Ranking

przymykanie oczu to podstępny przywilej wybieram nie korzystać zwłaszcza gdy patrzenie boli i z każdym kadrem pogrąża ideę Człowieka właśnie wtedy trzymam oczy szeroko otwarte ktoś inny musi zamknąć by już nigdy nie otworzyć bez wyboru

Jeszcze dwa kroki, mierzone rytmem, procesji liter w bieli papieru. Myślę - nie wierzę, czy się ośmielą, radość wyrazić - zanim je wytnę! Pogoń ku kropce, ten punkt co kończy, logikę słowa zaprzęgnij w strugę. Spowiadasz wersy z grzechu najdłużej, by z prądem strofy biegł jak pies gończy. A oddech sensu spaja choć... walczy, pofrunie kartka w kierunku kosza. Kawy suflerko jeszcze poproszę, Wena się śmieje... popracuj malczyk! Co nie napiszesz poddaj ocenie, puścisz przez sito, uszy po sobie. Ambicja... prawda, nie służy tobie, więc złe czy dobre - przyznaję... nie wiem? Ciągłe pytanie - jaką iść drogą? Którą nie pójdziesz, ciągle to samo. Kohelet mówi, że wszystko... marność, litera, wyraz, zacząłem... dokończ! "Każdy umiera - odparł bajarz - ale niektórzy umarli żyją dalej w swych słowach". - Orson Scott Card.

Nie bywam na salonach i jestem z grubsza niesalonowy, a nawet bywam nieszablonowy, choć przesadne to słowa. Zresztą wcale mnie tam nie zapraszają, zresztą samym nawet najlepszym kadrem podcieliby mi skrzydła, które i tak są bardzo niewielkich rozmiarów i rozpiętość mają prawie żadną. Zapomnij o fruwaniu, a tym bardziej o lataniu. Dlatego siedzę w pokoiku czterech ciasno pozamykanych ścian z oknem internetem gdzie niezbyt uważnie podglądam salonowe wyjadaczki i wilki salonowe. Wiem, że nie jestem im taki sam. A że jestem sam to i owszem. Zresztą mojego pokoiku proszę nie mylić z salonem, bo to są zupełnie inne przestrzenie. I martwię się raz ciszej innym razem głośniej, że moje wiersze nigdy nie trafią pod strzechę Salonu, gdyż są na ogół mocno podwórkowe. I amatorskie też są. I nie takie bywają. Są bowiem za bardzo sobą, czytaj mną, innym słowem są wcale nieciekawe. Prawdę mówiąc salon kojarzy mi się czasem z balonem, a ja mam w płucach za mało helu. Seranon, 13.04.2022r.

dziś nie będę się złościł ani płakał patrząc szeroko na ten świat dziś chcę być jak wolność szczęśliwy nie bać się smutku ani prawd dziś pragnę kochać zrozumieć wiatr szumiące drzewa echo i kwiat dziś ponieważ jutro może być gorsze może mieć trochę trudniejszą twarz

Nikt mi nie powiedział, że w wieku 20 lat moje oczy przestaną płakać przy krojonej cebuli i złamanym sercu. Będę budzić się w nocy między snami i przez te ułamki sekund trwać w rzeczywistości, w której jesteś w stanie znieść własne uczucia. Choć raz chciałabym się wyspać, może jak nie będę się budzić to uda mi się zapomnieć o tobie i wszystkich tych snach, które właściwie nie mają prawa bytu. Boję się saren i miłości, że rozetną mi brzuch kopytami, wyjmą serce i zjedzą. Z drugiej strony pomyślałam, że kupię ci szczoteczkę do zębów na wypadek, gdybyś przyjechał i zechciał zostać do końca świata albo przynajmniej do zachodu słońca. Chociaż lepiej, jakbyś został dłużej. Na takich jak my nocami Bóg nie patrzy.

-Mistrzu, niejeden mówi - żona urodziwa, jest dla małżonka niczym pułapka zdradliwa. -Wielu w takiej pułapce znaleźć by się chciało, lecz im się do niej nigdy trafić nie udało.

