Kontakty

Kiedy wędruję wśród ptaków, zieleń dogadza mym zmysłom;

skrzeczą gawrony i kawki, dłuży się prosta alejka.

Ale, gdy wyjdę za linię, która odgradza to wszystko,

szumy uliczne aż kłują, od barw zaś oczny nerw pęka.

Kłócą się style i kształty, każdy z nich pełen szczegółów.

Każda czynność istotna, poziom zaś cukru niestały.

W dwunastu godzinach się mieści zdolność odczucia bólu,

potem zaś umysł usypia - śpi, choćby krople kapały.

Jedno mi słońce zupełnie wystarcza,

w jednej melodii mogę się zasłuchać,

lecz gdy mam wybrać z tak wielu kontaktów,

wolę tam usiąść, gdzie ciemno i głucho.

Gdy się znajduję wśród ludzi, radość z początku się wzbiera;

gwarzy się lekko, śmieje, a przy tym sieć się pogłębia.

Lecz kiedy każdy pragnie coś mi ważnego przekazać,

umysł rozgrzewa się szybko, mowa się staje udręką.

Chciałbym znieczulić się całkiem na bodźce,

gdy liczba zdarzeń ogromem przytłacza;

w świecie fizyki jednakże kompletny

letarg jedynie śmierć mózgu oznacza.

Kiedy wstępuję po schodach, słowa prostactwem aż ranią;

wyciągam klucze, wkładam, kąty już pełne spraw wszelkich.

Siadam i boli mnie głowa, i nie chcę patrzeć pod światło.

Kładę się; nawet nie mogę wysłuchać cichej piosenki.

Chciałbym znieczulić się całkiem na bodźce,

by kolej życia toczyła się wolniej;

dźwignię ktoś ukradł, a pociąg wciąż pędzi;

widzę zbyt wiele, by o tym zapomnieć.

9.03.2018

Znam ten stany, do formy się nie czepiam. Fajny tekst. bb

Dziękuję :) 

Patrzę i pieką mnie oczy, słucham i zgrzytam zębami, jak na jeden dzień stanowczo za dużo tego. I znów mi się ten tekst przypomniał :)

Witam, bardzo dobre, naprawdę. Ja też - tak, jak betka, znam to. 

I to znieczulenie:

Peel, dobrym jest odbiornikiem, że tak powiem, ale to trudne. Justyna. 

już ranek boli

moc wdechów wydechów łka

wyłączyć ją czas

@Justyna Adamczewska

Dziękuję :) 

Trudno się wyłączyć, gdy ciągle nad głową ktoś gada, jest mnóstwo zadań do wykonania, a gdy usiądziesz, to natychmiast ktoś ma jakąś ważną sprawę. Trudno się wyłączyć, bo po to są oczy, uszy i nos, żeby działały i nas komunikowały. Ale często tego właśnie nie chcemy. 

A nad tym straszą reklamy, sztuczne światło i szum miasta. 

Pozdrawiam :)

To prawda. 

Ale, gdy traci się wzrok, słuch, węch - to dopiero tragedia, wiesz, jak jest, Roklin.

A my jak maszyny, zużywamy się. 

Trudne zagadnienie poruszone zostało przez Ciebie w wierszu. 

Ja mam też nerw każdy na wierzchu, aż czasami boli, taka bez osłonek jestem. 

Zatem spokojnej i cichej nocy   - Justyna. 

... już zbierałam myśli, żeby coś napisać, ale... czytam Twoje słowa i mniej więcej to bym chyba ułożyła.

Bycie/spędzanie wolnego czasu poza wszelkim zgiełkiem miasta, od czasu do czasu nawet samotnie, na pewno pomaga,

jako ucieczka od tego, co w wersach.

Pozdrawiam.

Dlatego kupiłem domek na wsi, moje odwieczne marzenie. Spokój, cisza, przyroda. Wiersz na pograniczu prozy, długie opisowe wyłuszczenia. Pozdrawiam autora. 

Znajomy stan.

Od czasu do czasu także mam nadmiar bodźców,

potrzebuję ciszy i świętego spokoju jak powietrza.

Pozdrawiam :)

Dawno mnie nie było, ale też nie miałem wiele do powiedzenia.

Tragedią życia zazwyczaj jest przesyt lub niedosyt czegoś.

Ja reaguję śmiechem na to, co mnie często spotyka, bo gdyby nie to, to kląłbym na czym świat stoi, bo czasem inaczej nie idzie.

Też bywam drażliwy, więc dobrze to rozumiem.

Pozdrawiam serdecznie :)

Czasami żałuję, że nie mieszkam gdzieś w małej miejscowości, bliżej natury, jakiegoś lasu czy jeziora.

Ale to ma pewnie też swoje plusy i minusy - do tych drugich należy z pewnością typ kontaktów, jaki się tam nawiązuje.

Nie można mieć wszystkiego :)

Pozdrawiam :)

Zazdroszczę tej ciszy, tego spokoju, tego wiatru w polu.

Mnie zawsze bardziej zależało na historiach i obrazach niż na zawartości poezji w poezji. Ludzie lubią dobre historie (jak mawiał Ian Anderson).

Pozdrawiam :)

Oj, tak. To tak, jak ja dzisiaj na przykład.

Cieszę się, że się rozumiemy :)

Roklin, to i ja czuję. Wiersz Twój zbliża czytającego do Peela.

Ja gorączką i ucieczką w chorobę, co nie jest normalne. Mój organizm mówi: 'stop" - i padam, dosłownie. 

Roklin bywaj i bardzo Ci dziękuję za wiersz oraz odpowiedź. Justyna. 

Cieszę się :) Naprawdę, to piękne słowa.

U mnie zaczyna się faza przesytu.

Niezmiennie podoba mi się Twoje gorące zdjęcie profilowe :)