Ranking

z zasuszonych listków dębu i kruchych patyczków puszek po karmie dla kotów, szyszek, kulek szklanych zbudowane są wszechświaty dla skrzatów skrzydlatych na grzbietach śliskich niesione bajkowych ślimaków we wszechświatach skrzacich, bywa, wybuchają gwiazdy błyśnie ogniem supernowa, pożre mozół listny skrzaci syzyfowy trud patyczny pył kosmiczny ze słońc umarłych i leśnych dziwów onirycznych ruch firanki zdmuchnie z parapetu padać będzie deszcz z grafitu w krainie stojących lamp i kaloryferów w krainie kątów i aniołów inwalidów

Mirek przez ucho przeklina kilku chłopów ciągnie kabel Jan w galotach jaja spina pustą kozicę pcha Paweł Pietrek, Przemek biją konie na guziku siedzi Marcin I to nie jest wymyślone to jest szychta na kopalni Traktorek powieszą wkrótce jak znajdą baranie rogi ja już myślę o Barbórce czy przelew będzie wysoki Złość zaleje ludzi tak dziś bo czternaście razy w roku płacimy wysokie składki aby mieć na starość spokój

wysypały się uschnięte liście stare myśli wszystkie zwiędłe kwiaty wyblakłe resztką barw malują szary chodnik z wiatrem jak w kalejdoskopie odpoczną pod śnieżną pierzyną nim zginą a ja zasiewam nowe pomysły na życie lekko z wiosną wyrosną

Odchodzisz Mamusiu, Fizycznie umierasz, Lecz wiem, że Twa dusza Będzie wciąż mnie wspierać. Choć tęsknię już teraz I ból Twój oglądam, To by Cię zatrzymać Nie mogę zażądać. Twój czas już nadchodzi I pojdziesz do Pana, Lecz tu pozostaniesz Na zawsze kochana. Zasnęła na zawsze. Już lekko Mateńce. Ja jeszcze potrzymam Stygnące ręce.

Znów się gotuje coś w „mądrych” głowach. I gdyby zajrzeć do nich od kuchni, bigos się się warzy, ważą się słowa, a przy nich stoją panowie smutni. Okryci płaszczem zobojętnienia znów przerabiamy przeszłość od nowa. Bajki chłoniemy jak znieczuleni, chociaż od dawna znamy ich morał. Czas, który sprzyja lipnym prorokom, gdy tylko zbytnio nabiorą siły, rani historię nazbyt głęboko, żeby zapomnieć o nim na chwilę. Lecz chętnych wielu, wprost dla korzyści (a są uczeni więc nie są głupi), wprowadzić ludzkość do wielkiej rzeźni. Podniesie głowę i jeden z drugim, bywa, wybije ponad przeciętność, Do tłumu woła: „Chodźcie dziś ze mną!” Ty bądź ostrożny, bo nazbyt często Niosący światło prowadzi w ciemność.

nocą widziałam gwiazdę jak granat rozjaśniła i w oka mgnieniu czyjeś marzenie pochwyciła w dłoniach trzyma i niesie bo szybko chce doręczyć spełnione ciche myśli pisanych prawdą wierszy gdybyś świetlista gwiazdo do mnie z prezentem przyszła nikt by mi nie zarzucał że to co piszę zmyślam 29.11.2018r.

Księżyc wygląda dziś jak złamany paznokieć. Ty romantyczny jak rycerz, tylko zbroja w rdzy. Obgryzam paznokcie z księżycem na spółkę, świat się stresuje i wszystko się spierdoliło. Roztargnione są ostatnio te noce, chód chwiejny, chodniki nierówne, a gwiazdy do góry nogami nosami zahaczają o ziemię tak, że upaść już niżej nie można. Przestałam wierzyć w miłość, a to jest grzech największy i ciężko go zmyć. Wypijam za dużo wina i zbyt wielu facetów biorę sobie do serca. A słowo „kocham” rozlało się, zabrało przezroczystość. Kolory parzą.

jeśli nie wychodzi się zbyt długo trzeba zostać głos zanika w gardle i dobrze ludzie i tak przesypują się przez palce tylko cisza może być obecna wchłonęły mnie mury nikt mnie nie znajdzie choćbym chciał

