Błękitna walizka

[Jan Januszewski]

"Mam bardzo smutną wiadomość.
Samolot którym leciał pani mąż,
podczas startu uległ katastrofie"

Od tego czasu w jej snach
zagościła na stałe
błękitna walizka.

Pakowała ją co noc,
dbając o każdy szczegół.
Później leciała do niego.
Zawsze czekał na lotnisku
przy niewysokiej barierce
której nie mogła przekroczyć.

Aż zdarzyło się, że umarła -
wtedy przeszła swobodnie
na drugą stronę.

I znowu poszli razem
do ulubionej galerii
w której kiedyś kupił jej
wymarzoną błękitną walizkę.

[H.Lecter]

Zawsze czekał
przy barierce
której nie mogła przekroczyć.

Aż zdarzyło się, że umarła

I znowu poszli razem

Niskobudżetowe " Uwierz w ducha " - błękitna nuda...
Słabo.

[Stefan Nawara]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Nie potrafię być tak bezwzględny jak Lecter.
Ale niestety on ma znowu rację.
Jest jakaś przedziwna nierówność w Pańskich wierszach.
Dobre, a nawet zaskakujące zwartością i konsekwencją,
sąsiadują z pensjonarskimi kiczami (Walizka...Góry...)
To wskazuje,że Pan szuka i nie zawsze wie,w którą
stronę warto zmierzać.
Ale na tę samotność wszyscy jestesmy skazani.
Trzeba sobie z nią jakoś radzić.
Inaczej -klęska.
Pozdrawiam
Stefan

[BARBARA_JANAS]

Wstęp zbyteczny, niepotrzebnie dopowiada czytelnikowi i zamyka przestrzeń... Wers z umieraniem też zbyt dosłowny... dlatego proponuję zastąpić jakąś metaforą dotyczącą śmierci, tak dla przykładu wklepałam pierwszą z brzegu myśl... którą należałoby zastąpić czymś bardziej wyszukanym...

w jej snach
zagościła na stałe
błękitna walizka.

Pakowała ją co noc,
dbając o każdy szczegół.
Później leciała do niego.
Zawsze czekał na lotnisku
przy niewysokiej barierce
której nie mogła przekroczyć.

Pewnej nocy
przeszła swobodnie
na drugą stronę.

I znowu poszli razem
do ulubionej galerii
w której kiedyś kupił jej
wymarzoną błękitną walizkę.

Jest nieźle tylko trzeba uważać na dopowiedzenia...

Pozdrawiam

[Jan Januszewski]

H. Lecter - cóż, de gustibus... Wiem, że najbardziej podobają się własne twory - ale czasami warto też wniknąć w sposób widzenia inny niż mój :) Więcej w odpowiedzi Stefanowi.

[Jan Januszewski]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Nie potrafię być tak bezwzględny jak Lecter.
Ale niestety on ma znowu rację.
Jest jakaś przedziwna nierówność w Pańskich wierszach.
Dobre, a nawet zaskakujące zwartością i konsekwencją,
sąsiadują z pensjonarskimi kiczami (Walizka...Góry...)
To wskazuje,że Pan szuka i nie zawsze wie,w którą
stronę warto zmierzać.
Ale na tę samotność wszyscy jestesmy skazani.
Trzeba sobie z nią jakoś radzić.
Inaczej -klęska.
Pozdrawiam
Stefan

Może nie tyle szukam, ile staram się pisać o wszystkim, co mnie w danym momencie fascynuje. Pisząc o górskim wędrowaniu, byłem zauroczony zmieniającymi się jak w kalejdoskopie pięknymi widokami. I to piękno starałem się oddać, nie siląc się przy tym na pseudointelektualną "głębię". Czy zrobiłem to dobrze, to już inna sprawa... Kiedyś wszedłem nagle, prosto zza skalnej ściany, na łąkę pełną różnokolorowych kwiatów. Widok był tak nieoczekiwany i wspaniały, że na moment mnie zamurowało a w oczach zakręciły się łzy... Tylko ten co takie momenty przeżył może zrozumieć, że w obliczu gór nie należy filozofować. A najlepiej to pokornie milczeć, bo poezją są same góry...
Co do "Błękitnej walizki",oparłem się na autentyku. Znałem osobiście tę osobę. Po śmierci męża nie potrafiła już nigdy odzyskać równowagi - i tę sytuację starałem się metaforycznie opisać. Nie zgadzam się z z zarzutem, że oba te wiersze to "pensjonarski kicz". Bo pensjonarskie kicze to ohy i ahy nad udaną lub nieudaną miłością, czyli zupełnie co innego.
I jeszcze jedno - po przeczytaniu Twojego komentarza nasunęło mi się pytanie - dla kogo właściwie piszą poeci, szczególnie ci internetowi. Czy wiersze mają docierać do przeciętnego czytelnika, czy jedynie do kolegów po fachu. Miałem kiedyś takie zdarzenie - wziąłem udział w konkursie jednego wiersza,gdzie była podwójna ocena - profesjonalnego jury i publiczności. Mój wiersz wygrał zdecydowanie u publiczności, natomiast jury oceniło go dość nisko. No i teraz pytanie - która ocena jest ważniejsza z punktu widzenia społecznego odbioru? Pewnie wielu się tu oburzy, jeśli powiem, że znacznie wyżej stawiam ocenę t.zw. przeciętnego czytelnika, czyli, jak niektórzy by określili, niewyrobionego odbiorcy poezji, nad ocenami zawodowców. Bo z poezją jak ze sztuka teatralną - musi mieć swoją widownię, żeby uprawianie jej miało jakiś sens. Cóż byłby za sens wystawianie sztuki w teatrze, w którym byłaby tylko scena a nie było widowni. Aktorzy graliby wtedy sami dla siebie...

