obawa, iż może to być śmieszna zmyłka. Preludium, do czegoś gorszego. Tak jak to jest na filmach. Niestety. To nie jest film. To się dzieje naprawdę! Łączmy się ludzkość w każdym człowieku. Przeciw Gipsoludkom. * Wreszcie tubylcy Ziemi powiedzieli: dość. Postanowiono po swojemu wykombinować, jak wygnać intruzów tam, skąd przylecieli. Propozycji było wiele, z różnych stron globu. W końcu jedna z nich zaczęła przeważać: tak ich rozśmieszyć, żeby się rozlecieli i już nie poskładali. Łatwo powiedzieć, ale czym? Co ich ubawi, do upadłego na wieki? A poza tym, jest ich setki tysięcy. Gdyby z każdego z osobna chciano w ten sposób unicestwić, to śmiech by trzeba importować z innego państwa. Tylko, że w każdym to samo, i mogą nie dać. Fama głosiła, że gdzieś tam, w tajemniczym miejscu na świecie, stoi sobie ich słynny wódz: Don Alabaster i wszystkimi kieruje. Są z nim połączeni, w jakiś niewyobrażalny sposób. Domniemano, że zapewne wystarczy rozśmieszyć wodza, a wszystkie pozostałe padną ze śmiechu razem z nim. Dziw nad dziwy, ale szybko go znaleziono, ukrytego na polu, między stogami. Z obiektów otaczających jego figurę, można było wnioskować, że pędzi bimber. Cała reszta nie mogła nic pić, gdyż nie miała odpowiednich ust, ale telepatycznie już uchlać się mogła. Bo wódz miał i mógł, bezpośrednio, więc miał większą siłę przekazu. Na dodatek chciał. Nic dziwnego, że jego myślowi inwazjaci, tak dziczeli. Don Alabaster wlewał w siebie dość dużo. Miał około dużo metrów wzrosu. Ale jak go rozśmieszyć? W końcu postanowiono, że mu się pokaże, w czym u nas takie krasnalki, zgodnie z tradycją mieszkają. Zbudowano wielką ruinę koślawego grzyba, lecz mniejszą niż wódz. Dostarczono ją maszyną latającą, na zajęte pole. Postawiono, przed nim i mu oznajmiono, że w takim czymś, u nas tacy jak oni mieszkają. Przywódca obcych jako jedyny, potrafił wytwarzać nad swoją brodą, zdania w tubylczym języku. Zatem istniała szansa nici porozumienia. Czy akurat obustronnego, było rzeczą niewiadomą, z uwagi na stan, w jakim się znajdował. Lecz na starego grzyba spojrzał. Po chwili wyświetlił brodaty napis: – To to, co? – W takich domkach, krasnoludki u nas mieszkają. – Ja pierdzielę. No nie, za chwilę jasny gips mnie zasypie. W tym? – No w tym. – A to cienkie u dołu, to co? – To? – No to. – Lokator przez okienko sika. – A ta pierdoła u góry? – Kapeluszowy sufit, Don Alabaster. – Nawet po pijaku, w takim czymś, w żadnym kosmosie. – Śmieszny! Co? – Cholernie tak. Za chwilę pęknę ze śmiechu. – Oby. – Co oby? – Nic nic. Spoko. Pękaj paskudzie. Rzeczywiście pękł na drobne kawałeczki, rozganiając wokół tak silną woń alkoholu, że biedny zając nie wiedział, czy jest zającem, czy innym ptakiem. A niektórzy tubylcy wdychali. Wszyscy wojownicy jego też się rozpadli. Stracili kolory. Cząstki były białe. Każda odrobinka. Setki ton walało się na ulicach, polach i gdziekolwiek. Zrobiono z nich wielkie jaja. Poustawiano w parkach, ogrodach, przed marketami. Pomalowano pięknie i ślicznie. Pisanki zdobiły miasta i wsie. Spokojnie tkwiły w miejscu. Podziwiano je i kochano. Były obłym symbolem zwycięstwa. Przypominały o pokonaniu wroga. Lecz po jakimś czasie, tak się przyzwyczajono do ich widoku, że stanowiły prawie niedostrzegalne tło. Widziano ją tylko wtedy, gdy idący zamyślony, po prostu w nią walnął. * Po jakimś czasie: – Mamusiu. Pisanka w naszym ogrodzie. No wiesz która. – Co pisanka? – Przyłożyłem do niej ucho. – No, no, to rzeczywiście wydarzenie. Jestem pełna podziwu. – Ale ona jest dziwna. – Dziwna? Biega zapewne po ogródku. – Nie biega… oddycha.

