Ranking

powiedz jak to jest uśmiechać się do losu bo od dawna nie uśmiecham się do nikogo. objęłam sobą pustą przestrzeń wokół wieżowce sklepy korony drzew sięgające pola widzenia z kanapy obserwuję obrazy które nie są mi już dane. zaklęłam świat w którym niegdyś mieszkałam jak u siebie a teraz obce są mi te oddechy ciężki dotyk wilgoci taniec małych żuków w środku. dom jest ciepłym bezpiecznym schronieniem z otwartymi na oścież ramionami. ale trzęsień ziemi już nie ma. w środku nic nie drga.

coś się zepsuło coś rozkręciło rozsypało linie pór roku niewyraźne a wyraźniejsze pomiędzy w trybach czasu zgrzyta betonowa era zatopi przyszłość co następuje a gdyby tak dziś dla jutra naprawić nie mówić Sylwia Błeńska 9.8 2019

Chłopak z miasta za Kłodzką Kotliną chwalił się raz przed swoją dziewczyną, że jej z trzęsawisk w lesie kwiat paproci przyniesie; poszedł więc – i ślad po nim zaginął.

Zmierzchem okryły się dawne wspomnienia Brzaskiem rozbłysły chwile codziennego dnia Pragnę niezliczonych momentów tego uniesienia Przy bezmiarze uczucia, które we mnie drga. Zachowam nastroje, wtedy nie przeminą Marzenia, dzięki którym mogę znowu śnić Nieulotne chwile szczęścia - niech one nie zginą Radości, dzięki którym mogę istnieć, żyć.

nie bójmy się płakaćśmiać marzyć i śnicnie bójmy się kochaćsobą wśród innych byćto wszystko razem spiętejest cudowne jest pięknejak jesień odziana w barwną sukienkę

@Silver O tak, cudowne zakończenie. Moim marzeniem od bardzo dawna jest to co opisałaś w swoim wierszu, zwłaszcza pointa. :)

kocham ranki świetliste w purpurowej zadumie krople rosy błyszczące chcę dotykać gdy wstanę drzewa życiem osnute tylko ja je rozumiem kocham wszystko co zrodził poranek kocham dni przedpołudnia popołudnia zmęczone rozbiegane przebłyski zapomnienia i wspomnień nowe twarze poznane czyjeś dłonie strudzone cenię wszystko co przynosi mi dzień kocham także wieczory kiedy zachodzi słońce pożegnania w milczeniu lub spotkania przy świecach po nich noce upalne te sierpniowe gorące każdy szelest w tajemniczych nocach tak ogólnie stwierdzając kocham życie nad życie czy to zima czy wiosna jesień a może lato raz na wozie pod wozem lub radością w rozkwicie dzisiaj kłaniam się dziękując za to

życie to poezja ma wszystko to co lubimy świerszcze tęcze zaćmienie bogów ta poezja to nasza droga warto nią iść ma drogowskazy pokazują gdzie uśmiech i łzy życie to poezja warto ją przeżyć blisko jej być upiększać ją tym co zwie się miłość

to (remake) boję się imion zdobionych w kolce słów z ust niemających nic do powiedzenia ran ropiejących i leczenia ich solą bandaży w kolorze kurzu końskich kopyt rżenia z przeprosin gdy głowie kończy się zapas tlenu boję się godzin przemodlonych do pustki do czerni do bieli do bezecha ech rechoczących nad mówcą kłaniającym się dykcji w splocie śliny z której uwolnił się język bytu zaokiennych pieśni jeśli adresat nie chce ich powtórzyć

robisz mnie piękną, w oczach ciepły, zielony błysk po prostu nie myśleć być w Twoich dłoniach i... .

Ja też niezmiernie paprocie lubię - i w lesie, i w domu. :) Podobają mi się zwłaszcza ich rozwijające się liście, zakręcone na końcach. Przypominają też zamierzchłą erę paleozoiczną, gdy lasy paproci drzewiastych porastały Ziemię... Lubię sobie wyobrażać ówczesny krajobraz. W wierszu jednak paproć, a raczej jej tajemniczy kwiat, jest niebezpieczny, groźny. Kusi i mami. To oczywisty element ludowości. :))) Pozdrawiam

@WarszawiAnka Trochę się dziwię, że peel zrezygnował z dziewczyny i miłości na rzecz bogactwa i dostatku. Tego właśnie symbolem jest kwiat paproci. Pieniądze go zgubiły.

