Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki
Wesprzyj Polski Portal Literacki i wyłącz reklamy

Do pasażerki warszawskiego autobusu


Deonix_

Rekomendowane odpowiedzi

16 minut temu, Marek.zak1 napisał:

@Deonix_ @Deonix_Autorko, przepraszam. Jeżdżę codziennie warszawską komunikacją i byłem czasami świadkiem takich zdarzeń i zawsze były przyczyny. Przeważnie pijany, zarzygany, agresywny pasażer.  Przecież żaden pasażer nie może kazać innemu wyjść z autobusu, czy tramwaju bez przyczyny. 

Prawie się z Tobą zgadzam. Tylko ja jestem wierna wytłuszczonemu.

W autobusie czy tramwaju może przecież przebywać każdy, bo to obiekt użyteczności publicznej.

Poza tym - "przeważnie" - no właśnie. Czyli nie zawsze. I niekoniecznie wszystkie te czynniki musiałyby wystąpić.

I będę się sprzeciwiać siłowemu usuwaniu kogokolwiek, bo jeśli nie będę, to w końcu społeczeństwo zaakceptuje, że można kogoś wyrzucić, bo np. zbyt intensywnie spryskał się perfumami, jest otyły albo nosi niebieską kurtkę do zielonych spodni. W końcu to też może kogoś drażnić, zniesmaczać i porażać jego poczucie estetyki.

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Taki dzień, taki nastrój, taka sytuacja.

Dziękuję Waldemarze.

 

D.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Deonix_ @Deonix_ Jeszcze na koniec, jesli trzech łysych wyrzuca mniejszego, jest to siłowe, natomiast jeśli jakaś pasażerka każe opuścić pojazd, siłowe to nie jest, bo ona nie ma żadnej sprawczej siły. Wydaje mi się, że skoro nie byłaś tego świadkiem., coś było jednak nie tak w przekazie.

Oprócz tego bardziej neutralny byłby tytuł nie wymieniający Warszawy, bo to automatycznie wskazuje na tych wstrętnych warszawiaków, którzy jako jedyni, mogli to takich rzeczy dopuścić. Jest to zwyczajnie nie fair.

Pozdrawiam.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Nie, nie masz zwyzywać!

Jeszcze raz: w moim odczuciu nazwanie "małpą" mordercy jest po prostu nieadekwatne. To jest zbrodniarz, a nie małpa.

Małpa to ktoś złośliwy - i tyle.

Czy to jasne?

Aha, teraz rozumiem. No to nie tak bardzo to było tragiczne, jak myślałam. Nie mniej całym sercem jestem przeciwna takiemu traktowaniu bezdomnych. Jest to dla mnie oburzające! Zamiast raczej pomóc człowiekowi, to ta wyrzuca go z autobusu! :(((

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Witaj. Uczucia mam mieszane, bo podobne sytuacje w Warszawie niestety się zdarzają i bardzo źle to o nas wszystkich świadczy. Ale wiersza nie mogę się dopatrzeć. Jeśli chcesz z tego zrobić temat wiersza postaraj się. Emocje to za mało. Musi być obraz i szczegół, który przykuwa uwagę.

 

Miała torbę Michela Korsa

i buty do kolan ciepłe

 

po przeciwnej stronie

zbyt blisko teraźniejszej chwili

usiadł człowiek bez rysów twarzy

i pewnej przyszłości

 

pasował do tego co zostaje w tyle

więc został wyrzucony

gdzie segreguje się śmieci

Edytowane przez anna_rebajn (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@anna_rebajn

 

Twój utwór jest ciekawy. Zwykle daję u siebie sugestywne obrazy w połączeniu z emocjami, ale tym razem wyszło inaczej. Ale nie jestem święcie przekonana, że to na pewno źle. Ale szanuję Twój odbiór i nie wykluczam, że kiedyś ujmę ten problem w innej formie. Miło, że podzielasz moje odczucia odnośnie sytuacji. Dzięki za wizytę, 

 

D. 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Deo, rzadko wklejasz ale zawsze jest to COŚ. Tutaj wg mnie  świetne dwie pierwsze strofy, natomiast tej pani powinno być może spokojnie, ładnie i pachnąco? Żeby jednak zachować analogię. 

Tytuł wg mnie prawidłowy, bo to nie tylko chodzi o rzeczywistą Warszawę,  ale o  traktowanie peryferiów przez tzw. centrum. W kontakcie z niektórymi Warszawiakami (zaznaczam: niektórymi :)) chciano mnie umieścić na krańcu łańcucha społecznego :). 

Co do wyrzucania człowieka na margines, to jest to nasz problem, to się dzieje, dzień w dzień. Pamiętam jak po pewnym spotkaniu rozwoju duchowego staliśmy cali happy i przeszcześliwi  na dworcu w kolejce,  by zakupić bilet na pociąg do domu. I stanął za nami smutny, brudny i śmierdzący człowiek (bardzo śmierdzący  - fekaliami). I okazało się,  że cała nasza radość duchowa gdzieś tam doznała uszczerbku ... Byliśmy sparaliżowani ta sytuacją. To była lekcja.