nie wkurwiaj się człowieku po co ten cały bunt i tak się uśmiechniesz po kiego Boga drażnisz przecież i tak z nim nie wygrasz bądź po prostu tylko sobą nie rób z siebie małpy swój bagaż na swoich plecach nieś nie opluwaj go nie denerwuj nim innych nie podstawiaj nogi pozwól im śnić

napisałem zdanie początek koniec lecz przyznaję w środku pustosłowie

Jestem przytłoczona, bo ciąży ten ciężar na sercu. Jestem sfrustrowana, bo niepotrzebnie mam tyle potrzeb. Jestem niespokojna, bo w głowie wciąż zachodzę w głowę. Jestem samotna, bo odszedł ten, co miał nie odejść. Jestem.

/ dziesięciozgłoskowiec, w różnych miksach - 5+5 , 3+7 , 4+ 6 - to mój ostatni wiersz, wybaczcie! Wracam, tam gdzie moje miejsce / Syndykat siatki jaki stworzyła kolejny takson - nićmi gęstnieje wspólnym zapachem rozgałęziła medykamentem już odpornieje Nawet, gdy skapują komuś krople windami, strony dotrą właściwie! Przezrocze! Informacją za tafle w centrali pokażę obraz ckliwie Palce drganiem cieńkie struny wyślą wiadomością ku najbliższym ciepłom stamtąd dotrze i do ciebie z falą! Powodziami! Przeżegnaj się czasom atrybutów - z miliardami oczu okolone w wiek samego płaczu!

@Wędrowiec.1984 "- No, jak to co??? Pływam na tratwie!" ;))