Żeby była jasność- nie bronię tymi słowami jakości moich tworów, chcę tylko zwrócić uwagę, że w krytyce literackiej niestety mamy wiele subiektywizmu i ocen, opartych na poglądach, które niekoniecznie muszą podzielać wszyscy :)

[H.Lecter]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Skąd wniosek o braku " wnikania " ?
Gdybym " wniknął " to bym siadł na d.... z wrażenia ?

[Jan Januszewski]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dziękuję za konkretne uwagi :)
To dopowiedzenie wstępem wzięło się z chęci zawężenia interpretacji czytelnika, bo opisuję tu sytuację wziętą z życia i nie chciałem, żeby czytelnik coś tam sobie kombinował innego. Może to błąd, sam nie wiem... Co do drugiej uwagi - w pełni się z Tobą zgadzam :) Jak też z tym, że trzeba uważać na dopowiedzenia. Ale... bez przesady, bo poezja to nie jest dział zagadek i szarad :) Jakoś tak się składa, że czytając takiego Różewicza czy Herberta rozumiem o czym piszą. Nie mogę niestety tego powiedzieć o połowie poetów internetowych... :(
Również pozdrawiam :)

[Jan Januszewski]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Skąd wniosek o braku " wnikania " ?
Gdybym " wniknął " to bym siadł na d.... z wrażenia ?

A skąd to przypuszczenie? Widzę, że nieźle opanowałeś chwyty erystyczne :(

[Stefan Nawara]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Nie potrafię być tak bezwzględny jak Lecter.
Ale niestety on ma znowu rację.
Jest jakaś przedziwna nierówność w Pańskich wierszach.
Dobre, a nawet zaskakujące zwartością i konsekwencją,
sąsiadują z pensjonarskimi kiczami (Walizka...Góry...)
To wskazuje,że Pan szuka i nie zawsze wie,w którą
stronę warto zmierzać.
Ale na tę samotność wszyscy jestesmy skazani.
Trzeba sobie z nią jakoś radzić.
Inaczej -klęska.
Pozdrawiam
Stefan

Może nie tyle szukam, ile staram się pisać o wszystkim, co mnie w danym momencie fascynuje. Pisząc o górskim wędrowaniu, byłem zauroczony zmieniającymi się jak w kalejdoskopie pięknymi widokami. I to piękno starałem się oddać, nie siląc się przy tym na pseudointelektualną "głębię". Czy zrobiłem to dobrze, to już inna sprawa... Kiedyś wszedłem nagle, prosto zza skalnej ściany, na łąkę pełną różnokolorowych kwiatów. Widok był tak nieoczekiwany i wspaniały, że na moment mnie zamurowało a w oczach zakręciły się łzy... Tylko ten co takie momenty przeżył może zrozumieć, że w obliczu gór nie należy filozofować. A najlepiej to pokornie milczeć, bo poezją są same góry...
Co do "Błękitnej walizki",oparłem się na autentyku. Znałem osobiście tę osobę. Po śmierci męża nie potrafiła już nigdy odzyskać równowagi - i tę sytuację starałem się metaforycznie opisać. Nie zgadzam się z z zarzutem, że oba te wiersze to "pensjonarski kicz". Bo pensjonarskie kicze to ohy i ahy nad udaną lub nieudaną miłością, czyli zupełnie co innego.
I jeszcze jedno - po przeczytaniu Twojego komentarza nasunęło mi się pytanie - dla kogo właściwie piszą poeci, szczególnie ci internetowi. Czy wiersze mają docierać do przeciętnego czytelnika, czy jedynie do kolegów po fachu. Miałem kiedyś takie zdarzenie - wziąłem udział w konkursie jednego wiersza,gdzie była podwójna ocena - profesjonalnego jury i publiczności. Mój wiersz wygrał zdecydowanie u publiczności, natomiast jury oceniło go dość nisko. No i teraz pytanie - która ocena jest ważniejsza z punktu widzenia społecznego odbioru? Pewnie wielu się tu oburzy, jeśli powiem, że znacznie wyżej stawiam ocenę t.zw. przeciętnego czytelnika, czyli, jak niektórzy by określili, niewyrobionego odbiorcy poezji, nad ocenami zawodowców. Bo z poezją jak ze sztuka teatralną - musi mieć swoją widownię, żeby uprawianie jej miało jakiś sens. Cóż byłby za sens wystawianie sztuki w teatrze, w którym byłaby tylko scena a nie było widowni. Aktorzy graliby wtedy sami dla siebie...

