Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki
Wesprzyj Polski Portal Literacki i wyłącz reklamy

splot


adam sosna

Rekomendowane odpowiedzi

dostałem od losu
który niektórzy (ja) zwą Bogiem
chwile (wiele dni)
postanowiłem użyć na zachwyt

co było jest będzie
według mego mniemania
warte utulenia w snach i na jawie
ten skarb postrzegany

piękna Jego dzieł
my niszczymy namiętnie
przekonani o swojej wielkości
w nas musi zwyciężyć

wspólne dobro
Allach Bóg Budda Jahwe
Adam Sosna (2008-07)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


to jest wspólne zło. w imię tych imion zginęły dziesiątki milionów, a conajmniej drugie tyle cierpi.
pierwsza strofa - proponuję czytać do bólu i w końcu wpaść na to, co tam nie brzmi, co jest nie tak.
druga - denerwujące mnie zawsze "mego", ostatni wers - skarb postrzegany, ale jako co? poza tym średniej jakości.
trzecia - nie lepiej, jeżeli już trzeba, "piękno jego dzieł", w drugim wersie - po co to "my"? jeżeli niszczymy, to wiadomo, że nie oni, ani tamci, ani nikt inny oprócz nas. "przekonani o swojej wielkości" tak pospolite, że nie przekonuje. "w nas musi zwyciężyć" - tu zahacza o wierszyk propagandowy.
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

:) bardzo fajny wierszyk. Stawiam plusa, bo mimo, że temant nie jakiś supert nwoy, to jednak często pomijany, bofajniej jest atakowac/lub iusuwac Boga ;)

A to tłumaczenie na adolf-sprache ;)), co powiesz (nie jest to wersja alternatynwa, ale zrtmowana ;) )


dostałem od losu, co go zowią Bogiem -
chwile, wiele dni
abym wszystkie u-żył, w zachwyt je przetopię
gdy już skroplę sny!

Co było, jest będzie, tak mnie-mam w Nim, w sobie
utulić co-być
na jawie i we śnie, gdy z pragnień swych łowię
skarb ten: Moje Sny.

Ich-Jego dzieł piękno niszczymy namiętnie
chcąc być wielkimi...
Gdy ciała nam ziarno, kwitnąc Nim rozerwie
to zwyciężymy

Zwycięży On z nami, z nim powstanie prawda -
Unosząc ludzi
Bóg Ojciec, Jehowa, Budda oraz Allach -
w nas się obudzi.


pozdr.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Mirosław Serocki

każdy ma prawo do własnych przekonań
do ich prezentacji
udolnie lub nie

dokonuje Pan ekstrakcji dwu wersów i na ich podstawie pisze "to jest wspólne zło. w imię tych imion zginęły dziesiątki milionów, a conajmniej drugie tyle cierpi."

zgadzam się z Panem
w imię każdego z osobna!

Allach bije Boga
ten tłucze Buddę
Budda rozprawia się z Jahwe

piszę "propagandowo"
o wspólnym
gdzie nikt nikogo nie bije

na razie tyle - ciąg dalszy nastąpi
dziękuję bardzo za cierpliwość

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Nie chciał Pan, aby wyszło kontrowersyjnie.
Ale chyba trochę wyszło.

Przypomniał mi się wiersz "Nie krzyczcie" (bodajże tak się nazywał i chyba Pansy jest autorem). Temten wg mnie lepiej ujmował podobny problem. Tzn. wymiana tych imion na końcu mogłaby sprowokować wielu.

Ale generalnie z przesłaniem się zgadzam.
I pozdrawiam.

Edit (to tak bonusowo):
Bóg prosi - Ewa Lipska

Nie powoływać się na niego. Nie handlować nim.
Na partyjnych straganach nie rozwieszać łaski.
Nie używać alibi "Gott mit uns"
dla bezbożnej zbrodni.
Pod jego patronatem
nie odprawiać zła.
Nie wzywać nadaremnie
"pokłonu pasterzy".
Nie popychać. Nie trwonić.
Nie palić na stosie.

Ze zwęglonego oka
wypłynęła łza.

