Ranking

Pomiędzy pustką a otchłanią nocy czy jest granica, a może jej nie ma? I cała przestrzeń wewnętrznej niemocy burzy się, krzyczy, rozpaczą spoziera. Pomiędzy bólem, cierpieniem i łzami czy jest granica, a może rozmyta? I już nie trzyma spoiw haczykami tylko nieszczęściem wybucha, przenika. Pomiędzy wiosną, jesienią a latem, czy widać znaczne różnice pogody? Anomaliami naznaczane czasem nieobliczalne wschody i zachody. Są różne pustki i nocy otchłanie, nie spotkasz nigdy takiej samej twarzy bólu, cierpienia, łez na zawołanie ani rozpaczy co tak samo parzy. Nie spotkasz nigdy takich samych dłoni uśmiechów, szczęścia, burzy jasnych loków a to dlatego, że czas pędzi, goni, wszystko przemija, wszystko prócz obłoków. Ktoś po nas przyjdzie, usiądzie na trawie, lub w środku pola stanie, w górę spojrzy, a one lekko po nieba murawie błękitnym szlakiem gdzieś ciągle chcą zdążyć. 24.11.2018r.

Millarium Gdy dzień za dniem podobne takie, jak plamy wron na szarym polu, topią się w mroku na zatratę bez wspomnień niemal, bez kolorów. Gdy rozmazują się obrazy, jak te zza szyby auta w deszczu, półmartwej, sennej kawalkady bladych jaw i mar, świto-zmierzchów. Gdy noce długie, głuche, straszne, czarne jak dół co zmilczeć nie chce, jak suknie starożytnych płaczek, niosących lament przez mgłę w bezkres. Wówczas za siebie kamień rzucam, zlepiony z sylab, słów, i dźwięków, w nim jak w bursztynie tkwiąca mucha skryte jest to, co miałem w sercu.

tak zaciekle bronisz okopanych rowów a już wojny nie ma słońce grzeje a ty w dole chociaż brak świtów i zachodów dół sprzyja nocom i porankom pojęcie stąpa lekko z przodu i mgieł nie miesza myśli natłok tak często żal wychylać oko gdy dętych bzdur stek przy niedzieli w dole i dom i zwykły okop w nim nikt już nic ci nie ustrzeli żaden nie zajrzy podły krętacz tu z hipokryzją kość nie wzrasta krew z krwi i ziemia a nie zemsta i naga prawda tu jak matka z inspiracji wiersza bety_b "podaj rękę"

Natchnął mnie wiersz - Gdybym był swoim psem oraz - Gdybym się stała moją kociczką. gdybym był żyrafą zobaczyłbym jak na piętrze sąsiad swą żonę zdradza z telewizorem gdybym był szczurem ujrzałbym na własne oczy jak mój sąsiad pędzi bimber w piwnicy gdybym był żółwiem nie martwiłaby mnie śmierć bo dużo czasu upłynie nim do niej dotrę gdybym był strusiem dogoniłbym przyszłe kazał mu poczekać i cieszyć się chwilą której dotykam

życie jest staroświeckie zmurszałe skrzypi życie jest nowoczesne bardzo bardzo współczesne wyrywa się biegnie przed siebie gna nawet chce dosięgnąć gwiazd stary rok nowy rok stara kobieta młoda dziewczyna co chcesz powiedzieć jaką myślą nową kopernikańską kolumbową olśnić z najczarnejszych mroków nocy chcesz myślą wyrwać sekret w brzasku rozświetlonego dnia los świata nią odmienić nic to to tylko kolejny dzień przechodzi przez próg kolejnej jesieni

chłonąłem każdy centymetr kojącej zieleni kołysanka szumiącej wody kwiatów taniec poranna mgła i ten fortepian biały zapewne stoi gdzieś tam w przestronnym salonie i to ty na nim grasz lub ja zamknięte oczy pokoju czas to co nas truło w cień odeszło słoneczny będzie już każdy dzień

tak zaciekle bronisz okopanych rowów wojny już nie ma słońce grzeje a ty w dole

W zieleni soczystej, co wzrasta z lubczykiem i w żółci ognistej właściwej rudbekiom odkrywam radości - och, wprawdzie nie wszystkie - i oczy się poją, a puls bije lekko. Fioletem irysów rozniecam fantazje, a zieleń dostojnej jodełce należna w dzień sny śnić pozwala; po deszczu wyraźniej kolory się jawią i pachną drewienka. Różowość malw łudzi - pysznią się w promieniach - pragnę wyjść jak one - ku niebu, obłokom, lecz szarość gleb ściąga umysł mój do cienia - czerń wypływa z głębi, coraz bliżej zmroku. Brązy ziem, drobinek, ciążą ku korzeniom; biele ich odwijam z siłą i skupieniem. Ach, matowa zieleń - ta prędko się pleni - fiolet, róż nad sadem - dzień jak wiatr, jak mgnienie. 19.07.2018