Cicho, cicho mówią ptaki siedząc na gałęziach zimowych drzew. Otulone śniegiem strząsają płatki ze swych rudych szalików. Cicho, cicho mówią koty, zachowujące zen na codzień. Niezbyt uniosłe, zupełnie nie depresyjne, najwyżej - zmysłowo melancholijne. Cicho, cicho mówi życie, szczęście sączy nam okazjonalnymi kroplami. Przesłodkie są. Jest niemiłosierny czas, beztroski, każe na siebie czekać czasem całe stulecia.

trudno się powstrzymaćjak jest rozkaz z górywinny jest ten głoszwany zew natury

Z bezkształtnej plamy osoby nieznajomej dostrzegłam zarys tego co o sobie powiedziałeś zadziałała ciekawość impuls przelał szalę drapałam więc i wierciłam odsłaniając skazy, troski najgłębsze zakamarki a twoje błyszczące oczy podążały za mną z rozbawieniem nie zorientowałam się że skrobiąc tak bez opamiętania sama gubię kolejne warstwy aż stanęliśmy przed sobą zupełnie nadzy

Patrzymy bez konsekwencji Ubrani w nieostre uśmiechy Lekko drżą ręce Leżymy na łożu nieobyczajnym Bladym świtem westchnień Malujemy zaparowane okno W ramionach błagalnych modlitw Smutnego boga oddalenia Wyczerpujemy sekundy Wznosząc chełpliwą wzgardę Pyszałkowatości chodu Zmieniamy czar w prysk Ucieczka przed mizantropią Ścielimy leże łez Homo homini lupus est Przesmyk wytwornych zdań Wyważenie roztropności miłości Widzę, słyszę, czuję Zrodzony z marności Nauczony małości Wędrując uciszam wiatr Ptaki mym cieniem Choć bliżej im do gwiazd Wilki mym wytchnieniem Choć ich taniec zabójczy

Dołączam się do pochwał, tak bardzo mi się spodobał, że aż muszę skomentować. Naprawdę piękny wiersz o rozczarowaniu, katastrofie niszczącej wszelkie osiągnięcia tytułowych dzieci, tragedii odbierającej im radość życia, marzenia, które być może były iluzją, ale były piękne. Więcej się nie zagłębiam, jestem zachwycona i poruszona. Pozdrawiam serdecznie.

gdy dotykają smutki poeta powie jesiennym liściem opadam na chodnik- moje drzewo marznie z tęsknoty - nie bawi gonitwa miękkich wiewiórek - wdeptany w martwotę albo samotność stoisz ode mnie daleko jak gwiazdy od siebie na wyciągnięcie ręki o długości świetlnych lat same w sobie gorące jednak gdy teraz stoję na ziemii czuć tylko chłód drzewa zaliści dopiero na wiosnę gwiazdy samotnie będą płonąć i to się nie zmieni jak dobrze - poeto żeś po prostu człowiek kogoś do ciebie przyciągnie wiosna zdarzy się jesienią

Oczywiście, jednak uważam, że nie mam się czym chwalić. Masz kasę, idziesz do wydawnictwa, płacisz i masz. A potem rozdajesz babci, wujkom, rodzinie i nikt nie zapyta, nikomu nawet na myśl nie przyjdzie, ile to kosztowało. (Nie tylko pieniędzy) Zazwyczaj poeta, to biedny człowiek, nie ma na kwiaty dla dziewczyny, więc pisze jej wiersze. Nie da się póki co zarobić pisaniem wierszy na życie. Więc wolę Portal, tutaj mam żywy kontakt z czytelnikiem, w postaci komentarzy, które sobie cenię nade wszystko. Tutaj się wciąż uczę czegoś nowego, potrzebnego i wymieniam poglądy z moją poetycką rodziną :)

ja mieszkam w chałupie a wokoło zamki słowa w strofy wiąże pisze rymowanki :)

domy zamki kościoły ja mieszkam w chałupie piszę ładne wiersze czasem se przytupnę :)

jej ciało nie nudzi wciąż zachwyca za każdym razem na nowo odkrywam miejsca które ileś razy już widziałem a mimo to patrząc na nie podziwiam mówię wam jest co to i owo tu i tam a zresztą co będę wam tłumaczył przecież każdy z was zna tę tajemnicę ona najwyraźniej nocną porą gra