Długo odkładałem wyjazd na wakacje — pierwszego roku nie miałem samochodu, drugiego roku nie wiedziałem dokąd jechać, później przywykłem do ślęczenia za biurkiem i ciułania grosza, a wakacje uznałem za fanaberię bogatych ludzi. Aż jednego ranka obudziłem się z niejasnym uczuciem pogoni za uciekającym szczęściem i wyszeptałem do żony: — Pakuj się. Wyjeżdżamy. — Co, tak nagle? — odszepnęła zaspanym głosem, po czym przekręciła się na drugi bok. Pomimo zaskakującej decyzji, byliśmy już po godzinie znikającym punktem na północnej wylotówce. Przodem, z tyłu, obok nas, każdym pasem pędziły pojazdy rozmaitej marki i modelu, załadowane ludźmi i bagażem. Ekwipunek wypełniał całą przestrzeń, zasłaniał widok w tylnej szybie, furgotał w wietrze na dachu. Ci, którzy lubili podróżować swobodnie, ciągnęli przyczepy albo samoczynnie się rozkładające kapsuły — pękate, kanciaste, niziutkie i opływowe, druciane, przykryte brezentową plandeką, wąskie i wysokie, dla koni nawet, bo z jednej wystawał koński ogon, a jak komuś niczego się nie chciało ciągnąć, stawiał dom na kółka i wyruszał całym gospodarstwem: z kuchnią, pralką i lodówką, sypialnią i pokojem gościnnym, w którym jadąc mógł oglądać na telewizorze filmy ze swojej kolekcji DVD. Wielka jest pomysłowość człowieka! Za wjazdem na autostradę rozpoczął się wyścig: w spragnionych przygód podróżnikach budził się duch rajdowców. Ci z tyłu najeżdżali mi na zderzak i trąbili, żebym jechał szybciej. Wyprzedzający wygrażali pięścią lub pokazywali środkowy palec. Zjechałem na lewy pas. Jadący przede mną prędko się oddalali, za wyjątkiem kilku ciężarówek, puszczających kłęby czarnego dymu. Po każdym kłębie rozlegało się głośne warczenie motoru, zmęczonego jazdą pod górę. Wspinaczkę umożliwiał wydrążony w skale korytarz o pionowych ścianach. Na ich powierzchni wciąż widniały ślady po świdrach do wiercenia głębokich otworów. Przy pomocy ładunków wybuchowych detonowanych wewnątrz tych otworów, wycinano olbrzymie bloki piaskowca, równiutko jak nożem. Prawdziwe arcydzieło inżynierii, rozmyślałem przejeżdżając środkiem następnej góry i jeszcze jednej, ale Maria wolała patrzeć w drugą stronę: na turkusowy kolor wody zalewającej mangrowia, zgadywać do czego służą długie rzędy kładek, bo nigdy jeszcze nie widziała jak hodują ostrygi. Ryczenie ciężarówek ustało na chwilę: droga opadała ku rzece. Przejechaliśmy przez długi most, za którym mordercza wspinaczka zaczęła się od nowa. Góra, dół i tak za przecięciem każdego wąwozu. Maria rzuciła okiem na kobietę w oknie mijanego samochodu. Chociaż był dość obszerny i raczej nieprzeładowany, kobieta trzymała stopy wysoko pod szybą, na desce rozdzielczej. Pojazd przyspieszył i zniknął za zakrętem, pozostawiając widok nóg gołych i całkiem zgrabnych. Maria chciała to samo zrobić ze swoimi nogami, ale nie była pewna mojej reakcji, więc tylko zerknęła na dzieciaki, zrzuciła klapki ze stóp i zapadła po chwili w krótką drzemkę. Na końcu autostrady wyrwało mnie z atmosfery monotonnej jazdy dudnienie na wybojach, specjalnie w tym celu zainstalowanych, a potem krzyk starszej córki: — Jestem głodna! — A mnie się chce pić! — zawtórowała jej siostra. Ich brat nic nie powiedział tylko zaklaskał w dłonie. W pośpiechu nie zdążyliśmy zabrać niczego do jedzenia. Na szczęście krajobraz ożywiło wkrótce jakieś miasteczko, a właściwie kilka rozrzuconych wzdłuż drogi zakładów przemysłowych. Między nimi, na szczycie wysokiego słupa wypatrzyłem charakterystyczne żółte łuki w kształcie litery M, jak na złość po prawej stronie i żeby tam dojechać, musiałem nadłożyć drogi i zawrócić. W samą porę, bo z tylnego siedzenia dolatywały jęki: — Daleko jeszcze? „Z dzieciakami to żadne wakacje” — przypomniałem sobie słowa kolegi z pracy. Teraz na własnej skórze mogłem się przekonać, że miał rację. Dopijając czarną kawę obserwowałem długi pociąg jadący po nasypie koło restauracji. Liczyłem wagony wypełnione po brzegi węglem, lecz w okolicy stu iluś straciłem rachubę. Skończyłem pić, a pociąg wciąż sunął ociężale, jakby to był taśmociąg obracający bez przerwy między kopalnią i morskim portem. Świat jest pełen niespodzianek. Mniej przyjemną niespodzianką był zator w dalszej części drogi. Na co tyle węgla, żelaza, złota, skoro brakuje środków na wybudowanie jednej porządnej drogi łączącej miasto ludzi pracy na południu z miastem ludzi odpoczywających w tropiku? Siedzieliśmy w samochodzie w nadziei, że przyczyna zakorkowania zostanie usunięta i kawalkada ruszy niebawem do przodu. Ruszyła, ale tylko do najbliższego drzewa. Zniecierpliwieni