ale miło! Ina anioł i Mela ale ma kto kotka? ma Ela to pieska ma maks, e.. i pot

zasialiśmy ziarnko na kanale 'na żywo' widzieliśmy jak rośnie łodyżka i listki doktor liczył - dwie nóżki dwie rączki wszędzie po pięć paluszków po osiemdziesięciu czterech dniach - to dziewczynka wytknęłam tacie język marzył mi się tulipan gładziliśmy coraz większą planetę rosła pod miękkim kloszem nasza Róża by w czterdziestą ósmą minutę lipca przyłapać pierwszą noc a mnie na długo stać się dniem rozproszyć mroki mam słabość do symboli równy środek idealne pół rozchwianych szalek kalibracja do równowagi wyższy wymiar czule gładzę twoje płatki myślami omijam kolce w blasku oczu odnajduję skarb w ogrodzie pełnym melancholii moja róża

była ciemna noc wilki mnie goniły były już tuż tuż a tu nagle stop zatrzymały się ja tym mocno zdziwiony pomyślałem sobie o co tu chodzi czemu wataha odpuściła mi lecz skończyłem myśleć bo nad drzewami ujrzałem pełnie którą uwielbia wilk a boi się człowiek ( bo wilkołak ) po czym po cichutku wylazłem z łóżka i poszedłem spocony do kuchni tam zacząłem się śmiać

Wiesz co, trudny ten wiersz... Przebijają się przez niego jakieś traumatyczne wydarzenia, ale jako wiersz, sam w sobie wymaga jeszcze dopracowania. Przebuduję Ci lekko dwie pierwsze zwrotki: Tato, chodź, zbudujmy dom Bo tynk jest już na głowie i drzazgi w dłoniach już są Z krzeseł stopionych ogniem Tato, chodź, zbudujmy dom Bo ten już dusi skwarem i okropny dymu swąd Skrzywione pracy ramy Zmieniłem nieco pierwsze wersy, pokombinowałem trochę w środku i zamieniłem miejscami słowa w ostatnich linijkach,. Poza tym w każdej zwrotce masz jeden przecinek. Myślę, że dobrze byłoby się zdecydować czy używasz interpunkcji, czy z niej rezygnujesz i utrzymać wybrany styl konsekwentnie w całym wierszu. Ode mnie, to by było tyle, może ktoś jeszcze coś podpowie :) Pozdrawiam serdecznie.

po krwawym końcu płowym balonem księżyc nieśmiało wzniósł się nad pole i w cierpkiej wstędze ametystowej pęczniał ku górze dalej i gorzej czarne gałęzie drzew zimnomartwych kłuły i darły stanem zapalnym w bruzdy i wrzody zdobny na stałe piął się ku górze wędrował dalej i kiedy doszedł na nieba sam szczyt bóle odeszły nastały gwiazdy

Łacina jest bardzo szczodra piękno słowa inspiracja prawo rzymskie przedsoborowe ryty mszalne wykłady z akcentowania - balsam dla duszy humanistów nawet tych byle jakich

Wszystkim kobietom sama siebie nie poznaję ... miałam stać się Straszną Babą z klimakterium po czterdziestce wokół oczu zmarszczek zgrają włosów siwych miało przybyć i nastrojów tak straszyli sama siebie nie poznaję .... miałam mieć humory różne udziwnione w meno pędzie kwadratowe i podłużne czekam czekam co to będzie tak mówili uprzedzali sama siebie nie poznaję... do czterdziestki plus tuzinek przeczekane wszystkie maje wiosny lata i jesienie niecierpliwie co się stanie a ja cały czas pięknieję 24.11.2018r.

ogień obudził uśpione anioły i demony gra Bohemian Rapsody kocham dzwoneczki klowna Galileo aria

przed początkiem nikt nie prosił o życie nie miał do spełnienia paru chwil potrzeby i już wtedy byłeś kimś bo zapragnął ktoś Nazwali Cię człowiekiem bez urodzaju z nogami jeśli nie są krzywe a świat wciąż poszerza idziesz po swe miejsce może to dziwne ale po wielu latach rodzinne gniazdo będzie zbyt obce... trzeba znowu wyjść w bliskie nieznane odległych świateł blask zdobyć w kieszeń na nowy poranek jednak brak czegoś jakby systemu grzewczego wnętrze niedomaga i oczy pragną szukać niepewność znalazłeś na chwilę i zaraz straciłeś w palcach piasek na słoną plażę a przemija, życie! tak nieuchwytne... teraz widzisz coś co chciałeś doceniać czekasz na prąd żeby zrozumieć... dalekie zbliżenia chodzą po horyzontach twojej ciasnej klatki uśmiechając do siebie do czasu, aż pęknie.... kiedy biec już nie chcę wyciągnij ze mnie serce!

wspieram się na gałązkach całuję liście korzenie daleko za mną kwiaty blisko czuję aromat

Nieprawda.

