Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

- ojcu

[bez tytułu]

były kluczem
do świata - drogowskazem
we mgle
odeszły nagle bez słowa

i brak mi słów
-------------------------

czas

widziałam jak się skrapla
w wymuszonym oddechu

odpłynął

kaskadą
przez porohy nieruchomych palców
rozproszony bezpowrotnie

dla nas
------------------------------

[bez tytułu]

wypatrywałam fali
która mogła powrócić
zmarszczkami
na nieruchomej tafli
zostałam
z pochyloną głową
w tym śnie
nie mogę cię dotknąć
---------------------------

koniec świata szwoleżerów *

a nazajutrz wstał dzień**
nieoczekiwanie - obok
z togą przewieszoną na ramieniu
przeszedłeś

znów
nie zdążyłam poruszyć dłonią
zatrzymać

więc biegnę
wbijając myśli szpilkami w bruk
..............................................
* tytuł książki M. Brandysa
** cytat z w/w książki

Opublikowano

Jestem bez ciebie,
jak cień bez światła,
milczący wiatr
nagle zatrzymany w polu,
jak wisząca fala
zastygła na fotografii.

a ja...
słucham twoich myśli
wystukanych na bruku
i widzę twoją dłoń
spóźnioną o lata
i skrzydła rajskiego ptaka,
który zapomniał, że umie fruwać.

Opublikowano

Anno ;) wiem, że to barbarzyństwo, ale nie mogłam oprzeć się wierszowi (wierszom) i weszłam "głębiej" po swojemu (?):

czas
widziałam jak się skrapla
w wymuszonym oddechu
odpłynął kaskadą
przez porohy nieruchomych palców
rozproszony

sen
wypatruję w nim fali
która może powrócić
zmarszczkami
na nieruchomej tafli
zostaję
z pochyloną głową
w tym śnie
nie mogę cię dotknąć

wstaje nowy dzień
nieoczekiwanie - obok
z togą przewieszoną na ramieniu
przechodzisz

znów
nie zdążyłam poruszyć dłonią
zatrzymać

więc biegnę
wbijając myśli szpilkami w bruk

kluczem słowa
drogowskazem do świata
we mgle
odeszły nagle bez wyrazu

i brak mi słów

Opublikowano

koniec świata szwoleżerów

a nazajutrz wstał dzień
nieoczekiwanie - obok
z togą przewieszoną na ramieniu
przeszedłeś

znów
nie zdążyłam poruszyć dłonią
zatrzymać

więc biegnę
wbijając myśli szpilkami w bruk

Tu mówię - tak.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Naram-sin Dziękuję za każde mądre słowo. @Bożena De-Tre No tak po ludzku-:) z wschodem słońca dziękuję ……..( kropek proszę nie liczyć czasu szkoda….jest przecież „ darem ulotnym”.
    • @Naram-sin Dziękuję za wyczerpujący komentarz. Wiersz pisany po dłuższej przerwie (taka sobie wymówka ;)), co nie zmienia faktu, że zgadzam się z Tobą co do jego wad. W trakcie pisania ogarnęło mnie lenistwo i średniówkę sobię darowałem.   Dzięki raz jeszcze za wypunktowanie!   J
    • Krótki, zastanawiający. Dużo w tym wierszu ukrytego niedosytu. Piękno, które powinno ukoić, nakarmić, wymyka się, jak te nienamalowane ptaki. To może być chociażby niedosyt twórczy. Istota rzeczy, którą chciałoby się utrwalić, jest poza zasięgiem, jest w innym folderze. Czeka na odkrycie, ale podmiot liryczny patrzy w innym kierunku. Tekst próbuje też zgłębić sam proces przetwarzania dziś zobaczonego na obraz poetycki i przez to jest, z pewnej perspektywy, autoteliczny.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        rozwinął się   Na hip hopie znam się średnio. Mogę tylko pobieżnie ocenić, że tekst ma cechy charakterystyczne - używa  przejaskrawień, posługuje się karykaturą i elementami groteski, reprezentuje postawę buntu, zdecydowanie anty-mieszczańską. Podejmuje typowe tematy, np. blaski i cienie dorastania w mieście (świat blokowisk), próby ucieczki od nudy, marazmu, bylejakości, muzykę traktuje jak drogę do wolności. Mocne jest poczucie przynależności grupowej, nawiązanie do wspólnych doświadczeń. Uliczny język ma podkreślić odcięcie się od konserwatywnej rzeczywistości. Znaczy się, chyba jest dobrze. Ale jako boomer, to co ja tam wiem.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Tylko film? To wcale nie brzmi uspokajająco. Wiele filmów potrafi siedzieć człowiekowi w głowie przez całe życie. Zostaje jakiś wstrząsający obraz, jakaś przeżyta emocja, jakiś trigger, który później w najmniej oczekiwanych momentach uruchamia rozmaite psycho-reakcje. Np.obejrzane w dzieciństwie filmy dla dorosłych albo horrory. W wierszu film można rozpatrywać niedosłownie (np. przenośnia życia), rzecz jasna, i wtedy jeszcze bardziej potęguje się to coś niepokojącego. Jest takie internetowe powiedzenie, że' tego się nie da od-zobaczyć.' Zjawiska, osoby,sytuacje wdrukowane w podświadomość są w stanie nękać bardzo długo. Ogród na końcu - to, bez wątpienia jest to - powrót do raju, gdy filmy (kolejne epizody życia) się skończą. Wtedy następuje także uwolnienie.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...