przystanek

pióro zamokło
pewnie deszczowe lato
rozkapało się
w szyb okien plusku
a niebo jakby
wtulić się chciało
w dłoni uścisk – ciepło
i pod parasolem cicho szemrze
w dżdżu kropel łezką

jeszcze kroków kilka

spacer kończy się pod
nieba skłonem
zaczekam na przystanku
przy słońc rozkładzie biegu
aż przyjdziesz...

niesamowicie stwarza nastrój...

Rzeczywiscie.. Wiersz ma klimat. Swietnie sie czyta...

Kiedy Ona się spóźnia, lub Ty przyszedłeś zbyt wcześnie, to jest właściwa chwila na wiersz. Pozwoliłem sobie zaszufladkować Twój utwór właśnie pomiędzy takimi "wierszami-chwilami", "krotochwilami" chciałoby siepowiedzieć, gdyby ten sliczny termin nie był zarezerwowany już dla innych wypowiedzi, mniej poważnych. A może to "wiersz-impresja", obraz naszkicowany kilkoma kreskami? Może... gdyby nie czas, który buduje nam tu krótką historię. Mnie ujęło to zimne niebo, które chce się schowac w ciepłej dłoni. Uległem sugestii. Też od razu chciałem się schować. Zagubiłem się natomiast w "szyb okien plusku", ale być może o to chodziło. Te słowa onomatopeicznie pluszczą i rozpraszają uwagę, odstraszają logikę. Tak samo "dżdżu kropel łezką" nieco mnie wybilo z rytmu. "Nieba skłon" - nieba nalny. "Słońc rozkład biegu" - trzeci raz się gubię. Klimat rzeczywiście konsekwentnie budowany. Udziela się. To dopiero drugi Twój utwór na tych stronach, ale objawia się również konsekwencja stylu. Czekam na więcej. Pozdrawiam. Mariusz