kierowcy wyszli na drogę, rozglądali się dookoła, wymieniali te same niezadowolone spojrzenia. Już nie rajdowcy, ale towarzysze niedoli, gotowi sobie pomagać, zjednoczeni wspólnym kłopotem. Pobocze szosy szybko się zamieniło w jarmark. „Najsmaczniejsze lody” — zapraszał napis nad wejściem do sklepu. „Najlepsze mięsne placki na południowej półkuli” — wychwalał następny. „Arbuzy i mango prosto z ogródka”. Mijałem te kramy i otaczających je ludzi, aż doszedłem do zapory utworzonej z kordonu policji. Dalej nie wolno było iść. — Co się tam dzieje? — Zaczepiłem gościa wychylającego głowę ponad granatowy szpaler policyjnych czapek. — Most zablokowany — odpowiedział nie odwracając głowy. — Przecież puszczają samochody… — Ale tylko jednym pasem. Faktycznie, za kępą krzaków ujrzałem most, dość nisko przerzucony nad mętną taflą wąskiej rzeki. Na moście stała karetka pogotowia, obok niej kręciło się kilku ratowników medycznych. — Zasłabł kierowca furgonetki, pechowo na samym środku mostu — wtrącił ktoś z boku. — Ale my tu stoimy już chyba z godzinę. — Zanim nie ustalą co mu jest, nie wolno im go ruszać z miejsca — tłumaczył tamten tonem eksperta. — Właśnie oczekują decyzji lekarzy ze szpitala. Nie zadając dalszych pytań, wróciłem do samochodu. Po drodze kupiłem arbuza, tego prosto z pola, bez pestek, za podwójną cenę. Pić bardziej się chciało niż jeść. Wyciągnąłem ze schowka przy kierownicy mapę i obliczałem, czy zdążymy na czas. Minęła następna godzina zanim udało się przejechać niefortunnym mostem na drugą stronę rzeki, ale jechaliśmy powoli, zderzak na zderzaku. Czerwona tarcza słońca dotykała krawędzi wzgórz po zachodniej stronie, a my wciąż się posuwaliśmy w ślimaczym tempie. Za pół godziny będziemy jechać w zupełnej ciemności. Spojrzałem na mijany kierunkowskaz: „Tea Gardens 20 km”. Skręciłem w tamtym kierunku i wjechałem na wąską, za to opustoszałą drogę, prowadzącą w głąb lekko pofałdowanych pastwisk o wysokiej, płowej trawie, nakrapianej z rzadka eukaliptusami — ich cętkowane pnie stawały się coraz mniej widoczne. Zmrok zapadał znienacka, bez zbytecznych zapowiedzi. Włączyłem światła i zmniejszyłem prędkość, bo właśnie przejeżdżaliśmy przez osiedle letniskowych domów, całkiem dobrze utrzymanych, tak na pierwszy rzut oka, bo bliższe oględziny utrudniała głęboka ciemnica. Za ostatnim domem wjechałem na dobrze oświetlony most, którego stromość oraz wypukłość przęsła wskazywała, że dołem musi kursować coś zawadzistego, nie tyle szerokiego, co kołyszącego wysokim masztem. Dalej jechaliśmy po strzałkach do pola namiotowego, jak podczas zabawy w podchody. Księżyc z bezchmurnego nieba oświetlał nam drogę bladym światłem, lecz gdy dotarliśmy na teren biwaku, ogarnął nas pod zwartym poszyciem z palm i paproci nieprzenikniony mrok. Stawialiśmy namiot w pośpiechu i raczej chaotycznie, podczas gdy dzieciaki spały wygodnie w samochodzie. Rankiem się okazało, że rozbijanie poszło nam całkiem nieźle, trzeba było tylko wymienić jedną tyczkę, poprawić kilka linek i odsunąć minimalnie namiot od zarośli, żeby żmije, jadowite pająki i inne przyjemne stworzenia nie właziły nam do środka. Przy okazji odkryliśmy dodatkowe atrakcje: Woda z kranu nadawała się tylko do zmywania naczyń, po pitną należało jechać kilka kilometrów do źródełka. Latryny nie miały kanalizacji i dzięki temu można je było łatwo zlokalizować po charakterystycznym zapaszku. Dobrze przynajmniej, że teren obozowiska był rozległy, wczasowiczów niewielu, a stojące daleko od siebie i ukryte w gęstym buszu namioty zapewniały wystarczającą prywatność. Najbardziej cieszyło sąsiedztwo jeziora o czystej wodzie, bogactwo ptasiego śpiewu, oraz dziewicza roślinność, nietknięta zębem cywilizacji. Zaraz po śniadaniu poszliśmy wąską ścieżką prosto z namiotu na plażę. Bóg stworzył wodę, żeby dzieciaki się nie nudziły i dały rodzicom chwilę wytchnienia — tylko nie wolno ich spuszczać z oczu. Siedzieliśmy na złocistym piasku pod parasolką w czerwone grochy, tam gdzie zatokę oddzielał od morza wąski cypel, zakończony górą w kształcie foremnego stożka. Dochodził stamtąd łoskot fal, zamierający jedynie w powiewach lekkiego wiatru. Patrzyłem na przeciwległy brzeg: w oddali majaczyły zarysy jakiegoś luksusowego resortu, gdzie ludzie kąpią się w basenie, a potem wylegują w leżakach, popijając dla ochłody koktajle przez bambusową rurkę. Z plaży przeszliśmy na wydmy, u podnóża złociste jak piasek nad zatoką, wyżej kremowe, a na samym szczycie białe niczym śnieg, bo to był śnieg, odmrażał stopy. Gdy czegoś jest za dużo, kiedy nie