Pięść Ziemi, Sonet

[adolf]

Ziemia to zieleń zaciśnięta w pięść
Po której spływa ludźmi strużka czasu
Gwiazd srebrnych kastet i księżyca ćwiek
Z marmuru blizna na czarnym nadgarstku.

I pięść tę widzę, jej żyłę błękitną
Dziennego nieba i pierścionek Słońca
Lecz zaraz potem wystawę rozbitą
I siniec Marsa, i kometę gońca

Dłoń się prostuje A zieleń odpływa
Skóra się sypie czarnym pudrem prochu
Piłat ją pustką dokładnie obmywa

I tak usycha krzew pięciopalczasty
Ten, który płonął, który służył Bogu
Dłoń serca wyjście- w nim palce zawiasy

[HAYQ]

Całkiem zgrabnie Adolfie i byłoby fajnie, tylko te zawiasy :(
Coś mi tu w nich skrzypi. Ale nie umiem wyjaśnić co. No zginają się , fakt, ale...
Pospolitość? Chociaż właściwie pospolitość, to synonim przy-ziemności, więc może i dobrze kombinujesz ;)
Przesmarowałbym czymś bardziej odpowiednim do Wszechrzeczy
Pozdrawiam.