Dziedzilja

 „Są tajemnicze
Błyski, szmery krwi, nieznane szelesty
W głębi dziewiczych ciał — i te się budzą
Bóg wie jak...“

SŁOWACKI, „Beniowski“, pieśń VI.

 Przeciężkie dojrzewanie zbóż. Dziewczyny z drżeniem czekają: czy już? O, cudne okrąglenie piersi! O, krwi! I czują jakieś przelewania w ciele, jakaś nieznana budzi się moc... O, biódr dziewczęcych wygięcia przecudne! Długie, słoneczne, żmudne, gorące dni! O, dojrzewanie dziewicze upojne! O, niespokojne, tajemnicze chęci kochania! Kwitnienie! O, mocy słodka i znojna! O, sny rozkwitłe w parną letnią noc! Przeczuwań chwile! Chwile dziwnych, trwożnych zagadek!
 A słońce patrzy, a pali, lśni, i dziwne siły wlewa do krwi, i coraz więcej, coraz goręcej kocha się słońce we krwi dziewczęcej... (To jaśmin kwitł... to kwitł bez... śniły sen, a sen zczezł...)
 — Jedna szepnęła: Wstyd...
 — Druga szepnęła: Nic...
 — Trzecia spytała: Wiesz?
 — Czwarta w płomieniu lic, jak róża, oczy przymruża i mówi: W I E M.

 ...I wtedy - dziwna spojrzeń powłóczystość! I wtedy — cudna ruchów ociężałość! Czystość! Białość! (A może chuć? A może tajne, groźne przeczuwanie lubieżnych czuć?)
 I czują, że coś się stanie...
 O, okrągłości! O, lato! O, dojrzewania mocy! O, pełni!
 A wczoraj nie wiedziały, a dziś już wszystko wiedzą! Dziwie!
 O, Dziedzilijo! Dziedzo!...

Opublikowano w: Czyhanie na Boga