Słońce powoli zachodzi. Jeszcze zapieje kogut. Zdradził Judasz. Zaparł się Piotr. Spojrzeli i na mnie. Odwróciłam wzrok. „Jeszcze do Ciebie powrócę. Jeszcze tak gorzko zapłaczę, że przez łzy Ciebie zobaczę, Chrystusie.”

domy i samochody trzydzieści srebrnych monet trendy i ciuszek modny trzydzieści srebrnych monet usta i piersi twoje trzydzieści srebrnych monet my zapatrzeni w siebie trzydzieści srebrnych monet ktoś trzeci kiedy dwoje trzydzieści srebrnych monet przyszłość w znaku na niebie trzydzieści srebrnych monet światłość może zamroczyć trzydzieści srebrnych monet chociaż tylko dwie trzeba by zamknąć zgasłe oczy trzydzieści srebrnych monet

@jan_komułzykant Poczytałem Janku tu i tam i chyba obaj macie rację z Markiem. Lecę do edytora. Trzymaj się zdrowo.

Nikczemnik zaszedł wysoko, będzie długo spadał w kręgach…

a w kręgach nic się nie zmienia krok w przód dwa w zwyrodnieniach

niewiele mogę ci dać uścisk dłoni miękki garść spojrzeń ciepłych które w kieszeni zmieścisz niewiele mogę bo niewiele mam definicja bogactwa współistnieje kształtem nieśmiertelnego tła złapać wskazówkę zegara biec wąską ścieżką nocy letniej wsłuchać się w latającego komara patrzeć w gwiazdy nim spadną jeszcze potłuczone na głowie spłyną do oczodołów spojrzeniem zmaluję ze światła cię utkam nim szepnę do uszka niewiele mogę ci dać

@Sylwester_Lasota I to właśnie jest puenta wiersza, cieszę się, że czytelnik nie błądzi wśród zarośli wersetów, a treść przejrzysta wychodzi naprzeciw jemu :) Piosenki nie znałam, ale dziękuję za podesłanie; jej przesłanie pokrywa się z ideą wiersza. Dwie ręce i możliwość wędrówki na inny, nieznany ląd, ląd nowych wrażeń życiowych, zakrzywienia światopoglądu i spojrzenie na rzeczywistość przez pryzmat złączonych dłoni. Czy może być coś piękniejszego? @[email protected] Otóż to, nic mi więcej rzec nie pozostaje Jak tylko cieszyć się na to, co potrwa dalej. Pozdrawiam również :)

@Gosława Najmilsze słowa pod słońcem: "fajnie, że jesteś". Dziękuję Ci serdecznie, Reniu. A skojarzenia Cię nie zawodzą. Obyśmy byli silni i nie wybierali oczu przymykać na drugiego człowieka. @error_erros Nie zamierzam się wypierać wpływu wojny na ten tekst, wręcz chciałabym, żeby był widzialny i zrozumiały. I dobrze, że "dyskomfort" tak Ci wybrzmiał. Zrozumiem strach, rozpacz, pesymizm, zwątpienie... ale nie obojętność z wyboru - choć niektórzy zwą to troską o komfort psychiczny. ps. Ty zawsze umiesz dobrać słowa do myśli. @Sylwester_Lasota Tak, to jest najgorsze, z drugiej jednak strony, czy nie chodzi o to, by po prostu dotrzymywać wszelkich starań i trzymać oczy otwarte? Niestety nikt nie ma tu mocy składania obietnic, że to wystarczy. @[email protected] Wstyd nic tu nie da, taka to bieda. A czajnik niech bzyczy i przypomina, ze to już na kawę poranną godzina. Miło Cię tu widzieć. @Marek.zak1 "Dla triumfu zła wystarczy tylko, aby dobrzy ludzie nic nie robili." Wierzę w to i dlatego niech każdy tę swoją cegiełkę... pozdrawiam, Marku.