Jedno Patrzę na ciebie powoli, patrzę na ciebie nieśpiesznie, jak usta palcem obwodzisz, jak oczy mrużysz niegrzecznie. Słyszę cię drżąco, gorąco, słyszę cię złoto-świetliście, jak krwi szum niesie rytm biodrom, jak w ciszę szepczesz coś z sykiem. Czuję cię głośno, jaskrawie, czuję cię lekko-zwycięską, jak spadasz ciepło i nagle, jak ze mną stajesz się Jedno.

* * * biało świt ubarwia horyzont czerwienią zimne krople deszczu wkuwają się w blade postury życia niebo rozsypuje się po raz kolejny dotyka czarnej ubogiej ziemi jesienne złoto traci kolor niknąc pod diamentową warstwą puchu świat staje się przejrzysty jednolity wschód i zachód słońca oddziela pora dnia malując kontury w mglistej oddali Sylwia Błeńska 24.11. 2018

pośród barwnych trumien latarni szarego miasta obok krzyża co wrasta do gardła szyi potulnej przykryta kominem dla zamglonej pamięci zawsze palce na chęci przy życia statywie nad szyją jest dym bucha co godzinę nie widać już nic zabrało ją i okolicę jestem tam gdzieś zamknięte oczy mnie też porusza wiatr... gdy kiedyś obudzą że byłem potrzebą lecz jeśli to jutro to wciąż nie wiedzą ile przeszedłem.

Chciałbym żyć wiecznie I patrzeć jak umiera świat Jak ostatni raz nabiera powietrza

Spokój To rzecz święta Jak Sen dzielnego poranka Jak Dwa ciastka wieczorem Jak Dobra książka nocą Spokój To rzecz święta Jedyna Co radość przynosi Jedyna Łagodząca skołatane nerwy Jedyna Ratująca przed wojnami Spokój To rzecz święta Dla Tych znerwicowanych dusz Dla Tych co niedługo Obłęd Z świata sprowadzi

Rozumiem :) Można też pisać bez muzyki w głowie. Jeśli napisane wersy będą trzymać rytm wtedy bez większego problemu dadzą się przypasować do każdego niemal jej rodzaju. Odpozdrawiam :)

Dwie starsze wnuczki do babci w odwiedziny przyjechały. Ta po miesiącu ich niewidzenia dziewczynki obejrzała i zakomunikowała. Michasia jak zwykle szczupła- linię trzyma Natalka a co się z tobą zrobiło tak się ładnie zaokrąglałaś tłuszczyk hodowałaś. Teraz cię nie poznaję co ty taka wysportowana podrosłaś, wyszczuplałaś, czyżbyś chorowała? Babciu przecież wiesz że wodę lubimy. Syrenkami się zrobiłyśmy, co drugi dzień w basenie ćwiczymy. Zawody pływackie mamy. Żabką, kraulem basen przepłyniemy i medal dostaniemy

Patryku, to moje hobby, kocham poezję. Siedzę na tym portalu kilkanaście lat, wcześniej na wielu innych. Piszę od dzieciństwa, z przerwami, to też długo. Sam talent, chęci i pisanie tzw. sercem, to za mało, trzeba dołożyć do tego wiedzę, której wciąż mi brakuje. Moje najpierwsze wiersze, to kalekie dzieci. Mają czasem garby, nierówne nóżki czy ręce, nieczesane, niegładzone, ale przecież moje. Czasem poddaję je operacji, poprawiam, jednak w większości zostawiam, żeby mieć porównanie, żeby przyznawać się do błędów. Pozdrawiam :)

Jesteś już niemłoda i siwa, choć maść masz taką nie z tytułu wieku, lecz od urodzenia. Twoje oczy są coraz bardziej zamglone i coraz mądrzejsze. Uszy wciąż czujne, nos zimny i mokry i twój psi uśmiech zawsze ten sam mnie wita. Jesteś już ze mną długo, lecz wciąż za krótko. Ze smutkiem patrzę, że coraz łatwiej się męczysz i nie masz siły. Lecz niezmiennie masz chęć na wspólną przechadzkę, tylko wolniejszą niż kiedyś i bez szaleństw, a nadzieja, że dziś wyruszymy, nigdy Cię nie opuszcza. Nawet, gdy się obrażasz za wizytę u weterynarza, wystarczy mały spacer i między nami znów zgoda. Spaceruj ze mną jak najdłużej, moja PIESECZKO.

