Ranking

Ja tam nie muszę nigdzie wsiadać, choć mnóstwo wrażeń niesie świat i mieć dylemat: czy wypada marzyć, gdy ma się kopę lat. A przecież jakże często bywa; wypełnia serce znikąd błysk, spłynęła chwila przeszczęśliwa, zmartwień wianuszek w nicość prysł. Niechaj samolot już odleci, być może na sam świata skraj, mnie nie potrzebny jest bilecik za kółko siądę pomknę w dal. Może się uda mi po cichu, w zaciszu Mazur liczyć dni. Tak, ani widu, ani słychu, nie będzie wiedział o tym nikt. Zanucić sobie, jak co roku, kiedy wakacji przyjdzie czas "Mazury polskie - pełne uroku, kocham was chyba od stu lat." Znaleźć nad wodą domek, barak lub w pensjonacie mały kąt. Wziąć sobie łódkę albo kajak, płynąć przesmykiem pośród łąk, lub na jeziorach się kołysać, gdzie wiatr narzuca falom takt i czasem o czymś szepcze cisza, która tajemnic mnóstwo zna. Nareszcie pobyć sam ze sobą, swojego serca słyszeć głos. Poleżeć w słońcu gdzieś nad wodą. Ech, już tych marzeń chyba dość!

ani kolorowa cerata ani biały obrus ba nawet bukiet polnych kwiatów nie upiększy tak kuchennego stołu jak najzwyklejsza kromka chleba pachnąca polem wiatrem słońcem która nie mówiąc do nas przemawia

szary błękit przed świtem ściąga nocy drelich gwiazdy giną jak ćwieki w już niemodnych spodniach muślin niebios jaśnieje jako skarbiec od dnia perląc mrozem półmgliście domek niedaleki łzawy kryształ prześwieca chłodem w małych oknach progi zeszklił już w domku srogi wyciąg biedy deski łamią na drzazgi muldy gołoledzi a mnie na wskroś przenika żalu struga mokra

jestem jaka jestem choć to ląd wciąż nieznany odkrywany z biegiem lat białe plamy owszem są pozostaną małe wysepki bezludne do których przydryfuję jak dzisiaj gdzie trzcina pospolita i tatrak zwyczajny grają z wiatrem kolejną pieśń lata mogę przysłuchiwać się jej co dzień co za luksus doprawdy nawet samotność smakuje ba po tych wszystkich rozczarowaniach czyż może być inaczej ach nie istnieje jeszcze przyjaźń i z rzadka się ze mną zabiera umie milczeć gdy śpiewa ptak pięknie śpiewa jak to tylko on potrafi odkrywam że niczego więcej mi nie trzeba

Wielcy tego świata mają złudzenia a ty mierzysz siły na zamiary chciwi na grosz nie przestają mnożyć życzeń a pochlebców wciąż przybywa tylko ten kto polubił swoje życie dziś śpi spokojnie

myszą rysowane Sobótka VI 2011 r. Jeszcze parę dni, a w lasach , na łąkach, Świętojański duszek się zabłąka. Zapłoną stosy, kwietne uwiją wianki z Kupałą poszukają kochanki.  Noc ułudą zachwyca, wśród ogni płonących i harców z diabłem tańcz w blasku księżyca. Szczęścia twarze, czasem zbyt późno poznane, bywają obrazem i uśmiechem nad ranem. Wyruszyć chcę z tobą uciec na Wyspy Szczęśliwe,  lecz na tę podróż dostałam jedną chwilę.

W dziecięcych marzeniach Czas nie ucieka I szczęście spełnia się w snach Tam mała księżniczka Na gwiazdkę z nieba czeka A słońce wolniutko zachodzi za las. Przystaniesz na chwilę? Nie śpiesz się tyle! Sekunda zapomnienia nie zabije przeciez nas! Popatrz na dziecko Wznosi się w górę I nagle staje w miejscu czas. Bo to są marzenia ... Dziecięce marzenia Czy już nie pamiętasz tych pięknych lat? Lat zapomnienia Jak człowiek się zmienia! Łza zakreci się w oku nie raz... Więc nie śpiesz się proszę Do czego dążysz To miłość musi wiecznie trwać! Dziecięce marzenia... To tylko marzenia A miłości nie zastąpi nic nam.

W czerwonym słońcu, Biały kwiat czarnego bzu Żółknie, przekwita.

