Ranking

Afrodyzjak zwany wiernością dokładnie pół wieku wstecz, w dniu Piotra i Pawła z obu ust, skierowanych ku sobie, wypłynęło credo. ja patrzyłem w jej hipnotyczny blask ( sąsiadka Turzańska kiedyś do mojego ojca: — panie Pawle, synowa ma piękne oczy) ona odwzajemniła unikalnym półuśmiechem i za chwilę, dwie pary rąk jednocześnie chwyciły za ster. to nie była łatwa podróż, należało patrzeć przed siebie, my byliśmy wpatrzeni w siebie. * kochani! którzy stoicie w porcie, czekając na nas, nie! nie śpiewajcie sto lat; nie! niech ksiądz nie unosi rąk i nie mówi: — niech Pan wam błogosławi na dalsze, bo to tylko refleksja, jednej, samotnie dryfującej, pamięci. 29.06 – 2.07.2018 Wiktor Mazurkiewicz

jest pierwsza nad ranem a ja nie palę już o tej porze za dnia wolę czytać to mi pozostało z nostalgią gładzę księżyc odbijający się w szybie kiedyś niebo spadało dzisiaj kołysze się łagodnie i to wszystko jest cudem ale moje serce się rwie rozrywa klatkę piersiową na myśl o ogniu gdzieś tam pozostałam i pozostaję codziennie i rodzę się na nowo z nowym dniem mnie więcej vanitas vanitatum jest mnie coraz mniej intensywność mi na imię wyszepczę kiedyś też

zanim scałujesz z moich bladych piersi chłodnośliski błękit saskiej porcelany i język jeszcze herbacianocierpki wsuniesz gwałtownie w drżącą ust szczelinę pozwól się pieścić wilgotnymi dłońmi zanim się ośmielę i siebie odkryję

ten napiszę tylko Tobie czytaj z ruchu moich myśli o tym co na zewnątrz tafli w oczach pęka nam co wieczór pobłądziły nasze dzieci na straganie pseudonimów rozświetlone maski uczuć recytują prozę sekund drżącą ręką napisz list poprzecinaj zdarzeń sploty co kneblują nasze usta lot tęsknoty kończy bełkot gniazda pokaleczył wicher historię każdej z gałązek zaczarował pan rozsądek poczym zabrał dom pisklętom zostawiam Ci jedno z piór stwórz poezją moje skrzydła rozpostarte powinności uformują klucz do westchnień włóż go w zamek mej niechęci przekręć i naciśnij klamkę otwórz zmysły me na oścież i opowiedz mi kim jesteś

ależ proszę bardzo: SUSZA sudańska łąka wypalona słońcem w tle zarysy pożółkły busz na pierwszym planie dziewczynka - skóra na kościach nie ma już siły przykucnięta z głową przy ziemi trwa kilka metrów za nią potężny sęp w bezruchu z boku przyczajona kamera wygłodzone dziecko głodny sęp i fotoreporter z głodem sensacji