Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

widzę cię światło
i choć nie mieszkasz we mnie
codziennie dotykam

słyszę pieśń brzasku
gdy wchodze w najwierniejsze
barwie słońca zboża
dojrzewające w krajobrazie nieba

widzę stągwie cienia
z których pijesz radość
roztańczenia z wiatrem
w azylach zajęczych

jak sygnaturka
dajesz znak do modlitwy
czas rozstawiasz po kątach
i narzekasz na chwile bezczynności
kiedy już zamkniesz oczy kwiatom
i oddasz w dzierżawę gwiazdom
ciemną łąkę nad miastem

chciałbym tak wtedy
stać oparty o ciebie i przestrzeń
i śnić pod zatrzaśniętą powieką
najmilszy rodzinny pejzaż
skąd jeszcze zapach naftaliny
przywraca świat słońca
i światła które rozumie
kocha i nie żąda

a ja drżę jak alien
kiedy wnikasz we mnie zachłannie
już nie krok po kroku
ale myśl po myśli
w świat który jest wciąż
moim światem

Opublikowano

widzę cię światło
i choć nie mieszkasz we mnie
codziennie dotykam

słyszę pieśń brzasku
gdy wchodzi w najwierniejszej
barwie słońca do zboża
dojrzewając w krajobrazie nieba

widzę stągwie cienia
z których pijesz radość
roztańczenia z wiatrem
w azylach zajęczych

jak sygnaturka
dajesz znak do modlitwy
czas rozstawiasz po kątach
i narzekasz na chwile bezczynności
kiedy już zamkniesz oczy kwiatom
i oddasz w dzierżawę gwiazdom
ciemną łąkę nad miastem

chciałbym tak wtedy
stać oparty o ciebie i przestrzeń
i śnić pod zatrzaśniętą powieką
najmilszy rodzinny pejzaż
skąd jeszcze zapach naftaliny
przywraca świat słońca
i światła które rozumie
kocha i nie żąda

a ja drżę jak alien
kiedy wnikasz we mnie zachłannie
już nie krok po kroku
ale myśl po myśli
w świat który jest wciąż
moim światem


Witaj Januszu :)
Dawno Cię nie było. Widzę, że nie opuściła Cię miłość do smaków dzieciństwa, rodzinnego życia i życia samego w sobie.
Wprowadziłam kilka drobnych zmian, "natchnęła" mnie literówka w szóstym wersie ;)
Mimo tego, że spodziewałam się u Ciebie zmiany (ostatnim razem zamawiałam erotyk ;))
nadal plusuję, nadal dobrze się czyta, szczególnie po dłuższej przerwie :))
Pozdrawiam.

Opublikowano

płynnie mi się czytało, nic nie zazgrzytało, ale wiersz nie pozostanie w mojej pamięci na długo - brakuje mi mi w nim ciekawego pomysłu, czegoś co mnie zatrzyma.

Opublikowano

Ten fragment najfajniejszy...i ja bym mogła nawet doszukać się w nim odrobiny erotyzmu...:

chciałbym tak wtedy
stać oparty o ciebie i przestrzeń
i śnić pod zatrzaśniętą powieką
najmilszy rodzinny pejzaż
skąd jeszcze zapach naftaliny
przywraca świat słońca
i światła które rozumie
kocha i nie żąda

a ja drżę jak alien
kiedy wnikasz we mnie zachłannie
już nie krok po kroku
ale myśl po myśli
w świat który jest wciąż
moim światem

Pomyślałabym na pierwszą zwrotką...bo mi się skojarzyła z popową piosenką...ale może to mój problem...
Rozmażyłam się w tym tekście. Dzięki.Pozdrawiam...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @violetta   Masz niebieskie baloniki?
    • @Rafael Marius w Sopocie też się pogoda popsuła. Szaro teraz i jakoś smutniej.
    • @Gosława Tak, o krokodyla lubych zawsze proszą, zawsze :)
    • @Rafael Marius mnie to nie pociąga, rzadko mnie interesuje czyjaś sztuka:)
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Mam ochotę polemizować z drugą strofą i indywidualizowaniem doświadczenia wspólnoty wiary, bo J. Ratzinger pisze o powszechności wpisanej w posłannictwo Jezusa, który dał nam od Boga modlitwę Ojcze nasz , wykraczającą swoim zasięgiem poza obręb gmin żydowskich, niesioną też innym narodom. Syn Boży stał się naszym bliźnim/ bratem po to, aby zniknęło wrażenie wyobcowania wobec Boga, istniejące dopóki nie zostajemy objęci jego zbawczą łaską. Sama istota ludzka jest jednak z natury relacyjna, a fałszywa autonomia może prowadzić do arbitralnych sądów i takie stanowisko jak w wierszu, że buduję kościół w sobie bliższe jest wierze protestanckiej niż katolickiej. Podoba mi się strofa trzecia z symboliką  góry/ skały, która u Ratzingera jest postrzegana dwojako, również jako nasza wewnętrzna wspinaczka do źródła. Tutaj szałas może też nawiązywać do Święta Namiotów, (gdy Bóg chciał chronić swój lud w czasie wędrówki), ale może też się odnosić do ubóstwa i marności jako wyznacznika pozycji wyjściowej dla zmagań z grzechem ( podłoże wulkaniczne sugeruje niepewność, pokusy, zawieruchę), albo może też ono być synonimem żyznego, bogatego w minerały  podłoża , czyli duszy otwartej na działanie łaski.  pozdr.     P.S.( Koment trochę mi się niefortunnie zredagował, sorry)…
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...