podnieść jedną powiekę upodobnić drugą językiem zdrapać szron nagłego przebudzenia poszukać sił do drogi odsłonić drogę wstać uchwycić oddech

Tak jak powyżej. Jest jakiś pomysł, nawet nieźle naszkicowany, ale należałoby mu poświęcić jeszcze nieco pracy żeby powstał z niego pełnowartościowy "obraz" Pozdrawiam serdecznie :)

może - moim zdaniem, lecz z męża nadęcia wnioskuję też pranie szybkie bez mrugnięcia

a moja chałupa co roku bielona jak stała tak stoi całe wieki ona ;)

Zgadzam się z tym powyżej. Też z dużym zaciekawieniem przeczytałem ten komentarz.

Gaźnik, Ty piszesz też prozę? Powinieneś :) Bardzo obrazowo, z "nerwem" i ciekawie :) A wiersz też fajowy

Nigdy nie chciałem pisać o górnictwie. Strasznie mnie irytuje robienie z tego rzeczy świętej w moim regionie. Jak wczoraj koledzy w mundurach górniczych odbierali medale i stopnie doszedłem do wniosku, że ten zakład pracy nigdy nie wyjdzie z PRL-u. Jednak nie da się ukryć, że jest to bardzo specyficzna praca, a dla mnie jako prostaka jest wybawieniem. Gdybym miał przeżywać "Dzień Świstaka" w jakimś zakładzie produkcyjnym to bym już dawno wylądował w ośrodku dla nerwowo niestabilnych. Mamy jednak swoje ciekawe terminy :) Np "jaja" to są sprzęgi, którymi łączy się jednostki transportowe z sobą tudzież maszyną kompletując skład pociągu (akurat sam jestem kierowcą), "galoty" to rozwidlenie wyrobiska w 2 przeciwne kierunki. "Jaja" składają się z haka i okrągłej metalowej witki. Obojętni, z której strony hak wchodzi w te metalowe kółeczko i gotowe. Jednak hak przy "jajach" z maszyny jest niż przy jednostkach transportowych. W trakcie jazdy może zaczepić o elementy torowiska więc trzeba go podwiesić za pomocą drucianego haczyka. Tak więc pracując jako konwojent/manewrowy nie raz usłyszałem od maszynisty "podwieś mi jaja". Kiedyś była sprawa w sądzie (przykra sytuacja, ale przyniosła jedną zabawną sytuacje). Jeden z kolegów jako świadek tłumaczył sytuację. "Na kozicy leżały konie. Chłopaki podjechali do niej maszyną i dopięli za jaja" :D Wpadłem na chwilkę, nie wiem co jest w tym słowniku, ale zdaję sobie sprawę, że każda kopalnia ma swoje smaczki. Już sam wagon osobowy miewa nazwy typu "klasa", "baldach", czy "pullmana". Kiedy połączono kopalnie i na Wesołą przyszli chłopacy z Mysłowic doszło do pewnej zabawnej sytuacji. Sztygar z Mysłowic zapytał się maszynisty z Wesołej ile ma klas, a ten z nerwów odpowiedział "a ch** Cię obchodzi ile ja klas skończyłem, inżynierem nie jestem"... Dziękuje za miłe słowa, pomyśle by coś dodać jeszcze :)

W ramach wstępu: po nowym roku planowane jest wydanie mojej poezji nakładem jednego z wydawnictw w poezji się specjalizujących. Przytoczę pewien wiersz: Przesłuchanie poety matka? pijaczka zawód? miłosny to znaczy? kurwa ojciec? co ojciec? imię ojca? mówiłbym mu „tata” sierota? nie, poeta poeta? ale brzydkie piszę wiersze za przyczyną? poetyckiego życia