można tego wytrzymać, to samo uczucie wraca do nas pod postacią innych zdarzeń, zazwyczaj tych z przeszłości. Morze, plaża i wydmy zniknęły pod naporem myśli. Już nie czułem palącego gorąca; byłem daleko stąd: wystawałem na przystanku w Śródmieściu, niedaleko mojego liceum. Obok mnie stali ludzie okutani w grube kurtki i szaliki. Poruszałem odruchowo palcami stóp, brzeżkiem buta potrącałem drugi but, przeskakując z nogi na nogę czekałem na autobus linii 180, który zawiezie mnie do domu. Nad jezdnią tańczyły pierwsze płatki śniegu, powietrze ściął mróz, autobus nie nadjeżdżał. Nadciągała zima: sinymi chmurami, lodowatą zawieją, tylko nie wiedziałem, że będzie to zima stulecia. Drugiego dnia wybraliśmy się na wędrówkę po lesie. Dziwny był to las. Miejscami straszny: olbrzymie drzewa liczące kilkaset lat, obdarte z kory, z gałęziami rozpostartymi szeroko w powietrzu, niczym powykręcane ręce upiora. Zakrywały wstydliwie miejsca okaleczone pęknięciami, przeżarte próchnicą. W zagojonych ranach powstawały dziuple: podłużne, owalne, bezkształtne i szkaradne, niektóre wielkości studni. Cały czas drzewa bacznie nas obserwowały ciemnymi czeluściami po sękach, potrząsały drobnymi listkami, z kołysanych wiatrem konarów dobiegały jakieś westchnienia i krzyki. Dotknąłem dłonią gładkiego pnia: zimny jak lód. To dlatego ciągnęło nas w upalny dzień między drzewa. Trzeciego dnia wstałem o świcie. Maria i dzieci spały głębokim snem. Usiadłem w przedsionku namiotu, wystarczająco przestronnym, żeby postawić w nim rozkładany stolik i dwa krzesła. Rozsunąłem zasłonę i wyjrzałem przez siatkę na komary na zewnątrz. Przy samym brzegu jeziora spostrzegłem namiot. Mały namiot, z dwóch tyczek złożonych na krzyż. Jeszcze wczoraj wieczorem tego namiotu tam nie było. Obok namiotu, pod srebrzystym pokrowcem, stał oparty o drzewo górski rower. Pomyślałem, że dobrze byłoby się napić gorącej herbaty, tylko nie wiedziałem, czy zaczekać aż Maria wstanie. Zdecydowałem się nie czekać. Zaparzyłem herbaty na gazowej kuchence, a wtedy z namiotu wyszła kobieta. Nie widziałem wyraźnie jej twarzy. Miała brązowe włosy, rozjaśnione nieco opalenizną na plecach. Była całkowicie naga, ale mogłem oglądać tylko połowę jej nagości, ponieważ stała odwrócona tyłem. Weszła do wody umyć twarz i ręce. Potem zanurzyła się po szyję i popłynęła: cicho i leciutko, zostawiając za sobą warkocz wzburzonej wody. Patrzyłem za nią zahipnotyzowanym wzrokiem. Było w tej scenie coś osobliwego, uroczystego, nieomal nieziemskiego. Jakimś niepojętym sposobem czułem się związany z tą kobietą: tylko my dwoje, tu i teraz, na dzikim pustkowiu, sobie przeznaczeni. Może mnie zauważyła, może wie, że popijając herbatę, obserwuję ją ze swojego namiotu. Może sprawia jej to nawet przyjemność. Wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazywały, że tak musi być. Próbowałem sobie wyobrazić kim ona jest. Podróżuje samotnie. Rozbija się na jedną noc, wczesnym rankiem rusza w dalszą drogę. Przemierzyła w ten sposób rowerem setki kilometrów: z deszczowych lasów i plantacji bananów lub nadjeżdża z przeciwnego kierunku: kamienistych zatok i wzgórz spalonych słońcem, pachnących mirtem i lawendą. Podekscytowany jej wizytą w gaju herbacianych krzewów, czekałem aż przypłynie do brzegu, wyjdzie z wody, będzie wykręcać rękami długie włosy, a później niechybnie zacznie iść w moją stronę, żebym mógł docenić również drugą stronę jej nagości. Po raz pierwszy odczułem ciężar małżeństwa: praca w nadgodziny, dodatkowe obowiązki, to wszystko można jakoś znieść, ale wyrzec się wolności? Rzucić to wszystko. Pojechać razem z nią. Do następnego jeziora. Wejść razem do wody. Potem się suszyć przy ognisku, pić wino, śpiewać do północy, zasypiać licząc gwiazdy na niebie. Czemu z Marią jest inaczej? Nie odważyłaby się płynąć obok mnie nago, choć tyle lat jesteśmy po ślubie. Jednak Marię znam każdą cząstką swego ciała, jak ten kubek w ręku, a tamta to zjawa. Zjawa nęci, z kubka można pić. Patrzyłem jak zwija namiot w pakunek nie większy od podręcznej torby, kładzie go do bagażnika na tylnym kole, przyczepia z boku plecak, po drugiej stronie zawiesza plastikowy pojemnik na drobiazgi. Usłyszałem dźwięk rozsuwanego zamka w drzwiach namiotu. Zza płóciennej ściany wyjrzała głowa Marii. — Z kim rozmawiasz? — Z nikim, przecież wszyscy jeszcze śpią. — A ja wyraźnie słyszałam, że mówisz coś do jakiejś dziewczyny. Założyła sweter, bo ranek był pochmurny i wilgotny. Podeszła do brzegu jeziora, tam gdzie stał przed chwilą mały namiot. Po dziewczynie nie było śladu.

