Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Wierzysz, że zapomnisz, stary
przetniesz pępowinę,
że uciekniesz od swej wiary
robiąc dobrą minę.

Wierzysz, że zapomnisz, stary
swoje ego gładzisz,
nie unikniesz nigdy kary
jeszcze sobie radzisz.

Wierzysz, że zapomnisz, stary
ziarno już kiełkuje,
nie pomogą żadne czary,
życie nie daruje.

Wierzysz, że zapomnisz, stary
znikną dawne dzieje,
dobrze wiesz, że twe przywary
zabiorą nadzieję.

Wierzysz że zapomnisz, stary
zacząć chcesz od nowa,
przepuściłeś szansy dary,
tępa twoja głowa.

Myślisz, że zapomnisz, stary
znów chcesz od początku,
przekroczyłeś wszelkie miary,
ty nie łapiesz wątku!

Opublikowano

Witam, mospanie! Pierwszy post, tak? :) Bardzo dobry start, z tego co mniemam.

A teraz to, co mi nie pasuje. Najpierw złe wiadomości, potem dobre, ok? Tym bardziej, że tego pierwszego mniej :)

"do więzienia przeszłość wsadzisz," i "niepotrzebna była głowa." strasznie psują rytm. Za długie są - całych osiem sylab, podobnie jak pierwszy i trzeci wers każdej strofy - podczas gdy wygląda na to, iż sześć owych mieć powinny :/


Co do wiadomości dobrych: bardzo dobre wierszydło. Dopracowane, będzie bez skazy :) Gratuluję celności i talentu... Pisz waści dalej, z chęcią przeczytam następne stworzenia :D


Trudno zawsze od przeszłości
Uciec i zapomnieć;
Zagrać z diabłem w trefne kości,
Przegrać kufer wspomnień.

Trudno od przeszłości zawsze
Odciąć się zupełnie;
Machnąć nożem, odciąć nasze
Z wschodem zespolenie.

Tak tą przeszłość zawsze trudno
Zmylić i oszukać;
By na sprzedaż oddać futro
Z grzbietu nim zapuka...

Opublikowano

Chylę głowę przed majstersztykiem orkiestry pod Twoją batutą, zwanej komentarzem. Zaznaczam, że nie będę ironizować starymi formami grzecznościowymi. Bo i po co?... na dodatek, to jest mój pierwszy twór na tym portalu, a czy to wiersz, czy "literackie" dziwadło, niech ocenią znawcy tematu (krytycy) Twojego formatu. Za co z góry dziękuję. To moje "dzieło" ma mnie usprawiedliwiać, a nie odpowiedź na komentarz.
- Kij - kij którym mnie obiłeś, zasiał w moim rozumieniu poezji wątpliwości....i dobrze; - stara, poczciwa forma, każe liczyć zgłoski - liczyłem... i zostałem wyśmiany, za zbyt elegancką formę pożyczoną od starych mistrzów poezji.
Cóż mam zrobić? Albo wycofać niniejszy "wiersz", albo zostawić taki jaki jest. Chcąc go poprawiać, musiałbym napisać nowy, kierując się Twoimi wskazówkami.
- Marchewka, inaczej diagnoza, którą mnie leczyłeś; czy przyniesie efekt? Pewnie, jak zwykle prawda leży gdzieś pośrodku, a nie jak nasi współcześni politycy znają tę jedną, swoją - jednocześnie klepiąc cudze ideały. Dziękuję i pozdrawiam.

Opublikowano

Zadałaś mi niezwykle trudne pytanie, na które jeden z moich przyjaciół znalazł odpowiedź.
- Ty masz pisać, bo masz taką wewnętrzną potrzebę, a nie oglądać się do tyłu czekając na poklask. Ale każdy ma swoje racje...i niech tak już zostanie. Dziękuję i pozdrawiam.

Opublikowano

[quote]znawcy tematu (krytycy) Twojego formatu


Krucafiks, toś mi waści zapodał ironizowanym komplementem ;o

[quote]Zaznaczam, że nie będę ironizować starymi formami grzecznościowymi
Wybacz - nie ironizuję owymi formami grzecznościowymi...

