Bijące serce przyrody

[Anzelma Bohaterowiczówna]

Rowerzysta biegnie strudzony
Drogą miedzy liśćmi do słońca
Las pożarł go
Liście chrupią jego cienkie kosteczki
Każde drzewo opiewa realnością naszą tułaczkę
Rozdaje karty życia
Zabijam człowieka, ale on dalej żyje
Nie może odejść przywiązany gałązkami do wielkiego dębu
Nucę pieśń szczęścia
Błogą melodię wyzwolenia
Kiedy staje po środku rozkwitłej w słońcu areny
I spajam życie z myślą
Mówisz do mnie poprzez szeleszczącą trawę i powiew liści
Drzewa i twój głęboki oddech realności budują rzeczywistość
Malujecie wspólnie wielkie dzieło pędzlem przeznaczenia
Rozpakowałam prezent od ciebie
To szczęście
Zanurzam się dalej w wędrówce
Rozwieram ramiona przed każdym drzewem
Ale następne jest martwe
Staje przed nim z litosnym powiewem smutku
I nagle dostrzegam w nim olbrzymie, bijące serce przyrody
Dotykam go
Czuje tykanie
Czy to twoje serce?
Czy to ty nie mogąc ścierpieć
Narastającej porażki oddalenia
Oddałeś serce dębowi
Aby chociaż ono przetrwało, jeśli twoja miłość nie może?
Bijące serce
W zapłakanym pniu dębu
Po stoczonej bitwie podczas burzowej nocy

[M._Krzywak]

Padłem. Rowerzysta biegnie z rowerem na plecach, tak? Pędzi w te pędy, żeby go las nie zeżarł, Ja czym prędzej uciekam od tego słowotoku...

[Anzelma Bohaterowiczówna]

eh...gdyby wiersze odbierano dosłownie to nie byłoby poezji
potrzeba trochę empatii, wyobraźni
przecież do czegoś te słowa słóżą

[Anzelma Bohaterowiczówna]

kurde
jakiś jeden nedzny, deprecjonujący komentarz na temat mojej maniografii!!!