cholerna

Wiersz napisany pod wpływem wypadku, któremu uległ czternastoletni uczeń naszej szkoły. Żyje, ale jest od kilku tygodni w śpiączce. Wpadł pod samochód pod swoim domem. Jest cały połamany, łącznie z czaszką. Jego stan lekarze określają jako bardzo poważny.

A taki wesoły, fajny dzieciak! Żywy jak iskra, rozbiegany, figlarny, zawsze uśmiechnięty.

I nagle... :(((

Oxy,

bardzo ładny wiersz.

Ale przyznam,

że od początku jakoś nie pomyślałam,

iż to może być tekst o śmierci,

bardziej spodziewałam się narzekania na samotność lub bezradność.

To drugie się poniekąd sprawdziło,

bo wobec śmierci wszyscy jesteśmy bezradni.

Nie do końca wiedziałam też, dlaczego piszesz,

że śmierć może okaleczać na chwilę.

Ale dzięki Twojemu komentarzowi chyba wszystko rozumiem,

dziękuję.

Pozdrawiam.

Fakt szkoda młodzieńca - przeważnie jest tak że coś dobrego jest skrzywdzone przez los - a fałszywe i złe chodzi dalej.

                                                                                                                                                                                                Spokojnej nocy ci życzę

Bardzo ładnie napisałaś o przykrym i tu nasuwa mi się powiedzenie: nie znasz dnia ani godziny  kiedy możesz się zetknąć z cholerną osobiście bądź w najbliższym otoczeniu.

Życzę dużo zdrowia.

Bardzo ładny i smutny zarazem ale prawdziwy.

nie wiemy gdzie, kiedy i o jakiej porze

często zaskakuje bo nagle przybywa,

kosi bezlitośnie biednych i bogatych

a mawiają o niej że jest sprawiedliwa.

Serdeczności Oxyvio.

Może Cię hamuje, może Cię pognębia

ale pisząc wiersze będziesz nieśmiertelna

                                                                                                                  pozdrawiam

Kiedyś Joanna Kulmowa napisała wiersz o chodzącej po pokojach śmierci. Niewidocznie skutecznej: ścierającej kurze, zaścielającej posłania, kwiatom zmieniającej wodę w wazonach.

Treść pamiętam, wiersza jednak nie mam. Pamiętam też, iż został on wydrukowany w antologii "Strofy z dreszczykiem" pod redakcją Roberta Stillera.

:( 

Oxyvio, tak,śmierć - mamy świadomość jej istnienia, nie mamy świadomości, kiedy nastąpi. Fakt, że czasami czujemy to, iż idzie. Gdy nadejdzie - pozostawia nicość i pustkę. Smutny wiersz, acz prawdziwy.  Pozdrawiam, J. 

Dopiero ostatni wers upewnia, że mowa o śmierci. Niestety ten chłopiec nie jest jedyny, który doświadczył tak przykrej sytuacji. Gdy zna się dziecko, boli jeszcze bardziej. Ocieramy się o dziesiątki takich sytuacji każdego tygodnia, ale dopiero gdy dotknie kogoś kogo znamy, wyzwala to w nas pewną zadumę nad krótką chwilą, jaką tu spędzamy. 

Myślę, że dobrze oddałaś zachłanność głupiej, w takich przypadkach, śmierci. Oczywiście chłopiec żyje i życzę mu jak najlepiej. Może jedno porównanie.. "jak małpa daktyle".. zastąpiłabym jakimś innym.
Pozdrawiam, Oxyvio.

Udało się Tobie dobrze zagrać emocjami  w tym wierszu. Czuć złość i niepogodzenie z takim stanem rzeczy, chociaż nic nie możemy zrobić.

całujem

Dziękuję, Deonix.

Dlatego na końcu napisałam, o co mi chodzi. Ja nie jestem zwolenniczką poetyckich zgaduj-zgaduli ani tekstów z przesłaniami wielokrotnego wyboru. ;)

W moim wierszu śmierć jest przedstawiona jako drapieżna bestia, która czyha na żywe istoty i poluje na nie. Jednak nie zawsze udaje się jej zabić ofiarę, czasami doprowadza tylko do choroby, okaleczenia lub stałego kalectwa. Tak ja to widzę.

Bardzo Ci dziękuję za pochylenie nad wierszem i przemyślenia na jego temat.

Często tak jest, bo podobno śmierć nie wybiera, a los jest ślepy.

Mam nadzieję, że dzieciak wyjdzie z tego.

Ja także życzę Ci spokojnej nocy i dziękuję za przeczytanie.

Dokładnie - właśnie o to mi chodziło.

Dziękuję za "bardzo ładnie" i za celne odczytanie.

Ja także życzę dużo zdrowia, Maks Maro.

Nie jest sprawiedliwa, skoro bierze dzieci,

a zbrodniarzy wojny często na ostatku.

Nie dla wszystkich równie długo słońce świeci,

a kto prędzej zginie - dziełem jest przypadku.

Dziękuję za wierszowany komentarz, Bolku, i za miłe słowa przed nim.

Dziękuję za miłe słowa pocieszenia,

lecz wchłoną nas wszystkich mroki zapomnienia.

Nie jestem Homerem ani wielkim wieszczem,

a tylko czasami piszę małe wiersze.

Befano, znowu nie znam wiersza, o którym wspominasz. To dobrze - znajdę go i znowu dzięki Tobie poznam nowy wiersz.

Cenię i lubię Kulmową.

Dziękuję za komentarz i tę informację.

Dziękuję za zrozumienie i miły komentarz. Jeśli Czytelnicy twierdzą, że wiersz jest prawdziwy, to już dużo.

Pozdrawiam. J

To nie Kulmowa a Jarosław Marek Rymkiewicz,  zob. spis treści:

:)

Dokładnie.

We mnie wyzwoliło to także złość: dlaczego ta cholerna śmierć "zapolowała" akurat na Krzyśka? Taki fajny chłopaczek! :(((  Dobrze, że jej się nie udało do końca. Ale lekarze walczą o jego życie, dziecko jest od kilku tygodni na OIOM-ie w śpiączce i jeszcze nie wiadomo, czym się to skończy... :(((((

Tak? A mnie się wydawało, że właśnie to porównanie najtrafniej oddaje zachłanność i "łakomstwo" śmierci.

A dlaczego zastąpiłabyś je czymś innym?

Dzięki za obszerny komentarz i zrozumienie wiersza oraz sytuacji, Nato.

Pozdrawiam.