@Alexander Haus. Noe jest wzorem człowieka dla człowieka w sprawiedliwym postępowaniu, który nie czynił myślami, słowami i uczynkami falowych destrukcyjnych zakłóceń w systemie, wśród swojego pokolenia, czyli Noe stanowił duchową jedność z Bogiem Wszechmogącym. Analogicznie do każdego z nas, mamy być jak Noe, aby nie ponieś wiecznej śmierci w tunelu swoich uczynków, naukowo i empirycznie udowodniony (Rdz 6,9) Bóg Wszechmogący nie ma matki. Maria jest matką Jezusa Zbawiciela stworzonego przez Boga Wszechmogącego.

Miła Justynko duże słowo dziękuje za to że czytałaś. - miło mi bardzo. Ciepełka życzę

Czym jest scheda? Za Słownikiem języka polskiego: «idee, tradycje, dobra kultury itp. przejęte z przeszłości i wywierające wpływ na teraźniejszość» Jedyną schedą po nas będzie zapomnienie ... O równoległe drogi bez końca, po których idziemy osobno zapatrzeni w niepisane prawa strzegące naszej samotności.  Szukamy tych najlepszych, po których coraz prędzej pędzimy na przydrożne złomowiska. Pozostawiamy nasze nazwiska wyryte w kamiennych tablicach, raniących roześmiane oczy. A świat nam zapłaci szczodry jedną jesienną kartką z kalendarza. Czy czytałeś kiedyś ten wiersz Jana Lechonia: Pytasz co w moim życiu... Pytasz co w moim życiu z wszystkich rzeczy główną...Powiem ci: śmierć i miłość - obydwie zarówno.Jednej się oczu czarnych, drugiej - modrych boję.Te dwie są me miłości i dwie śmierci moje.Przez niebo rozgwieżdżone, wśród nocy czarnej,To one pędzą wicher międzyplanetarny,Ten wicher, co dął w ziemię, aż ludzkość wydałaNa wieczny smutek duszy, wieczną rozkosz ciała.Na żarnach dni się miele, dno życia się wierciBy prawdy się najgłębszej dokopać istnienia -I jedno wiemy tylko i nic się nie zmieniaŚmierć chroni od miłości, a miłość od śmierci. Tak genialne słowa, a kto o nich dziś pamięta. Jedyną schedą po nas będzie zapomnienie ...

@Justyna Adamczewska Dziękuję Ci za wizytę i próbę dokładnego przeanalizowania mojego wiersza. Włożyłaś w to dużo pracy i wysiłku. Jest mi z tego powodu bardzo miło. Niestety muszę uczciwie powiedzieć, że Twoja interpretacja całkowicie mija się z moim przesłaniem. Nie wydaję nikomu żadnych rozkazów ani nie wyrażam wobec nikogo roszczeń - piszę o swoich uczuciach i cechach, które chciałabym pozostawić w pamięci moich najbliższych , kiedy sama stanę się kurzem, prochem, jak wszyscy po śmierci - stąd słowo "niech". Nie ma tu też nic o nicości. Piekło dla mnie niej istnieje, zresztą niebo też nie - użyłam tu nieba jako symbolu: tam, gdzie wszystko jest doskonałe i o nic nie trzeba walczyć, człowiek nie jest potrzebny ze swoją miłością i wszelkimi zaletami, dlatego moja "wola" jest taka, że chcę się wtopić w przyrodę Ziemi i stać się jej prochem, zamiast "iść do nieba". Tak, scheda to spadek. W moim wierszu zostawiam w spadku bliskim swoją miłość, wesołość, radość życia, a także smutek (wierszy i nie tylko). Myślę, że wiersz jest prosty i zrozumiały. Może za bardzo się zapatrzyłaś w tę rzekomą "nicość" i dlatego zamazał Ci się sens? Ale tam nie ma nicości, a tylko wieczna przemiana wszystkiego. Nic w przyrodzie nie ginie, Justyno, ale wszystko bez przerwy się zmienia i staje się ciągle czymś innym.

marzenia nie znają poprawek są niezależne jak ptaki na niebie przyfruwają nieproszone i odchodzą nie wiadomo kiedy :)) Pozdrawiam :)

Jest pięknie,poetycznie i obrazowo:)pozdrawiam*

myślę,że kiedyś po prostu każdy z nas dobije na drugi brzeg,ale na pewno warto tak jak piszesz płynąć przed siebie nie oglądając się wstecz:)