A kiedy w bólu miłości, wykrwawiam moje serce, czuję przewiną uczucia że kocham najgoręcej. Zatykasz mi dłońmi usta, abym nie sprostał męce, uciekam w mistyfikację, chcę się spełnić najprędzej. Uzewnętrzniam spolegliwie na wskroś płochliwe ręce, ogrzeję dotykiem sutki, niech czują jak najwięcej. Bóg opatrznie patrzy z niebios, ma w oczach miłosierdzie, a my uświetnimy łoże, żądze rozpal zziębnięte. Oddajesz mi siebie kruchą - w erotyczne obsesje, błądzę nerwowo po skórze krwi żarliwej... napędzę. Patrz umykają sekundy, kilka płochych zanęceń, zegar taktem rytm odmierza, uda z lekka dotknięte. Nasze ciała jakby w jednym, ślad naznaczam jak Werter, akt rozprężenia odczulę, widzę... ze źródła czerpiesz. Rozchełstany kształt obrysem, ekstazy szukam węchem, po obrzeżach błądzę... w środku, wszystko struną napięte. Potykam się ze zmęczeniem, ja jestem twoim jeńcem, spowalniam, tkwię w oddaleniu, słabość ludzką doceńcie. Zakończę spektakl koncertem w piano trącam zawzięcie, jakże euforia szczęśliwa... przy ostatnim już wersie. "Miłość jest najwyższą siłą wszechświata, to ona wprawia w ruch gwiazdy." - Dante Alighieri. Wiersz napisany pełnym monorymem.

czy strzelec zestrzeli cietrzewia siedzącego w dżdżysty dzień na strzelistej sośnie ? Mars. Jowisz. Saturn. ocean kwarków i pionów faluje obiecująco jak róg obfitości siedem logarytmów naturalnych jest jak siedem planet i Ziemia trzecia od Słońca w radosnej mgiełce chmur spowita śmieje się do srebrnej facjaty Księżyca! każda dama pik ma dwa lica? a dama kier?....

jaśminowa herbata w naczyniu glinianym jej aromat ciepłem lepkim spod serca utkany wirują białe płatki rzęsiste tęsknoty uśpione gdy napar z sentymentów smakują usta moje pierzchną obłych kształtów spod ręki dźwięki wylatują gromadą spod różu warg wydętych spragnione śniade gołębie perlistych snów nad nimi znajoma twarz – księżyca nów w ramce drewnianej okna ptaki przeszklone furtką kreacji wznoszą się impulsem zrodzone zastyga bladość nieba w muszli twojej dłoni zasypiam miękko w naszej jaśminowej toni

Kochać cię tak bardzo chciałem I strzały amora się nie spodziewałem Bo miłość taka piękna się wydaje A samotność czymś odległym się staje Gdy jest ta osoba przy drugim boku I może dotrzymać mi kroku

Złości rezurekcja Wskrzeszam ciało złości piekielnej Niech przetrwa spokoju tę chwilę Gdy burza trafiła do kontroli celnej Oddalając się od celu purpurową milę Złości się anielska brama chmur Wygrywa odmęt otchłani ponownie Gdyż zbudował wieżę i długi mur Przekleństwem czynu i teź slownie Ciało jej już zdrowe znów wygrywa Troszczy się o białe piany z pysków Tam gdzie spokój trwa i błękitu niwa Gdzie podłe czyny unikają ucisków Jeśli chcesz nerwów dziś nie dławić Módl się lepiej do Boga wszechmocy On jedyny może złość twoja strawić Może zniszczyć czarny plan proroczy Dziś wrzask i ścisk serca rodzi zło Ręce do ataku szykują się wściekłe Modlitwy strzelają w piekielne tło Dni złości kończą się słabe i też nikłe Weź oddech głęboki i ulżyj nerwom Zaparz herbatę lub też wina się napij Bo to jest najświętszy na nerwy łom Czarny sceny klaps i ów obronny kij

@[email protected] Tak oczywiście. Wspominając o Kohelecie przywołałeś uśpione wspomnienia i przymoniałeś mi o marności egzystencjalnej. Jednocześnie pokazałeś że i ona różny ma charakter.

