O, słodki Apollo!

[Alicja Rakowska]

Pojawię się pod cieniem Twych powiek
zatańczę kometą nad niebem
wzejdę bladym, pachnącym świtem
mieniąc się kroplami rosy, zbuduję okręt

stanę się ponownie grecką kochanką
Cyceron z dawna zadbał o me wykształcenie
obwarowałam swą świątynię murem

o słodki Apollo, jak trudno zburzyć ten gmach!

spojrzeniem przesycam refleksy nieba
opruszone kosmicznym pyłem

po kostki brodzę w gwiazdach
przebierając w słodkich marzeniach

Apollinie, opłyń mnie dłońmi, to schemat czasu
fascynuje Cię jego nieprzenikalność w kobiecie

wyszepczę Ci słowa Kanta, czas nie istnieje,
to instrument zbłąkanego umysłu zagubionego w doznaniach
omotany chwyta się czasu, ostrego jak brzytwa Ockhama

Apollo, wyjdźmy po za tą złudną zależność!
Połączmy grecki z boskim pierwiastkiem
spójrzmy z panteonu na zmierzchające niebo
nie czując czasu i przestrzeni

dajmy pstryczka w nos Kantowi!
hołdujmy intuicji Pascala,
chcę zagłębić się w porządku Twojego serca,
chcę utonąć w eterze trwania

[Michał Gomułka]

Ciekawy i dość ładny wiersz, który mocno opiera się na "szczątkowych" przekazach filozofii danych osobowości. Tym bardziej doceniam Twoją chęć poszukiwania. Warto też docenić niektóre metafory. Jedna słabość, to może delikatnie wyczuwalna presja... ale w żadnym razie nie jest ona natarczywa.

[Alicja Rakowska]

Dziękuję ;)