Bunt

[Giovannii]

cisnęli w kąt instrumentami
rozdarli na sobie ponury łach
i świergocąc w takt melodii
własnego śmiechu
wylegli na ulice i skwery

miasto spowiła radość
niepohamowana i dumna
"bunt" szepnął ktoś do kogoś
gdzieś w kolejce
po dodatek popołudniowy

wkrótce wieść galopująca
od ust do uszu śpiewną mową
odbiła się echem
od najeżonych tabliczkami
szarych ścian magistratu

"bunt?" ledwie coś pisnęło
z wyraźnym niedowierzaniem
w ogromnych korytarzach urzędu
ostatni dźwięk tłustego gardła
owiniętego kościstymi palcami

później ci co pisać potrafili
wydali o tym opasłe tomiska
a gawędziarze kilka mitów ulepili
kości obrósł kaftan tłuszczu
i umarła matka głupich

[H.Lecter]

Nawet gdyby potraktować tekst jako groteskę, to i tak wtchodzi ciężko, topornie, bez wdzięku. Jeżeli to " poważny " wiersz, to porażka jest totalna.

[Mrucz mi]

Dopiero zaczynasz pisać albo po prostu się nie rozwijasz. Tak wyglądają zazwyczaj pierwsze wiersze. Aż ocieka od patosu i nieco śmieszy. Pisz dalej i podchodź do wierszy z większym krytycyzmem, bo ten chyba nie był w ogóle poprawiany. Pozdrawiam!

[Giovannii]

Oczywiście, że jest to żart, mrugnięcie oka do samego siebie i wąskiego grona ludzi. Tak jest w każdych tekstach. Nie jestem wieszczem, raczej błaznem ze specyficznym poczuciem humoru.

[kasiaballou]

lubię takie poczucie humoru...;)
pozdrówki :)
kasia.