Utrata. Katar tu. Utraci... Jad odkup; puk - dodaj.

A to nie my pierwsze Wymyślili przeca, że najlepsze wiersze Napisze poeta który innej rasy, zboczony, lękliwy A lepiej docenią, jeśli też nieżywy. Jeśli zaś uważasz, że za mało głową Ruszam przy okazji - spytaj Gellnerową.

a Mickiewicz rzekłby w piątek, trzynastego - Mnie kot przebiegł drogę, spytaj Słowackiego.

Witam - czy starsi tym bardziej zauważamy że życie powoli ale jednak umyka. Podoba się twój wiersz jest w nim głęboki sens. Pozdrawiam serdecznie.

Ależ proszę. Cała przyjemność po mojej mojej stronie :p Pantareizm właśnie :D bo, że wszystko płynie, dwa razy do tej samej... etcetery takie :))

Witam serdecznie - skoro tak sadzisz to znaczy nie jest źle więc dziękuje. Spokojnej i ciep nocy życzę

Maria - romantyczka, z babim latem w zanadrzu? Takie wiersze zawsze będą na czasie i Twój też piękny. Pęk chabrów Ci się należy. :) Pozdrawiam

No tak. Dzięki za wizytę i interesujący wpis. D.

kolejny dzień przechodzi swój próg nie chce być zapomniany chce przeżyć każda chwilę świadomie chce kochać

Podoba mi się. Ładnie napisałaś o rzeczywistości i przemijaniu. To samo odczuwamy, obserwujemy, a jak inaczej zapisujemy. Pozdrawiam serdecznie :)

amora no wita :)

Smutny wiersz, warsztatowo jak zawsze b. dobrze u Ciebie, ładne rymy, Zobaczyłam szarą ziemię i padół jak bolące zmartwienie, nasrtój wiersza pasuje do obecnej pory roku i przypomina ( mi)klimat opowiadań i nowel Orzeszkowej, Konopnickiej np. Tadeuszem, Nasza szkapa, Katarynka, Antek, Janko Muzykant, Za chlebem, itp. Tak mi się jakoś smętnie zrobiło i skojarzyło. Tu pokazałeś się z drugiej strony, jakiej nie znałam. Pozdrawiam serdecznie :))

I - Cela - mama leci?

Janku, tego wersu nie rozumiem, reszta jasna. (Może nie muszę rozumieć; wystarczy powdychać slowa? ;). To zapadło i zostało. To dość mroczny tekst, kojarzysz mi się z jasnością. Słowa Twoje, rozpoznawalny język. Ale tej strony księżyca nie znam. Podoba mi ale muszę całość przyjąć w spokoju. bb

Codziennie w samotności w czterech ścianach, się krzątam, lecz gdy już jesteś czuję, bezpieczeństwo. Jak chodzisz po domu stukasz garami, rozmawiasz przez telefon godzinami. A gdy noc otula i do snu się kładę, wiem że zaraz będzie kolejny ranek, i ty po domu krzątać będziesz się. Mamo tak bardzo kocham cię.

A widzisz, nie skumałam, bo to zamierzone, tytuł też się powtarza. Ale dziękuję za dokładne przyjrzenie się i bystre oko. Pozdrawiam serdecznie. Miłego popołudnia :)

Tik tak tik tak Czas płynie, A przecież nie powinien. Świat się nadal kręci, Choć jak dla mnie, już bez wyraźnej chęci. Ja jeszcze ciągle żyję I jak wilk do księżyca, tak ja do ciebie wyję, A Ty mi nie dajesz odpowiedzi. Odszedłeś tak bez zapowiedzi. Nie dałeś mi się pożegnać. Ile jeszcze każdesz mi na siebie czekać? Bo czekam, czekam. Widzę Cię gdy oczy zamykam. A gdy je otwieram, Ciebie już nie ma Już Cię nie ma. Za oknem siedzi kruk. Czy przestąpi dziś naszego domu próg? Komu oczy wydziobie? Mam nadzieję że mnie, nie Tobie, Bo ślepa nie będę widzieć Twojego cierpienia. Po prostu odejdę w krainę cienia.

lubię taki humor :)

A widzisz, właśnie między innymi z potrzeby powiedzenia o tej symbolice powstał ten wiersz:) bom wahliwą wagą i tak sobie mówię, że ten równy środek, 1lipca, to nie przypadek. Wiem, że to dorabianie sobie dziwnych teorii, ale już tak mam;)