Z drugiej strony kolega, który też intensywnie pracował nad sobą duchowo przyjał do domu bezdomnego, który...zafajdał mu łóżko i go okradł. Też lekcja. Nie wszystko i zawsze  jest dobre bądź złe, trzeba rozróżniać dokładnie sekunda po sekundzie. 

Dzięki za wiersz.

 

Edytowane przez iwonaroma (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Gość Przemyslaw Prus

Podobno tak mi kiedyś powiedział pewien weterynarz nic nie może dla nas bardziej śmierdzieć niż przedstawiciel tego samego gatunku. Jest taki smród i fetor co potrafi wywołać natychmiastową reakcję fizjologiczną, co nie zmienia faktu, że nie wolno nikogo wyrzucać przy użyciu siły(bez siły też nie, choć straż miejska i tak to w końcu zrobi z rzadka motorniczy). Z innej beczki kiedyś pomieszkując w Warszawie w godzinach szczytu porannych szósta z minutami na stacji metra - młociny(początkowa stacja) byłem świadkiem innej przerażajacej sceny. Codziennie odbywają się tam zawody - kto pierwszy wbiegnie (skutecznie się przepchnie) zajmie siedzące miejsce i zasłoni twarz gazetą żeby nie widzieć czy przypadkiem nie ma jakiejś mniej sprytnej staszej osoby,  kogoś o kulach, kobiety w ciąży itd. etc. przecież wiadomo, że żadna z tych osób w takim stanie nie pomyka do wielogodzinnej, katorżniczej pracy. Stałem w ciężkim szoku jak sprytnie, szybko i niemo ten proces się odbywa - pełna synchronizacja. Polecam się wybrać i zobaczyć samemu na własne oczy.

Edytowane przez Przemyslaw Prus (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Przepraszam czy można... bo wydaje mi się, że państwo tutaj chyba dość przepraszam, mylnie interpretują treść tego wiersza ;)

Gdy podróżuje transportem publiczny, zazwyczaj zajmuje miejsce w "strefie ciszy", zdarza się, że usiądzie obok mnie pasażer, który świadomie łamie ten zakaz, ograniczana moją wolność w tym wypadku do podróży w ciszy. Czy będę złym człowiekiem, gdy mu zwrócę uwagę by przestał rozmawiać albo zmienił miejsce? Sytuacja podobna, ale osoba narażająca moją wolność jest psychicznie chora, czy podobnie byście ocenili w tym wypadku moje zachowanie? W jakich wypadkach tolerować naruszanie naszej wolności? Na pewno, w takich, gdy naruszający nie ma wpływu na przyczyny takiego zachowania np. nieludzkie będzie nakrzyczeć na niewidomego, gdy nadepnie nam na stopę. Czyli świadomość przyczyny jest kluczowa przy ocenianiu takich wypadków. 

Edytowane przez 8fun (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Tu chodzi o coś innego. Oni mają w nosie czy wejdą obsrani, zaszczani, policja i tak nic im nie zrobi. Rozumiem bycie człowiekiem ale jak muszę jechać pół godz i łapać co chwilę cofki to chyba jednak wolę jechać bez takich współpasazerów. W wawie był jakiś autobus dla bezdomnych, nie wiem czy jeszcze jeździ. I był to niezły pomysł na rozwiązanie tego problemu. Sorry ale nie dziwię się tej babce. 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Lily Hamon Amen @Deonix_ dziękuję za ten wiersz. Męczy mnie to współczesne getto mentalne. Dajmy bezdomnemu dokończyć trasę, pewnie wydał ostatnie drobne na bilet. Zawsze można poczekać na drugi autobus..... pozdrawiam

@Lily Hamon najlepiej wyselekcjonować sobie z tłumu idealnych super bohaterów, zamknąć oczy, nosy. 

Przeżyć życie w szklanej galerii.

Pięknie to, co powiedziałaś. Jak dobrze wiedzieć, że ktoś wyciąga bricks from the wall. Thx

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

No i w porządku. Komunikacja powinna być dla ludzi, a nie przeciw nim. Przypomnijcie sobie własne słowa które tu napisaliście gdy obok was w autobusie z zaklipsowanymi oknami przysiądzie się jakiś pijak w obsranych spodniach. Co innego gadka na portalu, co innego prawdziwe życie. 

Edytowane przez light (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@light a ja się z Tobą zgadzam 

Nie róbmy na siłę z siebie świętych :-) 

 

 

 

 

Najbardziej wkurza mnie taka hipokryzja 

Bo biedny bezdomny pijany to trzeba zrozumieć i poczekać na kolejny autobus 

Nieważne że się do pracy spóźnimy 

Ważne że Pan śmierdziel przejedzie się w ciepłym autobusie :-) 

Pytanie dlaczego nie siedzi w tym czasie w np noclegowni?