Żeby była jasność- nie bronię tymi słowami jakości moich tworów, chcę tylko zwrócić uwagę, że w krytyce literackiej niestety mamy wiele subiektywizmu i ocen, opartych na poglądach, które niekoniecznie muszą podzielać wszyscy :)

Drogi Panie,
nie pierwszy raz dotknąl Pan absolutnie kluczowej kwestii (po raz pierwszy na marginesie
mojego Euklidesa).
Dla kogo piszemy,komponujemy, malujemy itd?
Jest wiele koncepcji, ale logika wskazuje dwie skrajne,graniczne, odpowiedzi:
1. dla wszystkich
2. dla nikogo.
każdy z nas powinien sobie zdać sprawę, że jego/nasza kreacja jest
rozpostarta pomiędzy tymi dwoma odpowiedziami.
Jak widzę, Pan jest zwolennikiem pisania dla wszystkich.
Ja -zdecydowanie i świadomie - dla nikogo.
Nie da się do końca wyjaśnić, dlaczego tak to czuję.
Ale wiem, że lzy w oczach wywolywaly np. te niewidoczne dla gawiedzi
figury na szczytach średniowiecznych katedr, które XIV-wieczni mistrzowie
kamieniarscy wykuwali dla nikogo. Bo nikt ich tam - poza Panem Bobiem -
dostrzec i podziwiać nie mógl.
Albo "Sztuka fugi" Bacha. Napisana wbrew wloskiej modzie, przez
opuszczonego przez wszystkich mistrza, ślepego, zmyslowo bliskiego
Panu Bogu, czysty zapis czystej muzyki,bez wskazania instrumentacji,
tempa, dynamiki. Dla nikogo. Nie zachwyca jak Mozart od pierwszej
chwili każdego (bo Mozarta każdy ma wpisanego w siebie,wrodzonego).
Ale po 20, 30, 100-tnym przesluchaniu odkrywa przed nami kosmiczną wręcz harmonię.
I wtedy zaczynamy rozumieć, że nie waznych jest tych 50, 100 czy tysiąc
czytelników-pochlebców, którym nieświadomie schlebiamy,aby zaspokoić
swoją próżność. Wazny jest czasem ten jeden, albo żaden, albo tylko
pojęcie czytelnika-odbiorcy, albo przypuszczenie, że istnieje Pan Bóg.
To trochę jak moralnością u Kanta. Intelekt powiada, że nie istnieje.
rozum o nim rozmysla i gubi się w antynomiach. Więc jak postępować?
Nie roztrząsać jego istnienia. Robic wszystko tak jakby istnial.
I to wszystko w tej kwestii...
Pozdrawiam
Stefan

[H.Lecter]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Skąd wniosek o braku " wnikania " ?
Gdybym " wniknął " to bym siadł na d.... z wrażenia ?

A skąd to przypuszczenie? Widzę, że nieźle opanowałeś chwyty erystyczne :(

Widzę, że zaszło nieporozumienie.
Przepraszam.
: )

[Mrucz mi]

Opowiadanie rozstrzelone na wersy?
Lepiej pisać prozę.
Barierka umarła? :)

Obrazek nie jest jakimś kiczem, ale sposób przedstawienia jest bardzo sztampowy. Rozstrzelenie zdań na kilka wersów nie robi z nich wiersza, nie dodaje znaczeń.