Przyjdzie może do was
"o, marna ludzkości",
kiedy będziecie przechodzili
na swój drugi grzech.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Dla mnie dwie pierwsze, bardzo.
Ale przyszło mi do głowy coś takiego:

dostałem od losu
który niektórzy (ja) zwą Bogiem
chwile (małowiele dni)
postanowiłem zużyć na zachwyt

co było jest będzie
według mego mniemania
warte utulenia w snach i na jawie
ten skarb postrzegany


Pozdrawiam serdecznie :)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Pisze pan propagandowo używając takiego małego slówka "musi". Jeżeli w końcu uświadomi pan sobie, że wspólnego, pokojowego nigdy nie było i nie będzie, to będzie dobry początek drogi.
Mogę dokonać wycięcia dwóch dowolnych wersów i na ich podstawie wyrazić swoje zdanie, a że nie zgadzam się z tezą zawartą akurat w tych dwóch wersach - moje prawo. Tym bardziej, że to, co pan chciał tutaj przedstawić uważam za utopię.
Niech pan też zauważy, że Budda nie jest bogiem i trochę nie pasuje do tego, jakże szacownego, towarzystwa.
Do pierwszego zdania nie odniosę się w żaden sposób, chociaż wyczuwam delikatną próbę zaczepki, a nawet zawarte w nim przekonanie, że uważa się pan za niewyobrażalnie wprost mądrzejszego. Pana prawo i nie zamierzam z nim polemizować. Może tylko tyle, że chciałbym, aby własne przekonania zawarte w wierszach prezentować raczej udolnie.
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Rafał_Leniar
podoba mi się co Pan napisał
wiersz Ewy Lipskiej znam
ale musiałem popełnić błąd
bo to nie jest wiersz o Bogu

to wiersz o bogu

o moim zachwycie
jego sprawami

i konkluzja: albo przestaniemy się zabijać, albo zginiemy

przez dobro wspólne możemy osiągnąć "gwiazdy"

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Mirosław Serocki

"Pisze pan propagandowo używając takiego małego slówka "musi". Jeżeli w końcu uświadomi pan sobie, że wspólnego, pokojowego nigdy nie było i nie będzie, to będzie dobry początek drogi.
Mogę dokonać wycięcia dwóch dowolnych wersów i na ich podstawie wyrazić swoje zdanie, a że nie zgadzam się z tezą zawartą akurat w tych dwóch wersach - moje prawo. Tym bardziej, że to, co pan chciał tutaj przedstawić uważam za utopię.
Niech pan też zauważy, że Budda nie jest bogiem i trochę nie pasuje do tego, jakże szacownego, towarzystwa.
Do pierwszego zdania nie odniosę się w żaden sposób, chociaż wyczuwam delikatną próbę zaczepki, a nawet zawarte w nim przekonanie, że uważa się pan za niewyobrażalnie wprost mądrzejszego. Pana prawo i nie zamierzam z nim polemizować. Może tylko tyle, że chciałbym, aby własne przekonania zawarte w wierszach prezentować raczej udolnie."

to "musi" zawiera konkluzję i nadzieję

"dobro wspólne" jest nadzieją że "Gott mit uns" nie będzie hasłem zabójców w rodzaju Hitlera czy Stalina
ich uważam za "zło"

oczywiście że Pan może - tego nie neguję
też mogę stwierdzić fakt ekstrakcji - moim zdaniem nietrafnej

"wspólne dobro
Allach Bóg Budda Jahwe"

różni się zasadniczo od

" w nas musi zwyciężyć

wspólne dobro
Allach Bóg Budda Jahwe"

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

dzie wuszka napisała

"widzisz a ja z kolei nie mam pewności, co do jednoznacznych ocen błędowania, czy też właściwych posunięć :)
dlatego ten wiersz mnie omija. traktuję go z pobłażliwością, bo sama nie umiem mieć pewności, co do niektórych spraw, a moze wszystkich? :P "

nie mam pewności
kiedyś napisałem, że jestem wielkim znakiem zapytania dla siebie
poprzednia dyskusja z Tobą była owocna
o tyle, że przestałem (chyba) siać plusami i minusami na lewo i prawo
i bardziej się namyślam

wątpliwości uważam za coś bezcennego!

