-
Ostatnio w Warsztacie
-
@Rafael Marius Bardzo mnie to cieszy
Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.
0
-
-
Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach
-
- 45 odpowiedzi
- 1 120 wyświetleń
-
- 40 odpowiedzi
- 684 wyświetleń
-
- 39 odpowiedzi
- 733 wyświetleń
-
- 29 odpowiedzi
- 598 wyświetleń
-
- 27 odpowiedzi
- 540 wyświetleń
-
-
Zarejestruj się. To bardzo proste!
Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.
-
Ostatnio dodane
-
-
Ostatnie komentarze
-
Przez Naram-sin · Opublikowano
Jak zwykle, nie rozczarowałem się. Puenta może być nawet zalążkiem, z zachowaniem wszelkich proporcji. nowego mitu. -
Przez Naram-sin · Opublikowano
Zaczął się z bardzo przyjemnym przymrużeniem oka, później skręcił trochę w moralizujące malkontenctwo. Niech podmiotka nie dołącza do tych, co rozpędzają świt. Jakąś optymistyczną puentę, poproszę, jakieś carpe diem, żeby było wiadomo, jak zejść ze złej drogi. -
.thumb.jpg.c2fc3a74eca83aec5a1afdc6d5d351ed.jpg)
Przez Sierściuch · Opublikowano
Gdybyśmy byli kotami To byśmy się spotykali ciepłymi wieczorami Na tej łące, gdzie kołyszą się maki Pod naszym starym niebem w białe plamki Czasem siedzielibyśmy w tej pustej chatce za lasem A najważniejsze, że wędrowalibyśmy razem I przez łąki I przez lasy Przez miasta I przez wszystkie życia -
Przez Naram-sin · Opublikowano
Bardzo smutny tekst o powierzchowności relacji online, o oczekiwaniu i nadziei, które zostały skonfrontowane z tymczasowością i podskórnym fałszem wirtualnego świata. Bo od początku do końca wszystko w tej rzeczywistości jest płytkie, dzieje się na poziomie interfejsu. Nikt nie wchodzi głębiej, niż da się kliknąć myszą. Szkoda, że podmiot liryczny się z tym pogodził. W świecie realnym jest wielu samotnych ludzi, rozczarowanych pozornym przepychem społecznym tzw. social mediów, ich zwodniczą łatwością, a zarazem odmawiających bycia lalkami w teatrzyku. -
Przez Domysły Monika · Opublikowano
Cóż można rzec o tej miłości...? Że złośnica, awanturnica, gorzka, złośliwa, jak diablica! Że za nic ma konwenanse, tańczy z innymi bez wstydu. Wierność? Ma za nic. I sercu rozkaże: Stań się posmutniałe... Tym samym odbiera rozumu władzę. Ach, cóż ona za emocje sieje!!! Teraz – błyszczy, jaśnieje, dobrocią spływa w najdalsze, ciemne knieje. Radością, pragnieniem napełnia kielichy i krzyczy: Do dna! Do dna!!! Mości panowie i panie! Upija duszę strudzoną. W rauszu, w amoku – serce toastem podnosi ton głosu: Trwaj, duszo...trwaj!!! I cóż to za zmiana...? A ona... zasiada, na drewnianej ławce – spokojna, roztropna. Szepta. Pyta. W słowa okryta. A może to wy nic o mnie nie wiecie...?
-
-
Najczęściej komentowane
-
.thumb.jpg.f6502cb1a7651ad2d42b9a9d4f8fd769.jpg)
-
Wiersze znanych
-
Najpopularniejsze utwory
-
Najpopularniejsze zbiory
-
Inne
Rekomendowane odpowiedzi
Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto
Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.
Zarejestruj nowe konto
Załóż nowe konto. To bardzo proste!
Zarejestruj sięZaloguj się
Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.
Zaloguj się