Ranking

oglądasz może czasem prywatny gwiazdozbiór nakreślone trajektorie lotu ustawione na miejsca i osoby najważniejsze ich początek środek koniec zajmująca eksploracja wyszukanej delikatności gdzie dłoń nie zaciska się w pięść niechcianych chwil ale łapie za każdy sznurek jakby chciała więcej zastanawiasz się czasem dlaczego tak osłaniasz te szczególne tajemnice nie potrafiące ani przejść w słowa uniwersalne ani wisieć na widoku bo ja tak ja często

Po niebach krążą trąby powietrzne, A ponad nami słoneczny promień Przebija chmury od deszczu ciężkie, Akurat kiedy dzień w nocy tonie. Po niebach krążą trąby powietrzne, Ani spostrzeżesz, wciągnie Cię któraś Razem możemy się burzy oprzeć, Atak odeprzeć, dać w ciszę nura. Po niebach krążą trąby powietrzne, Antypogoda rozbija pary, Pożegnań płyną wstążki na wietrze, A nam potrzeba cichej przystani.

Jeszcze chwila zwolniłam tempo w mieszkaniu kadry wczoraj obrastają ciszą wieczorów wdrapują się na każdy sufit kiedy cząstki powietrza udają normalność po kątach przysiadają rocznice a kurz jak nigdy dotąd nie drażni zatrzymał się czas jednej bieżni żadna pora roku nie jest gotowa na gruzowisko które grzęźnie w środku drażni zaprzęgając stosy myśli i jak głusza na szlaku niepewności próbuje oblepiać nawet sny któregoś dnia za linią horyzontów przygotuję błękitne cappuccino wrzesień, 2021

Kaprysy bogów zasłaniają skrzętnie. Twórcze pomruki użyźniają ziemię. Ociekające życiodajną rosą, dumne rumaki walecznych walkirii. Wełniste trzody biegnące po niebie, Apollo pasał na Tesalii łąkach. I howardowe, nie tak ubóstwione, cumulusowe kłębiaste welony. Strzeliste góry, panoramy miasta, stworzeń bez liku i podniebne łąki. Podnieś spojrzenie, suną wciąż po niebie pchane podmuchem poddanych Eola.

Drzewa płaszcze zmieniają z zielonych na żółte by niedługo nałożyć znów białe kożuchy ptasie gniazda w konarach świecą ciemną pustką giną za horyzontem ich mieszkańców klucze a pod koniec nocy rozpuszczają włosy pierwsze krople rosy wrzesień wita październik słonecznym uśmiechem wspominając upalne wieczory sierpniowe które jeszcze śpiewają roztańczonym echem piękne ciepłe nuty drugiej pory roku lato jesień zima taki mamy klimat musi wytrzymać

na tych ścieżkach kiedyś czyli wczoraj zostały wspomnienia w ciszy drzew które nigdy nie siwieją milczą usta błądzi twój uśmiech czasem wiatr mówi wierszem

tak tak drogi czytelniku najzwyklejsza garść ziemi zachwyca mnie bardziej niż mistrzowski obraz rzeźba wiersz powieść bo ta garść potrafi urodzić jedyny kłos w którym ukryta prawda o chlebie który tak kochamy nie tylko od święta ale codziennie

Choć w mojej głowie myśli tysiące To hasają one jak zające na łące I nie chcą układać się w wersy i słowa Tęsknię za słowami Które nie chcą być wersami Choć myśli tysiące To w głowie bałagan I nic się nie składa

czytam z nut od dawna gdy cudze melodie grasz cierpię pomimo wiedzy - fałszywe nuty to strach wybacz ciężko tak słuchać gdy w puste tembry dmiesz lecz wiedz będę nastrajać by poczuć harmonii dźwięk kiedyś - potężne słowo okrutna studnia bez dna jednak wybieram wpadać póki wybrzmiewa serc takt