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Zbliża się w dziwnej metalowej masce. Z wywierconymi w niej niesymetrycznie wieloma otworami. O różnej wielkości, różnym kształcie. Tam, gdzie powinny być oczy albo uszy, bądź usta… Coś, co jest zdeformowane zwielokrotnionymi mutacjami syndromu Proteusza, czy von Recklinghausena... Żywe, to? Martwe? Ani żywe, ani martwe. Idzie wolno w szpiczastej, nieziemskiej infule, jarzącej się na krawędziach odpryskami gwiazd. Idzie w ornacie do samej ziemi, ciągnąc za sobą szeroką szatę po podłodze usianej miliardami ostrych jak brzytwa opiłków żelaza. Najpewniej chce wydawać się większym. Tylko po, co? Przecież jest już i tak największym wobec swojej ofiary. Jest tego dużo, tych wielobarwnych luminescencji i tych wszystkich mżeń. Jakichś takich niepodobnych do samych siebie w tej całej gmatwaninie barw, wziętych jakby z delirycznej, przepojonej alkoholem maligny. Idzie wolno, albo bardziej skrada się jak mięsożerca. Stąpa po rozsypujących się truchłach, których całe stosy piętrzą się po ciemnych kątach, bądź wypadają z niedomkniętych metalowych szaf…   Lecz oto zatrzymuje się w blasku księżyca. W srebrnej poświacie padającej z ukosa przez wysokie witraże tak jakby fabrycznej hali. Rozkłada szeroko ramiona z obfitymi mankietami, upodabniając się cośkolwiek do krzyża. W rozbrzmiałym nagle wielogłosowym organum, płynącym gdzieś z głębokich trzewi. Rozbłyskują świece. Ktoś je zapala, lecz nie widzę w półmroku, kto. Jedynie jakieś cienie snują się w oddali, aby rozfrunąć się z nagłym krakaniem niczym czarne kruki, co obsiadają pod stropem kratownicę gigantycznej suwnicy. Otaczają mnie pogłosy metalicznych stukań, chrzęstów w tym grobowcu martwych maszyn. Pośród pogiętych blach, zardzewiałych prętów, zdewastowanych frezarek z opuszczonymi głowami… W odorze rozkładu rdzawych smug znaczących ich puste w środku korpusy… Wśród plątaniny niekończących się rur, rozbebeszonych rozdzielni prądu, sterowniczych pulpitów, nieruchomych zegarów…   Tryliony komórek naciekają wszystko w szmerze nieskończonego wzrostu. Pośród zwisających zewsząd cuchnących szmat przedziera się niezwyciężona śmierć. Na aluminiowym stole resztki spalonej skóry. Skierowane w dół oko kobaltowej lampy zdaje się nadal je przewiercać kaskadą rozpędzonych protonów. Mimo że wszystko jest milczące, dawno zaprzepaszczone w czasie i bezczasie… Nie zatrzymało to tryumfalnego pochodu nienasyconej śmierci. Okrytej chitynowym pancerzem. Przecinającej powietrze brunatnymi szczypcami… To się wciąż przemieszcza, ciągnąc za sobą rój czarnych pikseli. W jednostajnym i meczącym, minimalistycznym drone. Na zasadzie długich i powtarzających się dźwięków przypominających burdony. Przemieszcza się jak ćmiący, tępy ból w piskliwym szumie gorączki.   A przechodzi? Nie. Nie przechodzi wcale. Zatrzymało się, jarząc się coraz bardziej na krawędziach. Błyskając rytmicznie. Stąpa w miejscu jak bicie serca. W tym całym obrzydliwym pulsowaniu słyszalnym głęboko w rozpalonych meandrach mózgu, przypominającym uderzenia ciężkiego młota. Szum idzie zewsząd, jak mikrofalowe promieniowanie tła. Na ścianie tkwiący cień mojej czaszki pełga w nerwowych oddechach nocy. W dzwoniącej ciszy nadchodzącego sztormu. Chwytam się desek, prętów, wszystkiego, aby nie stracić świadomości. Nie zemdleć. Sześciany powietrza już furkoczą od nastroszonych piór. Otaczają mnie całe ich roje. Tnąc wszystko stalowymi dziobami, spadają ze świstem en masse. Wbijają się głęboko aż po rdzeń. Przebijają się z trzaskiem poprzez mury, podłogi. Jak te świdry, udary, pneumatyczne młoty… Poprzez krzyki malarycznych drżeń, które nawarstwiają się i błądzą echem jak rezonujące w oknach brzęczące szkło.   Poprzez śmierć.   (Włodzimierz Zastawniak, 2024-04-26)      
    • @andreas Bo poeci to podobno wrażliwi, empatyczni ludzie :) Zdrówka też :)
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      A to jest ciekawe i mądre spostrzeżenie :) Dzięki za refleksję i zatrzymanie się pod wierszem :)   Pozdrawiam    Deo
    • Popada; rano narada - pop.    
    • @poezja.tanczy   Dzięki. Pozdrawiam.   @Jacek_Suchowicz   A ziemia wiosną się odrodziła...   Dzięki.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...