Ranking

pazurami duszy w kołowrotek przeznaczenia wczepieni tkamy nasze pieśni na bocznym torze pytań na zawsze nie na chwilę uwalniamy wiarę w życie zbyt często płacze w kącie zapomniana po koniuszki palców tak wielu nas na świecie i ciągle za mało brnących pośród lepkiej pajęczyny pytań z głową spuchniętą od nienarodzonych myśli przecież puste słowa ranią nawet wiatr więc zanim trafimy między strofy śmierci gdzieś na rozstaju snu i epitetów zajadle gryziemy pępowinę lęku tę korę co więzi najczystszy łyk światła przecież gdy patrzę na morze ono patrzy na mnie –

żal gdy się traci wspaniały żłób zwłaszcza że pełen tłustych synekur płakała klacz bo żaden drób nie dał posłuchu leśnemu echu choć rogacizny zebrał się wianek chętny by użyć wszelakich sił wyryczał wszystkie hasła już znane się zapowietrzył i w ciszy tkwił z lasu dochodzą wciąż strzępy głosów że demokracji w zagrodzie brak a na podwórku cisza i spokój zwierząt lwia większość swe miejsce zna lecz gospodarzu nie spij spokojnie zabezpieczenia przynajmniej zrób żłobu nie odda nikt dobrowolnie bo tutaj walka tylko o żłób

jedni powiadają Zosia co tańczy wrzucając węgiel do piwnicznej dziury drudzy Beatrycze która malarzy zachęca do tanecznych zygzaków pędzlem i wytrysku życiodajnej plamistej farby na łono lnianego trójkąta inni Inna a dla mnie to dziewczyna z podwórka która bezwstydnie onieśmiela kiedy błyska obcisłą sukienką prosto w twarz

Brudno-pomarańczowy Olbrzym pełza pod Strzępy wyschniętych traw. Wyblakłe brązy rusztowań stacji... Skrzypiące fotele miarowo Wystukują spóźnione sekundy. Zakurzone buty dziurawych koszul. Dym przesiąka zgarbione sylwetki. Cisza... Olbrzym gaśnie. Rodzi chmary świetlików. Noc. Migoczące punkty Słuchają skrzypów świerszczy. Wszyscy wyszli na tory. W półuśmiechu sięgnąć gwiazd...

nie pędź tak człowieku - zwolnij potem usiądź na przydrożnym kamieniu by móc zobaczyć coś co przesłania codzienna gonitwa spójrz - opodal w zaroślach ptak buduje swoje gniazdko a obok kwiat swą barwą upiększa zieleń pomyśl czyż nie jest to piękne nie pędź tak człowieku - wyhamuj nie pozwól by ta szalona gonitwa kaleczyła swą prędkością obrazy w których nie ma miejsca na nudę

A gdy już się spotkamy Złowię twoje lekkie oddechy nieprzemakalnym sercem i wyhoduje z nich nasz czas. On nie będzie się prostytuował. Twoje spojrzenia obudzą Wezuwiusza - półmartwe żądze, wychudzone i anemiczne, lecz będą jeszcze egzaltować wschody twojej urody... Będę kradł czereśnie na polach twoich ust i zajadał się nimi, jak gdyby to była "ostatnia golonka". A ryzyko tylko spotęguje ich smak. I księżyc mi świadkiem, że gdy miłość ulepimy z łez i trudów - ta będzie jedyna. A gdy już się spotkamy, to zapachy nagości naszych dusz spłodzi nam wieczność.

Podejdź do mnie bardzo blisko Przyłóż ze mną nos do szyby I wśród pary dwóch oddechów Pojedziemy w świat na niby Poprzez góry i doliny Poprzez kręte leśne drogi W piekną podróż bez plecaka Moja dłoń wpleciona w twoją A gdy para z okna zniknie W szybie siwy włos zaświeci Usiądziemy na werandzie Popatrzymy się na dzieci Lekko drżącą dłoń przytrzymam Ty pogładzisz po policzku I ruszymy w dalszą podróż W piękną podróż zwaną...

Najdroższa, Świetne wieści! Po wykonaniu badań okazało się, że jednak przemijam na piątkę z plusem. Wyniki mam zgodne z normami, wykres przydatności spada jak należy. Książkowy przykład - mówiła Doktor. Ulga, wielki kamień spadł mi z serca. Strach pomyśleć, jakby okazało się, że coś zakłóca proces. Na szczęście wszystko pod kontrolą. Pięknie Pan przemija - tak mi mówiła. Mam teraz zostać, dużo odpoczywać i skupiać się tylko na przemijaniu. Niektórzy tutaj przemijają byle jak, a ja zgodnie z opinią Pani Doktor - pięknie. Mam nadzieję, że jesteś ze mnie dumna. Muszę już kończyć, bo jeszcze trochę mam do przeminięcia. Na zawsze Twój, J

Wiersz pozostaje w pamięci :) :) pozdrawiam serdecznie

Przylaczam sie do Waldemara i zgadzam z nim w stu procentach :D

Witaj Anno - wiersz robi wrażenie budzi emocje - mi osobiście ta pępowina leży - no ale to tylko ja. Dawno cię nie było ale jak już jesteś to z przytupem. Radości ci życzę

Anno Barbaro wszystko mi się podoba, oprócz jednego słowa: „pępowinę” lęku. Pępowina kojarzy mi się nieestetycznie, rozumie co chciałaś powiedzieć, i jeszcze porównujesz pępowinę do kory i mam dreszcze niesmaku, ostatni wers - przecudowny Pozdrawiam :)

wiersz aż prosi się o muzykę :) :) :) pozdrawiam serdecznie :)

Wiersz rewelacja-pięknie,płynnie,poetycko i niezwykle klimatycznie:)pozdrawiam

Witam, Współodczuwanie dotyczy uczuć przyjemnych, radości i szczęścia ale również smutku i cierpienia. Oznacza to, że rozumiemy drugiego człowieka, potrafimy postawić się na jego miejscu. P.S. dziękuję za pochwałę utworu i pozdrawiam ;)

dobrze jest współodczuwać-świetna miniaturka:)

uważam,że wiersz napisany z polotem,a co do polityki-wolę stać z boku,myślę,że kiedy nasze życie widzimy z perspektywy krzyża,łatwiej jest pogodzić się z rzeczywistością-dobrze jest jest pokładać ufność w Bogu,że wszystko ma sens:)

Niebanalny pomysł na wiersz i z bardzo dobrym przekazem-już sama świadomość swych ograniczeń jest wyjściowym punktem w tę lepszą stronę:)

to je dobre

Podobają mi się te 3kropki na końcu. Niby szczegół, ale ten zabieg, jak dla mnie dodaje uroku. Do tego w ramach rymów niedokładnych. jakbyś napisał to słowo normalnie to robiłoby to mniejsze wrażenie. pzdr!

Golonka z wiśniami i czas co się nie będzie prostytuuować pod Wezuwiuszem ... (czynię skróty na użytek komentarza ? - nie chce czytać tekstu kolejny raz. Mam opór estetyczny, jestem na nie; jak dla mnie - przekombinowany. bb

Wóz bzów. Miga nagim? Ej, z nim gmin zje. Ada gody dogada. Że to nikt, i nitki? - No też. Komar gai: diagram 'ok.