Moje blokowisko (sonet iii, sonety miejskie)

[adolf]

Szary mur już przerósł nawet wyobraźnię,
i o krok przede mną stoi mątwy jakby
wszystko prześcignąwszy wpadł na własną ścianę
i nie mając gdzie iść, to co za nim miażdży.

Elewację obrósł sprej jak barwny porost
Nic tutaj nie kwitnie więc i nic nie umrze.
Gdzieś przy sklepie człowiek z ogoloną głową
Pragnąc wybić okno, roztłukł własną duszę.

Co nam pozostaje nad biały proch amfy
Z czarnym naszym prochem zmieszany przedśmiertnie
Niczym zagęszczony dla umysłu barwnik

I jedna myśl niema, co pełznie za nami
I pyta się cieniem, na ile żyjecie
na ile, jak bardzo, jesteście już martwi?

[Zbyszek_Dwa]

Fajnie ujeta myśl
rzeczywistość blokowisk
ale nie tylko

"I jedna myśl niema, co pełznie za nami
I pyta się cieniem, na ile żyjecie
na ile, jak bardzo, jesteście już martwi?"

Trafnie, idealnie użyte słowa

Dobry wiersz... wg. mnie :)

Pozdrawiam