Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Niech no tylko nareszcie zakwitną jabłonie,
Niech się kwiatem zasypią czereśnie i wiśnie;
Gałąź mokra policzek pogładzi i schroni
Przed słońcem mrugającym plamkami przez liście.

Niech by ślad zatarł trawę zroszoną rtęciowo
I niechby nikt nie wiedział, co taki ślad znaczy.
Niechby mi wolno było z rękami pod głową
Gdzieś w czystej wysokości skowronka zobaczyć.

Ech, marzą mi się jasne, złotawe kaczeńce
Jak lśniący kamyk gładko wymyty w strumieniu;
Więc jeszcze te jabłonie i nie trzeba więcej,
by w końcu zasnąć słodko na twoim ramieniu.

Opublikowano

ale mnie rozmarzyłaś :) właśnie wróciłam ze spaceru, a one kwitną tak pięknie...gdyby jeszcze tak zasnąć "na twoim ramieniu"...czyż może być piękniej?
ojoj, rozwzdychałam się na dobre :))))
ładnie!

cieplutko pozdrawiam :)
Krysia

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Jeśli chodzi o rym, to ja jestem Wielka Ignorancja (nie mylić z Wielkim Kryzysem:), czyli mało użyteczny jestem, no może przyczepię się, że niechby pisze się chyba razem ;),
a co do wrażeń powierszowych - ładnie i miękko. I chociaż ja, to raczej poetycki brutal jestem,
miło się wyciągnąłem na trawie i zapatrzyłem w górę (O kurcze! Jak ja dawno nie słyszałem skowronka!)
Pozdrowiam ciepło
Adam
Opublikowano

Bardzo piękny, wiosenny wiersz z dużą dozą tęsnoty,
lubię takie, skowronka już słyszałam w tym roku.
(Pierwszy wers - nie jest chyba odkrywczy, za bardzo
kojarzy mi się ze znaną piosenką).
Serdecznie pozdrawiam
- baba

Opublikowano

Dziękuję Wszystkim za wspólne wiosenne zachwyty - Opuszczone Marzenie, Krysia, Danka, Almare, Aluna, Adam, Krzysztof, Baba, Judyt: ach, pohuśtałam się z Wami na kwitnących gałęziach.
Adasiu, "niechby" faktycznie razem; Babo to stary wiersz z czasów "Niech no tylko zakwitną jabłonie" Osieckiej, tak mi to wtedy chodziło po głowie, zresztą wszyscy śpiewali, a ja dośpiewałam wierszem. Zielono mi (ach, ta Agnieszka, zapisała wszystko) :)))))

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Wiersz sam sobie przeczy, bo niby niema rymu, a tu nagle łup! Jest! Z Bogiem pewnie tak samo... nic to, że w galerii.  Pozdrawiam. :)
    • Bardzo ładny teks, a te wszystkie nawiązanie dodają mu tylko smaku. Pozdrawiam. 
    • @Dekaos Dondi Natura potrafi się sama obronić. Soplowy sztylet jak niespodziewany cios i to taki na amen.  Mrocznie i zimnawo. Pozdrawiam !
    • Tekst powtórkowy?     Zaczął padać śnieg. Niebanalnie przymroziło tej zimy. Pierwszy płatek spadł mu na rękę. Pomyślał sobie: wszystko jest kwestią stanu. Tak naprawdę, to zmrożona woda. Jest nieszkodliwa. No chyba, że jest jej za dużo. Na przykład na dachu. Albo na powierzchni Ziemi. Tak luzem. Tam, gdzie jej nie powinno być. Może potopić to czy tamto. Jest jeszcze para woda. Cholernie może poparzyć.    Padało i padało.    Wybrał się do lasu. Podziwiać oszronione drzewa. Uwielbiał takie widoki. Wprost szalał za nimi. I jeszcze coś lubił.     Stał pod rozłożystym świerkiem. Otaczały go też inne, bardziej potężne drzewa. Gałęzie uginały się pod białym ciężarem. Nic dziwnego. Tu jeszcze trzymał większy mróz. Promieni Słońca dochodziło niewiele. Co jakiś czas słyszał odgłosy, osuwającego się śniegu. Lubił drażnić drzewa. Nie dawać im spokoju. Szarpać malutkie zlodowaciałe gałązki. Uważał, że to nic złego. Zwykła zabawa.     Złamał nieco grubszy konar. Miał z tym trudności. Był twardy jak kamień. Ale w końcu mu się udało. To tylko zwykła, nic nie czująca, cząstka lasu. Nie musiał się przejmować. Zabawa trwała nadal.       Właśnie schylił się po odłamaną gałązkę, by ją połamać bardziej, gdy usłyszał szelest. Nie zdążył uświadomić sobie, skąd dochodził. Z góry czy z tyłu. Poczuł niesamowity ból. Coś twardego i ostrego, utknęło w jego szyi. Głęboko i dokładnie. Ogarnęła go mroźna, wilgotna ciemność.     Po chwili, był zimnym trupem, leżącym na zimnej ziemi. Jasna twarz, widniała na biało – czerwonym tle. Zawsze czuł się patriotą.     *     Śnieg stopniał zupełnie. Tak jak ostatnie sople lodu. Nie pozostał najmniejszy ślad. Zgłoszono zaginięcie. Odnaleziono go po jakimś czasie. Miał dziurę w szyi. Śledztwo nic nie wykazało. Przede wszystkim, nigdy nie odnaleziono narzędzia zbrodni.  
    • @Deonix_ przyznam się bez bicia na dwa razy ale za to ze zrozumiem, już dawno nie czytałem baśni w których wszystko dobrze się kończy szkoda że ich tak mało powstaje. Z upodobaniem. 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...