@Ponad Myślami Trzeba by go przerobić na pożytek Boży, tylko jak to zrobić... czas jakoś ułoży. Pozdrawiam w myśli.

:) o to to to... ale ja wiem ;))) bardzo mi się podoba. Poza tym całość naprawdę ciekawa. I zgadzam się z @Marek.zak1, że powinno być 'poddaj'. Pozdrawiam.

dwóch facetów i krowa na tratwie płynęli Erich Fromm miał rację miłość to potęga Mars. Jowisz. Saturn. wszystko diabli wzięli gdy przyszedł czas egzaminów i wiosennych matur! Molibden. Amalgamat. Zynk. w dzieży morza kwarków lśni jak tarcza Zeusa Droga MLeczna - mój dom ale czy Egida wytwór Hefajstosa ochroni przed wiatrem słonecznym? Kasa. Szmalec. Forsa. odwieczne mieć czy być gnębi mnie jak koszmar Charona wiosna idzie a ja pod językiem trzymam obola.... paranoja jest goła!

Był czas przebywania na szczycie Zbędna duma Przebywania był czas pod szczytem Dumnie zbędna Na wyżynie dusza eksplodowała tysiącem doznań Bo słodkich słów czara przyjęła w nadmiarze Bywało że w dolinie,doznania jak eksplozja cisnęły duszę Przez nadmiar słów słodkich przelała się czara Gorycz? Czy wypływająca słodycz z goryczy?

Podoba mi się, zwłaszcza ta pogoń ku kropce, chociaż czasami jest też znak zapytania, jeśli mamy wątpliwości. Pozdrawiam P.S. Czy nie poddaj ocenie?

Deszcz deszcz deszcz A ja tak lubię moknąć! Czy potrafiłbyś to nazwać czymś Więcej niż tylko euforią wariatki Staram się każdego dnia Jakbyś był obcy Pokonywać granicę Między Twoim Ja na firmamencie nieba I swoim Ty gdzieś na marginesie życia Odrzuceni dawno przez los Niczym spadające gwiazdy Błyszczymy By umrzeć Jeszcze tej samej nocy

@julia2537 ekstra tekst, super mega ;)

Do usunięcia

Jeżyniec śpiwa Ćpyzy

Miszcz! XD

Zło dookoła, szczególnie do wielkie, trudno zwalczyć, zwłaszcza pojedynczej osobie i odwracanie oczu jest w interesie komfortu psychicznego. Jest powiedzenie, że kto ratuje jedno zycie, ratuje cały świat, i można robić coś na swoją miarę, a z tych cegiełek powstaje to dobro. Pozdrawiam

@GrumpyElf Zamykam... nie widzę, sam siebie się wstydzę, a świadomość krzyczy- czajnik w kuchni bzyczy! Pozdrawiam Elfie, kopę lat Ciebie nie czytałem.

Najgorsze jest jednak to uczucie, gdy, chociaż wydawało nam się, że patrzyliśmy na to czy tamto, najszerzej jak to możliwe, odkrywamy nagle, że tak naprawdę nic nie widzieliśmy. Pozsrawiam

obym cię nie uraził żadnym moim wierszem chociaż znajdziesz w nich czasem co w skrytości czuję to bywa że udaję kogoś kim nie jestem wygłupiam się wydurniam zgrywam i żartuję a jeśli bym cię dotknął czy uczuciem szczerym czy jakąś głupawicą co strzeliła do łba to piszącemu wybacz wybacz do cholery bo w tych słowach część jakąś serca tobie oddał