[quote]i zostałem wyśmiany, za zbyt elegancką formę pożyczoną od starych mistrzów poezji.
...ni też nie wyśmiewam, tym bardziej za staroświecką Formę. Sam staram się jedynie regularnie pisać i dodatkowym szacunkiem przyznawanym "z urzędu" wszystkich rymujących "po staremu" obdarzam :)

Po prostu uważam, że jak już pisać regularnie... no to pisać regularnie, z pełnymi konsekwencjami. Oczywiście nie jestem Alfą i Omegą - to jest jedynie moje subiektywne zdanie, które tutaj wyrażam...

[quote]Albo wycofać niniejszy "wiersz", albo zostawić taki jaki jest. Chcąc go poprawiać, musiałbym napisać nowy, kierując się Twoimi wskazówkami.
Śmiem podejrzewać, że jednak dałby sobie waćpan doskonale radę poprawić to, co wytknąłem... Jedynie dwa drobne potknięcia w rytmie... Oczywiście - nie jest to obowiązek - ja tu tylko się pomóc starałem - a odniosłem wrażenie, jakby mój komentarz został niby atak odebrany.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Hmm, Panno Kamertonko... Dobra uwaga, ale - wydaje mi się, że jednak najważniejsza jest treść, którą przekazać chcemy (nie możemy chyba przekazać nic samemu sobie?), a forma w jaką zostanie ona zamknięta... hmm...

Sam staram się dążyć do jej doskonalenia i trafna krytyka już nieraz pomogła mi pisać trochę lepiej, choć dalej dużo do życzenia pozostawiają moje własne wypociny. Ale jednak nie chciałbym, żeby pozostawała ona bez komentarza, a błędy wytykane - wedle zdania "nie czyń bliźniemu co Tobie nie miłe" - nie mogę osobiście pozostawić bez słowa coś, co w formie 'zaklekotało'...

Autor już sam opinię może zweryfkować - część przemyśleć i zachować, resztę wyrzucić na śmietnik historii :)

Moje egoistyczne i subiektywne zdanie takowe jest.

Pozdrawiam :) Życzę przede wszystkim płodności twórczej! Im więcej, tym lepiej - a im lepiej, tym większa szansa zaspokojenia Filistra ;)
Opublikowano

Ironii nie przytulaj tak bardzo do siebie. Ja też nie zrozumiałem jak należy Twojej sugestii odnośnie tych nieszczęsnych dwóch potknięć...chwała Ci za to że chciałeś je wytknąć. Mógłbym mieć, jakieś tam żale gdyby poeta Twojego formatu przemilczał moje niedoróbki. Przecież wiadomo, że Ty jako pierwszy wysłałeś mi pozytywny sygnał zachecając do pisania na tym portalu. Przeczytałem Twoje wiersze, chcąc dowiedzieć się co nieco o swoim pierwszym komentatorze. Uważałem, że jest to jak najbardziej naturalne. Doszedłem do wniosku, że jesteś człowiekiem o wysokiej inteligencji i kulturze; - rozumiesz różnice zdań, przenośnie i niedoskonałe formułowanie myśli (któż nie popełnia tego błędu). Mam również wysokie zdanie o Twoim warsztacie literackim....ale, dlaczego to wszystko piszę, pomyślisz że słodzę. Pozdrawiam.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



niekłótliwa ze mnie małpa
ale ale
sobie można przekazać i to wiele nawet...
siebie odkrywamy i tworzymy nieustannie
przynajmniej jeśli chcemy się rozwijać

ja tam pobudki osobistego pisania znam
zastanawiają mnie jedynie oczekiwania otoczenia

ukłony
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



niekłótliwa ze mnie małpa
ale ale
sobie można przekazać i to wiele nawet...
siebie odkrywamy i tworzymy nieustannie
przynajmniej jeśli chcemy się rozwijać