Odpowiedź bo woli się napić :-) 

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Zbliża się w dziwnej metalowej masce. Z wywierconymi w niej niesymetrycznie wieloma otworami. O różnej wielkości, różnym kształcie. Tam, gdzie powinny być oczy albo uszy, bądź usta… Coś, co jest zdeformowane zwielokrotnionymi mutacjami syndromu Proteusza, czy von Recklinghausena... Żywe, to? Martwe? Ani żywe, ani martwe. Idzie wolno w szpiczastej, nieziemskiej infule, jarzącej się na krawędziach odpryskami gwiazd. Idzie w ornacie do samej ziemi, ciągnąc za sobą szeroką szatę po podłodze usianej miliardami ostrych jak brzytwa opiłków żelaza. Najpewniej chce wydawać się większym. Tylko po, co? Przecież jest już i tak największym wobec swojej ofiary. Jest tego dużo, tych wielobarwnych luminescencji i tych wszystkich mżeń. Jakichś takich niepodobnych do samych siebie w tej całej gmatwaninie barw, wziętych jakby z delirycznej, przepojonej alkoholem maligny. Idzie wolno, albo bardziej skrada się jak mięsożerca. Stąpa po rozsypujących się truchłach, których całe stosy piętrzą się po ciemnych kątach, bądź wypadają z niedomkniętych metalowych szaf…   Lecz oto zatrzymuje się w blasku księżyca. W srebrnej poświacie padającej z ukosa przez wysokie witraże tak jakby fabrycznej hali. Rozkłada szeroko ramiona z obfitymi mankietami, upodabniając się cośkolwiek do krzyża. W rozbrzmiałym nagle wielogłosowym organum, płynącym gdzieś z głębokich trzewi. Rozbłyskują świece. Ktoś je zapala, lecz nie widzę w półmroku, kto. Jedynie jakieś cienie snują się w oddali, aby rozfrunąć się z nagłym krakaniem niczym czarne kruki, co obsiadają pod stropem kratownicę gigantycznej suwnicy. Otaczają mnie pogłosy metalicznych stukań, chrzęstów w tym grobowcu martwych maszyn. Pośród pogiętych blach, zardzewiałych prętów, zdewastowanych frezarek z opuszczonymi głowami… W odorze rozkładu rdzawych smug znaczących ich puste w środku korpusy… Wśród plątaniny niekończących się rur, rozbebeszonych rozdzielni prądu, sterowniczych pulpitów, nieruchomych zegarów…   Tryliony komórek naciekają wszystko w szmerze nieskończonego wzrostu. Pośród zwisających zewsząd cuchnących szmat przedziera się niezwyciężona śmierć. Na aluminiowym stole resztki spalonej skóry. Skierowane w dół oko kobaltowej lampy zdaje się nadal je przewiercać kaskadą rozpędzonych protonów. Mimo że wszystko jest milczące, dawno zaprzepaszczone w czasie i bezczasie… Nie zatrzymało to tryumfalnego pochodu nienasyconej śmierci. Okrytej chitynowym pancerzem. Przecinającej powietrze brunatnymi szczypcami… To się wciąż przemieszcza, ciągnąc za sobą rój czarnych pikseli. W jednostajnym i meczącym, minimalistycznym drone. Na zasadzie długich i powtarzających się dźwięków przypominających burdony. Przemieszcza się jak ćmiący, tępy ból w piskliwym szumie gorączki.   A przechodzi? Nie. Nie przechodzi wcale. Zatrzymało się, jarząc się coraz bardziej na krawędziach. Błyskając rytmicznie. Stąpa w miejscu jak bicie serca. W tym całym obrzydliwym pulsowaniu słyszalnym głęboko w rozpalonych meandrach mózgu, przypominającym uderzenia ciężkiego młota. Szum idzie zewsząd, jak mikrofalowe promieniowanie tła. Na ścianie tkwiący cień mojej czaszki pełga w nerwowych oddechach nocy. W dzwoniącej ciszy nadchodzącego sztormu. Chwytam się desek, prętów, wszystkiego, aby nie stracić świadomości. Nie zemdleć. Sześciany powietrza już furkoczą od nastroszonych piór. Otaczają mnie całe ich roje. Tnąc wszystko stalowymi dziobami, spadają ze świstem en masse. Wbijają się głęboko aż po rdzeń. Przebijają się z trzaskiem poprzez mury, podłogi. Jak te świdry, udary, pneumatyczne młoty… Poprzez krzyki malarycznych drżeń, które nawarstwiają się i błądzą echem jak rezonujące w oknach brzęczące szkło.   Poprzez śmierć.   (Włodzimierz Zastawniak, 2024-04-26)      
    • @andreas Bo poeci to podobno wrażliwi, empatyczni ludzie :) Zdrówka też :)
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      A to jest ciekawe i mądre spostrzeżenie :) Dzięki za refleksję i zatrzymanie się pod wierszem :)   Pozdrawiam    Deo
    • Popada; rano narada - pop.    
    • @poezja.tanczy   Dzięki. Pozdrawiam.   @Jacek_Suchowicz   A ziemia wiosną się odrodziła...   Dzięki.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...