Dziękuję i oczywiście wzajemnie. :-)

I Bardzo dobrze, że to obserwujesz; uwierz mi! Nie jestem z tym sama...I tak jak prawisz, czas jest na wagę złota. Głowa do góry! Pozdrowienia ślę

DO KADUKA LAKU DA KOD? I ZAKODOWANO DONA WODO KAZI.

@pomaranczowy.kot https://wiersze.kobieta.pl/wiersze/sprzezenie-zwrotne-537291 Kiedyś coś takiego napisałem, ale dzisiaj mam wyrzuty. Miłego wieczoru.

Tak, myślę, że los daje nam szansę się tych kamieni pozbyć - poprzez zderzenia z prawda mogą "wypaść"... Tylko z tego skorzystać. Dziekuję, Waldemarze :) Tak, pozostac w złączeniu z losem i gdy daje nam mozliwość i nas wzywa - współdziłac z nim.., a więc ufać... Takie mysli są błogie, jakby uzdrawiały :) Dziękuję Ci! @Phuruchiko Miło mi i dziekuję! :)

Nieważne co los przyniesie; ważne, żeby o tym myśleć i zadawać pytania. Zmuszający do refleksji wiersz. ?

Skoro „śpiew wiatru jesiennego” jest „tak cudowny jak życie”, nie trzeba do szczęścia niczego więcej.? Pozdrawiam. ?

Siadam cichutko jak mysz kościelna pod miotłą. Rzucam kośćmi losu i znowu wypada za niski wynik. Czepiam się słów, aczkolwiek na nie nie warczę, aby wydawały się głośnymi. Po co? Nawet sąsiad z góry, zza podłogi lub sufitu (jak kto woli) nie może się nadziwić czemu tam tak cicho. Mój samochód jeździł przecież całkiem głośno. Nawet brak dzieci niewiele tutaj wyjaśnia. Cicho piszę, a jeszcze ciszej czytam. Chyba tylko wzdycham najgłośniej. Żadnego z komentarzy nie dam na głos i czterdziestoletnio postarzały wcale nie muszę krzyczeć co myślę. Jakąś zacną pochwałę mogę szepnąć cicho na ucho, a krytykę pominąć. Słowem osobliwy świat zbywam milczeniem i nie mówcie mi wcale, że tak nie można. Że to niezdrowe. Że takie jakieś nie takie. Od dawna ja z tych co pretensjonują się w białych rękawiczkach. Tylko myślę głośno, a najgłośniej obawiam się, że dzisiaj znów nic nie wymyślę. Od naprawiania świata są krzykacze w telewizji. Mnie się nawet sprzątać po nich nie chce. Jeśli kiedy krytyk niniejsze przeczyta krzyknie cokolwiek i będzie po krzyku. Warszawa – Stegny, 24.08.2022r.