Jak mam wysłowić ciężar rosy Ciebie tną wiatry nie jestem niczym podobnym nie pisać wcale malować się i stroić pijąc rosę pita nie ciąży nie czyni mi chłodu na skórze nie zbiera mi się pod oczami być daleko gdzie wszystko jest nie pisać wcale być kobiecą bez nadmiaru ambicji Tak mi dopomóż Boże złoty, djamentowy wieczny

(na bazie reklamy) U hu hu hu hop sa sasa co tam miśki dla juhasa Tylko jedna krótka chwilka zaskarbimy przyjaźń wilka A zapobiec temu może dzielny górski koziorożec Gdy się pora roku zmienia coraz trudniej o... jelenia U hu hu hu hop sa sasa co tam zima dla juhasa

Gdy niemoc mnie ogarnie Życie wygląda marnie Chciałabym się schować w ciemności I cicho płakać w samotności Lecz czy coś zmieni Gdy zniknę w cieniu Czy zniknie ma troska I będę radosna Zaraz książkę w rękę biorę Smutkom zawładnąć mną nie pozwolę Spróbuję znaleźć rozwiązanie Na uśmiechu odzyskanie Potem kartkę wezmę do ręki Pozbieram na nią wszystkie udręki Schowam w szufladzie stolika nocnego By nie ujrzały światła dziennego Jeszcze się tylko głośno zaśmieję Wyrzucę z serca tę beznadzieję I zniknie chmurna mina Bo nowy rozdział rozpoczynam

Gdy człowieka splącze całość, diabeł udaje miłość, a Bóg złość.

która miłość bywa równie ofiarną? gdy syna pięknie wychowasz i innej oddajesz za darmo

zawsze lubiłeś przewrotność w wierszach z krwi i kości kopałeś dołki wpadłeś po wiatr ogień uszy — drugie dno a burza była nieubłagalna rozrywała powietrze na wszystkie słowa spadł dreszcz pieść surową prawdę poczucie winy układy rymowane i wróżby niespełnione zamienią się w siniaki bez formy jak bez języka ucz się przełykać pokutować zaprzeczać błyskom wymykającym się spod twardej stalówki

WSPOMNIJ TO, CO BYŁO SILNIEJSZE OD CIEBIE... (?) OTO JEST PYTANIE, A ODPOWIEDŻ - NIE WIEM. Odgrzebane z nurtu rzeki zapomnienia; nanos, dno kamienne, smutki, niespełnienia. Odłowione z głębin liczne zagadnienia; zmienność dnia, początek, plusk... Gorzkie westchnienia. Uważaj, uważaj... Obyś wpław przepłynął echa wspomnień. Z wiru piskorz się wywinął.

One-shot Jesień jest tutaj parszywa, światło namokłe jak cegły wlepia w chodniki i zbłaca liście, z których ostatni oddech wydusił, jutrznię wieszczący w pysk widnokręgu klucz. Jesień w tym mieście to gnój, niebo rozmazane z ziemią, rzeka rozmazana z niebem i draby młodocianą plamą, zza kominiarek ostre jak nóż zimne jak trup — na chuj się patrzysz?! — oczy chłostane kościstymi palcami wiatru, kiedy przekrzykuje się z wyciem syren, unosząc w okrytą kirem mgły ulicę strzępy gorących wyznań, stulonej pod tarczą parasola pary.

mówi prawdę chociaż ma zeszklone usta i zupełnie nie wie co pokaże jutro

w częściach nie ma szczęścia

Czym się różnisz od reżimu Łukaszenki? Polityku? Pograniczniku? Narodowcu? Kim jesteś? Gdy każesz pod lufą czekać na śmierć innym. Nie pomożesz? Jeść nie dasz? Wodę na oczach wylejesz? Chciałoby się rzec. Obcy Twój wróg! Obcy Twój wróg!! Niech ginie! niech umiera! Z chorób, z głodu, bez wody. Zapomniałeś już kim jesteś? Pamiętasz swoją historię? Czy pamiętasz jedynie to, co jest wygodne? Obcy Twój wróg! Obcy Twój wróg!! Dziś ja, czuję się obco we własnej macierzy, gdy wypychacie ludzi i stawiacie słupy. Bo albo jesteście tacy jak on, albo po prostu głupi. Krzysiek Grabara https//grabara.art

opadanie płatków stulistnej róży płatek po płatku aż pojawi się owoc

TO ZSUSZ SUSZ - OT.