Ja ślepiec i niemowa na pociąg czekam nocą. Z daleka słyszę kroki, co ludzi przez noc niosą. Tu drobią szpileczkami, tam biegną ciężkie, głuche, w rozkroku, krok za krokiem wyławiam czujnym uchem. Już zbliża się godzina i kroków coraz więcej. Wykraczam poza zmysły, wręcz czuję je na ręce... I nagle jęk głośnika coś skrzeczy ponad głową, znów wielkie ożywienie, bo właśnie wjeżdża pociąg. Wciąż siedzę na ławeczce, choć wszyscy odjechali, to nie był mój kierunek. Ławeczka jest ze stali, a obok dwa gołębie po cichu mi gruchają, z nich żadne nocne marki, już pewnie słońce wstaje. Ja ślepiec i niemowa podnoszę się z ławeczki, do domu wolno wracam, zalegam w brudne bety. Spóźniłem się na pociąg o niemal całe życie i nie pojadę nigdzie, ni nocą, ni o świcie.

@rotiq.e tak, puenta jest super ekstra ;)

@Ponad Myślami no nie żałuję, że wpadłam.

MER: O, ZWAB! BANDA ŻAŁOWAŁA? WOŁA: ŻADNA BABA WZOREM! ONI: NOGI Z REI, MATOŁ! OHYDNA BANDY HOŁOTA MIERZI GO, NINO.

Dziennikarka zapytała dziecko co tu robisz maleństwo gdzie są twoi rodzice oni tam leżą oni nie żyją Oni chyba zginęli bo leżą i się nie ruszają powiedzieli mi że oni odfrunęli i są w niebie z aniołami Nie płacz dziecinko ja cię zabiorę z tego piekła które nadeszło już cię nikt nie skrzywdzi zabiorę cię stąd daleko Dlaczego mamusia i tatuś odeszli dlaczego do nas strzelali nie wiem dziecinko kochane nikt nie potrafi tego wyjaśnić Ciemność zasłania ziemię cierpienie i ból w człowieku krew leje się po Ukraińskiej ziemi niewinnych matek i bezbronnych dzieci.

wierzę że od słowa wszystko się zaczęło może słowo może przepoczwarzać światy jednak serie wersów kanonady zwrotek bomby poematów ciężkich słów kartacze myśli wybuchowych spisane granaty rakiet owy skowyt treści form metafor może móc niewiele krzyk zatrzymać wojnę! nic tu nie pomoże i nie szukaj winnych krachu tego świata gdy umiera wiara poeta jest bezsilny

może dla świata jesteś kimś (nie byłem) ale dla mnie jesteś całym światem (wierzyłem) ułożyłaś to sama? spytałem sama skłamała

Dziękuję. Pozdrawiam. Kaktus ?

@GrumpyElf

@GrumpyElf Kaktus nic się nie zdążył postarzeć, a może wręcz nabrał jeszcze więcej animuszu i jak wino barwy, smaku i kolorytu... :) Pozdrawiam Elfiku Pan Ropuch

To "Rozgląda się wokół -pustynia." jakże prosto, obrazowo i trafnie :) No i ostatni wers - cymesik. Całość - mądra obserwacja. Również zdrówka

@GrumpyElf fajne i chyba kiedyś niedoczytałem ;))

Świetny fragment, poza tym wszystko, co napisałaś, zgadza się. I myślę, że interpretacja wychodzi poza świat flory. Ściskam.

Gratuluję rocznicy. Co do kaktusów i róż, kaktusy też potrafią zakwitnąć, nie wiem, czy wszystkie i jak często, ale widziałem i czytałem. Pozdrówki

zawieszone słowo nad kartką myśl nad przepaścią hop już jej nie ma niefortunnie zginęła

miękko opadam przyglądając się drgającemu odbiciu w przezroczystej tafli wody wyciągnięte ramiona wodorostów łaskoczą mój tułów i nogi muskam twardym dziobem pióra zanurzam głowę w ich bieli kątem oka widzę przepływającą obok srebrzystą piekielnicę jestem nasycony nie doskwiera mi łaknienie wypełnia mnie bogactwo którego aura przelewa się z tarczy wiszącego nieboskłonu podnoszę skrzydła aby wzbić się do lotu nie mogę się unieść trzyma mnie świat po drugiej stronie lustra