Czyżby koniec?

[teresa943]

nagle spochmurniało niebo
targane wichurą marzenia
płynąc deszczem w siność
porwały ostatnią nadzieję

na wyspie zapomnienia
cichy komar jak oścień
zranił zawiedzione serce
przestało już oczekiwać

na rozświetlony poranek
po kolejnej pustej nocy
wiernym towarzyszem
piołun w kubku czarnej

i garść okruchów
rozsypanych na stole
wyobraźni

[Mirosław_Dębogórski]

Przykry bo smutny. Szkoda Krysiu życia na smutki. Są potrzebne, byle nie w nadmiarze. Przesłanie bardzo czytelne. Miłego...

[Anna_Para]

Jakże mi bliskie te noce z piołunem w kubku! Wiersz podoba mi się bardzo! Okruchy na stole wyobraźni- fajne! I te komary! Prześladują nas w wilgotne, zimne lato! Pozdrawiam. Paraanna.

[teresa943]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Mirku, smutki są w życie wpisane i nie da się od nich uciec, więc można też o nich pisać.
Cieszę się, że przesłanie czytelne, bo o to chodziło, by nie owijać"w bawełnę"...
Dziękuję.

Cieplutko i na pocieszenie ślę uśmiech :-))

[teresa943]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Twój komentarz świadczy, że wiersz jest wzięty z życia.
Dziękuję Paraanna.

Serdecznie pozdrawiam
z uśmiechem :-))

[olek bolo]

z tego wiersza tylko stół wyobraźni do mnie przemawia
pozdr.

[teresa943]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

to już coś, bo żeby go zobaczyć, trzeba odczuć to, co wyżej
dziękuję

serdecznie pozdrawiam :)