życie mamy tylko jedno zaś dróg jest wiele jedne szczują kłamstwem drugie uczą prawdy musimy zaryzykować jedną z nich wybrać jej woli się poddać nie zawracać tak moi drodzy to nie są głupie żarty - one nie mają drogowskazów więc może pobłądzimy ale cóż moi mili nie ma co biadolić bo życie tak działa - gdy się pomylimy musimy z tym żyć

Tylko sex ;

podaj rękę :)

?Ależ oczywiście:) Bo do 'Małego' też mam słabość. Moment o planecie i kloszu też jest nawiązaniem. A o Małym mam nawet wiersz, jeden z pierwszych tu zamieszczonych -'Merci le petit':) dziękuję Kobrrro;)

:-* :-* bo mnie mistipic12 tak zirytował pisaniem na priv, że aż groźna w nicku musiałam się stać !!! :-D i teraz będę syczeć na wszelkie próby atakowania! Ale łagodna ta Koberka dla dobrych ludzi! A wiersz cieplutki i w nowatorski sposób myśl ukazana. A puenta... moja róża.... jakbym Małego Księcia słyszała. :-))

Czyta się trapem centralnie :))

... różnych humorków masz teraz wiele - jeśli ich nie widzisz, no to jesteś cielę, które krowa odstawiła - chętna, że się go pozbyła. Tak własnie teraz z Tobą jest - wprost to wypowiadam. Taki u mnie gest.

Dobry wiersz, poza tą wytkniętą już złą odmianą rzeczownika "los", podoba mi się, nietypowe podejście do tematu. Ale ten końcowy wers z końcem świata sobie obrywam w czytaniu, bo mi jakoś nie pasuje. I nie wierzę w to, że nastąpi. Tosiepośmiałam :)) Pozdrowienia ;))

Weź nie młodniej weź się starzej :)

WIOSNA KIEDYŚ WRÓCI Czas toczy swój spuchnięty, zwyrodniały garb: przeważnie pod górę, od czasu do czasu w dół. Posprzątałam drobiazgowo po obecności złych, sfrustrowanych dni – wszystko wreszcie leży na swoim miejscu. Skąpana w samotności, wychodzę na miasto obiecując, że istnieję – a tak naprawdę zostaję w pięciu kątach mojego pokoju, mojej samotni. Gdzieś zawieruszyła mi się dusza, pora rozwiesić ogłoszenia – koniecznie wspomnieć o wysokiej nagrodzie dla znalazcy. Wyprałam wczoraj wspomnienia sprzed tygodnia, ale następnego dnia zapomniałam wyjąć z pralki. Chodź, chodź, udowodnię Ci, że wiosna kiedyś jeszcze wpadnie do nas na kawkę. Słyszę łoskot spadającej łzy – zapomniałam podpisać się na koniec listu, który chowam skrzętnie w szufladzie z bielizną. Zbrzydła mi radość, szczęście przestało interesować. Czy jesteś ze mną, aniele? Czy opiekujesz się moją przeszłością i oswajasz z dalszym ciągiem? Ciężkie są te pragnienia, chyba nie dam rady iść dalej. Stróżu, otul mnie swymi skrzydłami, niech przestanę odróżniać dzień od nocy, miłość od samotności, życie od śmierci. Wczep się w moją duszę, rozbierz, zrób to, na co masz chęć… Na mnie nie czeka więcej, niż kolejny bury, pusty świt – początek dnia, który znów jest nam przeszkodą. Zasnę dziś, a obudzę się dopiero, gdy Twe kroki ponownie zaszeleszczą na podjeździe mego serca…

Ton tysiące litej stali W Liverpoolu stoczni drży Tysiąc młotów w stal tę wali Staje statek w strugach krwi. Lat się tysiąc człowiek zmagał z Posejdonem, bogiem wód. Człowiek przemógł. I ukazał Bogu własny, ludzki cud. Nie zaszkodzi mu już fala Żaden sztorm ni żaden szkwał. Z rąk człowieka- stali drwala Wyjdzie on i będzie trwał. Stosy węgla, szkła i drewna Jadą wolno w strugach łez. Tysiąc młotów- siła pewna Wtłoczy łzy te w statku krew. Stanął w końcu. Jak korona Liverpoolczyk, złoty dom. Na dziedzinę Posejdona Opadł z hukiem niczym grom. Wbity w pychę, okazały, Przy nim wszystko jest jak tło. Któż pomyślał, że olbrzyma Spotkać może jakieś zło? Wbity w piasek, pordzewiały, Leży statek pośród wód. Wczoraj wielki, dziś tak mały Tak jak każdy ludzki cud.