Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

*** /kolejny sonet o... miłości! :P :)))))))))) :)))))))/


Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Dla Kamili

Wszyscy mówią sto lat, magiczne zaklęcie
Które ma spowolnić bieg ducha do nieba
Ale ja nie pragnę ujrzeć cię stuletniej
Ani zatrzymywać w biegu twego serca

Wiem, że po nas spłynie czas milionem zmarszczek
Miłość w serca werbel coraz ciszej będzie
Bić, aż dźwięk przebije przez ciała się tarczę
i to, co zakończy, rozpocznie się w niebie.

Nie chcę Cię stuletniej, Ciebie, co w przyszłości
Kolię gwiazd zakładasz na niebieską szyję
ale ciebie z dzisiaj, Tą, co chwilę nosi.

Aby się dwa serca, dwie perły w cielesne
Muszle zatopione nawlekły na nitkę
Jednego uczucia, co nie chce być wieczne.

Opublikowano

"Aby się dwa serca, dwie perły w cielesne
Muszle zatopione nawlekły na nitkę
Jednego uczucia, co nie chce być wieczne."
Całość piękna, to co wyżej - wg. mnie - fenomenalnie!
"Bić, aż dźwięk przebije przez ciała się tarczę" - zastanawiam się
nad miejscem dla "się".
"i to, co zakończy, rozpocznie się w niebie." - ewentualnie
zastąpić "się" - czymś innym np "już", czy coś w tym stylu?
Adolfie, brak mi słów, bardzo mi się podoba!
Serdeczności
- baba

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Powietrze zimne — w księżycowej tafli skrzy. Poczerwieniały z zimna aniołów nosy, odległego czasu świateł blask.   Mienią się kałuże oczu — dzisiaj nieco inne. Z drogi możesz jeszcze zboczyć, lub pozostać w cząstce siebie innej.   Piętrzą się kaskady myśli szaro złotych, a może pożółkłych już liści — yellow. Snują się kudłate myśli werniksu, a może pandemonium myśli szkarłatnych.   Pozwól mi, Ojcze, kochać Cię mocno, w granicach wszechrzeczy i przestrzeni, Tobie tylko znanej — odczłowieczonej. Ja jestem pustką w próżni, w nicości zawieszony, jak flaga wbita w księżyc po ciemnej stronie.   Otchłań nie jest już tak straszna — czuję spokój. Świat odetchnął jednym z gejzerów Islandii. Boże, ratuj nas! Ratuj nas, niegodziwych, jeszcze ten jeden, jedyny raz. Boże, ochroń nas!   Świat spogląda na nas miliardem pogardliwych spojrzeń.   Ziemia i niebo są na styku. Ty nie dotkniesz mnie, ja nie dotknę Ciebie — jak nie dotyka zmierzch świtu.   Ale pozwól się kochać, jak noc kocha gwiazdy.   Pozwól, bym po zmroku mógł przynajmniej patrzeć, wraz z księżycem pobladłym, w jedne z miliarda Twoich oczu.  
    • @violetta on też występuje w wielkim meksykańskim sombreros, mimo że nie widać... ps. meksykański hiszpański różni się od np kubańskiego hiszpańskiego tym, że u Meksykanów słowa są pełne słońca, śpiewane szeroko, a Kubańczycy tak jakby urywają końcówki słów... A propos, pan Miguel jest Meksykaninem        
    • @huzarc Dziękuję pięknie. @Berenika97 Dziękuję i pozdrawiam
    • Czy rozumiesz nie kochać kogoś, kiedy lampy się zapalają, tęsknić za mrocznawym morzem, gdzie nie znajdą mnie wcale   Nie rozumiesz tych niemych chwil, gdy ktoś mówi, a ciebie nie ma, tyś horyzont a życia wir odpycha w wewnętrzną przepaść   Czy rozumiesz zebrania ludzi, gdy nie szukasz nikogo, zbyt znasz ich, lecz nie możesz wytropić sam siebie, co tu robisz, śmiejąc się na dnie?   Nie rozumiesz szukającego, który tabor wiecznie ma w głowie, który nie chce nic dzierżyć na własność, od pieniędzy woli odpowiedź   Czy rozumiesz moją samotność, szczęście w sercu, a obok jazgot, który truje sen i fantazje, nie masz uciec gdzie, aby zasnąć   Czy rozumiesz nie kochać kogoś i latami umykać w dal Ja tak zawsze w mym sercu miałem, że wolałem nieznane niż was
    • @Berenika97 Dziękuję.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...