Pozdrawiam bardzo serdecznie, życzę sukcesów w pisaniu! :)

[Jan Januszewski]

Stefan napisał:

"...lzy w oczach wywolywaly np. te niewidoczne dla gawiedzi
figury na szczytach średniowiecznych katedr, które XIV-wieczni mistrzowie
kamieniarscy wykuwali dla nikogo. Bo nikt ich tam - poza Panem Bobiem -
dostrzec i podziwiać nie mógl."

Otóż to - poza Panem Bogiem... czyli jednak nie dla nikogo, a dla Boga. No, ja niestety nie mam w sobie tyle zadufania, żeby pisać jedynie dla tak elitarnego Czytelnika. Dlatego ograniczam się do ludzi (którzy zresztą są stworzeni na obraz i podobieństwio Jego) :)

I dalej:

"I wtedy zaczynamy rozumieć, że nie waznych jest tych 50, 100 czy tysiąc
czytelników-pochlebców, którym nieświadomie schlebiamy,aby zaspokoić
swoją próżność. Wazny jest czasem ten jeden, albo żaden, albo tylko
pojęcie czytelnika-odbiorcy, albo przypuszczenie, że istnieje Pan Bóg."

Przykro mi, ale lekceważenie tych 50, 100 czy tysiąca (dlaczego pochlebców i co to znaczy "nieświadome schlebianie"?) jest dla mnie nie do przyjęcia. Trochę mi to przypomina Spartę, gdzie mniej wartościowych zrzucano ze skały. Zwracam przy tym uwagę, że Sparta nie pozostawiła po sobie śladu w dziedzictwie kultury ogólnoludzkiej...

"Intelekt powiada, że nie istnieje.
rozum o nim rozmysla i gubi się w antynomiach. Więc jak postępować?
Nie roztrząsać jego istnienia. Robic wszystko tak jakby istnial.
I to wszystko w tej kwestii..."

Przepraszam, ale czyj intelekt? Bo mój nie wyobraża sobie świata, który istnieje nie wiadomo od kiedy i nie wiadomo po co. Czy naprawdę można poważnie twierdzić, że takie pojęcia jak dobro i zło, piękno i brzydota itd można wyprowadzić z tablicy Mendelejewa?

Ale zgadzam się z Tobą w ostatniej kwestii - tak postępować, jakby istniał... :) Co nie znaczy, że tylko jemu nalezy schlebiać, a tej zwanej przez Ciebie gawiedzi już nie...

[Jan Januszewski]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

A skąd to przypuszczenie? Widzę, że nieźle opanowałeś chwyty erystyczne :(

Widzę, że zaszło nieporozumienie.
Przepraszam.
: )

Zapewne. Ja też przepraszam :)

[Jan Januszewski]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Masz sporo racji. To jest tekst z pogranicza - można tak i można inaczej... :)

[ali]

"Pakowała ją co noc,
dbając o każdy szczegół."

po co dopowiadać o tej walizce? a było całkiem całkiem:

"Od tego czasu w jej snach
zagościła na stałe
błękitna walizka."

(choć i byłoby dobrze tak:

"Od tego czasu w jej snach
zagościła błękitna walizka.")

i w następnej zwrotce dopowiadasz. po co? zostaw coś dla czytelnika.


najciekawsze dla mnie w zasadzie na tej walizce się kończy. potem jest już bardzo zwyczajnie i powielony, nieciekawy już zresztą pomysł, że spotkają się po śmierci:

"Aż zdarzyło się, że umarła -
wtedy przeszła swobodnie
na drugą stronę."


o poincie nie wspominając
niestety, nie tym razem.

[Stefan Nawara]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Chyba się zagalopowaliśmy.
To nie jest forum dla takiej dyskusji.
I pretekst dla niej - nieodpowiedni.
Doceniam poszukiwania.
Bo szukać ważne. Znaleść - mniej.
Stefcio

[Franka Zet]

Lekter mnie rozśmieszył do łez

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Nawara jak zwykle zachwycił


a Twój wiersz ? nie jest najgorszy gdybyś posłuchał rady Basi i obciął wstęp - i przy tym bym została, ale rzuciłam jeszcze oczkiem na Twój komentarz


No, to nie ma się co zastanawiać - czas pisać opery mydlane, mają widownię, oj mają ;)
Pozdrawiam.

[Stefan Nawara]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Olu, ja na prawdę tak myślę.
Dlatego tak bliska mi figura H. Lectera,
którego rozczulaly "Wariacje Goldbergowskie"
w wykonaniu najznamienitszego Wykonawcy Dla Muzyki
(a nie wykonawcy dla sluchacza) - G. Goulda.
Ha, ha...
Stefek

[Franka Zet]

Ha, ha ? Oświeć mnie muzycznie, drogi kolego S.