Seks seks und noch mal seks. W czerwonych butach Twardowski na Księżycu przysiadł . Ile tam kraterów i wyschniętych rzek ! z tego pociągu niejeden już po cichu wysiadł..... Mars. Ganimedes i Uran. Zeus Gromowładny zerka chytrze na Ziemię i liczy wielbłądy. Nie każdy jest taki sam i nie każdy młyn miele mąkę a nie z każdej mąki będą bomby! Seks.Puszcza. Pustynia.Puszta. Jakże tutaj cicho. Idzie wolno ulicą owdowiały starzec w lesie za matecznikiem spotkać można Licho Mija maj za majem i za marcem marzec Dwanaście krasnoludków. No i jedna Śnieżka! Kto zasiał kiedyś owies? Czy aby górale ? Czarna ma skórę Bambo i w Afryce mieszka.... Na niebie chmury bulgoczą i barwne fraktale!

Chyba warto by delikatnie jeszcze przy nim (wierszu) pogmerać żeby ww. płynność stała się udziałem całości, bo zaczyn jest ciekawy :)

dziewczyna napisała ciekawy wiersz i przestańcie podporządkowywać sztukę ideozie jakiejś szalonej.

Dziękuję @ania mila milewska za polubienie - oraz witaj:)

Też miałam podbić do Marysinej gorzkiej, że w takiej się nie umiałabym rozpłynąć, za to mlecznej odmówić mi gorzej, lecz potem z nadmiaru - miękkam jak Coccolino;) W ogóle to reklamy nie próżnują- wy tu o słodyczach, a w banerze detoks koktajlowy mi wyskakuje;) Ach, Leonardo to był taki robot, co dwoma rękami zmywa, nogami froteruje, trzecią i czwartą gotuje i kołysze dziecko. Mieć w sobie tyle talentów. A malował chyba dla odskoczni, relaksu;)

Choć mistrza światłych porad obchodzić nie przystoi, gdy wykonujesz skłony, bacz, kto przed tobą stoi...

Tak,tak, ostatnio widziałam Cię na latawcu w chmurach :)

biały puch spadł na ziemię wieje wiatr grudniowy zimny a wokoło nas aż po horyzont rozciąga się białe prześcieradło w promieniach słońca migocą kryształy zimnych brylantów zamarznięte sople wody połyskują jak śnieżne bursztyny w srebrnym szlifie księżyca na przełomie widnokręgu pokryte białym szronem stoją wysmukłe drzewa to niedźwiedzie polarne wspinają się ku niebu a wokoło nas tylko mróz wiatr i grube zaspy śniegu 22. 12. 1999r.

zmarznięta ziemia pokryta śnieżnym puchem - tropy zająca

Nieee poeta kochanie, to ktoś i przyzna tu rację każdy kto w nocy zapala ci słońce a w dzień widzisz przy nim gwiazdy :)

Bezciężar słońca zachodów i smak porannego mleka, Sufit upstrzony myślami ponad rozmarzonym czołem. I Kaśkę z klasy siódmej „be” malowaną nocnym śnieniem. I babci szeroki uśmiech, co z kotletem w domu czeka. I nostalgii dźwięk w pamięci, jak pod oknem woła Jarek: Ej, Patryk! Ej, złazisz na dół!? Weź gałę i cho na murek! Gwałtem wzięto i zabrano! Teraz obowiązków kupa. Dorosłość w prezencie dano! I z beztroski wyszła dupa.

W kontekście wiersza dziwolągiem jest ten oderwany, nieprzystosowany do standardu, nie nasz. Nie ma granic. Człowiek bez korzeni może mieć maskę ale jest... inny. bb

Jeśli rymujesz jednosylabowymi wyrazami żyć, śnić, łzy, ty - rób to systematycznie. Za chwilę masz rym: dna, gra, utrudnia i akcent kładzie się także na ostatnią sylabę, a nie powinien, bo akcent w j. polskim pada zazwyczaj na przedostatnią, a w przypadku jednosylabowych, na ostatnią i to powoduje dysonans. czyli brak zgodności brzmienia dźwięków. Pozdrawiam :)

Twarde zderzenie z ziemią, są ludzie, którzy to sobie cenią.

Walka Kontra Kontrapunkt Kłótnia Arsenał Dysonans Seks Zgoda Symfonia Świat Odwieczna harmonia