@Kapistrat Niewiadomski Tak, ja jestem właśnie z tych najgorszych drani, kłopot tylko w tym, że się tego nie wstydzę, a nawet do tego się przyznaje. Mnie serce nie pęknie, bo już nie mam czegoś takiego.

@Dag Jest susza, więc chyba nie wszyscy zbiorą... Dziękuję za obecność. @Waldemar_Talar_Talar Wierszyk na osłodę. Dziękuję za obecność. @walvit Bardziej nalewki. Dziękuję za obecność. @Marek.zak1 @Wędrowiec.1984 @Leszczym @Rafael Marius @Natuskaa Bardzo Wam dziękuję!

Witam - mi też się podoba - Pozdr.

@Kapistrat Niewiadomski nigdy na świecie nie jesteś sam, bo jesteś otoczony rodziną, bo wszystko co żyje wokół ciebie, to jest twoja rodzina, a ty jesteś jej częścią, to do ciebie nie należy, ty należysz do tej samej rodziny.

Witam - zgadza się trzeba mieć odwagę - a z tym różnie bywa - Pozdr. serdecznie. Witam - miło że czytasz za co ślę uśmiech - Pozdr. Witaj - nie zawsze jest żle - dzięki za odwiedzenie - Pozdr. @Natuskaa - @ais - dziękuje -

City Chevrolet 46 Posłuchaj, już niedługo będziesz doskonały; Kierowca, chociaż jankes, we krwi ma wyścigi, Lecz zanim ze spokojem oddam mu kluczyki, Przemienię cię w demona złaknionego spalin. Spróbujmy trochę niżej silnik twój osadzić, I miskę olejową zwiększmy również przy tym, A mniejsze pod podwoziem staną się prześwity, By koni dodatkowych więcej już nie dławić. Dodajmy na paliwo odpowiedni przewód, By zyskać podczas jazdy cały galon więcej. Dostrójmy dynamikę, każdy drobny szczegół, I skróćmy o pół cala twoje kształty jeszcze. A kiedy już skończymy przyjdzie czas na debiut, Będący drogowskazem do Daytony Pięćset. --- I'm going to give you an engine low to the ground. An extra-big oil pan that'll cut the wind underneath you. That'll give you 30 - 40 more horsepower. I'll give you a fuel line that'll hold an extra gallon of gas. I'll shave half an inch off you and shape you like a bullet. When I get you primed, painted and weighed... ...you're going to be ready to go out on that racetrack. You're going to be perfect. --- PS: Musiałem. ;-D Uwielbiam ten film.

@Cor-et-anima Nie rozumiem dlaczego czytelnicy widzą w Twoim utworze próbę wskrzeszenia poezji. Czytam to już któryś raz i nie odnoszę wrażenia, że jest o poezji. Bardziej o zniszczonych... hmm... wspomnieniach czy chwilach, które chciałoby się zapamiętać inaczej.

@Cor-et-anima Bardzo dobry wiersz! W moim odczuciu, to próba wskrzeszenia wartości poezji! @Cor-et-anima I o tym napisałem! Pozdrowionka!

Dokładnie! Tak jak prawisz! To cały klucz, podobnie pierwsza zwotka! Z podobaniem dla wiersza. Pozdrowienia dla ciebie!

@ais Te mikstury to chyba jakies wina? A kłębuszki? - może winogrona? - taki tajemniczy wiersz-zagadka... ale dość fajny, choć krótki.