ja tam pobudki osobistego pisania znam
zastanawiają mnie jedynie oczekiwania otoczenia

ukłony
Czytelnik, to himeryczny towar. Podobno więcej jest piszących wiersze jak czytelników. Gdybym wiedział jak zaspokoić oczekiwania otoczenia, byłbym bogatym człowiekiem. Nad tym głowią się też wszelkiej maści wydawcy.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Dziękuję za komentarz, ale trudno mi wypowiadać się na swój temat, czy temat wiersza. Moja ocena byłaby niewłasciwa. Pewnie okrzyknięto by mnie hipokrytą. Mogę tylko powiedzieć wszystkim, co chcą go przeczytać, serdeczne dziękuję za wsparcie, które mobilizuje do pisania. Pozdrawiam.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


myślę nie zapomnisz stary
wywaliłeś kawał rymu
no puściłeś trochę pary
czasem człek ma przymus

chyba nie zapomnisz stary
komentarze twojego wiersza
sens priorytet to nie czary
a rym go upiększa

pewno nie zapomnisz stary
i nie będziesz pękał
że twój wiersz no nie dasz wiary
to chyba piosenka
:))
pozdrawiam Jacek
Opublikowano

hmm.. przyznam szczerze ze czytałam trzy razy i zawsze jawi mi się jako tekst hip-hopowy (ciekawe czy autor kiedys o tym myslał?). Plusuje za całkiem niezła forme- rzadko czytam wierszena na głos przed monitorem- twój musiałam;D - glebiej w technike wnikac nie moge- nigdy nie potrafiłam wyjść cało z potyczek z rymami Suma sumarum- ciekawy debiut :)

Pozdrawiam
Agata

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Nie myslałem o hip- hopie, ale wiersz ten powstał w nietypowych okolicznosciach, a mianowicie po długiej dyskusji z człowiekiem z za Uralu na temat ich kultury i muzyki. Tak w skrócie. Dziękuję i pozdrawiam.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
  • Ostatnio w Warsztacie

    • Pani Dyrektor ogłosiła, że na Wigilię zostaną zaproszeni najlepsi maturzyści z ostatnich dwudziestu lat. Jak się okazało było to zaledwie kilka osób. Inicjatorem okazał się tajemniczy sponsor, który opłacił catering szkolnej Wigilii i DJ"a pod tym jednym warunkiem...

      Frekwencja dopisała, catering i DJ również stawili się punktualnie.

      Na początku był opłatek, życzenia, kolędy a później, no a później, to trzeba doczytać.

       

      Na scenę wyszła pani Krysia, woźna, która za zgodą pani dyrektor miała zaśpiewać Cichą noc. Pojawiła się umalowana, elegancka w swojej szkolnej podomce i zaczęła śpiewać, ale nie dokończyła, bo ujrzała ślady błotka na parkiecie. Oj, się zdenerwowała babeczka, jakby w nią piorun strzelił. Trwała ondulacja w mig się wyprostowała i dziwnie iskrzyła, jak sztuczne ognie. Przefikołkowała ze sceny, czym wywołała konsternację zgromadzonych, bo miała około siedemdziesiątki i ruszyła w stronę winowajcy. Po drodze chwyciła kij od mopa z zamiarem użycia wobec flejtucha, który nie wytarł porządnie obuwia przed wejściem. Nieświadomy chłopak zajęty gęstym wywodem w stronę blondynki otrzymał pierwszy cios w plecy, drugi w łydki i trzeci w pupę. Odwrócił się zaskoczony i już miał zdemolować oprawcę ciosem, gdy na własne oczy zobaczył panią Krysię, woźną, złowrogo sapiącą i charczącą w jego stronę i zwyczajnie dał nogę.

       

      – Gdzieeee w tych buuutaaach pooo szkooole?! Chuuliganieee! – Ryknęła Pani Krysia i jak wściekła niedźwiedzica rzuciła się w pogoń za chuliganem.

       

      Zgromadzeni wzruszyli ramionami i wrócili do zabawy. DJ, chcąc bardziej ożywić atmosferę, puścił remiks „Last Christmas”, od którego szyby w oknach zaczęły niebezpiecznie drżeć.