Gdy upiłem się grami, Internetem, zobaczyłem na ekranie dwie myszy.

Mizerny taki dodatek, już dużo lepszy jest gin.

Czas zamienić słowa w czyn, straszliwy z niego gagatek.

Witam - zgadzam się z tym szacunkiem - i niech tak zawsze będzie - Pozdr.wieczorowo. @Nata_Kruk - witam i dziękuje - popracuje jeszcze nad tym o czym wspomniałaś - dziękuje za czytanie - Pozdr.uśmiechem.

I... MA TRAN? ZIMA, SUSZYMY RYMY - Z SUSAMI, Z NARTAMI.

Witam - trudny wiersz - polityczny...a za takimi nie przepadam. Pozdr.

Mniej znane (trajektorie - sprawy), bo osłonięte, strzeżone przez nas i.. można się nimi zawsze delektować. W wierszu.. " w pięść niechcianych chwil" .... ładnie i dobrze określone, i w ogóle przyjemny wiersz, bo przecież nie wszystko jest dla wszystkich... i Ty tak, Ty często.. w sumie, ja chyba też. Pozdrawiam.

Mitologicznie , bajkowo , bosko. Dawno mnie tu nie było :)

Ziewnęło słońce ospale, czy na mnie pora? Zabieram przetak promieni... spojrzenia latarń. Koniec lenistwa na wodach, jesień się wprasza, ona zawsze urodziwa - czarem kraszona. Zniewalasz leśne kobierce pękami kwiatów, łąki grzybami wyściełasz - ptaki wyganiasz. Robi się ponuro - powiedz, jaki masz zamiar? Wiem, oczywiście malarski... farbą opatul. Okna zakrywasz kroplami, został szklany ekran, kos już nie chadza ścieżkami, czyżby odleciał? Dziki pastwiska zorały - lśni biel łabędzia, chmury z północy spływają, na stokach zmierzcha. Ludzie odziani w chałaty, na grządkach resztki, pobieliło raz i drugi papowe dachy. Rozparła się siuda baba i zimnem straszy, przywiodła złota bogini - wiatr jakże rześki. Popłakało i odeszło - do zobaczenia! Lato przecudne zielenią, miodem pożółkłe. Zostaw woń pożądania, ściągnij koszulkę... ...liści oniemiałych - mój świat! Bólem zardzewiał. "Tkał pajączek nitkę srebrną, było babie lato. Jesień piękna jak królewna, malowała kwiaty." - Jadwiga Ruth-Charlewska.

.... no co nam złoci i żółci, jak nie jesień. Chwilami, jakby dialog, ale całość ciekawie ubrana w oznaki jesieni, no i Niemen na wstępie, ze swoimi mimozami, ach. ... ta szczególnie dla mnie. Pozdrawiam.

ARKA-BARKA? ABBA ŻAB. BA, A KRAB? A KRA?

Witam - uraczony jestem fajnością twego wiersza - Pozdr.