Byłam młoda Może nawet ładna Może było na mnie Ale nie w mojej głowie Więc niczego mi nie dało Nawet dobrych wspomnień Ach i to przeszkadzało mi być namiętną i kochać Co za nonsens No tak ale trzeba się zestarzeć by to zrozumieć Mogę jeszcze porozważać o winie Pewnie każdy po trochu A najwięcej ja Ale cóż to da Cóż to W życiu jest wiele nonsensów I tylko raz przyszło żyć W jedną stronę pędzi czas Widocznie tak ma być

Witam - fajny wiersz - słodki... Pozdr.

Skułam lodem przestrzeń między nami ... Przejdź po mnie - jak po zwodzonym moście Karm miodem i mięsistymi malinami I daj nam umrzeć - tak będzie prościej ...

Ktoś do mnie dzwoni z kosmicznej otchłani, z przemierzającego puste przestrzenie, opuszczonego od tysięcy lat ogromnego statku-matka… Ktoś do mnie wciąż dzwoni we śnie… Nieustanne telefony zapętlają się echem w meandrach mojego mózgu. Ktoś wciąż do mnie dzwoni. To ty? Czy, to ty? Naznaczone atrofią twarze wypychają od wewnątrz zimne ściany pustego pokoju. Wyciągają się spod nich ręce, które próbują cokolwiek chwycić lodowatym uściskiem… Rozsadzają czaszkę przyśpieszone oddechy, niezrozumiałe, wypowiadane szeptem słowa, niby mniszej modlitwy. Ręce. Dłonie. Zjawy. Gesty… Wykrzywione grymasem bólu usta. Nieruchome oczy… We wzburzonych fałdach zasłon szelest skrzydeł. Miotające się cielska uwięzionych ciem… Wszystko do mnie przemawia w wyimaginowanej pozie zmysłów. Wszystko się chybocze i chwieje jak nadbrzeżne trawy podczas wichru marszczącego lustro jeziora… Zawieszony gdzieś w oddali dźwięk telefonu, idzie poprzez wieczność i trwa… Zanika. Pojawia się znowu, lecz jakiś rozedrgany i słaby w poszumie buzującej w żyłach krwi. Kto do mnie wciąż dzwoni, kiedy nie dzwoni nikt? Przechodzi falami rozbijającymi się o kamienisty brzeg. Nade mną żółtawy blask sufitowej lampy. W kącie bulgotanie żeliwnych rur. Uschnięta w donicy paproć a raczej skostniałe, rozsypujące się szczątki roślinnego truchła… Falujące płótna pajęczyn, z których zwisa patrzący na mnie z wyrzutem skazańca włochaty pająk… Rdzawe smugi wilgoci… Plamy zacieków… Woda kapiąca z kranu… kap… … kap… ……. kap… ………. kap… Na podłodze słoje dębowych klepek układają się w jakiś nieokreślony wzór… Trzeszczenie od rozsychającego się drewna albo od czyichś kroków. Moich? Nie moich? Więc, czyich? Kto tu jest? Czy ktoś tu jest? Nie odpowiada nikt, poza wznoszącą toast chwiejącą się postacią w lustrze stojącego trema. W brzęku srebra i szkła mistrz ceremonii rozpoczyna przemową bal sennych widziadeł. Lecz nie nadążam za tokiem jego myślenia, ponieważ często gubi wątek. Zaczyna od początku albo od końca… Nie wiem. Nie pamiętam. Coś miałem zrobić. Co? Chyba sobie pójdę… Stawiam niepewnie kroki, potykając się o puste butelki… Głośno się śmieją, szczerząc zęby. Próbuję wstać. Kiedy potykam się o szczeliny przerażenia i trwogi, śmieją się i drwią… Wskazują palcami tę upadającą kupę łajna… Spójrz! Rozmazują mi się łzy na upudrowanej twarzy klauna. Widzisz? Nie widzisz nic… Bo i cóż jest do zobaczenia? Upadam. Drżę w pustce lotu, rozkładając ramiona niczym szybujący ptak. Spadam w odmęt szeroko rozwarty jak grób… Otwieram zdziwione oczy. Słońce oświetla moją poranioną twarz. Za otwartym oknem szeleszczą liście rozłożystego drzewa. I ptaki przepłukują swoje gardła błękitną tonią nieba. Wyciągam doń rękę, nie mogąc się jednak ruszyć. Spoczywam, bowiem w bezsile i kurzu po nocnej batalii, która szła poprzez mury, ściany, szyby… (Włodzimierz Zastwniak, 2022-08-15)