No i cudownie! Cudownie Marysiu M. :-)

trudno się pozbyć skamieliny a to są właśnie takie łby znowu się lekko odrodziły i szczerzą swoje brudne kły miętolą w głowach sen o władzy marzy się zdobyć procent pięć ale już ku.wa nie da rady zostanie przygarbiona chęć itd pozdr

Fajnie schowałaś w tych słowach uczucie :) Niedopowiedzenie na końcu pozwala wpaść w to 'i', które wydaje się tak oczywistym, ale za zasłoną, że tylko cienie postaci są widoczne. Lubię ;)

Powiedz jak to jest uśmiechać się do losu bo od dawna nie uśmiecham się do nikogo. objęłam sobą pustą przestrzeń wokół wieżowce, sklepy, korony drzew sięgające pola widzenia z kanapy obserwuję obrazy, które nie są mi już dane. zaklęłam świat, w którym niegdyś mieszkałam jak u siebie a teraz obce są mi te oddechy, ciężki dotyk wilgoci, taniec małych żuków w środku. dom jest ciepłym, bezpiecznym miejscem z otwartymi na oścież ramionami. ale trzęsień ziemi już nie ma. w środku nic nie drga.

Ładnie, ale i niejednoznacznie - to poruszenie może być pozytywne, ale wcale nie musi. Wiele nieoczekiwanych poruszeń nieraz nie pozwala nam zasnąć... Pozdrawiam :)

Witam serdecznie - miłe to co napisałaś - dziękuje ślicznie duszko. Twoje komentarze wzmacniają mnie w tym że nie piszę najgorzej. Pięknego dnia życzę.

Niebo to ona, Piekło to ona uzależniona :(.

Witam - no i fajnie - miły wierszyk. Pozd.

To jest rodzaj wallenrodyzmu w wykonaniu Kukiza ;) Rozwali ich od środka :)

Świetne haiku, które można czytać dwojako, stawiając kropkę w innych miejscach, niejako zmieniając znaczenie. Nie będę o tym pisał, bo nie chcę narzucać interpretacji osobom, które jeszcze tego nie przeczytały. ...a warto, oj... warto było! :) @duszka Droga autorko, mogłabyś zostać mistrzynią zen z takimi przemyśleniami. Uczniowie mieliby niezłą zagwozdkę. :)

Nie lubię być z tobą o brzasku i przed snem, kiedy noc tuli łunę księżyca Nie lubię kiedy milczysz znacząco lub gdy zadajesz za dużo pytań Nie lubię też kiedy smutna jesteś lub radość ciebie rozpiera i kiedy nucisz ballady gdy czytasz mi Homera Nie lubię gdy śpisz po południu bo jesteś pracą zmęczona i kiedy czytasz mi wiersze próbując mnie do nich przekonać nie lubię też kiedy słuchasz uważnie gdy dajesz mi wolność, przestrzeń nie lubię kiedy patrzysz rozważnie a twój wzrok moje słowa pieści nie lubię ciebie w domowym stroju nie lubię gdy wyglądasz ładnie Nie lubię a w tym nie – lubieniu z tęsknoty przepadłem

Oooo no, to jest świetne! Bardzo mi się podoba. Może rymy trochę proste ale mam to gdzieś, bowiem tutaj naprawdę pasują. :-) Bellissima!

Wielbicielem polowań był też Herman Georing. Miał pałac Karinhall. Tam składował zrabowane dzieła sztuki, albo takie, które kupił za grosze. O rodzie Prominców nie słyszałam, ale poczytam chętnie. Dziękuję za link. Znasz film pt. "Biała wizytówka"? Inna wersja - filmowa "Magnat" Magnat (ang. The Magnate) – polski film historyczny, luźno oparty na dziejach rodziny książąt pszczyńskich Hochberg von Pless (w filmie nazwisko zmieniono na von Teuss) od roku 1900 do czasów hitlerowskich (1938). za Wikipedia. Polecam. Pozdrawiam J.

Tak, WarszawiAnko, i przez to każdy czytelnik może znaleźć w nim to pasujące do niego "poruszenie" - tak chciałam :) Dziękuję Ci za czytanie, przemyślenia i pochwałę oraz pozdrawiam :)

Widzisz, ja właściwie jej nie zmieniłem. Wiele moich tekstów powstaje dla zwykłej zabawy, postawienia przed sobą zagadnienia i próby sprostania mu w formie wiersza o takiej, czy innej budowie. Na ogół wtedy wychodzi coś wesołego, prześmiewczego, etc. Czasami też mam ochotę otworzyć się szerzej, wybebeszyć. Widocznie taki jestem, że z zewnątrz słońce, a w środku noc... Hubercik Hubercik Hubercik :) Mój sierściuch na szczęście nie układa mi się na twarzy :D A to pisanie to takie moje głupkowate myśli z powodu rozłąki z najbliższymi ;) Z pozdrowieniem! Tfu ;) Jak jest za łatwo to się robi nudno, co nie? Pozdrawiam Waldku ;)

Gratulacje Don. J.

Don, Gratuluję :)

Cu-dow-nie! Gratuluję!! :-)

Winszuję :)

Gratulacje :)

BRAWO!!!