„ Cień” nie jest zbyteczny by działał zegar magiczny.

nie gub marzeń nie zapominaj o nich bez nich trudno jest żyć nie wstydź się ich udając że to nic one są jak krew bez której wolno ale umierasz gubiąc sens

po niebach krążą trąby powietrzne do klawiatury wierszyk mnie przykuł antypogoda wymusza jeszcze bym coś wystukał miast siedzieć cicho po niebach krążą trąby powietrzne ktoś tu flaszeczkę obalił z boku idę pracować choć mi się nie chce na niebie słońce a wokół spokój pozdrawiam :)

Doskonały! "Prywatny gwiazdozbiór" to świetny pomysł - dający bardzo do myślenia. Pozdrawiam

:) ciał, ciał. Mamy mnóstwo myśli, wiele emocji, kilka zmysłów i trochę... ciał :) konkretnie siedem, ale tu wspomniałam trzy podstawowe, z których pewnie każdy dorosły człowiek zdaje sobie sprawę tj.fizyczne, emocjonalne i mentalne. Dzięki za serduszko i również pozdrawiam :) ;) nie należy dawać się rozbierać byle komu ;) Dzieci i młodzież poza tym procesem rozbierania- to zasada. A dorosły tylko ten, który ma taki wewnętrzny imperatyw i jest na tyle silny, by nie wylądować w psychiatryku ;) I móc się znów ubrać, gdy jest taka potrzeba :) Również zdrówka @Autsajderka :) Dzięki

Rozumiem

Linia.. Patrzę na moje dłonie Jak na mapę świata zniszczoną pomarszczoną lekko pamięć pieszczot, znoju codziennego boju linię życia studiuję uważnie lata przeminęły zastygły w głowie w jak magmie Jeszcze czuję żar jeszcze się wije wybucha czasem gna po zboczach lawa, spalona trawa Spogląda w Twoje Źrenice błyszczące jeszcze gdzieś między.. bogactwem młodości, starości nędzą Moje dłonie do Ciebie pędzą. Sycą się dotykiem... linia życia... nim Się urwie nagle Jeszcze kochać pragnie!

@Sylwester_Lasota Całość pełna ciepła i uroku. Zachwycił mnie dzień tonący w nocy.

@error_erros Gadu-gadu mi się przypominało! Tam były te wszystkie "zaraz wracam" pod chmurką itd. :) Ktoś wrzucał komunikat, że poszedł jeść i było wszystko jasne. A teraz wykropkowana chmurka, gdy ktoś zaczyna odpowiadać. Czasem urywa się i wtedy wyobraźnia bierze lejce xD. "Zaraz wracałaś - często lecz zawsze" - super :)

w rozchybotanej mozaice krwistych odcieni dzielącej sen od jawy ostatni błysk cywilizacji wzniecony z błękitnej iskry wśród mglistych wspomnień z dzieciństwa przenosi mnie pod cieplejsze niebo w tym przelotnym doświadczeniu tajemnicy jestem sam w wieczności

Ano nie ma:). Pozdrawiam.

Witam - dla mnie wiersz spełniony ma to coś - Pozdr.zadowoleniem.

...zasłonią ciebie gdy zostaniesz zatynkowany sfałszują w tobie tożsamość cegieł

*** Choć nie przybywa nam z wiekiem urody, choć nie ubywa nam z czasem wad, wciąż patrzymy na siebie ciepło, przez pryzmat wspólnie przeżytych lat. *** Lubię ciszę, która czasem, nagle zalega między nami. Ona mi czule opowiada, o tym, co poza słowami. *** Dopóki na ciebie się gniewam i póki ty na mnie się złościsz, możemy zasypiać spokojnie - oboje bronimy miłości.

No patrz pan, jaki tuman! Zaszczepił się i umarł. Jest rozwiązanie prostsze. Wystarczy zwykły czosnek, byleby nie był chiński. Ten pomysł był kretyński. Że kiedyś i na ospę, się szczepił? Mógł jeść czosnek. Już było źle z nim, bo chudł. I patrz pan... Pod samochód! A gdyby czosnek jadł, mógł dożyć naszych lat. Co z tego, że był starszy? Już nie pożyje, zmarłszy. I po co mu to było? Tylu się nie szczepiło. Że go minęła ospa? Niesmak i tak pozostał.