       

      Wtedy to się stało.

       

      Wszystkich ogarnęło dzikie szaleństwo. No, może nie wszystkich, bo tylko tych, którzy zjedli pierniczki.

      Zaczęli miotać się po podłodze, jakby byli opętani. Chłopcy rozrywali koszule, dziewczęta łapały się za brzuszki, które błyskawicznie wzdęły się do nienaturalnych rozmiarów. Chłopięce klatki piersiowe rozrywały się z kapiszonowym wystrzałem i wyskakiwały z nich małe Gingy. Brzuszki dziewcząt urosły do jeszcze większych rozmiarów i nagle eksplodowały z hukiem, a z ich wnętrza wysypał się brokat, który przykrył wszystko grubą warstwą.

      Muzyka zacięła się na jednym dźwięku, tworząc demoniczny klimat.

       

      Za to w drzwiach pojawił się niezgrabny kontur, który był jeszcze bardziej demoniczny.

      Sala wstrzymała oddech, a Obcy przeskoczył na środek parkietu szczerząc zęby, na którym widoczny był aparat nazębny.

       

      – Czekałem tyle lat, żeby zemścić się na was wszystkich!

       

      – Al, czy to ty? – zapytał kobiecy głos.

       

      – Tak, to ja, Al, chemik z NASA. Wkrótce na Ziemi pojawią się latające spodki z Obcymi, którzy wszystkich zabiją.

       

      – Chłopie, ale o co ci chodzi?

      – zapytał dziecięcym głosem ktoś z głębi sali.

       

      – Wiele lat temu na szkolną Wigilię upiekłem pyszne pierniczki. Zostały zjedzone do ostatniego okruszka, ale nikt mi nie podziękował, nikt mnie nie przytulił, nikt nie pogłaskał po główce, nikt mnie nie pobujał na nodze. Było mi przykro. Było mi smutno. Miałem depresję!

      Nienawidzę was wszystkich!

       

      Tymczasem na salę wpadła pani Krysia, woźna, kiedy zobaczyła bałagan, dostała oczopląsu, trzęsionki, wyprostowana trwała ondulacja stała dęba i zaryczała na całą szkołę:

       

      – Co tu się odbrokatawia!

       

      – Ty, stary patrz, pani Krysi chyba styki się przepaliły. – Grupka chłopców żartowała w kącie.

       

      Pani Krysia odwróciła się w ich stronę i poczęstowała ich promieniem lasera. To samo zrobiła z chłopcami-matkami małych Gingy i dzięwczętami, które wybuchły brokatowym szaleństwem.

      – Moja szkoła, moje zasady! – krzyknęła pani Krysia, woźna.

       

      Na szczęście nie wszyscy lubią pierniczki.

       

      Maturzyści, zamiast uciekać, wyciągnęli telefony. To nie była zwykła Wigilia – to była `Tykociński masakra`. DJ, zmienił ścieżkę dźwiękową na „Gwiezdne Wojny”.

       

      Grono pedagogiczne siedziało na końcu sali, z daleka od głośników DJ'a, sceny, całego zamieszania i z tej odległości czuwali nad porządkiem. Nad porządkiem swojego stolika.

       

      Później Pani dyrektor tłumaczyła dziennikarzom, że Wigilia przebiegła bez zakłóceń, a oni robią niepotrzebny szum medialny.

       

      Nie wiadomo, co stało się z chemikiem z NASA, ale prawdą było, że pojawiły się spodki, ale nie z UFO, tylko na kiermaszu świątecznym, które każdy mógł dowolnie pomalować i ozdobić.

       

      Pani Krysia, woźna, okazała się radzieckim prototypem humanoidów - konserwatorów powierzchni płaskich.

       

      To była prawdziwa Tykocińska masakra, która zaczęła się niewinnie, bo od...

       

      Wesołych Świąt!

       

       

  • Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach



×
×
  • Dodaj nową pozycję...